คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LESSON I : U & I 'ㅅ'
LESSON I : U & I
“เมื่อคืน ประมาณ 2 ทุ่ม 15 นาที เกิดเหตุรถบรรทุก 10 ล้อ พุ่งชนหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินข้ามถนน บาดเจ็บสาหัส ทางตำรวจบอกว่าสาเหตุเกิดจากคนขับหลับในเลยทำให้เกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ คนขับรถ 10 ล้อยอมมอบตัวแต่โดยดี ต่อไปเป็นข่าวการเมือง ทางพรรค....”
ที่โรงพยาบาล หมอกับพยาบาลกับวิ่งวุ่นกันในตอนนี้ เพราะเพิ่งได้รับร่างของผมเคราะห์ร้ายส่งตรงมาที่โรงพยาบาล พร้อมกับเด็กผู้ชายม.ต้นที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด และวิ่งตามเตียงที่กำลังเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน
“แม่ครับ แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะครับ แม่ครับบบบบบบบบบบบบบ ฮือออออออออ แม่ ตื่นขึ้นมาคุยกับผมก่อน แม่ครับ ฮืออออออ” และแล้วร่างของผู้เปป็นแม่ก็ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไป โดยที่เขาต้องรออยู่ข้างนอก
อยู่ๆร่างกายมันก็หมดเรี่ยวแรงลงไปเฉยๆ ผมทรุดเข่าลงกับพื้น ร้องไห้อย่างไม่อายใคร ร่างกายเต็มไปด้วยสีแดงของเลือดที่เปื้อน มันเป็นเลือดของแม่เขาไงล่ะ แม่เอาตัวมาบังรถ 10 ล้อนั้นไว้แทนผม ทำให้แม่ต้องเป็นแบบนี้
ถ้าแม่เป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย แล้วถ้าแม่เป็นอะไรไป ผมจะอยู่กับใคร ผมมีแม่แค่คนเดียวเท่านั้น ผมไม่มีใครอีกแล้ว
แม่ครับ อย่าเป็นอะไรนะครับ แม่ต้องอยู่กับผมนะครับ
และอีกซีกโลกนึง
“ข่าวต่อไปเป็นข่าว เครื่องบิน SH2109 ตกกลางมหาสมุทรแอตแลนติก ผู้โดยสารทั้งหมด 200 คน เสียชีวิตทั้งลำ เป็นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจเป็นอย่างมาก....”
เด็กหนุ่มร่างสูง ที่กำลังถือแก้วโกโก้ร้อนของตัวเองเดินกลับมาจากห้องครัว แก้วที่สมควรอยู่ในมือของเขา แต่ตอนนี้มันร่วงหล่นไปอยู่ที่พื้น พร้อมกับเศษแก้วแตก และโกโก้ร้อนที่กระจายเต็มพื้น
“พ่อครับ ไม่จริงใช่มั้ย” มันเป้นข่าวร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา
เครื่องบินลำนั้นเป็นเครื่องเดียวกับที่พ่อของเขาบินกลับจากยุโรป
บ้าจริง นี่มันบ้าที่สุด เป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงต้องเป็นลำที่พ่อของผมขึ้นด้วย ทำไม????
หยดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าได้หยดไหลออกมาจากดวงตาที่เป็นไปด้วยความสิ้นหวัง
เขาไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพ่อ พ่อเป็นคนคนเดียวที่อยู่กับผมมาตลอด 15 ปี แล้วท่านก็จากไปแบบที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว
เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าตัวเองคร่ำครวญถึงคนเป็นพ่อที่จากไปอย่างกะทันหัน เชื่อสิเป็นใครก็รับไม่ได้ที่ต้องสูญเสียคนที่เรารักมากที่สุดไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
1 เดือนต่อมา
“โอเคครับ ตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วครับ ถ้าไปถึงที่โน่นแล้วผมจะโทรหาอีกทีนะครับ ได้ครับ สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มตอบรับปลายสายด้วยความอ่อนน้อม เพราะทางนั้นเป็นลุงของเขาที่อยู่ที่ประเทศเกาหลีใต้ แล้วเขากำลังจะบินไปที่นั่น
ข่าวร้ายอีกอย่างที่ผมได้ยินเมื่อ 1 เดือนที่แล้วก็คือ ในวันเดียวกันกับที่พ่อผมเสีย แม่ของผมก็เสียเช่นกัน ทำให้น้องชายที่อยู่ที่ประเทศจีนของผมก็ต้องบินไปที่เกาหลีเหมือนกัน
