คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : LESSON III : Status Changed ㅅ
‘E X O’ {Brac-à-Bric[ของเก่า]} (LUMIN) ‘ㅅ’
LESSON III : Status Changed
---<<LUHAN Part>>---
วันนี้เป็นวันจันทร์ที่สดใส ผมตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะมารอหน้าบ้านมินซอก เราจะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน
เมื่อวานหลังจากมินซอกสอนผมใส่คอนแทคเลนส์เสร็จแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรกับผมอีกเลย หรือผมทำอะไรไม่ดีกับเขาอีกแล้วรึเปล่า ผมแค่บอกว่า เขาก็ดูหน้าตาน่ารัก แค่นั้นเอง ผมก็พูดตามสิ่งที่ผมคิดจริงๆนี่
พอผมกลับบ้านไป ทั้งแม่และพี่สาวของผมต่างก็ตกใจกันยกใหญ่ เข้าใจผิดนึกว่าผมเป็นขโมยอยู่ตั้งนาน จนผมต้องหยิบแว่นตาที่เคยใส่ประจำขึ้นมาใส่ให้ดู แม่กับพี่สาวผมเลยสงบลง แต่ก็รัวคำถามใส่ผมกันไม่ยั้ง
แต่พอผมลองส่องกระจกดูแล้วผมก็ตะลึงไปเหมือนกัน ถ้าผมจะพูดว่าผมหล่อ จะมีใครหาว่าผมหลงตัวเองมั้ยครับ ถึงจะมีแต่ผมก็ยังจะบอกคำเดิม ผมหล่อ หล่อมากด้วย เอ๊ะ ผมเป็นคนหลงตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความเย็นชาที่แต่ก่อนเคยมีตอนนี้มันหายไปไหนแล้วล่ะ เป็นเพราะเขาคนเดียว
“เธอเป็นเพื่อนของมินซอกหรอจ๊ะ?” เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผมเลยหันไปตามเสียง
“ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อลู่หาน เป็นเพื่อนของมินซอก” ผมโค้งคำนับเก้าสิบองศา ก่อนจะกลับมายืนตัวตรง
“มารอมินซอกหรือจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปตามให้นะ เข้ามารอข้างในก่อนมั้ย” ว่าแล้วเธอก็เปิดประตูให้ผมเข้าไปในร้าน
“รบกวนด้วยนะครับ คุณแม่” ผมเดินตามเธอเข้าไป
“มินซอกเร็วๆหน่อยสิลูก เพื่อนมารอนานแล้ว” แม่ของมินซอกตะโกนเรียกลูกชายให้รีบลงมา
“ใครหรอครับแม่...อ๊ะนาย มารอผมหรอ” มินซอกที่กำลังวิ่งลงมาจากชั้นสองก็ชะงักนิดหน่อยเมื่อเห็นผมยืนอยู่ในบ้านของเขา
“ทำไมช้าจังลูก” แม่ของเขาดุเขานิดหน่อยก่อนเร่งให้เขารีบไปโรงเรียน
“ไปโรงเรียนดีๆนะลูก ลู่หานฝากดูแลมินซอกด้วยนะ” แม่ของมินซอกออกมาส่งหน้าร้านก่อนจะโบกมือให้ผมกับมินซอก
“ครับจะดูแลเป็นอย่างดีเลยครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“ใครขอไม่ทราบ” มินซอกหันมาค้อนให้ผมทีนึงก่อนจะเดินนำไปก่อน
ผมเดินตามไปจนทันเขา “เมื่อวานทำไมนายหลบหน้าฉันอีกแล้ว”
“ป่าวซะหน่อย” มินซอกหันหน้าตรง ไม่มองหน้าผม
“เขินหรอ?” ผมลองแหย่เขาเล่น
“ก็ใช่น่ะ...ไม่ ไม่ใช่นะ เจ้าบ้า” มินซอกหลุดออกมา ก่อนจะตีแขนผมด้วยแรงอันน้อยนิด
“ถ้าไม่เขินแล้วทำไมไม่มองหน้าฉันล่ะ” ผมจับกำปั้นที่กำลังตีผมอยู่ไว้
