คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : LESSON IV : First Day 'ㅅ'
‘TFBOYS’ { Ü [Unconditionally]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON IV : First Day
---<<YUAN Part>>---
“นักเรียนทุกคน นั่งที่ของตัวเองนะ ครูจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เชิญจ่ะทั้งสองคน” อาจารย์เจสสิก้า กวักมือเรียกพวกเราทั้งสองคนให้เข้ามาในห้องเรียนใหม่ของเรา ผมเงยหน้าขึ้นมองป้าย 11-B
“แนะนำตัวเลยจ่ะ”
“ชื่อแคร์รี่ หวัง หรือจะเรียกว่า แคร์รี่ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” แคร์รี่อธิบายเกี่ยวกับตัวเองสั้นๆ
“สวัสดีครับ ผมชื่อหวังหยวน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย” ผมโค้งทักทายเพื่อนทั้งห้อง ที่นั่งอยู่บนชั้นเรียนของตัวเองที่เป็นชั้นต่างระดับ ไล่ลงมาตรงกลางห้อง
“ชั้นบนสุดมีที่ว่างอยู่ พวกเธอนั่งตรงนั้นก็แล้วกัน”
“อาจารย์ครับ แต่มันเป็นที่นอนของ มาร์ค ลี นะครับ” เพื่อนคนนึงยกมือขึ้นแจ้งอาจารย์
“แต่ตอนนี้เจ้าตัวไม่อยู่ แสดงว่าที่ไม่มีเจ้าของ แปลว่าเพื่อนสามารถนั่งได้ โอเคนะจ๊ะ หรือใครมีปัญหามาที่ห้องพักครูได้ทุกเมื่อนะจ๊ะ” อาจารย์เจสสิก้าจัดการรวบรัดตัดตอนแล้วส่งสายตาคมกริบไป ทำให้ไม่มีใครกล้าหืออืออะไร
แคร์รี่จูงมือผมไปยังที่นั่งของพวกเรา แต่เหมือนมีคนมองตามพวกเราเลย หรือผมคิดไปเอง ไม่นะพอผมมองไปยังเพื่อนคนอื่นเค้าก็มองผมจริงๆด้วย ทำไมหรอหน้าผมมีอะไรติดหรือไง
“ถ้าโอเคแล้ว คาบโฮมรูมจบเท่านี้จ่ะ เจอกันคาบอังกฤษนะจ๊ะ หัวหน้า”
“นักเรียน เคารพ” เด็กผู้หญิงหน้าตาลูกครึ่งคนนึงบอกทำความเคารพอาจารย์ แสดงว่าเธอคนนั้นคือหัวหน้าห้องสินะ
พอผมนั่งที่ของตัวเองปุ๊บ ก็ฟุบลงกับโต๊ะทันที ก็คนมันง่วงอ่ะ ตอนเช้าก็ถูกปลุกแต่เช้า ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ยของีบสักพักแล้วกัน
“อาจารย์เข้าแล้วนะ ลุกขึ้นมาได้แล้ว” แคร์รี่ที่จัดหนังสือตัวเองเข้าลิ้นชักเรียบร้อยแล้วก็ปลุกผมให้ตื่น
ผมกระเด้งตัวเองขึ้นมานั่งตัวตรงมองไปยังแท่นหน้าห้อง ที่มีอาจารย์คนนึงกำลังยืนเปิดหนังสือของเค้าอยู่
