ฟิคบารามอสพิเศษ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง (Rewrite)

"รุก"



"ใจเย็น"



"รุก"



"บอกให้ใจเย็นๆหน่อย"



"..........."



"รุกฆาต"



"แกเล่นฉันทีเผลอ"



"ถ้าพ่อไม่อยากเล่นก็เลิก" เสียงผู้อ่อนวัยกว่าว่า



"มาเล่นกันอีกเกม" เสียงผู้สูงวัยกว่าไม่ยอมแพ้



"ชอบคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อย" เด็กชายพูดพลางจัดเรียงตัวหมากใหม่



"พ่อจะลักพาตัวเจ้าชาย"



"พรูด!"เสียงพ่นนำชาที่เพิ่งเอาเข้าปากไปเมื่อไม่กี่นาทีดังขึ้นพร้อมตามมาด้วยเสียงหัวเราะ



"นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น   เฟริน   เดอเบอโรว์" เสียงขรึมๆของชายวัยกว่า50ปี หัวล้าน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองผู้เป็นลูกชาย

       เฟริน   เดอเบอโรว์ หนุ่มน้อยวัย15ปี ผมสีน้ำตาลที่ดูย่งๆกับแววตาสีน้ำตาลใสแจ๋วส่งประกายขบขันอย่างมากแต่ต้องสะกดเอาไว้อย่างยากเย็นโดยเฉพาะเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของผู้เป็นพ่อ

ต้องรีบหันหน้าหนีไปอีกทางพยายามกลั้นหัวเราะ



"แกจะขำอะไรนักหนา" เสียงแบบไม่สบอารมณ์ดังขึ้น



"ขำความคิดของท่านมาดัส  เดอเบอโรว์นะสิถามได้"เฟรินตอบทั้งๆที่ยังหัวเราะอยู่



"นี่พ่อ...พ่อจะไปโขมยอะไรก็ไปเหอะแต่ไอ้รายการโขมยตัวเจ้าชายนี่มัน..."ว่าแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะขึ้นมาอีก



"แล้วเดี๋ยวพ่อนะเสร็จงานนี้ได้เลื่อนขั้นเป็นราชานักลักเลยนะเนี่ย"เจ้าตัวพยายามกลั้นเสียงหัวเราะแต่ก็ไม่วายมีเสียงออกมา



"พอได้แล้วเฟรินบอกแล้วว่าไม่ได้ล้อเล่นคนอย่างฉันพูดอะไรออกไปแล้วก็ต้องทำจริง"มาดัสเริ่มหงุดหงิด



เฟรินหยุดหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของอีกฝ่าย



"เอาจริงหรอพ่อ" เฟรินถามอย่างสงสัยแต่ก็ไม่วายปล่อยหัวเราะออกมาอีกเมื่อนึกถึงความคิดบ้าๆนั่น



"ฉันจะบอกว่าฉันเคยทำสำเร็จมาแล้วด้วย"น้ำเสียงจริงจังผู้เป็นลูกพยักหน้าแต่แววตากลับทำล้อเลียนอย่างกวนที่สุดแบบไม่เชื่อ



"แล้วพ่อจะเอาไง   บุกปราสาทไหนดีล่ะ
ปรินซ์ฟรานซิสแห่งบารามอส  ปรินซ์โรเวนแห่งเจมิไน  ปรินซ์อาเธอร์แห่งซาเรส   ปรินซ์ชาเบรียนแห่งเวนอล
ปรินซ์คาโลแห่งคาโนวาลหรือปรินซ์ไมนอสแห่งแอเรียสพ่อจะเอาคนไหนล่ะถ้าไม่นับเดมอสที่ๆใครๆก็ไม่อยากไปนั่นก็มีเจ้าชายเจ้าหญิงให้พ่อโขมยเพียบ"



"เจ้าบ้า..ปรินซ์ฟรานซิสน่ะ..." ผู้เป็นพ่อรีบปิดปากเงียบทันทีเมื่อรู้ว่าหลุดประโยคอะไรออกไป



"เจ้าชายฟรานซิสน่ะอะไรหรอพ่อ" ลูกชายถามผู้เป็นพ่อด้วยความงุนงง



"ไม่มี!ไม่มีอะไร"มาดัสตอบเลี่ยงๆ



"พ่อบอกมา"เฟรินคาดคั้น



"................"



"เอาล่ะ..พ่อไม่บอกก็ได้แต่จะว่าไปเจ้าชายฟรานซิสเนี่ยหายสาบสูญไปนานแล้วนี่นารู้สึกว่าจะเป็นพระนัดดาของไฮคิงแห่งบารามอสไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหนไม่ใช่หรอพ่อ"



ผู้เป็นพ่อยังคงเงียบ



"แล้วก็นะเจ้าชายองค์นี้ไม่มีใครพูดถึงมากนักทั้งๆที่เป็นรัชทายาทแห่งบารามอสแท้ๆ" เจ้าลูกชายยังไม่หยุดพูด



"หยุด!เฟรินหยุดได้แล้ว"มาดัสตะโกน



เฟรินมองหน้าพ่อตอนนี้ส่อพิรุทอย่างเห็นได้ชัด "ทำไมล่ะพ่อเจ้าชายองค์นี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่นา"



"แกน่ะต้องเข้าไปโรงเรียนพระราชาเข้าใจมั้ย"ผู้เป็นพ่อออกคำสั่ง



"นี่พ่อ...พ่อก็รู้ว่าฉันไม่ถูกกับโรงเรียนจะให้ฉันเข้าไปเรียนทำไม"เฟรินทำหน้างง



"แกต้องเข้าไปเรียนไปสืบข่าวเจ้าชายที่น่าโขมยได้มาให้ฉัน"มาดัสบอก



"แล้วทำไมพ่อไม่เข้าไปสืบเองเล่า"ผู้เป็นลูกไม่ยอมแพ้



"ฉันแก่เกินกว่าเข้าไปในโรงเรียนแล้วเจ้าบ้า"มาดัสส่งเสียงดังลั่นเกวียน



"พ่อจะให้ฉันเข้าไปสืบเรื่องเจ้าชายฟรานซิสหรือไง"



"ไม่ใช่!แล้วแกก็เลิกพูดถึงเจ้าชายนี่ซะที..ไปๆ ไปเก็บของไป" มาดัสเอ่ยปากไล่

ทำให้เจ้าตัวดีเดินออกไปยังนอกเกวียนทันที



หลังจากไล่เจ้าตัวดีไปของนอกได้แล้วมาดัสก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเกวียนครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วความทรงจำที่เกี่ยวกับชื่อๆนี้ก็ผุดออกมาอย่างท่วมท้น



   มันเป็นความทรงจำของเขาที่เขาเจ็บปวด..........



   มันเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน...............



    มันเป็นความทรงจำที่เขา......ทำให้คนถึง2คนเจ็บปวด...............



        และนี่เป็นบาปที่เขาไม่สามารถลบเลือนไปได้ตลอดชีวิต..........................



ความทรงจำนั้นหยุดลงแล้วเขาก็พึมพำออกมาเผ่วเบาว่า

  

"ข้าขอโทษเจ้าชายฟราซิส....ข้าขอโทษ"