คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LESSON V : Unexpected 'ㅅ'
‘E X O’ {Brac-à-Bric[ของเก่า]} (LUMIN) ‘ㅅ’
LESSON V : Unexpected
---<<MINSEOK Part>>---
นี่มันใช่คนอยู่หรอครับ ได้ร้อยเต็มเกือบทุกวิชา มีสุขะกับดนตรีได้ 99 แต่นั้นก็ถือว่าเกินไปแล้วสำหรับคนธรรมดา
ผมนั่งอึ้งอยู่กับคะแนนของลู่หานจนลืมดูของตัวเอง จนลู่หานเรียกผมถึงได้สติ
“แล้วของนายล่ะ” ผมจับแผ่นกระดาษที่พับอยู่อย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเปิดออกช้า
.
.
.
คณิต อังกฤษ วิทย์ วรรณกรรม สุขะ ดนตรี ประวัติศาสตร์
80 92 83 90 97 95 89
ผ่าน 80
ผมผ่านครับ เย้ เย้ ดีใจกับผมหน่อยสิ ผมโคตรมีความสุขเลยครับ
ผมเผลอกอดลู่หานเข้าโดยไม่รู้ตัว
“ลู่หาน ผมผ่านทุกวิชาเลยล่ะ ผมดีใจมากเลย”
ผมสังเกตเห็นลู่หานเงียบไปเลยค่อยๆขยับออกมา
ลู่หานกำลังดูใบคะแนนของเขาแล้วทำหน้าเศร้านิดหน่อย
“เป็นอะไรรึป่าวลู่หาน” ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“...” เขายังคงมองใบคะแนนของตัวเองต่อไป เหมือนไม่ได้ยินที่ผมถาม
“ลู่หาน” ผมจับที่ไหล่เขา
“หะ มีอะไรหรอ?” เขาละสายตาจากใบคะแนนแล้วหันมาหาผม
“เป็นอะไรรึป่าว?” ผมถามเขาอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร สบายดี” แล้วเขาก็พยายามส่งยิ้มมาให้ผม แต่มันเป็นยิ้มที่ดูฝืนมากเลยสำหรับผม ลู่หานเขาต้องมีอะไรแน่ๆ
“แล้วคะแนนของนายล่ะ เป็นยังไง” ลู่หานเปลี่ยนไปคุยเรื่องคะแนนของผม
“ผ่านทุกวิชา” ถ้าเขาไม่อยากบอกผมก็จะไม่ถามเขาก็แล้วกัน
“งั้นรางวัลของฉันจะเอาอะไรดีน้าาาาาา” เขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาหาผม
“นะ นายคิดอะไรอยู่ อย่ามาทะลึ่งนะ” เห็นสายตาแบบนี้ของเขาทีไร ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาทุกเลยครับ
“งั้น...” เขาฉวยมือของผมขึ้นไปจุมพิตหนึ่งครั้ง
“1วันของมินซอก ฉันขอนะ” -///- อะไรของเขาเนี่ย
ผมดึงมือขอผมกลับมา
“พรุ่งนี้เจอกันที่สวนสาธาณะที่เดิม 9โมง อย่าเลทอีกนะ”
“รู้แล้วน่า”
“กลับบ้านกันเถอะ” เขายื่นมือมาให้ผมจับ ผมจับมือนั้นแล้วลุกขึ้นเดินกลับบ้านพร้อมกัน
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<LUHAN Part>>---
ขณะที่ผมกับมินซอกกำลังจะเดินกลับบ้านไปด้วยกัน ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างงหน้าผม
“คุณแม่” หญิงวัยกลางคนในชุดออกงานสังคมสีดำ ถือกระเป๋าราคาแพง
“ลู่หาน ขึ้นรถกับแม่เดี๋ยวนี้” แม่ของผมออกคำสั่ง
“แต่ ผมกับมินซอกเราจะ...”