‘คาบแรกเรียนอะไรอ่ะ’ ผมถามแคร์รี่ในใจ เพราะดูเหมือนอาจารย์คนนี้จะโหดเพราะเพื่อนทั้งห้องเงียบกริบกันหมดเลย
‘วรรณกรรมเกาหลีน่ะ’ พอแคร์รี่ตอบ ผมก็รีบค้นหาหนังสือที่อยู่ในกระเป๋าของผม
แต่ค้นยังไงก็ไม่เจอ อย่าบอกนะว่าลืมอยู่บ้าน บ้าจริงทำไงดีเนี่ย
“วันนี้ครูจะตรวจหนังสือ ใครไม่ได้เอามาไม่ต้องเข้าเรียนคาบนี้” แย่แล้ว อาจารย์โหดจริงๆด้วย ทำไงดีผมไม่มีหนังสือ
อาจารย์คนนั้นเดินขึ้นมาตรวจหนังสือของนักเรียนทุกคน มีคนลืมเอามาแบบผมโดนไล่ออกไปนอกห้องเลย ผมไม่อยากถูกไล่ออกไปอ่ะ
อาจารย์แกจะเดินมาถึงแล้ว ผมต้องถูกไล่ออกไปนอกห้องจริงๆหรอ
‘อ่ะนี่’ แล้วแคร์รี่ก็สไลด์หนังสือของเค้ามาให้ผม
ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมออกไปนอกห้อง
“เดี๋ยวก่อนนักเรียน นายจะไปไหน”
“ผมลืมเอาหนังสือมาน่ะครับ” แคร์รี่พูดพร้อมกับเกาทายทอยแก้เขิน
“นักเรียนใหม่ใช่มั้ย ถือว่าเป็นครั้งแรก ครูจะปล่อยไป อย่าให้มีครั้งที่สองอีกนะ กลับไปนั่งที่ได้”
แคร์รี่โค้งให้ทีนึงก่อนจะกลับมานั่งลงข้างผมเหมือนเดิม
‘ขอบคุณนะ’
‘ไม่เป็นไร’
ผมเลื่อนหนังสือของเค้าไปตรงกลางระหว่างโต๊ะเพื่อที่เราทั้งสองคนจะได้อ่านด้วยกันได้
คาบเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น มั้ง? ถึงคาบแรกจะน่าหวาดเสียวไปนิดแต่คาบต่อๆไปก็โอเคนะ
“แคร์รี่ หวังหยวน ไปกินข้าวกัน” จื่อหงเดินขึ้นมาชวนพวกเรา เพราะเขาและเชียนซีนั่งอยู่ชั่นล่างสุด
‘แคร์รี่ไปกัน’ ผมหันไปชวนแคร์รี่อีกต่อนึง
‘อืม’ แล้วเขาก็ตอบตกลง
“พวกนายนี่แค่มองตากันก็รู้ใจเลยเนาะ” จื่อหงพูดเหมือนแซวเลย
“ไปกัน” แล้วพวกเราสามคนก็เดินลงไปทางประตูห้อง ไปสมทบกับเชียนซีที่ยืนพิงประตูห้องรออยู่
ที่โรงอาหารคนค่อนข้างเยอะเพราะทุกคลาส ทุกเกรดปล่อยพักเที่ยงพร้อมกัน
อาหารกลางวันที่นี่เป็นแบบตักใส่ถาดแล้วก็ไปนั่งโต๊ะกิน
กับข้าววันนี้เป็น ซุปสาหร่าย ไก่ราดซอส กิมจิแล้วก็พุดดิ้งเป็นของหวาน
พวกเราสี่คนถือถาดที่ตักอาหารแล้วมานั่งโต๊ะที่ว่างอยู่
“คาบบ่ายเดี๋ยวพวกนายตามฉันกับเชียนซีไปห้องจีนนะ” จื่อหงเริ่มเปิดประเด็น
“ฉันไม่ได้ไปนะ ฉันย้ายมาจากอเมริกาเลยต้องไปเรียนรวมกับพวกเด็กเมกาอ่า”
“ทำไมต้องแยกคลาสหรอ?”
