คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LESSON IV : Final 'ㅅ'
‘E X O’ {Brac-à-Bric[ของเก่า]} (LUMIN) ‘ㅅ’
LESSON IV : Final
---<<LUHAN Part>>---
หลังจากวันนั้น วันที่ผมขอมินซอกเป็นแฟน ก็ผ่านมาแล้วเดือนนึง ในช่วงเดือนที่ผ่านมานี้ ผมรู้สึกมีความสุขมากเลยครับ ผมไม่เคยมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน หลังจากที่มินซอกเข้ามาในชีวิตผม เขาก็เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตประจำวันของผม ที่แต่ก่อนเป็นแค่เด็กเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ให้กลายเป็นหนุ่มสุดฮอตประจำโรงเรียน ผมเขินจังที่ต้องพูดคำนี้ แต่มันก็เป็นความจริงนี่ครับ
ถึงแม้ว่าผมจะฮอตมากแค่ไหน แต่ผมก็สนใจแค่คนเดียวนะครับ คนนั้นก็คือมิซอกยังไงล่ะครับ ในช่วงเดือนที่ผ่านมา เราก็ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน ทั้งกินข้าว ดูหนัง เดินเล่น และอีกหลายๆอย่าง
ผมว่าผมรักเขาเข้าแล้วล่ะ หรือเป็นคุณ คุณจะไม่รักล่ะ คนอะไรน่ารักชะมัดเลย ชอบทำตัวเป็นเด็กๆให้ผมอยากปกป้องอยู่เรื่อย ขี้อ้อนเป็นที่สุด มีหลายครั้งที่ผมอยากจะฟัดเขา แต่ก็ต้องอดใจไว้ อย่างเช่นตอนที่เราไปกินไอติมด้วยกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมเกือบจะอดใจไม่ไหว
“ลู่หานกินรสไรอ่ะ ขอชิมหน่อยสิ อ้า~~~” มินซอกพูดพร้อมอ้าปากกว้างให้ผมป้อน
“รสมิ้นท์นี่ อร่อยจัง ขออีกๆ” หลังจากที่ผมป้อนเขาไปคำนึงแล้ว เขาก็ชอบใจขออีกเรื่อยๆ
“กินเยอะเดี๋ยวก็อ้วนหรอก” ผมบ่นไปงั้นแหล่ะ แต่ก็ป้อนเขาเหมือนเดิม
“อ้วนแล้วลู่หานชอบมั้ยล่ะ”
“ไอติมเปื้อนหมดแล้ว” ผมเปลี่ยนเรื่องทันที -///-
“ไหนๆ ออกยัง” เขาใช้ลิ้นเลียปากของตัวเอง แต่ก็ยังไม่ออก
ได้การล่ะ ผมต้องแกล้งเขาคืนบ้าง
“มาเดี๋ยวเช็ดให้” เขาทำตามอย่างว่าง่าย
“นี่ไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หวังจะสัมผัสริมฝีปากเย้ายวนนั้น
“นายคิดจะทำอะไรลู่หาน อย่ามาเนียน” มินซอกรู้ทันเอียงตัวหนีแล้ว ฟาดช้อนไอติมลงกลางหัวผม
“โอ๊ย เจ็บนะ” ผมกุมหัวของตัวเองที่โดนฟาด
“ใครบอกให้ฉวยโอกาสล่ะ สมน้ำหน้า” มินซอกแลบลิ้นให้ผมทีนึง
“อย่าเผลอล่ะกัน ไม่งั้นนายโดนหนักแน่” ผมขู่ไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีท่าทีจะกลัวคำขู่ของผมเลย
ผมไม่เคยฉวยโอกาสมินซอกได้สำเร็จสักครั้งเลยครับ อย่างมากสุดก็ได้แค่โอบเอวโอบไหล่แค่นั้น จับมือนี่นานๆที ผมล่ะเซ็งจริงๆเลย คนรู้ทันเนี่ย
“อีก1หนึ่งสัปดาห์เราจะสอบปลายภาคแล้วนะจ๊ะ ทุกคนพร้อมกันรึยัง” เสียงคุณครูฮยอนจองดังขึ้น ทำให้นักเรียนเกือบทั้งห้องร้องโอดครวญ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาโอดครวญกันไปทำไม ในเมื่อถ้าตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ แค่นี้ก็ทำข้อสอบได้แล้ว
