คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LESSON V : Friend (Re-Up)
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON V : Friend
;:/.\YUAN…PART/.\:;
วันต่อมาผมโรงเรียนเอง
เพราะวันนี้ผมไม่อยากรบกวนจุนไค ถึงจะยังรู้สึกหวั่นๆอยู่นิดหน่อยก็ตาม
ว่าจะทำอย่างที่จุนไคบอกเมื่อวานได้รึเปล่า แต่ในเมื่อผมตัดสินใจแล้ว
ผมก็คงต้องทำแล้วก็ต้องไม่กลัวผลที่จะตามมาด้วย
ถึงจะไม่มีคนสนใจแต่ผมก็จะไม่ยอมตกอยู่ในฐานะที่ต้องคอยทำตามที่คนอื่นบอกให้ทำตลอดไปหรอกนะ
ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะตรงไปยังโต๊ะของตัวเองที่อยู่กลางห้อง
โต๊ะของห้องเราจัดเป็นแบบแยกกันไม่มีโต๊ะไหนติดกัน
ทำให้เวลาเดินไปยังโต๊ะของตัวเองสะดวกขึ้น
“เฮ้!! นายนายกากอนามัย
งานแก้ของฉันเสร็จยังอ่ะ ถ้าเสร็จแล้วฝากไปวางบนโต๊ะอาจารย์ด้วยนะ”
เพื่อนผู้หญิงคนนึงที่ผมไม่อยากจะจำชื่อเดินปะแป้งเข้ามาถามผมก่อนจะเดินจากไปเม้าท์กับเพื่อนของเธอต่อหน้าห้อง
ผมทำเป็นไม่สนใจราวกับเป็นเสียงนกเสียงกา
เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เดินเข้าไปนั่งที่ของตัวเอง
ก่อนจะหยิบสมุดจดย่อที่ผมมักจะอ่านแล้วก็จดใจความสำคัญของเรื่องต่างๆขึ้นมาอ่านทบทวน
โดยไม่สนใจคนรอบข้าง
“เฮ้ย!! ไอ้ใบ้ มัวอ่านอะไรของแกอยู่วะ ทำไมไม่รีบทำงานแก้ของพวกเรา
เมื่อกี้เดินผ่านห้องพักอาจารย์ยังไม่เห็นเอาส่งสักชุดเลย”
นักเรียนชายหัวเกรียนคนนึงเดินเข้ามาตบโต๊ะผมก่อนจะเรียกให้สายตาของผมเงยขึ้นไปสบกับมัน
ผมหยิบกระดานคุงกับเมจิกจังขึ้นมาเขียนตัวอักษรลงไป
‘งานของใครก็ทำเองดิ’
พอนายคนนั้นได้อ่านสีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นโมโหขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวนี้กล้าแข็งข้อแล้วหรอวะ ทำไม!!..เก่งนักหรอ”
มันกระชากคอเสื้อของผมขึ้นมาทำให้ร่างกายที่มีน้ำหนัก+ส่วนสูงเพียงน้อยนิดลุกขึ้นจากเก้าอี้ได้อย่างไม่ยากเย็น
พร้อมกับลากไปยังกระดานหน้าห้องก่อนจะผลักผมกระแทกกับกระดานข้างหลัง
พลั่ก!!!
โอ๊ย เจ๊บชะมัดเลย ร่างของผมนี่แทบทรุด
“อย่างนี้มันต้องสั่งสอนซะหน่อย
จะได้ไม่กล้าหือกับพวกเราอีก” เพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์อยู่นั่น
ได้แต่ยืนมองนั่งมองกันอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลย ราวกับกำลังดูละครหลังข่าวอยู่ยังไงยังงั้น
ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่จะเข้ามาช่วยผมหรือหยุดเค้า
เฮอะ ผมนี่น่าสมเพชจัง
เพื่อนที่คิดจะเข้ามาช่วยซักคนยังไม่มีเลย 5555555
“กูให้โอกาสอีกครั้ง มึงจะยอมทำดีๆหรืออยากโดนซักทีสองที