“ก็...เอ่ย...ไม่คุยด้วยแล้ว” ใบหน้าของเขาแดงขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะสบัดมือผมแล้วเดินนำหน้าผมไป
“นายเขิน ฉันก็บอกมาเหอะ ^^” ผมไม่ได้พูดให้มินซอกได้ยิน ถ้าเกิดเขาได้ยิน ผมต้องเจ็บตัวอีกแน่เลยครับ
“รอฉันด้วยสิ” ผมรีบวิ่งตามมินซอกไป
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
ไอ้คนบ้า บ้าๆๆๆ บ้าที่สุด ผมไม่ได้เขินซะหน่อย หลงตัวเองชะมัด -///- ถ้าผมไม่ได้เขิน แล้วทำไมหน้าผมต้องร้อนด้วยเนี่ย สงสัยอาการคงร้อนล่ะมั้ง ผมไม่ได้เขินสักหน่อย
อย่าหาว่าผมขาสั้นเลยนะครับ แต่ไม่ว่าผมจะเดินนำยังไง ลู่หานก็ตามมาทันตลอด ผมเลยต้องเดินไปพร้อมกันเขาในที่สุด
เราสองคนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนของเรา ผมเดินนำเข้าไปในห้องก่อนที่ลู่หานจะตามเข้ามา
“มินซอก ใครอ่ะ เด็กใหม่หรอ”
“ชื่อไรอ่ะ หล่อจัง”
พวกผู้หญิงที่อยู่ในห้องพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เมื่อลู่หานเดินตามผมเข้ามาในห้อง
“พวกเธอจำไม่ได้จริงๆหรอ?” แต่ก็ไม่แปลกหรอกครับ ใครจะไปคิดว่าเด็กแว่นหัวเห็ดจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
ลู่หานไม่ได้พูดอะไร อาจจะเพราะเขายังไม่ชินกับการที่เขากลายเป็นจุดสนใจ รีแอคชั่นต่างๆของเพื่อนๆที่มีต่อเขา
ลู่หานเดินมานั่งลงที่โต๊ะของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่นายเด็กใหม่ นั่นมันที่ของ เจ้าชายน้ำแข็งนะ นายนั่งตรงนั้นไม่ได้” คนที่ชื่อเทาพูดขึ้น
“ก็นี่แหล่ะ เจ้าชายน้ำแข็ง ของพวกนาย ลู่หานไงล่ะ” ผมลุกขึ้นบอกกับทุกคน
ทุกคนในห้องต่างตะลึงกับสิ่งที่ผมบอกไป
“นายโกหกรึป่าว นายคนนี้หรอ เจ้าชายน้ำแข็งของพวกเรา” เพื่อนคนนึงพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ลู่หานดึงแขนผมให้นั่งลง ก่อนที่ครูประจำชั้นจะเข้ามาโฮมรูม
“สวัสดีจ๊ะเด็กๆ เอ๊ะ ทำไมทำหน้าตกใจกันอย่างนั้นหล่ะจ๊ะ วันอยู่ครูสวยเป็นพิเศษหรอจ๊ะ”
นักเรียนทั้งห้องส่ายหน้าให้คุณครูคนสวย
“แล้วตกใจอะไรกันจ๊ะ” คุณครูประจำชั้นที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอ่ยถาม
“เจ้าชายน้ำแข็ง เปลี่ยนไปค่ะ” เพื่อนคนนึงแก้ข้อสงสัยให้ครู แล้วชี้ไปที่ลู่หาน
“อุ๊ยตาย ลู่หานเธอไปทำอะไรมา” คุณครูที่ตอนนี้ก็ตกใจไม่แพ้เพื่อนๆในห้องเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณครู...เห็นมั้ยผมบอกแล้วว่านายไม่ได้หน้าตาน่าเกลียด” ผมตอบแทนลู่หานก่อนที่จะหันมากระซิบกับเขา
ลู่หานพยักหน้ารับเบาๆ
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
ชั่วโมงเรียนคาบเช้าก็หมดไปโดยที่ยังไม่ได้เรียนอะไรกันเลย เพราะคุณครูที่เข้ามาสอนต่างก็ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของลู่หาน
แต่เขาก็ไม่สนใจ ครูไม่สอนเขาก็อ่านหนังสือเองเหมือนเดิม