“สอบปลายภาคหรอ ผมยังไม่พร้อมเลย” มินซอกนอนราบลงกับพื้นโต๊ะพูดเสียงอ่อน
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันติวให้ รับรองนายสอบผ่านแน่” ผมพูดให้กำลังใจมินซอกที่กำลังห่อเหี่ยวอยู่
“จริงๆนะ” มินซอกดูสดใสขึ้นมาทันที
“แต่...นายต้องให้รางวัลฉันด้วยนะ” คราวนี้แหล่ะผมต้องแกล้งเขาให้ได้
“ทำให้ได้ก่อนค่อยมาทวงแล้วกัน”
“รับปากแล้วนะ”
“อื้ม”
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
และแล้วทุกๆเย็น ลู่หานจะมาติวผมที่ห้องทุกวัน ห้องที่หมายถึงนี่คือห้องของผมเองล่ะครับ ทำไมไม่ไปติวที่อื่นหรอครับ ก็เพราะว่ามันไม่มีที่ว่างไงครับ ข้างล่างก็มีลูกค้าเต็มไปหมด ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือแน่ๆครับ
ถึงจะเสี่ยงหน่อย(?) แต่ก็ดีกว่านั่งข้างล่างล่ะครับ
ทำไมถึงบอกว่าเสี่ยงหน่อยหรอครับ ก็เพราะว่าหลังจากที่ลู่หานเปลี่ยนไปและคบกับผมแล้ว เขาก็จ้องจะรังแกผมอยู่เรื่อยล่ะครับ ถ้าผมรู้อย่างนี้ผมปล่อยให้เขาเย็นชาต่อไปดีกว่า ผมเลยต้องระวังตัวตลอด เพื่อที่จะได้ไม่เสียท่าให้เขาได้
“มินซอก มินซอก นายฟังอยู่รึป่าวเนี่ย” ลู่หานใช้ปากกาเคาะหัวผมเบาๆครั้งนึงเพื่อเรียกสติผมกลับมา
“วิธีแก้โจทย์เราต้องหาก่อนว่าโจทย์ให้อะไรมาบ้าง อย่างข้อนี้ โจทย์ให้ 2X……”
“เหนื่อยแล้วอ่าาาาา พักก่อนได้ป่ะ” แล้วก็หาวออกมาทีนึง
“อะไรกัน นายพึ่งพักไปเมื่อ 2นาทีกับอีก56วิที่แล้วเองนะ” คนอะไรจะเป๊ะขนาดนั้น
“ก็ฉันเหนื่อยนี่นา แล้วก็ไอ้โจทย์นี่ก็ด้วย ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ผมบ่นออกมาอีกครั้ง ผมคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ให้ลู่หานมาติวให้ รู้งี้ผมสอบตกแล้วค่อยแก้ดีกว่า
“ถ้านายพัก ฉันก็จะพักนะ”
“พักเลยๆ...เห้ย นายจะทำอะไร” ผมกำลังจะดีใจอยู่แล้วเชียว ลู่หานยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ แล้วเข้าก็ค่อยๆขึ้นคร่อมบนตัวผมช้าๆ
“ก็จะพักไง”
“ไม่ๆ ผมพักพอแล้ว ติวต่อเถอะ”
“แต่ฉันยังไม่ได้พักเลย” ว่าแล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมขึ้นอีก ผมที่ตอนนี้ไม่มีทางหนีได้แต่หลับตาปี๋
ตึก ตึก ตึก ตึก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มินซอก พาลู่หานลงมากินข้าวเย็นได้แล้วลูก” เสียงแม่ของผมดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะประตู
ทำให้ลู่หานต้องยอมผละออกแต่โดยดี
“คราวหน้านายไม่รอดแน่” ลู่หานพูดก่อนจะลุกขึ้น
“เจ้าบ้า ลงไปเลยไป” -///- ผมลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าเขาลงไปชั้นล่าง