“นายนี่รู้เรื่องอะไรบ้างเนี่ย ไม่รู้หรอว่าคาบบ่ายเค้าเรียนแยกกันแต่ละชาติ” แคร์รี่เอ็ดผม
“ถ้างั้นหยวนก็ไปกับพวกฉันนะ”
“ฝากดูแลด้วยนะ ยิ่งชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” แคร์รี่พูดกับจื่อหง
“พวกนายสองคนเป็นแฟนกันรึป่าว?” อยู่ๆจื่อหงก็ถามขึ้นมา
อะแค่กๆ
จนผมสำลักข้าวที่กำลังกินอยู่
แคร์รี่ส่งแก้วน้ำมาให้ผม
“บ้าหรอ!! ทำไมนายคิดงั้นอ่ะ” ผมดื่มน้ำไปอึกใหญ่แล้วพูดแก้ต่าง
“ก็ดูสิ พวกนายสองคนดูแลกันดีขนาดนี้ เมื่อเช้าฉันเห็นพวกนายเดินจับมือกันด้วย ในห้องเรียนก็ด้วย ไม่ได้เป็นแฟนแล้วจะเป็นอะไรกัน” จื่อหงวิเคราะห์ได้มั่วมาก นี่ผมบอกเลย
“นายมั่วแล้ว ผมกับแคร์รี่เนี่ยนะเป็นแฟนกัน”
“ทำไม เป็นแฟนกับฉันแล้วมันเป็นยังไง” โจทย์นึงยังไม่เคลียอีกโจทย์ก็มาสมทบ
“เปล่าๆก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ จะเป็นแฟนได้ไง” ผมพูดกับแคร์รี่แล้วดูเหมือนจะเป็นคำตอบใช่จื่อหงไปในตัวด้วย
“พวกนายสองคนเป็นพี่น้องกันหรอ!!” จื่อหงดูตกใจมาก
“ไม่ใช่แค่พี่น้องนะ ผมกับแคร์รี่เราเป็นฝาแฝดกันน่ะ” ผมอธิบายให้เขาเข้าใจมากขึ้น
“พวกนายเนี่ยนะแฝดกัน...ไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหนเลย” เชียนซีที่นั่งเงียบมานานดูเหมือนว่าจะตกใจเหมือนกัน เลยพูดขึ้นมา
“พวกเราเป็นแฝดไม่เหมือนน่ะ”
คงเข้าใจแล้วมั่ง ผมกับจุนไคจะเป็นแฟนกันได้ไง
‘ไม่ได้หรือไง’
‘ก็ไม่ได้น่ะสิ’
‘เมื่อเช้าโดนอะไรนะ’
‘หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่คนฉวยโอกาส’ ผมตีแขนแคร์รี่ทีนึงก่อนจะหันไปทางอื่น
หลังจากนั้นพวกเราก็กินข้าวเสร็จแล้วก็เอาถาดไปวางไว้ แล้วก็แยกย้ายกัน
“ฝากดูแลหยวนดีๆด้วยล่ะ ดูแลตัวเองดีๆด้วย” แคร์รี่พูดกับจื่อหงและเชียนซี ก่อนจะหันมากำชับผม
“ไม่ต้องห่วงหรอก นายไปเรียนได้แล้ว”
“เดี๋ยวฉันกับเชียนซีดูแลให้เอง นายไปเหอะ” จื่อหงว่าแล้วก็กอดคอผม พึ่งสังเกตนะเนี่ยว่าเขาตัวสูงกว่าผม เชียนซีก็ด้วย ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ระหว่างผม แล้วผมอยู่ตรงกลาง งั้นผมก็เป็นหลุมน่ะสิ เห้ย!!!!!!!!!
‘ก็เงี่ยแหล่ะไม่รู้จักกินนม เตี้ย!!’
ผมม่ายด้ายเตี้ยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แค่ความสูงขึ้นช้าเฉยๆ ใครว่าเตี้ยกันล่ะ
150312 0.58 : วันนี้อัพต่อเลยเนาะ จะได้ไม่ขาดตอนไป จะอัพให้หายคิดถึงเลย ดีมั้ยเอ่ย?
รู้สึกว่าดึกแล้ว ตาเริ่มลาย ขอตัวเข้านอนก่อนนะคะ ฝันค๊าาาาา ทุกคน
บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น