กริ๊ง ~~~~~~~
เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น แต่คุณครูคาบก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เดินออกจากห้อง
“คุณครูครับ หมดคาบแล้วนะครับ” เสียงนักเรียนชายประท้วงขึ้นก่อนที่ครูจะได้สติกลับมาหลังยืนมองหน้าลู่หานมาร่วมชั่วโมง
“หมดคาบแล้วหรอ...อ๋อ...จ๊ะ...ไปกินข้าวได้” แล้วเธอก็มองจ้องไปที่ลู่หานอีกเหมือนเดิม
“ครูก็ไปกินข้าวได้แล้วครับ”
“อ๋อ...จ๊ะ ไปก่อนนะ” คุณครูอังกฤษขนาดบิ๊กไซส์จะส่งสายตาหวานพร้อมกับโบกไม้โบกมือลาลู่หานก่อนที่เจ๊แกจะเดินออกจากห้องไป
แต่ลู่หานเขาก็ไม่สนใจ อ่านหนังสือต่อไป
“เราไปกินข้าวกันเถอะ” ผมชวนลู่หานที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
“ฉันห่อข้าวมาแล้ว นายไปกินเถอะ” เขาบอกกลับผมทั้งๆที่สายตายังคงจ้องมองอยู่ที่หนังสือ
“แต่เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” ผมพูดเสียงอ่อนลงทำให้เขาผละออกจากหนังสือแล้วหันมาทางผม
“งั้นเราไปกินกันเถอะ” ว่าแล้วลู่หานก็หยิบห่อข้าวจากกระเป๋าแล้วเดินพาผมออกไปกินข้าวด้วยกัน
“นายนี่หลอกง่ายๆจริงๆเลย” ผมเดินตามเขามาติดๆ
“งั้นฉันกลับ” ลู่หานทำท่าจะหันหลังกลับไปที่ห้อง
“ย๊าาาาา ฉันล้อเล่น ไปกินข้าวกันเถอะ” ผมรีบเกาะแขนเขาแล้วหมุนตัวเขาให้กลับไปเดินต่อ
พวกเราสองเดินมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ที่มีร่มพอที่จะดังแดดได้ ลู่หานนั่งลงกับพื้นหญ้านุ่มๆแล้ววางห่อข้าวลงข้างๆ
“เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวก่อนนะ” ผมกำลังจะเดินออกไป
แต่ลู่หานจับมือผม ออกแรงดึงนั่งลงซะก่อน “กินด้วยกันสิ”
“แต่ผมเกรงใจนี่นา เดี๋ยวนายกินไม่อิ่มนะ” ผมทำท่าจะลุกอีกครั้ง แต่ก็โดนฉุดให้นั่งลงอีกครั้ง
แต่! ครั้งนี้ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทำให้ผมเซล้มไป และก็เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ตอนนี้ผมกำลังล้มทับอยู่บนตัวลู่หานเต็มๆ
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็เพราะว่า เมื่อกี้ผมปากของผมไปชนเข้ากับแก้มของลู่หานเต็มๆ
“ขะ...ขะ...ขอโทษ” หลังจากผมลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ก็ไม่กล้ามองหน้าเขา
“มะ...มะ...ไม่เป็นไร” ลู่หานหลังจากลุกขึ้นมาได้แล้วก็หันหน้าไปอีกทางเหมือนกัน
.
.
.
.
ฟิ้ว ~~~~
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคน มีแต่เสียงลมที่พัดผ่านไป
“กินข้าวกันเถอะ” ลู่หานเป็นคนทำลายความเงียบ แล้วเขาก็เปิดห่อข้าว เปิดกล่องข้าวแล้วส่งช้อนมาให้ผม
“อื้ม” ผมตักข้าวเข้าปากไปแล้วเคี้ยวเงียบๆ
พวกเราสองคนกินข้าวกันด้วยความเงียบ พอกินข้าวหมดแล้วลู่หานก็เก็บกล่องข้าวแล้วก็นั่งเงียบ
“เอ่อ...”
