คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LESSON III : School 'ㅅ'
‘TFBOYS’ { Ü [Unconditionally]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON III : School
---<<YUAN Part>>---
“ตื่นๆๆๆ หวังหยวนตื่นได้แล้ว” ในเช้าที่อากาศดีๆ กลับมีเสียงปลุกของใครบางคนที่เข้ามาทำลายบรรยากาศการนอนในตอนเช้าของผม อารมณ์เสียสุดๆเลย
‘ถ้านายไม่ตื่นตอนนี้ นายจะสายนะรู้มั้ย’ รู้เลยครับว่าเนใครที่มาปลุกผม ไม่ต้องเดาเลย
“ขออีก 5 นาทีนะครับ” ผมใช้ลูกไม้เดิมในการขอนอนต่อกับพี่ชายผู้ที่คอยปลุกผมเสมอ
“ไม่ได้ นายต้องตื่นตอนนี้ จะสายอยู่แล้ว วันนี้เราไปโรงเรียนวันแรกนะ” แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่ได้ผล
‘ขี้เกียจจังเลย’ ผมคิดคนเดียวในใจ แล้วทำเนียนเป็นไม่ยอมตื่นต่อไป
“ไม่ตื่นจริงๆใช่มั้ย?” จุนไคจัดการขึ้นคร่อมผม ก่อนจะใช้นิ้วจี้เอวให้ผมจั๊กจี้
แค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมเป็นคนเส้นลึกนะ
“ได้ ถ้านายไม่ตื่น คราวนี้พี่จะหอมแก้มนายนะ”
ก่อนที่ผมจะกระเด้งตัวขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคนั้นของ แคร์รี่ ผมก็สัมผัสได้ถึงสัมผัสเย็นๆบริเวณแก้มด้านขวาของผม
ผมยืมตาขึ้นมาทันที พบว่า ใบหน้าของจุนไคอยู่ห่างจากผมไม่เท่าไหร่
และเมื่อกี้เค้าก็หอมแก้มผมแล้วแน่ๆ
“โทษที บอกช้าไป” เขาพูดอย่างนั้นแล้วก็กระโดลงจากเตียงเดินลงไปข้างล่างอย่างหน้าตาเฉย
‘คนฉวยโอกาส’ ผมได้แต่กร่นด่าเค้าในใจ ซึ่งเค้าก็รู้ว่าผมด่าอะไร ดีเหมือนกัน ผมก็อยากให้เค้ารู้ว่าผมด่าอะไรเค้าบ้าง ไม่เหมือนคนอื่นที่ผมได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ ไม่กล้าไปว่าใครเค้า
‘มัวแต่บ่นอยู่นั่นแหล่ะ ถ้านายยังไม่ไปอาบน้ำภายใน 10 นาทีนี้ นายได้เดินไปโรงเรียนแน่ๆ’
‘รับทราบคร้าบบบบบ คุณพี่ชาย’ นี่ผมได้พี่ชายหรือได้พ่อมากันแน่เนี่ย ผมก็ชักจะสงสัยแล้วนะ คุณพ่อเค้าขี้บ่นเหมือนแคร์รี่มั้ยน้าาาา
‘ยังอีก’
ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ปี๊น ปี๊น
เสียงแตรรถคุณลุงดังเป็นรอบที่ 3 แล้ว
“มาแล้วคร้าบบบบบ” ผมคาบขนมปังทาแยม มือนึงถือกระเป๋าสะพาย ส่วนอีกมือนึงจัดเนคไทให้เรียบร้อย แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งไม่เป็นรูปกว่าเดิมอีก
