คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LESSON II : Makeover ㅅ
‘E X O’ {Brac-à-Bric[ของเก่า]} (LUMIN) ‘ㅅ’
LESSON II : Makeover
---<<LUHAN Part>>---
หลังจากที่ผมกับมินซอกแยกกันตรงร้านคาเฟ่ ผมก็เดินกลับบ้านของผมเอง หลังจากที่มินซอกเห็นหน้าตาของผมจริงๆแล้ว เขาคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วมั้ง ว่าแต่หน้าตาของผมจริงๆเป็นยังไงหรอ ขี้เหร่ น่าเกลียด น่ากลัว สยอง อะไรประมาณนี้รึป่าวครับ เพราะผมเองก็ยังไม่เคยเห็นใบหน้าจริงๆของผมเหมือนกัน ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็ใส่ไอ้แว่นหนาเตอะนี่แล้ว รูปถ่ายในบ้านต่างๆก็มีแต่รูปที่ผมใส่แว่นทั้งนั้น
ผมเปิดประตูเข้าบ้านไป แม่ผมกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว ผมเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง
“แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ วันนี้มีอะไรกินบ้างครับเนี่ย” กลิ่นหอมๆของเครื่องปรุงต่างๆลอยเข้ามาแตะจมูกของผม
“ใกล้เสร็จแล้ว รีบไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงมากินข้าว”
“คร้าบบ” ผมรับคำก่อนจะผละออกแล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ซึ่งเป็นห้องนอนของผม
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ แล้วมายืนประจันหน้ากับกระจกเพื่อส่องดูใบหน้าของตัวเอง กระจกฉายแววแต่เด็กนักเรียนใส่แว่นหนาเตอะ ทรงผมถูกระเบียบโรงเรียนเท่านั้น มองไม่เห็นใบหน้าภายใต้แว่นตาหนาๆนี่เลย
ผมลองถอดแว่นตาของผมออก แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น
.
.
.
.
นั้นทำให้ผมคิดผิด เพราะเมื่อผมถอดแว่นออก ผมก็มองเห็นอะไรเลยน่ะสิครับ
ผมพยายามจ้องมองดูเงาเบลอๆ ลางๆ ของตัวเองที่กระจกสะท้อนอยู่นั้น แต่ผมก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากเงาของตัวเองที่ลางเลือนจนไม่สามารถมองเห็นลักษณะบนใบหน้าได้ ผมจึงยังบอกไม่ได้ว่าผมหน้าตาเป็นยังไง
หลังจากที่ผมใช้ความพยายามอยู่หน้ากระจกอยู่นาน ผมก็ล้มเลิกความตั้งใจแล้วใส่แว่นกลับเหมือนเดิม
“ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะลูก รีบลงมากินได้แล้ว” เสียงของแม่ผมดังมาจากชั้นล่าง
ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัวแล้วรีบลงมากินข้าวเย็นข้างล่าง
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
กริ๊ง ~~~~~
เสียงนาฬิกาปลุกคู่อาฆาตของผมดังขึ้น ทำให้ผมต้องบอกลาหมอนนุ่มๆของผม แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ จัดการล้างหน้าแปรงฟัน
ผมเท้าคางกับอ่างล้างหน้าแล้วมองภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก
อยู่ๆใบหน้าภายใต้แว่นตาหนาๆของลู่หานก็ลอยเข้ามาในหัว ใบหน้าที่ทำให้ผมใจเต้นแรง อะไรเนี่ย ไม่ ไม่ ไม่ ผมจะไปคิดถึงลู่หานเขาทำไม ไม่นะ ออกไปจากหัวผมเดี๋ยวนี้นะ
ผมส่ายหน้าสองสามทีเพื่อไล่ภาพในหัวตัวเอง แต่ก็ไม่วายคิดถึงแต่หน้าของเขา ตอนนี้หน้าผมเริ่มแดงขึ้นแล้ว หัวใจเองก็เต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนกัน
หรือผมจะ... ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่น้าาาาาาาา
หลังจากที่ผมสู้รบกับตัวเองในห้องน้ำอยู่นาน ก็ออกมาแต่งตัวเตรียมลงไปชั้นล่างเพื่อกินข้าวเช้า
บ้านของผมมีสองชั้นครับ ชั้นบนจะเป็นชั้นที่ครอบครัวผมอาศัยอยู่ ส่วนชั้นล่างเป็นร้านซุปข้าว ที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน พ่อบอกว่าไม่อยากให้แม่อยู่บ้านเฉยๆ เลยเปิดร้านให้แม่มีอะไรทำ ว่างๆผมก็จะลงมาช่วยแม่เสิร์ฟอาหาร