อยู่ๆพวกเราสองคนก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“นายพูดก่อนสิ”
“นายนั้นแหล่ะ”
“ฉันขอโทษ” สรุปผมก็ได้พูดก่อน
“เห้ย ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก”
“จริงๆนะ” ทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะเลย
“ลมเย็นดีจัง” ลู่หานหลับตาพริ้มรับลมที่กำลังพัดมา
อยู่ๆ เขาก็ล้มตัวลงนอนบนตักของผม
“เจ้าบ้า นายทำอะไร” ผมค้านนิดๆ
“ก็มันสบายนี่ ขอนอนหน่อยนะ” จากนั้นลู่หานก็นอนเงียบไป
ผมหลุดขำออกมานิดหน่อย กับท่าทางที่เหมือนเด็กของเขา พอเขาไม่ทำตัวเย็นชาเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก็ทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเยอะเลย
ผมนั่งมองใบหน้าที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย ใบหน้าที่เคยทำให้ผมไปไม่เป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ใบหน้าที่ทำให้หัวใจของผมเป็นแรง
ทั้งปากสีชมพูอ่อนเป็นกระจับน่าหลงใหล ขนตายาวนิดหน่อย จมูกที่เชิดขึ้นน่าแกล้ง ทรงผมที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ดูดีกว่าเหมือนก่อนเยอะเลย
ผมเขี่ยผมที่ปิดบังหน้าของเขาออก ก่อนที่มือของอีกคนจะจับมือผมไว้
“จะลักหลับฉันหรอ” ลู่หานพูดขณะที่ยังหลับตาอยู่
“จะบ้าหรอ ใครจะไปทำอย่างนั้นกัน” ผมตีเข้าที่แขนของเขาทีนึงด้วยความหมั่นไส้
จากนั้นผมก็ดันหัวเขาขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมเดินกลับห้องเรียน
“กลับห้องได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก”
จากนี้ไป ถ้าเกิดผมชอบเขาขึ้นมาจริงๆล่ะก็ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน แล้วเขาหล่ะ เขาจะชอบผมเหมือนที่ผมชอบเขามั้ยนะ เดี๋ยวนะอันนี้ผมสมมตินะ ผมยังไม่ได้เขาสะหน่อย จริงๆนะ -///- ถ้าเกิดเขาไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเขาชอบผมล่ะ.... แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดยังไงกับผม โอ้ย!!! ผมควรทำยังไงดีครับ??
ผมหยุดเดินขณะที่กำลังเดินอยู่ตรงทางเดินเข้าตึกที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมาสักเท่าไหร่
“ลู่หาน ถ้าเกิดผมชอบลู่หานขึ้นมา ลู่หานอย่าจากผมไปนะ ไม่ว่าลู่หานจะชอบผมรึป่าว สัญญากับผมนะ” ผมเอ่ยถ้อยคำที่ผมอยากบอกเขาทั้งหมดออกไป ผมเตรียมใจยอมรับคำตอบแล้ว ไม่ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง แต่ถ้าผมไม่พูดมันออกไป ผมก็รู้สึกอึดอัดเกินไป
ความเงียบก่อตัวเพิ่มขึ้น ทำให้ผมรู้ถึงคำตอบของเขาโดยที่เขาไม่ต้องพูด ผมกำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้ ถึงคำตอบมันจะเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ผมก็ยอมรับได้ แต่ผมของเวลาทำใจสักหน่อย
แต่ ลู่หานเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง ทำให้ผมไม่สามารถออกเดินไปได้
เขาทำอย่างนี้หมายความว่าไง
“ฉันพูดไม่เก่งนะ แต่การกระทำนี้น่าจะทำให้นายเข้าใจได้” ด้วยความสูงที่ค่อนข้างแตกต่างกัน ทำให้สิ่งที่เขาพูดมาอยู่ใกล้หูของผม
“อาจจะไม่ใช่วันนี้ แต่ถ้าเป็นวันพรุ่งนี้ล่ะ นายจะยังชอบฉันอยู่มั้ย”
“ไม่ว่าวันไหน ผมก็ยังชอบคุณเหมือนเดิม”
“มินซอก มินซอก ตื่นได้แล้ว โรงเรียนเลิกแล้วนะ” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ ภายในห้องเหลือเพียงแต่ผมกับลู่หานสองคน เพื่อนๆพากันกลับบ้านหมดแล้ว
ดูจากแดดที่เปลี่ยนเป็นสีส้มแล้วบ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาที่ผมควรจะกลับบ้านได้แล้ว
‘เมื่อกี้ฝันหรอเนี่ย’ ผมขยี้ศีรษะของตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติกลับมา
ถ้างั้นผมก็ยังไม่ได้บอกลู่หานไปน่ะสิ
“ลู่หาน” ผมเรียกลู่หานที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป
“มีอะไรหรอ”
“ผมมีเรียกจะถาม สัญญากับผมนะว่านายจะตอบ” เอาว่ะ ไหนๆแล้ว ผมทนอึดอัดอย่างนี้ต่อไปไม่ไว้แล้ว ยังไงวันนี้ผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคิดยังไงกับผม
“สัญญา แล้วนายมีจะถามอะไร?”
