คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : LESSON VI : Changeable 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON VI : Changeable
---<<YUAN Part>>---
“ที่นี่ที่ไหน” ผมลืมตาขึ้นมาอย่างงงงวย เพราะเท่าที่จำได้ผมนอนหลับไปในห้องของจุนไคไม่ใช่หรอ แต่ทำไมผมตื่นขึ้นมาที่นี่ล่ะ
ผมมองไปรอบๆก็เห็นแต่สีขาวโพลนไปหมด เหมือนหิมะหน้าหนาวเลย
พอคิดอย่างนั้นผมก็รู้สึก อุณหภูมิรอบตัวลดลงอย่างรวดเร็ว รวมถึงอุณหภูมิร่างกายของผมด้วย
หนาว หนาว หนาวเหลือเกิน ทำไมมันหนาวอย่างนี้ ผมใช้มือทั้งสองข้างกอดตัวเองแน่นเพื่อให้ความอบอุ่น แต่มันยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆ แล้วไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหนาวสะด้วย หนาวจนผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว
“หนาว หนาว หนาว” ผมกรีดร้องอย่างสุดชีวิต ผมจะมาแข็งตายอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้
“หนาวๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว หนาววววววว”
“หยวน หยวน หวังหยวน นายได้ยินฉันมั้ย” แล้วอยู่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น พร้อมกับโลกทั้งใบเหมือนสั่นไหวไปหมด
“หวังหยวน ตื่นๆๆ นายเป็นอะไร”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันนั้น
“โอ๊ย!!” ผมร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด ที่หัวไปกระแทกกับอะไรก็ไม่รู้
“โอ๊ย!!” มีอีกเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันเหมือนกัน
ผมลืมตาขึ้นก็พบกับจุนไคที่กำลังลูบหัวป้อยๆอยู่
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย อยู่ๆก็ร้องลั่นบ้าน แล้วยังเอาหัวมากระแทกฉันอีก”
“ก็เปล่าหนิ แต่ทำไมแอร์บ้านนายมันหนาวอย่างนี้อ่ะ” ผมลูบแขนตัวเอง
“นี่ฉันปิดแอร์แล้วนะ นายไม่สบายรึเปล่า” แล้วเขาก็เอาหลังมือมาอังกับหน้าผากผม
“เฮ้ย ตัวนายร้อนจี้เลย” เอารีบเอามือออกเพราะความร้อนจากหน้าผากของผม ผมลองเอามือตัวเองเช็คอุณหภูมิดู ก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ผมเป็นไข้หรอเนี่ย ร้อนวันพันปีไม่เคยจะเป็นสักที
“นายไปนอนบนเตียงนะ เดี๋ยวฉันลงไปบอกให้แม่บ้าน ทำข้าวต้นร้อนๆให้”
“ไม่เป็นไร ฉันนอนตรงนี้แหล่ะ”
“นายนี่มันดื้อจริงๆ” แล้วเขาก็เดินเข้ามาอุ้มผมขึ้นท่าเจ้าสาวแล้วเดินไปที่เตียง
“เฮ้ย นายทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยๆๆๆ” ผมพยายามใช้กำปั้นทุบเขาแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“นอนอยู่นี่ดีๆ เดี๋ยวฉันมา” แล้วเขาก็จัดการห่มผ้าห่มให้ผม