ก่อนค่อยทำได้” มันใช้หลังมือของมันตบหน้าผมไม่แรงนักสองสามที
แต่ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว
คิดว่าผมจะยอมพวกนายตลอดไปน่ะหรอ
ผมหยิบชอล์กขึ้นมาก่อนจะเขียนลงที่กระดานข้างๆว่า
‘ไม่ มี ทาง’
“อยากโดนมากใช่มั้ย ได้”
มันยกกำปั้นขึ้นมาข้างนึงก่อนจะซัดเข้ามาอย่างแรง
ผมมองกำปั้นนั่นตาไม่กระพริบก่อนจะใช้ฝ่ามือข้างเดียวหยุดหมัดนั่นไว้
ทำให้สีหน้าตกใจปรากฏขึ้นบนหน้าของคนที่ปล่อยมันออกมา
ผมใช้จังหวะนี้ผลักมันให้ออกไปจากตัวผมก่อนจะใช้ขาเล็กๆของตัวเอง
เหวี่ยงขึ้นที่ระดับหัวของฝ่ายตรงข้าม ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งห้อง
แต่ก่อนจะปลายเท้าของผมจะเตะไปที่หัวของมัน ผมก็หยุดไว้ซะก่อน
ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ถือชอล์กเขียนข้อความต่อไป
‘อย่ามายุ่งกันฉัน ไม่งั้นเจอดีแน่’ ก่อนจะลดขาลงแล้วเดินออกจากห้องไป
แล้วห้องที่เงียบไปชั่วขณะเมื่อกี้ก็กลับมาเสียงดังอีกครั้งแต่ผมไม่สนใจใจความที่พวกนั้นคุยกันหรอก
ผมเลือกแล้วที่จะไม่ยอมตกอยู่ภายใต้ใครทั้งนั้น
เป็นอย่างที่จุนไคบอกจริงๆ พอทำดูแล้วมันรู้สึกโล่งแปลกๆ
เดี๋ยวต้องรีบรายงานทางโน้นหน่อยซะแล้ว
อ่อ ลืมบอกไปน่ะครับ
ว่าผมเคยเรียนเทควันโดเมื่อตอนอยู่บ้านนอกอ่ะครับ เรียนกับเฮียผมเอง
จะว่าไปผมก็ได้สายดำตั้งแต่อายุ 7 ขวบแล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เป็นแค่เบาะๆเองอ่ะครับ
เบสิคๆ พื้นๆ ไม่ได้ใส่แรงอะไรเลย แต่ก็ทำให้หมอนั่นยืนแข็งไปทั้งตัวไม่ขยับไปไหนได้
ก็ไม่เลวเหมือนกันนะเนี่ย แสดงว่าฝีมือผมยังไม่ตกสินะ ยังคงใช่ได้อยู่
Silent Honey Heart
ที่โรงอาหารตอนเที่ยงก็เป็นเหมือนกันโรงเรียนรัฐบาลทั่วไปแหล่ะครับ
แล้วด้วยความที่นักเรียนมีเยอะเลยทำให้พอเสียงออดบอกเวลาเที่ยงทีไร
เปรียบเสมือนการแข่งขันวิ่ง 400X100
เมตรยังไงยังงั้นเลยครับ คือใครมาก่อนได้ก่อนอ่ะครับ มาช้าคืออดไม่มีข้าวกินแน่ๆ
ผมที่ไม่ค่อยชอบที่แออัดเท่าไหร่เลยเลือกที่จะซื้อขนมปังกับนมหนึ่งกล่องแล้วออกมานั่งกินที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ข้างสนามบาสดีกว่า
และก็แน่นอนที่สุดคือ ผมนั่งคนเดียวครับ
มันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันจนผมชินแล้วอ่ะครับ
แต่วันนี้ดูจะไม่ชินเท่าไหร่นะ
“นั่งด้วยได้มั้ย พอดีที่นั่งที่อื่นมันเต็มหมดแล้วอ่ะ”
ผู้ชายหน้าตาคมเข้มบวกกับเสียงคุ้นๆเหมือนผมเคยได้ยินมาก่อนเมื่อเร็วๆนี้มาขอผมนั่งด้วย
แต่เมื่อผมลองมองดูไปรอบๆก็พบว่ายังมีที่ว่างอีกเป็นสิบ
และยังไม่ทันที่ผมจะตอบ ไอ้คนมาขอนั่งก่อนจัดการวางจานข้าวแล้วก็นั่งลง
และตักข้าวใส่ปากกินเรียบร้อยแล้ว
“นายชื่อหวัง หยวน ใช่ป่ะ??”
