ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำขอร้องและคำสั่ง
"นี่เรนนายคิดว่าท่านพ่อท่านแม่จะยอมหรอ"เสียงของหญิงสาวถามขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ
"ยอมหรือไม่ยอมเดี๋ยวก็รู้เองเฟ"เรนเวนเทียสตอบสั้นๆ
"อ้าวเรนวันนี้ว่างมาหาเฟลิโอน่าได้หรอจ๊ะเนี่ย"ราชินีแห่งเดมอสพูดขึ้นเมื่อเห็นสองหนุ่มสาวเดินเคียงข้างกันมา
"ครับท่านอลิเซีย"เรนเวนเทียสตอบอย่างนอบน้อมอันที่จริงผู้เป็นราชินีก็รู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าที่ดูเหมือนจะอายุแค่20ปีแต่ที่จริงแล้วเขาแก่กว่าเธอหลายร้อยปีทีเดียวอาจจะถึงพันปีเสียด้วยซ้ำแต่เจ้าตัวไม่เคยคิดจะบอกอายุที่แท้จริง
"เรนเจ้ามาก็ดีแล้วข้าอยากให้เจ้าช่วย...."เอวิเดสพูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน
"ไม่เอาครับท่านจ้าว ท่านจ้าวจะให้ผมช่วยอ่านฎีกาแทนท่านล่ะสิผมไม่เอาด้วยหรอก งานของท่าน ท่านก็ต้องทำเองซิครับ"
"พูดได้ตรงใจมากเลยครับท่านเรนเวนเทียส"โกโดมพูดอย่างซึ้งใจทำให้ผู้เป็นนายเหนือแห่งเดมอสค้อนขวับ
"พอเลยๆวันนี้มาเนี่ยมีอะไรหรอเรนข้าคิดว่าเรื่องขนาดที่เจ้าต้องมาหาข้าเองแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆหรอกนะ"เอวิเดสพูด
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับผมแค่คิดว่าเฟ..เอ่อ....เจ้าหญิงเฟลิโอน่ามีพระชันษาถึงแก่การควรได้รับการศึกษาแล้วผมคิดว่า..."
"ลูกอยากไปเรียนที่เอดินเบิร์กเพคะ!"เฟลิโอน่าขัดด้วยน้ำเสียงใสๆ
ราชาและราชินีแห่งเดมอสดูตกใจไม่แพ้กัน(รวมไปถึงเจ้ากวางตัวเล็กที่อยู่ด้วยขนาดหน้าไปทิ่มเข้าไปในถ้วยกาแฟร้อนจัด)
"ทำไมลูกถึงอยากไปโรงเรียนนั่นนักล่ะลูก"อลิเซียถามผู้เป็นลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"ก็ลูกอยากไปเรียนโรงเรียนที่ท่านแม่เคยเรียนนนี่คะแล้วอีกอย่างลูกก็จะได้ใกล้ท่านพี่มากขึ้นด้วย"
"รู้สึกว่าเหตุผลหลังจะสำคัญกว่านะเฟลิโอน่า"ท่านจ้าวหัวเราะแต่โกโดมค้านเสียงแข็ง
"ไม่ได้หรอกกระหม่อม! เจ้าหญิงจะไปอยู่ท่ามกลางพวกเอเดนได้ยังไงกัน"
"ทีเจ้าพี่เจ้ายังไม่เห็นห้ามเลยนี่โกโดมแล้วตอนนั้นเจ้าพี่เองยังอายุไม่ถึงอีกต่างหาก"เจ้าหญิงสองแผ่นดินแย้ง
"ก็นั่นมันเจ้าชายฟรานซิสนี่นากระหม่อม...แต่พระองค์..."
"ถ้าข้าไปด้วยเรื่องก็จะจบใช้มั้ยโกโดม"เรนเวนเทียสพูดเสียงเรียบแต่ก็ทำให้โกโดมเงียบทันทีถ้าได้ไปกับเจ้าหมาป่าแห่งเดมอสก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องกังวล
"อืม....ถ้าเรนไปด้วยพ่อกับแม่น่าจะไม่ต้องห่วงนะ"อลิเซียทำท่าครุ่นคิดผู้เป็นลูกสาวเริ่มยิ้มทันที
"นั่นสินะอลิเซียเจ้าว่าไงให้ไปดีมั้ย"เอวิเดสถาม
"อืม....เฟลิโอน่าแม่กับพ่ออนุญาติจ่ะ"เมื่อราชินีแห่งเดมอสพูดจบร่างบางก็กระโดดจนตัวลอยแล้วเข้าไปสวมกอดพ่อแม่ทันที
"ขอบคุณค่ะ"เฟลิโอน่าพูดอย่างดีใจ
"งั้นก็ได้เวลาไปนอนได้แล้วคนเก่งเจ้าต้องเตรียมตัวได้แล้วนะ"ผู้เป็นบิดาลูบหัวอย่างเอ็นดู
"ค่ะ!ท่านพ่อ"ร่างบางรับเสียงใส
"เรน...ไปส่งหน่อย..."แล้วร่างเล็กก็หันมาอ้อนชายหนุ่มจนได้ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วยิ้มนิดๆทำตามอย่างว่าง่าย
เมื่อสองร่างลับไปจากสายตาแล้วสองผู้ยิ่งใหญ่ในแดนเดมอสก็เริ่มคุยกันทันที
"ท่านพี่ว่าดีแล้วใช่มั้ยค่ะที่ให้ลูกไป"
"ไม่ต้องห่วงหรอกอลิเซียมีเรนไปด้วยทั้งคนลูกสาวของเราไม่เป็นไรหรอก แล้วก็ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องของน้องสาวน่ะพี่ชายอย่างฟรานซิสมันไม่มีวันพลาดหรอก"