ผมอยากจะเถียงกับเขาอยู่นะ แต่เพราะพิษไข้ทำให้แม้แต่จะลุกขึ้นมายังยาก ไม่มีแรงทำอะไรแล้ว ผมข่มตานอนอีกครั้ง แล้วก็หลับไปอย่างง่ายดาย
---<<JUNKAI Part>>---
“หยวน ตื่นขึ้นมากินข้าวก่อน” ผมยกถาดข้าวต้มกกับยามาวางไว้ข้างเตียงก่อนจะปลุกคนตัวเล็กที่กำลังนอนซมอยู่บนเตียงของผมอยู่ให้ตื่นขึ้นมา
“งื้อ” เขางวยเงียนิดหน่อยก่อนจะ ยันตัวขึ้นมาพิงกับพนักเตียง
“เอ้า กินซะ กินเสร็จจะได้กินยา” ผมยกถ้วยข้าวต้มยื่นไปให้เขา
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบข้าวต้ม ไม่กินได้มั้ย” หยวนทำท่าไม่อยากกิน
“ไม่ได้นายต้องกินข้าวจะได้กินยาไง ไม่งั้นจะหายหรอ”
“หรือนายจะให้ฉันป้อน” ผมยกช้อนคนข้าวต้มก่อนจะตักมันขึ้นมา แล้วเปาให้มันหายร้อนสัก 2-3 ที
“ไม่เป็นไร ฉันกินเองก็ได้” เขาปฏิเสธตอนที่ผมยื่นช้อนไปใกล้เขา
“อ้าปาก”
“ฉันกินเองดีกว่า”
“จะอ้าดีๆ หรือจะให้ฉันใช้ปากเปิด” ผมขู่เขา เพราะวิธีนี้เป็นวิธีที่ใช้ได้ผลที่สุด รวมถึงคราวนี้ด้วย เขายอมอ้าปากแต่โดยดี
ผมป้อนข้าวต้มใส่ปากเขาไปหนึ่งคำ ก่อนจะตักคำที่สองตามมาติดๆ
“ทำไมมันจืดอย่างนี้อ่ะ”
“คนเป็นไข้เขาก็ไม่รู้รสกันหมดนั่นแหล่ะ” แล้วผมก็ป้อนคำที่สอง สาม สี่ ต่อไปเรื่อยๆ จนถึงครึ่งถ้วย เขาก็ส่ายหน้า เป็นสัญญาณว่าอิ่มแล้ว
“กินยาซะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้” ผมยื่นถ้วยยากับน้ำเปล่าแก้วนึงให้เขา ก่อนจะเข้าไปเอาน้ำใส่ถ้วยแก้วกับผ้าจากห้องน้ำ
พอเดินกลับมาเห็นยาในถ้วยหายไปแล้ว แสดงว่าเขากินยาแล้ว
ผมก็มานั่งเก้าอี้ข้างเตียง แล้วใช้ผ้าขนหนูสีขาวจุ่มน้ำบิดหมาดๆ
“เอาแขนมา” ผมจับแขนเขาแล้วใช้ผ้าเช็ดให้ทั่ว
“นี่มันจะเที่ยงแล้ว นายไม่ไปโรงเรียนหรอ” หยวนพูดขึ้น
“นายเป็นไข้อยู่อย่างนี้ จะให้ฉันไปโรงเรียนได้ยังไง ถ้าเกิดนายตายขึ้นมาจะทำยังไง”
“เพราะฉันเองด้วยที่ทำให้นายเป็นไข้แบบนี้” ผมพูดเสียงหง่อยๆขณะที่เช็ดตัวให้หยวนไปเรื่อยๆ
“นายอย่าโทษตัวเองดิ เป็นเพราะฉันต่างหากที่ไม่ฟังที่นายบอก เอาเป็นว่าหายกันนะ” หยวนบอกด้วยเสียงสดใส
“เสร็จแล้ว นายนอนพักเถอะ เดี๋ยวฉันเฝ้านายเอง” เขาทำตามอย่างว่าง่าย จัดท่านอนก่อนจะหลับตา ผมห่มผ้าห่มให้เขาดีๆ
ผมเอาผ้าชุบน้ำไปวางบนหน้าผากของเขาเพื่อลดอุณหภูมิที่ยังร้อนอยู่ของเขา
หยวนเวลาเขาไม่มีแรงซ่าอย่างนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
ผมนั่งมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับอย่างสบาย มีละเมอครางเสียง อื้อๆ บ้าง
น่ารักจัง
แน่ๆเลย ผมว่าผม......................................