แม่ของผมกำลังจัดเตรียมสำรับอาหารสำหรับมื้อเย็นของวันนี้ แปลกร้อยวันพันปีบ้านผมไม่เคยกินเนื้อย่างกันสักที บอกว่ามันแพง แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ซื้อมากินกันนะ
“แม่ครับ ทำไมวันนี้กินเนื้อย่างหรอครับ” ผมที่เพิ่งเดินลงมาถามขึ้น
“เพราะฉันเลี้ยงฉลองที่ฉันกลับมาแล้วไง” เสียงของชายหนุ่มที่ผมคุ้นเคย และคิดถึงมากๆด้วย
ผมค่อยหันไปตามเสียงนั้น และก็พบกับร่างสูงที่ผมคิดถึง
“พี่ชานยอล”
ต่อ
ผมวิ่งไปกอดเขาด้วยความคิดถึง
“ไงไอ้ตัวเล็ก ไม่เห็นโตขึ้นเลยนะนายเนี่ย” พี่ชานยอลลูบหัวผมเบาๆด้วยความเอ็นดู
“จะกอดกันอีกนานมั้ย รีบมานั่งเร็วๆ เดี๋ยวหมดก่อนไม่รู้ด้วยนะ ลู่หานก็มานั่งด้วยกันสิจ๊ะ” แม่ผมบอกก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ลู่หาน
“ขอบคุณครับ” ลู่หานนั่งลงแล้วแต่ก็ยังมองผมที่กำลังกอดกับพี่ชานยอลอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจนิดหน่อย
“บวมขึ้นเยอะเลยนะเรา ไหนขอหอมหน่อย คิดถึงมากๆเลย” ร่างสูงก้มลงมาหอมแก้มของผมทั้งสองข้างฟ๊อดใหญ่
เคร้ง!!
อยู่ๆก็มีเสียงของตกกระทบพื้นทำให้ผมต้องหันกลับไปดู
“ลู่หานเป็นอะไรไปลูก ช้อนตกหมดแล้ว” แม่ของผมเตือน
“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมไปหยิบใหม่เอง” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปในครัว
“แฟนหรอ?” พี่ชานยอลก้มหน้ามากระซิบข้างหูผม
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องบอกก็รู้ ดูสิหวงออกหน้าออกตาขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่แฟนเล้วจะเป็นอะไรไปได้”
ผมไม่ตอบเดินมานั่งลงที่นั่งข้างลู่หาน ตรงข้ามพี่ชานยอล
ลู่หานเดินกลับมานั่งลงที่เดิมของเขาแล้วกินข้าวต่อไป ไม่คุยกับผม
“ฉันชื่อ ปาร์คชานยอล เป็นพี่ชายของมินซอก” พี่ชานยอลเปิดบทสนทนา
“ผมชื่อลู่หาน เป็นแฟะ...โอ๊ย” ผมกระทุ้งศอกใส่ท้องเขาเบาๆ
“แฟนมินซอกหรอ?” แต่พี่ชานยอลก็ต่อให้จนจบ
“ครับ” ลู่หานรับคำ
“พี่ชานยอลอ่ะ” ผมค้านขึ้นเล็กน้อย จะมาคุยเรื่องนี้กันตอนกินข้าวทำไมเนี่ย -///-
“งั้นหรอ” พี่ชานยอลพยักหน้ารับแล้วกินข้าวต่อไปเงียบๆ
หลังจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันเก็บโต๊ะ ทำความสะอาดให้เรียบร้อย ผมกับลู่หานอาสาล้างจานให้
“หึงหรอ?” ผมลองแหย่เขาดูเล่นๆ
“ใช่!” แต่เขากลับจริงจัง
“กับพี่ชายนายยังหึงเลยหรอ”
“ก็...ชั่งมันเถอะ” แล้วเขาก็ล้างจานต่อเงียบๆ
ไม่ชอบลู่หานมุมนี้เลย ตกลงผมต้องง้อเขาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ทำยังไงดีล่ะ
“อย่างอนนะ” แผนแรก
“…” ล้มเหลว
“นะ นะ นะ อย่าทำอย่างนี้สิลู่หาน เค้าง้อแล้วนะ” แผนสอง
“…” ล้มเหลวอีก
“นี่! ลู่หาน” เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผม
“...”