“คือ...คือ...” ผมลังเลนิดหน่อย
“คืออะไร”
“ผมชอบลู่หาน” ผมหลับตาสารภาพไป
“แล้วลู่หานคิดยังไงกับผม” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น มองใบหน้าของเขา ลู่หานดูเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่ผมพูด
“นึกว่าเรื่องอะไร” เขาลูบหัวผมเบาๆสองสามที
ผมสะบัดหัวก่อนจะพูดเสียงจริงจัง “นายชอบผมหรือว่าไม่ชอบ”
ลู่หานเงียบไปสักครู่ เหมือนกำลังใช้ความคิด
ผมไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นเหมือนในความฝันของผมหรอกนะ แค่เขาไม่เปลี่ยนไปหลังจากวันนี้ก็พอ
“ฉัน...” ลู่หานเอ่ยคำแรกออกมา
“…” ผมกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
“...ก็ชอบนายเหมือนกัน” เหมือนโลกทั้งใบบานไปด้วยดอกไม้สีต่างๆ ความกังวลใจของผมหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้
หน้าของลู่หานเริ่มแดงขึ้นนิดหน่อยหลังจากที่เขาพูดคำนั้นออกมา
“กลับบ้านกันเถอะ” ลู่หานยื่นมือมาให้ผม
“ผมแค่บอกว่าชอบเฉยๆ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย”
“งั้นขอเป็นแฟนเลยดีมั้ย” ลู่หานเดินเข้ามาใกล้ผม ทำให้ไม่มีทางเลือกต้องถอยหลังไป
“เจ้าบ้า อย่าเข้ามานะ” ผมใช้มือดันอกของลู่หานไว้ เพราะตอนนี้ผมถอยจนมาติดอยู่ที่โต๊ะนักเรียนแล้ว
“ก็ตอบมาก่อนสิ ถ้าโอเคจะปล่อย ถ้าไม่จะจูบ” ดูเขาสิครับ ได้ทีเอาใหญ่เลย นั้นเลือนหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกแล้ว
“ก็ได้” จากนั้นเขาก็เลื่อนออกห่างไป แล้วยื่นมือมาให้ผมอีกครั้ง
“กลับบ้านกัน”
“อื้ม” ผมจับมือที่เขายื่นมาให้ก่อนที่เราทั้งสองคนจะเดินออกจากโรงเรียนไป
แสงแดดยามเย็มเป็นพยานนะครับ ผมเป็นแฟนลู่หานแล้วนะครับ -///-
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
เสร็จอีกพาร์ทแล้วคะ อร๊ายยยยยยย อพล บ้าๆๆๆ ในที่สุดพี่หมินก็ได้เป็นแฟนพี่ลู่แล้ว ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ เรื่องจะเข้มข้นมากขึ้น(ขนาดนั้น?) ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะค่ะ แอนชอบอ่านคอมเม้นท์มากๆเลย ไม่รู้อ่ะอ่านแล้วมันแบบ ฟินอ่ะ มีกำลังใจแต่งต่อ
มีคนหลายคนเริ่มเดาตอนต่อไปแล้ว อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ยังอีกยาวไกลค่ะ นี่แค่ตอนแรกๆเองนะค่ะ ฝากติดตามต่อไปเรื่อยๆเลยน้าาาาาา
S K Y `
ความคิดเห็น