ผมพยักหน้าเป็นคำตอบให้เค้าเป็นคำตอบ
ก็จะให้ผมทำยังไงล่ะครับในเมื่อผมสามารถตอบโต้คู่สนทนาได้แค่เพียงคำว่า
Yes, No , OK แค่เนี่ย
“ฉันได้ยินข่าวเมื่อเช้าแล้ว นายโคตรเจ๋งเลยว่ะ
ถึงจะดูไม่ค่อยหน้าเชื่อซะเท่าไหร่ก็เถอะ” เอ๊ะไอ้นี่ ต้องการจะซื่อถึงอะไรกันแน่
“ฉันชื่อเชียนซีนะ อี้หยางเชียนซี ยินดีที่ได้รู้จัก”
อี้หยางเชียนซี ตอนรับปี 2000 5555555
ผมหลุดหัวเราะออกมาทำให้เชียนซีที่กำลังกินข้าวอยู่ถึงกับทำหน้าไม่เข้าใจพร้อมกับเอียงคอหน่อยๆ
“นายตลกอะไรของนาย” ผมปัดมือแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร
ใครจะบอกล่ะว่าก็หัวเราะชื่อนายนั่นแหล่ะ คนอะไรชื่อแปลกชะมัด
“ที่เค้าว่านาย...เอ่อ...เป็นใบ้อ่ะ จริงป่ะ”
ผมส่ายหน้าให้กับคำถามนี้ ก็จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นใบ้หนิ
แค่มีความผิดปกติทางเส้นเสียงเฉยๆ หมอบอกว่ามีวิธีรักษาได้
แล้วสามารถกลับมาพูดได้เหมือนเดิม
“แล้วทำไมนายไม่พูดอ่ะ” เอ่อ คือจะให้อธิบายยังไงให้เค้าเข้าใจดี
ผมค้นหาปากกากับเศษกระดาษเผื่อจะได้อธิบายให้เชียนซีเข้าใจได้ง่ายๆ
แต่ก็ไม่มีมีแต่โทรศัพท์
ผมเลยพิมพ์ใส่โน้ตในโทรศัพท์แล้วชูให้เค้าอ่าน
“ ‘ฉันคอไม่ค่อยดีอ่ะ เลยไม่ค่อยพูด’ ...อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
“งั้นฉันขอยืมโทรศัพท์นายแป๊บนึงได้มั้ย?”
เอ๊ะทำไมผมคุ้นๆวิธีแบบนี้จัง เหมือนเคยเจอมาแล้ว
แต่ผมก็ได้แต่ยื่นโทรศัพท์ส่งไปให้เชียนซีแบบงงๆ
“ก็ดูเหมือนนายจะไม่ค่อยมีเพื่อน...” เรียกว่าไม่มีเลยจะดีกว่า
“...งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
พูดเสร็จแล้วเค้าก็ยื่นโทรศัพท์ส่งคืนมาให้ผม
ผมดูที่หน้าจอก็พบว่ารายชื่อเพื่อนในไลน์ของผมมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้ว
จึงทำให้รู้ว่าเมื่อกี้เชียนซีเอามือถือผมไปทำอะไร
ผมก็ได้แต่ยิ้มบางๆภายใต้หน้ากากอนามัย ก็คนมันดีใจนี่ครับ
นึกว่าเกิดเรื่องเมื่อเช้าขึ้นแล้วจะไม่มีคนกล้าเข้ามายุ่งกับผมซะแล้ว
รู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
แต่เป็นในทางที่ดีขึ้นก็ว่าได้มั้ง
หรือว่าพระเจ้าเริ่มสงสารผมแล้วหลังจากที่ลงโทษให้ผมต้องพบเจอกับอะไรมามากมาย
ตอนนี้ถึงคราวผมมีความสุขแล้วสินะ *ยิ้ม*
Silent Honey Heart
“........................
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อกลับมาใหม่ภายหลังค่ะ
ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด........” หน้าจอที่มีข้อความปรากฏว่า ‘ปะป๊า’ นั่นโชว์อยู่สักพักก็ดับไป ไร้ซึ่งการตอบรับจากปลายสายที่โทรไปหา
ถึงแม้ว่าเค้าจะโทรมาเป็นรอบที่สิบแล้วก็เถอะ
นี่นับแค่เบอร์นี้นะ ไม่นับเบอร์ที่ขึ้นชื่อว่า ‘ม๊า’ ด้วย
นี่ก็ยี่สิบว่าสายแล้ว
เค้าได้แต่กดล็อคหน้าจอและนั่งกอดเข่าตัวเองท่ามกลางแสงจันทร์ยามกลางคืนที่สอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างอย่างเดียวดายเช่นทุกคืน
ผมคิดถึง ป๊ากับม๊า นะครับ
150518 12.12 : แอนกลับมาแล้วคร้าาาาาาา หลังจากหายไปนาน (ก็ไม่ค่อยนานเท่าไหร่เนาะ) ตอนนี้จะเรียกได้ว่าต้าเก้อไร้ตัวตนเลยก็ว่าได้ เชียนหยวนล้วนๆไม่มีแมวผสม 555555 ตอนหน้าจะจัดไคหยวนหนักๆแทนละกันนะคะ เส้นอิเก้อมัน 55555
ปล. เม้นท์เยอะๆ หัวไรท์แล่นเร็วน้า 5555
#FicShhKaiYuan
ความคิดเห็น