---<<YUAN Part>>---
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นแสงอาทิตย์สีส้มสาดเข้ามาทางหน้าต่างแล้ว มองไปข้างเตียงเห็นจุนไคกำลังนอนอยู่ เขาเฝ้าผมจริงๆหรอเนี่ย
ทำไมนายทำดีกับฉันขนาดนี้นะ ฉันมองนายผิดไปจริงๆ
ผมลอบสังเกตใบหน้าของจุนไคยามหลับ ถึงมันจะเสียมารยาทก็เถอะ แต่ใบหน้าของเขามันดึงดูดยังไงก็ไม่รู้
ดวงตาชั้นเดียวที่เวลาปกติ มองใครก็สามารถทำให้คนคนนั้นหลงใหลได้ เวลานี่กลับกำลังพริ้มหลับอย่างสบาย จมูกเป็นสันได้รูปอย่างที่ดาราหลายคนมี ปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นฟันเขี้ยวที่คล้ายกับผีดูดเลือดแต่มันกลับมีเสน่ห์อย่างหน้าเหลือเชื่อ รวมๆแล้วจุนไคเป็นคนที่จัดได้ว่าน่าตาดีโคตรๆ หล่อในแบบที่สาวๆต้องกรี๊ด ยิ่งมองยิ่งหยุดมองไม่ได้
“ตื่นแล้วหรอ” อยู่เขาก็พูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้น
ผมรีบคืนท่าเดิมจากที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาตอนไหนก็ไม่รู้
“อื้ม...” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
“หิวยัง?”
“อื้ม...” เหมือนเมื่อกี้
“เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กินนะ” แล้วเขาก็เดินออกไป
วันต่อมา ผมไปโรงเรียนโดยรถคันหรูของจุนไค ซึ่งมันต้องเป็นประเด็นแน่ๆ แล้วอย่างที่ผมคาดไว้ไม่มีผิด
“พวกมึงทำไมมาโรงเรียนด้วยกันวะ แล้วเมื่อวานหายไปไหนทั้งวัน” มยองโฮเพื่อนชอบเจือกก็ยิงคำถามมาที่ผมทันทีที่ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมจุนไค
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” ผมตอบก่อนจะเดินไปยังโต๊ะของตัวเอง
“ไม่ง้อมึงหรอก ถามจุนไคก็ได้...เมื่อวานหายไปไหนกันมาทั้งวัน” ไอ้เพื่อนรักของผมมันเดินผ่านผมไปอย่างไม่เหลียวมองผมเลย
“เมื่อวานหยวนไปนอนบ้านฉันหน่ะ” ซึ่งนายก็ตอบตรงไปหน่อยมั้ย พูดอย่างนี้ฉันเสียหายนะเว้ย
“เฮ้ย หยวน เดี๋ยวนี้มึงไปนอนบ้านผู้ชายหรอวะ” แล้วมันก็รีบแจ้นมาโต๊ะผมทันที
“พูดงี้หมายความว่าไง ฉันไปนอนบ้านจุนไคมันผิดตรงไหน ฮ่ะ” ผมตบโต๊ะดัง ‘ปั้ง’ ก่อนจะลุกขึ้นเถียงกับไอ้มยองโฮ
“กูหึงนะเว้ย ไม่ยอมยกมึงให้จุนไคง่ายๆหรอก”
“ถุ้ย ขนลุกว่ะ” ผมว่าอย่างนั้นก่อนจะนั่งลงเก้าอี้เหมือนเดิม
“ว่าแต่มึงเจ็บป่ะวะ จัดไปกี่ยกล่ะเมื่อคืน” มันทำเป็นยื่นหน้าเข้ามากระซิบ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร
“FxxK U ไปตายปายยยยยย ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยย” ผมผลักหัวมันอย่างแรงก่อนจะไล่กระโดถีบมัน ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ใจหมา ไอ้เกินจะบรรยาย วันนี้ผมไม่ได้เอาเลือดหัวมันออกอย่าเรียกผมว่า หวังหยวนคนหล่อหน้าตาดีสุดเสน่ห์แห่งคลาส S(?)