“ไม่มีแต่ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
มินซอกพยายามแกะมือผมออกจากมือเขาแล้ว โค้งให้แม่ผมทีนึงก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไป
“มินซอกเดี๋ยวก่อนสิ”
“พรุ่งนี้เจอกัน” เขายิ้มมาให้ผมก่อนจะเดินจากไป
ผมกำลังจะวิ่งตามมินซอกไป แต่เสียงแม่ผมก็ดังขึ้นก่อน
“จะไปไหน ขึ้นรถเดี๋ยวนี้” และแล้วผมก็ต้องทำตามที่แม่ของผมบอกแต่โดยดี
ผมนั่งอยู่บนรถคันหรูสีดำขลับที่กำลังแล่นอยู่บนถนน
“คะแนนสอบเป็นยังไงบ้าง” คุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆผมถามขึ้น
“ก็ดีครับ” ผมตอบเสียงเรียบ
“อย่ามาโกหก ครูฮยอนจองโทรมาบอกแม่แล้ว มาลูกคะแนนตก” แม่ผมขึ้นเสียงใส่ผม
“แค่คะแนนเดียวเองครับ” ผมพยายามนิ่งให้ได้มากที่สุด
“แม่ขอเหตุผมที่ทำให้ลูกคะแนนตก” เธอเริ่มใจเย็นลงบ้าง
“ไม่มีเหตุครับ” ผมยังคงตอบเสียงเรียบเหมือนเดิม
“เป็นเพราะเด็กผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย” แม่ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
“มินซอกไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย” ผมเริ่มทนไม่ไหว
จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาระหว่างเราสองคนตลอดทางจนถึงบ้าน ผมลงจากรถแล้วกลับขึ้นห้องทันที
ผมได้ยินเสียงออกรถ ไม่รู้ว่าคุณแม่จะไปไหนอีก จากนั้นผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราลงบนเตียงนุ่มๆของผมไป เพราะความเหนื่อยจากการสอบ
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
“เธอชื่ออะไร” เสียงของหญิงวัยกลางวันที่ผมพึ่งเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่าน ดังขึ้นเสียงเรียบ
ผมกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของร้านผมเอง ตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้ว ร้านก็ปิดแล้ว
“คะ...คิมมินซอกครับ” ผมตอบเสียงตะกุกตะกัก กล้าๆกลัวๆ
“เป็นอะไรกับลูกชายฉัน?” เธอยังคงถามเสียงเรียบต่อไปเรื่อยๆ
“เอ่อ...พวกเราคะ...คบกันครับ” ผมรู้สึกอึดอัดมากขึ้นทุกที
“ฮึ เธอรู้รึป่าวว่าลู่หาน คะแนนตกไปแค่ไหน เขาเคยทำได้เต็มร้อยทุกวิชา แต่พอมีเธอเข้ามา เขาก็คะแนนตกไป”
“แต่มันก็แค่ไม่กี่คะแนนเองนะครับ ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร”
“ก็เพราะคิดอย่างนี้ไง ประเทศชาติถึงไม่เจริญ มันไม่ใช่แค่1หรือ2คะแนน แต่มันหมายถึงความรับผิดชอบที่หายไปด้วย”
“…” ผมเงียบไป ไม่คิดว่าจะมีคนที่จะคิดมากขนาดนี้ กับอีแค่คะแนนไม่กี่คะแนนแค่นี้
“เธอรู้มั้ยว่าลู่หานได้โควตาที่มหาลัยโซล เขาจะมีอยาคตที่สดใส...” เธอเว้นช่วงเล็กน้อย
“เลิกยุ่งกับเขาซะ”
“แต่….”
“อยากได้อะไรบอกฉันมา ฉันจะให้เธอทุกอย่าง แต่เธอต้องเลิกกับลู่หาน ถ้าเธอไม่เลิกอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ” เธอวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปที่ประตู
“ฉันมาทางเลือกให้เธอสองทาง คือเลิกกับลู่หานแล้วใช้ชีวิตปกติในรั่วมหาลัย หรือคบกับเขาต่อไปแต่ครอบครัวของเธอเดือดร้อน เลือกเอาแล้วกัน” เธอพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากร้านของผมไป
ผมควรทำยังไงดีครับ หลังจากที่ผมได้คบกับเขาดูแล้ว ผมก็พบว่าผมรักเขาจริงๆ จะให้ผมเลิกกับเขาได้ยังไง แต่ถ้าผมไม่เลิก ครอบครัวผมก็จะต้องเดือดร้อน ผมควรทำยังไงดีครับ ใครก็ได้บอกผมที
น้ำใสๆไหลหยดลงมาหลังจากที่อดกลั้นไว้เสียนาน ไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า
“ฮึก..ฮึก..ลู่หาน..ฮึก” คำพูดที่ฟังไม่เข้าใจพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ตามมาเป็นระยะๆ
ผมรักเขานะครับ แต่ผมก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวของผมต้องเดือดร้อนเพราะผม เพราะอย่างนั้น ลู่หาน...