ผมเดินลงมานั่งโต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
“กินแล้วนะครับ” ผมพูดก่อนจะตักน้ำซุปขึ้นซด
“ทำไมวันนี้ไปเช้าจังลูก” แม่ผมที่กำลังเตรียมของเปิดร้านถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
หลังจากที่ผมซัดอาหารฝีมือคุณนายคิมหมดแล้ว ผมก็เตรียมตัวออกเดินทาง
“แม่ครับ ผมไปก่อนนะ”
“จ้า ตั้งใจเรียนนะลูก”
จากนั้นผมก็เดินไปโรงเรียนคนเดียว
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
วันนี้ผมมาโรงเรียนค่อนข้างเช้า เหตุผลคือ การบ้านวิชาวรรณกรรมที่คุณครูวรรณกรรมได้สั่งไปเมื่อวาน คือผมยังไม่ได้ทำเลยอ่ะครับ เมื่อวานพอผมแยกกับลู่หานปุ๊บผมก็ตรงดิ่งกลับบ้านไปนอนซุกอยู่ใต้หมอนจนเผลอหลับไป เลยยังไม่ได้ทำการบ้านอ่ะครับ แต่ผมไม่ใช่คนขี้เกียจนะครับ จริงๆนะ =3=
ในห้องเรียนตอนนี้มีแค่เพื่อนสองสามคนที่เป็นเวรทำความสะอาด กำลังทำความสะอาดกันอยู่
‘ลู่หานยังไม่มา’
ก็ดีแล้วล่ะครับ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงตอนเจอหน้าเขาเหมือนกัน ตกลงนี้ผมชอบ.... ไม่ ไม่ ไม่ อย่าเพิ่งด่วนสรุปไป ขอเวลาให้ผมสักหน่อยนะครับ ให้ผมแน่ใจก่อนนะ
“เอ่อ... อารา ทำการบ้านวิชาวรรณกรรมเสร็จยังอ่ะ” ผมหันหลังไปถามอาราที่กำลังทำความสะอาดอยู่หลังห้อง
“ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน อ่ะ”
“ยืมของฉันมั้ย” อยู่ๆเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ผมค่อยๆหันไปตามเสียงนั้น
แล้วก็เจอกับลู่หานที่กำลังยื่นสมุดวิชาวรรณกรรมมาให้ผม
ตอนนี้ผมกำลังตกใจอยู่ ไม่คิดว่าเขาจะมาโรงเรียนเช้าขนาดนี้
“เอาไปสิ หรือนายจะไม่เอา” ลู่หานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผมได้สติกลับคืนมา
“ขอบใจนะ” ผมหยิบสมุดที่ลู่หานยื่นมาให้ แล้วลงมือลอกอย่างรวดเร็ว
ลู่หานเดินมานั่งที่โต๊ะของเขาข้างๆผม นั่งอ่านหนังสือของเขาเหมือนเดิม
“เดี๋ยวผมเอาไปส่งให้นะ” หลังจากที่ผมลอกเสร็จก็เอาสมุดทั้งของผมและลู่หานไปส่งหน้าห้องเรียน ผมกะว่าจะเดินหนีเขาไปในตัวด้วย
ขณะที่ผมกำลังจะเนียนเดินออกนอกห้องไป
“เดี๋ยวก่อนสิ มินซอก” ทำให้ผมต้องหยุดแผนหลบหนีไว้แค่นี้ก่อน
“มีอะไรหรอ” ผมหันมาถามด้วยหน้าตาปกติที่สุด
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ว่าแล้วเขาก็เดินมาจับข้อมือผมเดินออกไปหน้าห้อง
พวกเราสองมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องตรงระเบียง ตอนนี้ยังเช้าอยู่จึงยังไม่ค่อยมีคนมากนัก
ลู่หานกดไหล่ผมให้นั่งลงตรงระเบียง
“นายหลบหน้าฉันทำไม” ลู่หานเปิดคำถามตรงประเด็น
“ผมป่าวนะ” ผมหันหน้าไปทางอื่น
“เป็นเพราะเรื่องเมื่อวานหรือป่าว?” เสียงของเขาเริ่มอ่อนลง ทำให้ผมต้องหันกลับมามองหน้าเขา
หน้าของลู่หาน ถึงแม้ว่าจะมีแว่นตาหนาๆบังอยู่แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังรู้สึกเสียใจ
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ผมเลยไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“เพราะฉันหน้าตาน่าเกลียดใช่มั้ย? นายเลยไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน”
‘ไม่ใช่เพราะนายน่าเกลียดหรอก แต่พอผมเห็นหน้านายแล้วใจผมมันก็ไม่ปกติ’ ผมไม่ได้พูดออกไป “นายไม่ได้น่าเกลียดหรอก เดี๋ยวผมจะพิสูจน์ให้ดู”
“นายจะทำยังไง” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนจากเศร้าๆเป็นสงสัย
“พรุ่งนี้วันหยุดว่างรึป่าว? เดี๋ยวผมจัดการเอง ว่าแต่นายมีโทรศัพท์มั้ย?”