อลิเซียมองหน้าผู้เป็นสามีอย่างไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้เขามั่นใจได้ขนาดนี้
***************************************
ในห้องบรรทมของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าในวังเดมอส
"เรนนายจะไปด้วยจริงๆใช่มั้ย"เฟลิโอน่าถามย้ำพื่อความแน่ใจไม่ให้คนตรงหน้าเปลี่ยนใจได้
"จริง นี่!ฉันตอบคำถามนี้ของเธอเป็นล้านครั้งแล้วนะ"เรนเริ่มหงุดหงิด
"โธ่เรนก็ฉันแค่อยากถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง"เฟลิโอน่าทำเสียงอ่อยจนคนที่ทำเสียงดุเริ่มรู้สึกผิด
"เอาเถอะเธอไปนอนได้แล้วล่ะพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าจะได้รีบๆเดินทาง"เรนตัดบทแต่ริมฝีปากเรียวสวยยังไม่ยอมเงียบ
"นี่ๆเรนทำไมตอนที่ท่านพี่ไปเรียนที่เอดินเบิร์กนายทำไมไม่ไปเรียนด้วยล่ะ"
"ฉันไม่มีความจำเป็นต้องไปเรียนที่นั่น ฉันน่ะเกิดก่อนที่โรงเรียนนั่นจะตั้งซะอีกด้วยซ้ำ"เรนตอบสบายๆ
"งั้นตอนไปเรียนนายต้องช่วยฉันให้มากๆนะเรน"
"อืม.....ฉันสัญญา"เรนยิ้มที่มุมปากแต่เมื่อร่างบางเริ่มทำท่าจะพูดต่อเรนก็ต้องสั่งด้วยเสียงเฉียบขาด
"ถ้าเธอยังไม่เงียบและนอนฉันจะเอาปากของฉันไปปิดที่ปากเธอเดี๋ยวนี้เข้าใจมั้ย"
"นายไม่กล้าทำหรอกเรน...ก็นายน่ะเป็น....ของฉันนั่นนา...."เฟลิโอน่าพึมพำ
"กล้าหรือไม่กล้าลองดูมั้ยล่ะ"ถึงจะเบาแค่ไหนก็ไม่พ้นหูเรนอยู่ดี
เท่านั้นแหละร่างบางรีบหลับตาแน่นทันทีทำให้ชายหนุ่มหัวเราะน้อยแล้วนั่งมองร่างบางอีกซักพักเมื่อเห็นร่างบางหลับสนิทแล้วก็คิดในใจเด็กหนอเด็กพร้อมกับประทับริมฝีปากนุ่มไว้ที่หน้าผากมนลาดของหญิงสาวก่อนจะค่อยๆใช้มนต์ทำให้ร่างจางหายไปจากห้องเงียบๆ....
**************************
ร่างชายหนุ่มผมสีเทามาปรากฎที่กลางป่าหลงลืมท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างและแสงระยิบระยับของหิ่งห้อยที่ส่องประกายสีเหลืองทองอยู่รอบๆตัวเขาชายหนุ่มเหลือบไปมองแหล่งน้ำของป่าที่ปริมาณน้ำเริ่มลดลงเพียงแค่เขาโบกมือวูบเดียวน้ำก็กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง
"นายมาอยู่ที่นี่จริงๆด้วยสิเรน"น้ำเสียงกวนๆแบบนี้จะมีใครอีกถ้าไม่ใช่เพื่อนรักของเขาตั้งแต่เด็กๆ
"ฟราน....เซน....รอยด์"
"ไงเรนนายเป็นไงบ้าง"เซลเรสเป็นฝ่ายกระโดดเข้ามากอดคอก่อนตามด้วยรอยด์ที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"นายนี่เลี้ยงน้องฉันตามใจเหลือเกินนะเรน"ฟรานซิสว่า
"ก็แล้วไงล่ะเพราะไอ้คุณพี่ชายแท้ๆกลับไม่มาดูแล"เรนแขวะกลับ
"ก็มันยุ่งๆอยู่..."ฟรานซิสเริ่มแก้ตัวแต่คิดหรอว่าคนอย่างเรนจะเชื่อง่ายๆ
"เอาเถอะพวกนายมีเรื่องอะไรจะมาบอกฉันคงเป็นเรื่องสนุกๆอีกล่ะสิ"เรนพูดตัดบทสยายคำแก้ตัวของฟรานซิส
"นายรู้ได้ไงเนี่ย"รอยด์ถาม
"พวกเราอยู่ด้วยกันสี่คนทีไรถ้าไม่มีอะไรสนุกๆทำล่ะก็นั่นก็ไม่ใช่พวกเราน่ะสิ"เรนพูดพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา
"งั้นนายมาฟังเรื่องสนุกๆของพวกเราเถอะ"ฟรานซิสเรียกเรนให้เข้ามาใกล้ๆพร้อมกับเล่าแผนการเรนถึงกับยิ้มออกมา
"เรื่องสนุกๆของพวกนายไม่น่าเบื่อเลย"เรนพูด
"นายเอาด้วยมั้ยล่ะ"เซลเรสถาม
"ของมันแน่อยู่แล้ว....แน่นอน"เรนยิ้ม
เตรียมรอได้เลยเอดินเบิร์ก....เมื่อพวกเราไปถึงความสงบสุขปกติธรรมดาของพวกเจ้าจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น