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<LUHAN Part>>---
ผมมองดูนาฬิกาของตัวเอง ตอนนี้ก็เวลา 9 โมง ครึ่งแล้ว ผมอุตส่าห์บอกแล้วนะเนี่ยว่าอย่าเลท อย่างนี้มันต้องทำโทษกันสักหน่อย
นั่นไงเดินมานั่นแล้ว
มินซอกที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงมายังผม
“ขอโทษที่มาสายนะ ผมตื่นสายอ่ะ” ดูท่าเขาจะนอนดึกนะ ดูจากขอบตาที่ออกจะคล้ำขึ้นนิดหน่อย กับตาที่บวมเล็กน้อย
“งั้นฉันจะทำโทษคนมาสาย” ผมก้มลงไปหอมแก้มกลมของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง
แปลกที่วันนี้เขาไม่ขัดขืนอะไรเลย ยอมให้ผมหอมแก้มเขาง่ายๆ
“วันนี้เราจะไปไหนกันดี” ผมผละออกจากมินซอกก่อนที่เขาจะถามขึ้น
“วันนี้นายเป็นของฉัน นายต้องตามใจฉันทุกอย่างนะ”
“ได้เลย”
“ไปสวนสนุกกัน” ผมชวนเขาไปแล้วเขาก็ตอบรับ พวกเราสองคนเดินไปสวนสนุกที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะเท่าไหร่ วันนี้เป็นวันหยุดก็เลยทำให้คนที่มาเที่ยวสวนสนุกพลอยเยอะตามไปด้วย
“จับมือฉันไว้นะ เดี๋ยวหลง” ผมจับมือกับมินซอกเดินเข้าไปในสวนสนุก
พวกเราเล่นเครื่องเล่นหลายอย่างด้วยกัน ทั้งรถไฟเหาะ ม้าหมุน ไวกิ้ง และอีกมากมาย โดยเฉพาะบ้านผีสิงนี่เด็ดสุดเลยครับ
คือตอนแรกผมว่าจะโชว์แมน แต่ที่ไหนได้ตอนที่ผีออกมาลอกนี่ ผมนึกว่าจะไม่น่ากลัว ที่ไหนได้ โคตรน่ากลัวเลยอ่ะ ทำให้หลายครั้งผมต้องไปหลบอยู่หลังมินซอก ดูเหมือนมินซอกจะไม่กลัวเลยสักนิด เขาแค่เดินไปตามทางเรื่อยๆ ผีออกมาเขาก็ไม่ตกใจ ทำเอาผมนี่เสียภาพพจน์หมดเลย
“แล้วตอนแรกใครบอกว่าอยากเข้ากันฮะ” มินซอกถามผมที่กำลังหน้าซีดเกาะแขนเขาไม่ยอมปล่อย
“ก็ฉันนึกว่าจะไม่น่ากลัวนี่นา ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นแบบนี้”
“แล้วเราไปไหนต่อดี?”
“ชิงช้าสวรรค์มั้ย?” ผมจะได้พักหายใจด้วย
“ดีเลย ไปกันเถอะ” ผผมแอบเนียนโอบไหล่มินซอกแล้วเดินไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ แปลกเขาไม่มีรีแอคชั่นอะไรกลับมาเลย
หรือว่าเขาจะยอมให้ผมหนึ่งวันจริงๆเนี่ย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมจะทำอะไรอีกดีนะ ฮิ ฮิ ^.^
“2ที่ครับ” ผมเดินไปซื้อตั๋วก่อนจะเดินกลับมาหามินซอก แล้วเขาไปในชิงช้าสวรรค์พร้อมกัน
เมื่อประตูปิดลง ชิงช้าก็ค่อยๆเคลื่อนตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ ผมเปลี่ยนที่นั่งจากที่นั่งตรงข้ามมินซอกมานั่งข้างๆ แล้วเอียงหัวไปนอนซบบนไหล่ของมินซอก
“สบายจัง”
“ลู่หาน...” มินซอกเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเศร้านิดหน่อย
“มีอะไรหรอ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไร”
หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนเย็น ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า แดดสีส้มที่สาดส่องไปทั่วทุกบริเวณเริ่มหดหาย และแทนที่ด้วยความมืดมิด มีเพียงแค่แสงไฟจากหลอดไฟเท่านั้นที่ให้แสงสว่าง
ตอนนี้เราสองคนมานั่งเลยกันอยู่ที่สวนสาธารณะที่เรานัดเจอกันตอนแรก ที่ม้านั่งตัวหนึ่ง รอบๆบริเวณนี้ผู้คนเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่เราสองคน
ผมนอนลงบนตักของมินซอก มินซอกก็คอยลูบหัวผม ช่วงเวลานี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน ผมไม่อยากให้เวลานี้มันผ่านไปเลยครับ ถ้าอยากผมหยุดเวลาได้ ผมก็จะหยุดมันไว้
“มันดึกแล้วนะ ไม่กลับบ้านหรอ?” มินซอกถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ อยากอยู่กับมินซอกอย่างนี้ตลอดไปเลย” ผมพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่
“ฉันก็อยาก...ให้มันอยู่แบบนี้ตลอดไป...เหมือนกัน”
“ลู่หาน ผมมีเรื่องจะบอก”
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปสบตากับมินซอก “ว่ามาสิ”
“...”
