ฟิคบารามอส:พี่ชายที่รัก(จริงๆหรอ??)

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท(ที่สองแผ่นดิน)

อันนี้นามปากกาใหม่ของเราเอง เพื่อนๆสามารถอ่านต่อได้เลย








ณ วังเดมอส



"เจ้าหญิง....เจ้าหญิงเพคะ..."เสียงนางกำนัลเมลเอ่ยร้องเรียกผู้เป็นนายด้วยเสียงอันร้อนรนเมื่อผู้เป็นนายหายไป



"ส่งเสียงอะไรกันหรือจ๊ะเมล?"น้ำเสียงนุ่มนวลจากผู้เป็นที่รักของชาวเดมอสดังขึ้น



"นั่นสิเสียงไปถึงข้างบนเลยเนอะอลิเซีย"จ้าวปีศาจแห่งเดมอสพูด



"ขอประทานอภัยเพคะ....ก็เจ้าหญิงสิเพคะหายไปไหนก็ไม่รู้"เมลตอบอย่างกังวล



"ตั้งแต่ที่ฟรานซิสไม่อยู่เนี่ยเฟลิโอน่าก็หยุดอยู่เฉยๆไม่ได้เลยนะเนี่ย"อลิเซียถอนหายใจ



"เขาก็คงคิดถึงพี่ชายล่ะมั้งอลิเซียไม่ได้เจอหน้ากันก็เกือบ10ปีแล้วนะ"เอวิเดสพูด



"ก็ใช่สิคะฟรานซิสน่ะไม่ยอมมาเยี่ยมเลย"อลิเซียบ่นลูกชาย



"ก็เขาไปเรียนที่โรงเรียนพระราชานี่นาเพื่อที่จะได้เป็นไฮคิงในอนาคต"เอวิเดสบอกกับผู้เป็นภรรยาด้วยรอยยิ้มแต่อลิเซียทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ


"แต่เขาเรียนจบจากโรงเรียนนั่นตั้งนานแล้วนี่ค่ะแล้วเขาเองน่ะแอบหนีไปเรียนที่นั่นตั้งแต่อายุไม่ถึงที่จริงตอนนี้เขาน่าจะอยู่แค่ปี6เท่านั้นเอง"



"ก็เขาต้องไปอยู่บารามอสเพื่อฝึกหัดเป็นพระราชาจากตาเขานี่นาเขาก็อยากไปเร็วๆ"



"รู้สึกจะแก้ตัวแทนลูกเหลือเกินนะเอวิเดส"อลิเซียทำหน้าเชิด



"ก็นั่นก็เป็นลูกรักของเราเหมือนกับเฟลิโอน่านั่นแหละปล่อยเขาไปบ้างเถอะเมล"เอวิเดสสั่งนางกำนัล



"เพคะ"







                                                         **********************************



ในใจกลางป่าหลงลืมแห่งเดมอสมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลไหม้ยาวถึงกลางหลังกับดวงตาสีเดียวกันที่มีประกายแห่งความรั้นและความรักสนุกอยู่ภายในดวงตาคู่งามนั้น



"ให้ตายแถอะท่านพี่นะท่านพี่ใจคอจะไม่มาเยี่ยมกันมั่งเลยจนเราต้องมาที่นี่คนเดียวจนเบื่อแล้วนะเนี่ย"ริมฝีปากคู่งามที่อิ่มสวยนั้นกำลังบ่นอุบอิบ



"ถ้าเบื่อที่นี่นักก็ไม่ต้องมาสิเฟ"น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาแต่หญิงสาวรู้ว่านั่นเป็นเสียงที่อ่อนโยนสำหรับชายหนุ่มคนนี้แล้วทำให้เธอหันไปทางต้นเสียงทันที



"ก็มันยังอยากมานี่นาเรน"เฟลิโอน่ายิ้มให้กับชายหนุ่มดวงตาสีเทากับเส้นผมสีเดียวกันที่กำลังทำหน้าเครียดอยู่


"ก็ไหนเมื่อกี้บอกว่าเบื่อนักไง"เรนพูด



"ตอนนี้ไม่เบื่อแล้วนี่"ว่าแล้วเจ้าตัวก็คล้องแขนของชายหนุ่มทันทีชายหนุ่มทำหน้าเบื่อๆพลางคิดว่าจะมีหญิงสาวคนไหนอีกที่กล้ามาคล้องแขนหัวเราะกับเรนเวนเทียส คอสโมส เจ้าหมาป่าแห่งเดมอส อยู่อีกมั้ยนอกเจ้าธิดาแห่งความมืดคนนี้



"นี่เรนนายเจอกับเจ้าพี่บ้างหรือเปล่า"หญิงสาวเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน



"ไม่ เธออยากไปหาเขาล่ะสิ"เรนตอบพร้อมกับยิ้มที่หาดูได้ยากออกมา



"ของมันแน่นอนอยู่แล้วเขาเป็นพี่ชายของฉันนะเรนทำไมฉันจะไม่อยากไปหาเล่า แล้วนายก็เป็นเพื่อนของพี่ชายฉันด้วยไม่อยากจะเจอบ้างหรือไง"เฟลิโอน่าเริ่มงอนนิดๆซึ่งชายหนุ่มก็รู้ดีว่าจะทำยังไงให้หายงอน



"เอางี้มั้ยล่ะ....อืม...ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว"เรนถามทำเอาเฟลิโอน่าขมวดคิ้ว



"15แล้วทำไมหรอ"เฟลิโอน่าถามอย่างงงๆ



"ฉันพอจะมีทางที่จะทำให้เธอเข้าใกล้พี่ชายของเธอได้มากขึ้นแล้วน่ะสิ\"เรนฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอาเฟลิโอน่าเริ่มรู้สึกสนุกตามไปด้วย







                                                    **********************************



ที่วังบารามอส



"ฮัดชิ้ว!"



"เจ้าไม่สบายหรือเปล่าฟรานซิส"สุรเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามผู้เป็นหลานชายด้วยความเป็นห่วง



"ไม่กระหม่อม.."ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกหนาววาบๆที่หลังยังไงก็ไม่รู้



"เจ้ารู้อนาคตนี่นาฟรานซิสมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า"ไฮคิงแห่งบารามอสยังคงถามด้วยความเป็นห่วง



"ไม่หรอกกระหม่อม ท่านตาก็น่าจะทรายว่าหลานไม่ค่อยชอบดูชะตาอนาคตเท่าไหร่ ไม่งั้นชีวิตก็น่าเบื่อแย่ที่จะมีชีวิตไปตามอย่างที่เรารู้มาแล้ว"ฟรานซิสพูดพร้อมกับเม้มริมฝีปากตั้งแต่เขาได้รับหน้าที่ผู้ควบคุมโชคชะตา เทพแห่งธรรมชาติทั้งสี่และเทพสี่ทิศผู้ควบคุมสวรรค์และนรกโดยแท้จริงแล้วนี่เขายังไม่ได้เคยดูชะตาอนาคตอะไรที่เป็นจริงเป็นจังเลยซักอย่าง



"แต่ถ้าเจ้ามีอะไรเจ้าก็บอกตาได้นะฟรานซิส"



"ขอบพระทัยท่านตามากกระหม่อมแต่ไม่ต้องเป็นห่วงหลานหรอกแต่เดี๋ยวหลานขอไปพักก่อน...ขออนุญาติ"ฟรานซิสเดินออกจากห้องสมุดใหญ่ของวังบารามอสโดยทิ้งให้ผู้เป็นตามองตามอย่างเป็นห่วง



"ถึงเจ้าจะไม่เคยแสดงออกว่าเจ้าเครียด...ไม่สบายใจแต่ตาก็รู้ว่าในใจเจ้านั้นแบกรับภาระของสองแผ่นดินเอาไว้..."ไฮคิงแห่งบารามอสหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน...









                                                                   ******************************





เจ้าชายของสองแผ่นดินยืนอยู่ท่างกลางหมู่แมกไม้ในสวนของวังบารามอสดวงตาสีนิลคู่นั้นดูเหม่อลอยสายลมอันอบอุ่นโล้มไล้ไปทั่วร่างเส้นผมสีดำขลับดุจปีกนกกาน้ำสยายไปตามสายลม



ถ้าใครได้มาเห็นภาพนี้จะรู้สึกเหมือนชายหนุ่มเบื้องหน้ากลืนไปกับสายลมที่พัดปลิว......



"สายลมตอบรับเสียงแห่งข้าผู้เป็นเจ้าแห่งโชคชะตา...จงเปิดเส้นทางอันมืดมิดให้เห็นอนาคตที่ข้ากวนใจ"เมื่อชายหนุ่มกล่าวจบก็ปรากฎลูกแก้วสีขาวใสขึ้นมาเบื้องหน้าเพียงแค่ชายหนุ่มแตะไปเท่านั้นเขาก็สามารถเห็นอนาคตได้สบายๆแล้ว



เมื่อชายหนุ่มมองอนาคตที่กวนใจเสร็จเขาก็ทำหน้าแหยงๆแต่เพียงแค่แป็ปเดียวก็เปลี่ยนมาเป็นหัวเราะเบาๆ



น้องสาวสุดที่รักกับเพื่อนที่แสนดีตั้งแต่เด็กสมัยตอนที่อยู่เดมอสกำลังจะมาให้แกล้งในไม่กี่อึดใจแล้ว!!