ผมเปิดประตูรถก่อนจะ กระโดขึ้นเบาะหลัง นั่งข้างแคร์รี่ ส่วนข้างหน้าเป็นคุณป้ากับคุณลุงที่เป็นคนขับ ซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าดุมองผ่านกระจกมองหลังมาทางผมอยู่
“ฉันเตือนนายแล้วนะ” แคร์รี่เอียงตัวมากระซิบข้างหูผม
“รู้แล้วหน่า วันหลังจะไม่สายอีกแล้ว” ผมก็กระซิบตอบเขา
“ขาดเบลท์ด้วยล่ะ” ผมกำลังจัดเนคไทอยู่เลยไม่ได้ทำตามที่คุณลุงบอก
“ขาดเบลท์ด้วยสิ เวลานั่งรถอ่ะ” ว่าแล้วแคร์รี่ก็จัดการขาดเบลท์ให้ผมเสียเอง ก่อนจะขาดเบลท์ให้ตัวเอง
“เชี่ย เชี่ย” ผมขอบคุณเค้าเป็นภาษาจีน
แล้วก็กลับมาวุ่นวายกับเนคไทอริเก่าอีกครั้ง ผมผูกแล้วนะ ทำไมมันเหมือนผูกผ้าพันคอลูกเสืออย่างนี้ล่ะ ผมผูกรอบที่แปดได้แล้วมั้งเนี่ย โอ๊ย ไม่ผูกมันแล้ว
ผมหนหวยก็เลยดึงมันออกเลย ก็คนผูกไม่เป็นนี่นา
“เอามานี่สิ เดี๋ยวผูกให้” แคร์รี่ยื่นมือมาให้ผม ผมก็ส่งไอ้เจ้าเนคไทจอมยุ่งไปให้เขา
“หันมาทางนี้สิ หันไปทางนั้นแล้วฉันจะผูกให้ยังไง” เขาจับตัวผมหมุนหนไปทางเขา
“นายนี่ทำอะไรเองไม่เป็นเลยหรอไง” ถึงเขาจะบ่นไปผูกเนคไทไป แต่เขาก็ตั้งใจทำให้ผม เขาเป็นคนดีจริงๆ รึป่าวนะ
“อ่ะเสร็จแล้ว” เขาจัดการผูกทบสุดท้ายก่อนจะตรวจอีกรอบ ก่อนจะปล่อยมือออก
“Thank You” คราวนี้ ผมขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษ
‘นายนี่พูดได้หลายภาษาดีเนาะ โตขึ้นไปเป็นล่ามมั้ย?’
ดูเขาแขวะผมสิ ผมเลยจิกเขาไปทีนึง
และในที่สุดรถของคุณลุงก็เคลื่อนตัวมาถึงโรงเรียนใหม่ของพวกเราสองคน
“ตอนเย็นฉันจะมารับพวกนายสองคน ออกมารอหน้าโรงเรียนเลยนะ”
“ตั้งใจเรียนนะ”
“คร้าบบบ” เราสองคนตอบรับบ ก่อนจะเปิดประตูลงรถคนละข้าง แล้วมายืนโบกมือลาคุณลุงกับคุณป้า
“ป่ะ เข้าโรงเรียนกัน” แคร์รี่ชวนผม แล้วเราก็เริ่มออกเดินไปพร้อมๆกัน
‘เอามือมาสิ’ ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างสงสัย เขาจะเอามือผมไปทำไม
แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ เขาก็คว้ำมือของผมไปจับไว้แล้ว หมอนี่เคยฟังใครมั้ยเนี่ย
‘ฉันได้ยินนะ’ พร้อมกับบีบมือผมไม่ค่อยแรงมากทีนึง
แต่ก็รู้สึกแปลกใหม่เหมือนกัน เพราะผมไม่เคยทำแบบนี้หรือถูกใครทำแบบนี้ให้เหมือนกัน ก็งั้นๆแหล่ะ ไม่เห็นจะรู้สึกดีตรงไหนเลย
‘โกหก’ เกลียดจังคนรู้ทันเนี่ย
ก็รู้สึกดีอยู่หรอก ดีนิดเดียวเท่านั้นเอง
‘ไม่เชื่อ’
เออ รู้สึกดีมาก พอใจยัง -////-
รู้งี้ผมไม่แฝดดีกว่า (เอ่อมันเลือกได้ด้วยหรอ??)