“…”
“ผมรักลู่หานมากนะ”
“ฉันก็รักมิ...” จู่ๆมินซอกก็ประกบปากของเขาเข้ากับปากของผม ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็จูบตอบอย่างอ่อนโยน
อยู่ๆ น้ำอุ่นๆก็ไหลลงมาอาบสองแก้มของมินซอก ผมไม่รู้สาเหตุที่ว่าทำไมจู่ๆเขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างนี้
จูบของเขาเต็มเปลี่ยมไปด้วยความเศร้า จนผมสงสัย แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม
หลังจากที่เขาจูบจนพอใจแล้วเขาก็ลุกขึ้นก่อนจะกล่าวคำอำลา “ลาก่อน”
ผมที่ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ยังไม่ทันได้บอกลาเขา มินซอกก็วิ่งจากไปแล้ว
ทำไมเขาต้องร้องไห้ด้วย แล้วคำบอกลานั่นอีก ทำไมเหมือนว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ จูบของเขาที่เต็มไปด้วยความเศร้ามันคืออะไรกัน ผมไม่เข้าใจเลย
เช้าวันต่อมา ผมไปหามินซอกที่ร้านแต่แม่เขาบอกว่า
“มินซอกย้ายไปเรียนที่คยองกีแล้วล่ะจ๊ะ มินซอกไม่ได้บอกหรอกหรอ ลูกคนนี้นี่จริงๆเลย อ้อเขาฝากจดหมายนี่ให้ลู่หานด้วยนะจ๊ะ แล้วก็เพิ่งออกไปได้ไม่นาน ถ้าตามไปน่าจะทันอยู่นะจ๊ะ” แม่ของมินซอกยื่นซองจดหมายสีขาวมาให้ผม ผมแกะซองเอากระดาษที่อยู่ข้างในเปิดออกอ่าน
‘ถึงลู่หาน ผมมินซอกนะ ผมจะไปเรียนต่อที่คยองกี ไม่ต้องตามหาผมนะ ไม่ต้องโทรหาด้วย ถ้าเป็นไปได้นายช่วยลืมเรื่องของเราได้มั้ย ฉันอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ดีๆ แต่ฉันจะพยายามลืมมันให้ได้ ลาก่อน มินซอก’
ผมหูอื้อไปชั่วขณะเมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้จบ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมกันมินซอก ผมทำอะไรผิดหรอครับ ทำไมเขาถึงทิ้งผมไป
‘แล้วก็เพิ่งออกไปได้ไม่นาน ถ้าตามไปน่าจะทันอยู่นะจ๊ะ’ เสียงของแม่มินซอกผุดขึ้นมาในสมองของผม ทำให้ผมวิ่งออกจากร้านไปเพื่อตามหาเขา เราจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง
“มินซอก มินซอก นายอยู่ไหน” ผมวิ่งตามหาเขาไปทั่ว ตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่ง ผมต้องเคลียกับเขาให้รู้เรื่อง
“มินซอก มินซอก” ผมวิ่งไปเรื่อยๆ จนมองเห็นแผ่นหลังที่ดูคุ้นๆ อยู่อีกฟากของถนน
“มินซอก รอก่อน มินซอก” ผมรีบวิ่งข้ามถนนไปหาคนคนนั้นโดยที่ไม่ดูถนน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมม
หลังจากนั้นสติของผมก็เลือนรางไป แต่ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นกลับเป็นหน้าของคนที่ผมรักที่สุด ‘คิมมินซอก’
มาแล้วค้าาาาาา ยังมีคนรออ่านอยู่รึป่าว แอนบอกแล้วไงค่ะว่าวันนี้ก็วันนี้ แต่เกือบเที่ยงคืน #โดนตบ #หลบรองเท้า อย่าพึ่งตีแอนนะค่ะ 5555
นี่ไงคะ คือแอนอยากตบแม่พี่ลู่มาก #อุ่ย ล้อเล่นนะคะ ก็ไม่รู้จะทอล์กอะไรแล้ว รอติดตามว่าพี่ลู่ของเราจะเป็นยังไงต่อไปนะคะ บาอิ้ง~~
ปล. เม้นท์ด้วยนะคะ แอนเป็นบ้าชอบอ่านคอมเม้นท์ อ่านไปเขินไป #อีนี่บ้า ตามนั้นค่ะ
RUTHENIUM`
ความคิดเห็น