"ยิ้มแบบนี้มีเรื่องสนุกๆหรือไง"เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังมาจากผลึกแร่หลากสีที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินทางด้านหลัง



"ฉันไม่นึกนะว่าราชาแห่งเผ่าเทพอย่างนายมีเวลาถ่อมาหาฉันถึงเอเดนเลยหรอ"ฟรานซิสยิ้มให้กับชายหนุ่มดวงตาสีทองกับผมสีเดียวกันเบื้องหน้าดูท่าทางและอายุของเขาไม่น่าจะเป็นราชาได้เลยแต่ใครจะรู้ว่าคนๆนี้น่ะอายุได้เกือบห้าร้อยปีแล้ว



"นายก็รู้ไม่ใช่หรอฟรานว่าคนอย่างฉันน่ะไม่ทำงานเอง"ชายหนุ่มดวงตาสีทองหัวเราะ



"นายก็ปัดไปให้รอยด์ทุกทีใช่มั้ยล่ะเซน"ฟรานซิสเอ่ย



"ถูกต้อง! ฉันน่ะไม่ชอบเลยไอ้ต้องไปอยู่ตามกฎของคนอื่นน่ะ"เซนหรือเซลเรส อาเวนเทียส พูดอย่างรื่นเริง



"ว่าแต่นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยว่ามีเรื่องอะไรดีหรอ"นี่ล่ะเซลเรสที่อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องทั้งๆที่ตัวเองก็มีตำแหน่งที่เกี่ยวกับสวรรค์และนรกเดียวกับเขาเป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่เด็กๆแท้แต่กลับไม่ใช้พลังที่ตัวเองมีหาความจริงแต่กลับชอบถามจากปากคนตรงๆมากกว่าแถมยังเป็นราชาแห่งเผ่าเทพอีกต่างหาก



แต่แม่ของเซนไม่ได้เป็นคนเผ่าเทพนะแม่ของเซนเป็นมนุษย์เหมือนกับเขานี่แหละที่มีแม่เป็นมนุษย์เพราะงั้นเขากับเซนอาจเข้าใจกันและกันในเรื่องครอบครัวมากๆว่าแต่ว่าไอ้ตำแหน่งราชาของเซนน่ะเซนไม่ค่อยได้ทำหน้าที่หรอกมีแต่รอยด์ หรือโรแอนกลิน ซาร์มาร์ ผู้เป็นอุปราชทำหน้าที่เท่านั้นแหละเจ้านี่มันหนีงานยัน



"ก็ได้งั้นนายฟังก็แล้วกันไอ้เรื่องดีๆที่นายว่า..."ฟรานซิสเริ่มเล่าเมื่อเล่าจบเซลเรสถึงกับหัวเราะจนน้ำตาเล็ด



"นายนี่น้ามีน้องสาวดีจริงๆเลย"เซลเรสพยายามกลั้นหัวเราะ



"เอาน่าว่าแต่นายจะร่วมมือมั้ยฉันเองก็จะได้ไม่ต้องออกจากวังบารามอสบ่อยด้วย"ฟรานซิสพูด



"นี่แต่นายลืมไปแล้วหรอว่าพวกเราสี่คนน่ะมีพลังที่จะไปไหนก็ได้ตามใจนึกอยู่แล้วจะกลับก็กลับได้เร็วอยู่แล้วนี่"เซลเรสทำหน้าฉงน



"ฉันไม่อยากหายตัวไปบ่อยๆเดี๋ยวท่านตาจะสงสัย"ฟรานซิสตอบแล้วเขาก็เห็นพลังเวทย์ไฟก่อตัวขึ้นที่ข้างๆเขาแล้วฟรานซิสก็ยิ้มออกแต่ตรงข้ามกับเซลเรสที่หน้าถอดสี



"นายคิดว่านายหนีมาหาฟรานแล้วนายจะรอดหรอเซน!"น้ำเสียงที่ฟังแล้วก็รู้ว่าเจ้าตัวโกรธจัดนั้นชวนขนลุกไม่น้อยสำหรับผู้หนีงานมาอย่างเซลเรส



"เอาน่ารอยด์นายอย่าไปเอาเรื่องกับเซนมันมากนักเลย"ฟรานซิสต้องกลายเป็นคนห้ามทัพ



"เอางั้นก็ได้"โรแอนกลินรับคำอย่างว่าง่ายส่วนเซลเรสนั้นทำหน้าสำนึกบุญคุณอย่างสุดซึ้งไปให้ฟรานซิสทันที



"ว่าแต่ว่ารอยด์ฉันมีเรื่องดีๆจะเล่าสู่กันฟังนายสนใจมั้ย"ฟรานซิสเอ่ยขึ้นเมื่อฝ่ายที่ถูกถามเริ่มทำหน้าสนใจขึ้นมาทำให้เรียวปากงามของเจ้าชายสองแผ่นดินจอมเจ้าเล่ห์คนนี้แสยะยิ้มอย่างได้ใจขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองมีพวกร่วมแผนการสนุกๆตอนรับน้องสาวสุดที่รักของเขาเล้ว!!!







                                            *****************************************