“…” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
“หายงอนก็ได้” และแล้วเขาก็หายงอนผม
“สำเร็จ 555” แผนสามสำเร็จ
“เจ้าเล่ห์ จริงๆนะ” ว่าแล้วเขาก็เอาฟองสบู่ป้ายจมูกของผม
“ย๊า!! นายแกล้งผมหรอ มานี่เลย” ผมไม่ยอมหรอกครับ รีบวิ่งเอาฟองสบู่จะป้ายลู่หานให้ได้
แต่เนื่องจากอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ของผมคือความสูง ผมเลยวิ่งตามเขาไม่ทัน
“อ้าวๆ เล่นกันอยู่นั้นแหล่ะ จะเสร็จมั้ยคืนนี้” อยู่ๆพี่ชานยอลก็เดินเข้ามา
“พี่ชานยอล”
“ลู่หาน ฉันขอคุยด้วยหน่อย” พี่ชานยอลเรียกลู่หานออกไปคุยด้วย ลู่หานถอดถุงมือยางและผ้ากันเปื้อนออก
“แล้วผมล่ะ จะให้ผมล้างจานคนเดียวหรอ?”
ไม่มีเสียงตอบรับ พี่ชานยอลพาลู่หานออกไปข้างนอกแล้ว
คุยอะไรกันน้าาาาา
ไม่นานลู่หานก็เดินกลับเข้ามาในห้องครัวอีกครั้ง
“คุยอะไรกันหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก” เขาใส่ผ้ากันเปื้อนและถุงมือยางกลับเข้าเหมือนเดิม แล้วรีบล้างฟองสบู่ออกจากจานทั้งหมด
หลังจากที่พวกเราล้างจานเสร็จ ลู่หานก็ขอตัวกลับบ้านไป ผมเลยยังไม่ได้คำตอบ สงสัยคงต้องไปถามพี่ชายของผมแล้วสิ
“พี่ชานยอล เมื่อกี้คุยอะไรกับลู่หานหรอ?” ผมเดินเข้าไปในห้องของพี่ชายแล้วเปิดคำถาม
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ถามว่าพ่อแม่เป็นใคร ที่บ้านทำงานอะไร เกรดเท่าไหร่ เจอกันยังไง คบกันนานยัง มีอะไรกันยัง แค่เนี่ย” พี่ชานยอลร่ายถามยาวพรืด
“พี่ยอลอ่า ถามอะไรแบบนั้น” ไอ้คำถามแรกๆก็โอเครอยู่นะครับ แต่มันติดอยู่ตรงที่คำถามสุดท้ายนี่สิ
“แล้วเค้าตอบว่าไง”
“เอาคำถามไหนล่ะ”
“ชั่งมันเถอะ” -///- แล้วผมจะถามทำไมเนี่ย
“ลู่หานบอกว่า ยังไม่เคยล่วงเกินแกเลย เขาก็เป็นสุภาพบุรุษนะเนี่ย โอเคร ฉันให้ผ่าน”
“ผ่านอะไร”
“ก็ยกน้องสุดที่รักให้ไง”
“ยกให้อะไรกัน ไม่คุยด้วยแล้ว” -///- ผมสะบัดก้นเดินกลับห้องตัวเอง
ผมกลับไปอ่านหนังสือเตรียมสอบดีกว่า
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันสอบปลายภาควันสุดท้าย พอสอบเสร็จแล้ว คะแนนก็จะออกทันที โรงเรียนนี้จะเกร๋เกินไปแล้ว