แล้วเราสองคนก็เดินจูงมือกันเข้าโรงเรียนไป ท่ามกลางสายตาของนักเรียนหลายๆคนที่จับจ้องมาที่พวกเราทั้งสองคน ไม่รู้ว่าเขามองกันทำไมนะ
“เด็กใหม่หรอ” อยู่เด็กนักเรียนกลุ่มนึงก็เดินเข้ามาขวางหน้าทางเดินของผมกับแคร์รี่ แถมยังล้อมวงพวกเราไว้อีก
กลุ่มนี้มีประมาณ 8 คน โหยกพวกมาแบบนี้นึกว่าจะมาหาเรื่องกันนะเนี่ย หรือป่าวนะ?
“ใช่ พวกนายเป็นใคร” แคร์รี่เอาตัวมาบังให้ผมหลบอยู่ข้างหลังเค้า
“พวกฉันหรอ ก็เป็นนักเรียนเก่าที่นี่สิวะ ถามอะไรโง่ๆ” เด็กผู้ชายหัวทองแต่ตาตีบพูดขึ้น
“หมิงฮ่าว ทำไมนายไปกวนเค้าอย่างนั้นล่ะ” คนที่หน้าสวยๆนั่นเอ่ยกับเพื่อนของเขา
“พวกนายหยุดทะเลาะกันได้แล้ว เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันหมิงหมิง เป็นประธานนักเรียนของนักเรียนจีนอยู่เกรด 11” คนที่ดูเป็นมิตรมากที่สุดก็เอ่ยขึ้น ก่อนจะแนะนำตัวและยื่นมือมาทักทายพวกเรา
“เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม หวัง หยวน ครับ ฝากตัวด้วยครับ” ผมออกมาจากหลังแคร์รี่แล้วโค้งทักทายเขา
“ตึกเรียนของพวกเกรด 10 คือ ตึก A นะ เรียนคลาสเดียวกันกับ เชียนซีแล้วก็จื่อหง” พี่หมิงหมิง แนะนำให้รู้จักกับ เด็กผู้ชาย 2 คน คนนึงดูเงียบๆขรึมๆ ส่วนอีกคนดูร่าเริงท่าทางน่าจะเข้ากันได้ง่าย
“ฉันหลิวจื่อหง ยินดีที่ได้รู้จักนะ หยวน” จื่อหงกระตือรือร้นที่จะแนะนำตัวเอง
“ฉันอี้หยางเชียนซี” ผิดกับอีกคนที่แนะนำแค่ชื่อของตัวเอง
“ส่วนเด็กๆทางนี้คือพวกเกรด 9 ทิงชิน อี้หลิน แล้วก็เสี่ยวตี้” พี่หมิงหมิง จัดการแนะนำทุกคนเสร็จสับ
“สวัสดีครับ” น้องๆแต่ละคนก็ทักทายผมและแคร์รี่
“ถ้างั้นไว้เจอกัน คาบนานาชาตินะ” จากนั้นหฃพี่หมิงหมิงและพ้องเพื่อนก็จากไป เหลือแต่พวกเราและจื่อหงกับเชียนซี
“พวกเราก็เข้าคลาสกันเถอะ” จื่อหงอาสาเป็นคนนำทางพวกเราไปยังห้องเรียนของพวกเรา
150311 12.25 : อัพแล้วน้าาาาาาาาาา ที่จริงแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าจะอัพเลย แต่ก็หลับก่อน (ง่วงจริงๆนะ)
ตอนนี้แอนกำลังทำพล็อตฟิคบีโอวาย2 อยู่อ่ะค่ะ ประกอบกับแต่งเรื่องนี้ไปพร้อมๆกัน เลยอาจจะทำให้งานล่าช้า แต่ก็จะพยายามเพื่อฟิตทั้ง2เรื่องนี้นะคะ ฝากติดตามด้วย
มีอะไรทักทายแอนได้ที่ TW: @Marionnette_X นะคะ ^^
บาอิ้ง~~~
ความคิดเห็น