ลู่หานยื่น 3310 มาให้ผม ผมบรรจงกดปุ่มบนโทรศัพท์ของเขา ก่อนที่โทรศัพท์ของผมจะดังขึ้น
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหานะ”
“อื้ม” ลู่หานยังสงสัยอยู่แต่ก็ยอมทำตามที่ผมบอก
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<LUHAN Part>>---
ผมมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ตอนนี้ก็ปาไป เก้าโมงครึ่งแล้ว ผมยังไม่เห็นวี่แววของคนที่นัดให้ผมมารอที่สวนสาธารณะตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว
“รอนานรึป่าว แฮ่กๆ คือ แฮ่ก รถมันติดมากเลย แฮ่ก ผมเลยวิ่งมา แฮ่ก” มินซอกในชุดเสื้อแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นดูสบายๆ กำลังหอบหายใจอยู่ เป็นเพราะเขาพึ่งวิ่งมา
“แล้วนายจะพาฉันไปไหนหรอ?”
“เดี๋ยวก็รู้ ไปกันเถอะ” หลังจากที่เขาพักหายใจได้พักนึงแล้วก็ชวนผมไปยังเป้าหมายของเขา
“ร้านตัดผม” ผมร้องขึ้นขณะที่มินซอกพาผมมาหยุดอยู่หน้าร้านตัดผมแฟชั่นในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“ใช่ รีบเข้าไปกันเถอะ” มินซอกดึงข้อมือผมให้เดินตามเขาเข้าไปในร้าน
“จะดีหรอ?” ผมถามขึ้นขณะที่ตอนนี้ผมกำลังอยู่บนเก้าอี้ตัดผมแล้ว
“ไม่ต้องห่วงนะ ร้านนี้ผมมาใช้บ่อย รับรองนายต้องออกมาดูดีแน่ๆ” มินซอกที่กำลังอ่านหนังสือนิตยสารอยู่ลดหนังสือลงมาคุยกับผม
“ไม่ต้องห่วงนะค่ะน้อง เดี๋ยวเจ๊จัดให้” เจ๊ช่างตัดผมพูดก่อนจะลงมือตัดเห็ดเอ้ย ผมของผม
ผ่านไป 10 นาที เจ๊ช่างตัดผมก็หยุดมือแล้วหยุดเก้าอี้ของผมไปทางมินซอก
“เสร็จแล้วค่ะคุณน้อง เป็นไงบ้างค่ะ”
“ทำไมมันเหมือนยังขาดอะไรอยู่นะ” เขาทำท่าคิดอยู่สักพักนึง
“ไปกันเถอะ เหลืออีกที่นึงที่เราต้องไป อ่ะนี่ขอบคุณมากนะครับเจ๊” มิน
ซอกจ่ายเงินค่าตัดผมก่อนจะพาผมไปอีกที่นึงที่เขาว่า
“ร้านแว่นตา” ผมร้องขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ใช่”
“แต่ฉันมีแว่นตาแล้วนะ แล้วมันก็ยังใช้ได้ดีด้วย”
“ใครว่าเราจะมาซื้อแว่นตาล่ะ”
“แล้วเรามาทำอะไรอ่ะ??”
“เข้าไปเดี๋ยวก็จะรู้เอง” มินซอกลากผมเข้าไปในร้านอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” พนักงานสาวสวยยืนต้อนรับอยู่ที่เคาน์เตอร์
“ผมพาเพื่อนมาซื้อ คอนแทคเลนส์ครับ” ว่าแต่ไอ้ ‘คอนแทคเลนส์’ นี่มันคืออะไรหรอครับ
“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวผายมือไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง
“เข้าไปสิ” มินซอกผลักหลังผมเบาๆ
ผมเลยเข้าไปอย่างงงๆ
“งั้นเรามาวัดสายกันก่อนดีกว่าค่ะ” คุณหมอบอกผมแล้วเอาเครื่องมืออะไรไม่รู้มากมายมาเตรียมไว้
“ส่องตรงนี้นะค่ะ” ผมทำตามอย่างว่าง่าย
“800”
“800อะไรหรอครับ” อยู่ๆหมอก็ร้องออกมา ทำเอาผมตกใจหมดเลย
“เอ่อ สายตาคุณสั้น800ค่ะ อาจจะต้องสั่งทำคอนแทคใหม่เพราะทางร้านไม่มีขนาดนี้ แล้วมันอาจจะค่อนข้างแพงด้วยค่ะ”
“เดี๋ยวผมมานะครับ ขอไปถามเพื่อนก่อนแป๊บนึง” ผมออกไปข้างนอกเพื่อถามเขา
“มินซอก ฉันไม่ได้เอาเงินมาด้วย คงซื้อคอนแทคเลนส์อะไรนั้นไม่ได้หรอก”
“ไม่ต้องห่วง ผมเตรียมมาแล้ว” มินซอกตบกระเป๋ากางเกงตัวเอง2ครั้งเพื่อบอกให้รู้ว่าเขากระเป๋าหนัก
“แต่ฉันเกรงใจอ่ะ ค่าตัดผมนายก็จ่ายให้แล้ว แล้วนี่ค่าคอนแทคเลนส์อีก”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถือซะว่าเป็นของขวัญที่เราได้เป็นเพื่อนกันนะ” มินซอกผลักหลังผมให้เข้าในห้องอีกที
“เอาอย่างงั้นหรอ?”