------------------------------------------------------- S2 -----------------------------------------------------
60.21090811 % นะแจ๊ะ
---<<YUAN Part>>---
“ไปกินข้าวป่ะ เสร็จแล้วจะได้ไปส่องเด็กเกรดที่เข้ามาใหม่กัน 7 กัน” เพื่อนรักของผมเดินเข้ามาทักหลังจากคาบศิลปะที่โคตรน่าเบื่อจบลง นี่ขอเม้าหน่อยเถอะ อาจารย์ครับพวกผมไม่ใช่เด็กศิลป์นะครับ ถ้าให้แบบคำนวณสมการอะไรแบบนี้อ่ะ บอกเลยสบายมาก แต่ให้ผมมาวาดๆเขียนๆอะไรแบบนี้ บอกเลยไม่ใช่ทางอ่ะครับ
“เด็กก็ไม่เว้นนะมึง” ผมเก็บสมุดวาดรูปของผมลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปพร้อมกับมยองโฮ
“ไม่ชวนที่รักมึงอ่ะ จุนไคไปกินข้าวด้วยกันป่ะ” มยองโฮพูดกับผมก่อนจะหันไปชวนจุนไค
“เดี๋ยวตามไป พวกนายไปก่อนเลย” แน่ะไม่ปฏิเสธด้วย ไอ้นี่เดี๋ยวก็ทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดกันหรอก ผมเสียหายนะครับ
“เดี๋ยวผมฉันรออยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างแคนทีนนะ” เมื่อจุนไคพูดอย่างนั้น ไอ้มยองโฮก็รีบลากผมลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
พวกผมมานั่งรอจุนไคที่ม้าหินอ่อนที่ประจำ ที่เวลาเมื่อก่อนมยองโฮจะลากผมมาเหล่สาวแถวนี้ประจำ เพราะตรงนี้สามารถมองเห็นข้ามไปถึงฝั่งของโรงเรียนหญิงล้วนตรงข้าม
“ไหนล่ะสาวเกรด 7 ที่มึงว่า จะน่ารักแค่ไหนเชียว” ผมมองหาคนที่น่ารักๆที่มยองโฮว่าไว้
“ใครว่าอยู่โรงเรียนตรงข้าม กูหมายถึงน้องเกรด 7 ที่พึ่งย้ายมาโรงเรียนเราต่างหาก เห็นคนบอกว่าน่ารักโคตรๆเลย นั่นไงๆๆๆๆ” มันชี้ไปทางเด็กผู้ชายตัวเล็ก ขาวๆคนหนึ่งที่กำลังเดินออกมาจากแคนทีนกับเพื่อนเขาสองคน
น้องคนนั้นตัวเล็กมากแต่สูงชิบหายเลย(?) ตัวขาวยังกะหลอดนีออน(ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลยน้าาาาาาาาาาาา) ปากที่แดงตามธรรมชาติ ตาเล็กๆตามแบบฉบับอาตี๋เมืองมังกรขนานแท้
น่ารักดีว่ะ
“น้องชื่อไรวะ?” ผมถามไอ้มยองโฮ
“ก็ส่องอยู่ด้วยกันนี่ กูจะรู้กับมึงมั้ย?” เออว่ะ ก็จริงของมัน ผมก็ถามโง่ๆ
“กูอยากได้ว่ะ”
“มึงก็เอาจุนไคไปดิ คนนี้กูจองแล้วเว้ย จองก่อนมึงอีก”
“ได้ไงวะ แล้วเกี่ยวอะไรกับจุนไค” ผมไม่ยอมนะ
“มาแล้ว” อยู่ๆจุนไคก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้บทสนทนาของผมกับมันจบลง
“แฟนมึงมาแล้ว กูไปคุยกับน้องก่อนนะ เดี๋ยวรู้ชื่อแล้วเดี๋ยวบอก บาย” ไอ้มยองโฮมันทรยศผม ไหนว่าจะมากินข้าวด้วยกันไง หนีผมไปหาเตาะเด็ก แถมยังเป็นเด็กคนที่ผมชอบอีก แล้วยังไม่หมดปล่อยผมเอาไว้กับจุนไคอีก ดีมากเพื่อน ผมนี่ซึ้งเลย
“กินไรดี?”
14/11/02 11.54 : ได้ฤกษ์มาลงฟิคซะที ถึงจะเป็น 60.21090811 % แรกก็เถอะ 55555 หวังว่ารีดเดอร์คงไม่หายกันไปหมดแล้วนะคะ เค้ามาอัพแล้วน้าาาาาาา
แอนเปิดเทอมตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วอ่ะ แต่ก็จะพยายามแต่งให้อ่านเร็วๆนะ พอดีช่วงนี้งานยังไม่เยอะเท่าไหร่ สู้ตายค้าาาาาาาาา บาอิ้ง~~
14/11/14 22.47 : สั้นไปรึป่าวอ่า (หลบเกิบ) คือคิดไม่ออกจริงๆตอนนี้ เอาไว้ตอนหน้าขอแก้ตัวนะคะ
ความคิดเห็น