ข้อสอบวันนี้มีหลายอย่างที่ลู่หานติวให้ จึงทำให้ผมพอทำได้บ้าง ได้บ้างนะครับ นอกนั้นก็รอให้โชคช่วยอย่างเดียวแหล่ะครับ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเมื่อสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ แล้วนั่งลงตรงระเบียงหน้าห้อง
“เป็นไงบ้าง ทำได้มั้ย” ลู่หานที่เดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย เดินเข้ามาถามผมทันทีที่เดินออกมา
“ก็พอได้” ผมยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าผมจะผ่านทุกวิชารึเปล่า
“นายอย่าลืมสัญญาล่ะ” ลู่หานยื่นหน้าเข้ากระซิบข้างหูผม
“รู้แล้วน่า” ผมดันเขาออกไป ทวงอยู่นั้นแหล่ะ
“ผลสอบออกแล้ว เข้าห้องๆ ครูจะเอามาแจก” เสียงของเทาดังมาแต่ไกล
และแล้วนักเรียนก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา ต่างพากันลุ้นผลคะแนน
“เดี๋ยวครูจะเรียกชื่อแล้ว ออกมารับใบคะแนนทีล่ะคนนะจ๊ะ”
“เทา อารา กงมยอง....”
.
.
.
“แบคฮยอน” เฮือก ถึงตาผมแล้ว
ผมรีบเดินออกไปรับใบคะแนน พอได้มาแล้วผมปิดมันไว้อย่างมิดชิด
“ทำไมไม่เปิดล่ะ” ลู่หานถามขึ้นเมื่อผมเดินกลับมานั่งที่ของผม
“ผมรอเปิดพร้อมนาย” จริงๆผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยครับ
“และสุดท้าย ลู่หาน” ลู่หานเดินออกไปรับใบคะแนนแล้วกลับมานั่งที่
“ทุกคนพอใจกับคะแนนมั้ยจ๊ะ”
“ไม่ ครับ/ค่ะ” เสียงโอดครวญจากนักเรียนในห้อง
“โชคดีนะจ๊ะ เด็กๆ ครูไปนะ” จากนั้นครูฮยอนจองก็เดินออกจากห้องไป
“เปิดดูสิ” ลู่หานบอกให้ผมเปิดใบคะแนนออก
“ของนายได้เท่าไหร่อ่ะ” ลู่หานยื่นใบคะแนนของเขามาให้ผม
ผมเปิดดูแล้วก็พบว่า
เฮ้ย
14/05/06 : *กราบ* ขอกราบขอโทษลีดเดอร์ทุกคนค่ะ แอนขอสารภาพบาป ที่ลงช้าเพราะความขี้เกียจของแอนเอง แต่เค้าจะไถ่โทษด้วยการลอง ตอนนี้ 100เปอร์ กับอีกตอนต่อเลย ในวันพรุ่งนี้นะเตง อย่าพึ่งทิ้งเค้าไป เค้าสัญญาว่าเค้าจะไม่ดองฟิคเรื่องนี้นะ ขอตัวไปปั่นต่อก่อนนะคะ เอา40%นี้ไปเป็นน้ำจิ้มก่อนนะค่ะ บาอิ้ง~~
14/05/06 : มาแล้วค่ะ อีกตอนจะมาตอนดึกๆ *ถ้ามีเน็ตนะคะ* หรือไม่ก็เช้านะคะ เรามาลุ้น คะแนนสอบพี่ลู่กับพี่หมินกันค่ะ แล้วพี่หมินจะโดนอะไร อุ๊ปส์ ไม่สปอยแล้วค่ะ
ความคิดเห็น