“อื้ม ไม่ต้องห่วง”
ผมเดินเข้าไปในห้องนั้นอีกที
“ตกลงครับ”
“นั่งรอสักครึ่งชั่วโมงนะคะ เดี๋ยวคอนแทคเลนส์จะมาส่ง”
ผมเดินออกมานั่งรอที่โซฟากับมินซอก
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
“คุณลู่หานค่ะ คอนแทคเลนส์ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหมอสอนใส่คอนแทคนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมสอนเอง” มินซอกบอก
“นายใส่เป็นหรอ” ผมถาม
“ถ้าผมใส่ไม่เป็นแล้วผมจะสอนคุณหรอ”
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
“ลืมตาสิ หลับตาแล้วมันจะใส่ได้มั้ยเนี่ย”
“ก็มันน่ากลัวนี่นา ขอเวลาทำใจแป๊บนึง”
หลังจากที่ผมพาลู่หานไปซื้อคอนแทคเลนส์แล้ว ผมก็สำนึกได้ว่าผมคิดผิดที่จะสอนเขาใส่คอนแทค เพราะตอนนี้ก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วที่เราอยู่ในห้องน้ำ ไม่ได้ออกไปไหน
ลู่หานกำลังนั่งทำใจอยู่บนชักโครก ซึ่งผมก็ยืนอยู่ใกล้ๆเขา ห้องน้ำที่ผมว่าก็คือ ในห้องน้ำอีกทีล่ะครับ
“หันมาได้แล้ว แค่ใส่ๆเข้าไปมันก็เสร็จแล้ว” ผมเริ่มหมดความอดทน
“อีกแป๊บไม่ได้หรอ” ลู่หานอ้อนวอน
ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ จับหน้าเขาหันมาหาผมเพื่อให้มันสะดวกต่อการใส่
ผมถ่างตาซ้ายของลู่หานออก
“เดี๋ยวๆๆๆ” เขาเริ่มค้านอีกครั้ง
“ถ้าไม่อยู่เฉยๆ ระวังเจ็บตัว” ผมขู่เขาไป พอทำให้ลู่หานสงบลงบ้าง
ผมบรรจงวางเลนส์ใสลงบนดวงตาของเขาอย่างเบามือ เพราะลัวว่าเขาจะเจ็บตา แล้วก็ถ่างตาอีกข้างทำเหมือนกันอย่างรวดเร็ว
“ถ้าอยู่นิ่งๆอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็เสร็จไปนานแล้ว”
ลู่หานกระพริบตาสองสามทีเพื่อให้คอนแทคเลนส์เข้าที่ และเพื่อปรับโฟกัส
อยู่ๆเขาก็จ้องผมไม่กระพริบตา
“นายจ้องอะไร หน้าผมมีอะไรติดหรอ?” ผมพูดพรางใช้มือลูบหน้า
“ป่าว แค่มองดูนายใกล้ๆอย่างนี้แล้ว นายก็น่ารักเหมือนกันนะ”
เบิ้ม
และแล้วก็จบไปอีกพาร์ทนะคะ ขอโทดที่เอามาลงช้านะคะ พอดีเน็ตที่บ้านโดนตัดเลยยังไม่ได้ลง แต่ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้วค่ะ
ตอนนี้พี่ลู่ของเรา วิ๊งค์แล้วนะคะ วางระเบิดพี่หมินด้วย ต้องติดตามต่อไปนะค่ะว่าพี่ลู่ของเราจะเปลี่ยนไปขนาดไหน
*ปล. ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะ แอนอ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจในการเขียนตอนต่อๆไป รักลีดเดอร์ทุกคนน้าาาาาาาา *กระโดดกอด*
ความคิดเห็น