น้องชายคนนั้นก็คือฝาแฝดของผมยังไงล่ะ ผมไม่สามารถจดจำใบหน้าของเขาได้ เพราะตั้งแต่จำความได้ ผมก็อยู่กับพ่อแค่สองคน ส่วนน้องกับแม่ก็กลับมาอยู่ที่เมืองจีน
เขาจะหน้าตาเป็นยังไงน้า จะหน้าตาเหมือนผมหรือป่าว? ส่วนสูงเราจะเท่ากันมั้ย? ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบเขาแล้วสิ ผมอดใจไม่ไหวแล้วที่จะได้พบเจอเค้า
‘วันนี้คุณดูมีความสุขจังเลยนะ มีเรื่องอะไรดีๆอย่างงั้นหรอครับ’ เสียงของคนที่คุ้นเคยดังขึ้นในหัวผม
“ใช่ วันนี้ฉันกำลังจะบินไปเกาหลีใต้เพื่อผมกับน้องชายของฉัน น่าตื่นเต้นมั้ยล่ะ”
‘จริงรึป่าวครับ ผมก็อยู่ที่ประเทศนั้น เราจะมีโอกาสได้เจอกันมั้ย?’ เป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน เพราะคนที่อยู่ในหัวของผมมาตลอดนั้น ก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน ผมอยากเจอเขาจังเลย
“จะต้องได้เจอแน่ๆ ฉันเชื่ออย่างนั้นนะ”
แล้วผมก็ขึ้นเครื่องบินข้ามทวีปมายังประเทศเกาหลีใต้ที่เวลาต่างจากที่อเมริกา 12 ชั่วโมง และใช้เวลาในการเดินทาง 1 วัน กับอีก 6 ชั่วโมงกว่าๆ ถึงประมาณเที่ยงๆของโซล คุณลุงบอกว่าจะมารับผมพร้อมกับน้องชาย
“คุณลุงครับ ผมมาถึงแล้วครับ ตอนนี้กำลังเดินออกจากเกรทแล้วครับ แล้วเจอกันครับ” ผมเดินไปรับกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่มากของตัวเองลงจากสายพาน แล้วนั่งรอคุณลุงมารับ
“ตอนนี้ฉันถึงเกาหลีแล้ว นายอยู่ไหนอ่ะเผื่อฉันจะแวะไปหา” ผมพูดกับเพื่อนของผม
‘วันนี้ผมไม่ว่างอ่า กำลังไปรับพี่ชายที่มาจากต่างประเทศ เอาไว้วันหลังนะครับ’
“ไม่เป็นไร ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน” ผมพูดอย่างเซ็งๆ เพราะอุตส่าห์อยู่ที่เดียวกันแล้วแท้ๆแต่ก็ยังไม่ได้พบเขา คนที่อยู่กับผมมาตลอด
“แคร์รี่ ทางนี้ๆๆ” เสียงของชายแก่พุ่งย้วยตะโกนขึ้นพร้อมกับโบกมือไปมาให้ผม ข้างหลังเขามีเด็กหนุ่มที่กำลังหลบหลังเขาอยู่
“ยินดีต้อนรับนะ ต่อไปนี้นายจะมาเป็นครอบครัวของฉันฝากตัวด้วย” คุณลุงยื่นมือมาจับทักทายผม
ผมแอบเหลือบไปมองคนที่กำลังเล่นซ่อนแอบอยู่ข้างยังเขาอยู่
“หยวน นายจะอาบทำไม ทักทายพี่ชายของนายหน่อยสิ” คุณลุงขเยิบหนีแล้วดันหลังให้เด็กหนุ่มคนนั้นมาข้างหน้า
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพูดขึ้นก่อนจะยื่นมือไปให้เขา
เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาทำให้ผมได้มองเห็นหน้าเขาชัดๆ นี่คือฝาแฝดของผมงั้นหรอ หน้าก็ไม่เหมือนแล้ว แถมส่วนสูงยังห่างกันอีกเป็นคืบ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านายนะ แต่มันคือความจริง
“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เมื่อเขายื่นมือมาจับผมตอบ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ทำให้ผมรู้สึกอะไรไม่รู้
มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งคุ้นเคย ทั้งรู้สึกเหมือนว่านี่ไม่ได้เจอกันครั้งแรก เหมือนว่าเรารู้จักกันมานานแล้ว
‘คือคุณใช่มั้ย?’
‘นายก็คือคนคนนั้นหรอ’
อยู่ๆความคิดของเราทั้งสองก็ผุดขึ้นมาพร้อมกัน
ใช่จริงๆ เขาคือคนคนนั้นจริงๆ คนที่อยู่ในหัวของผมมาตลอด คนที่คอยคุยกับผมตลอด คนที่เป็นเพื่อนของผม
อยู่ๆหยดน้ำตาของหยวนก็ไหลออกมาซะเฉยๆ ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีอะไรทั้งนั้น อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ได้เจอกันสักที”
“ดีใจจริงๆที่ได้ผมคุณ” แล้วเขาก็สวมกอดผมอย่างโหยหา
ผมกอดตอบเขาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับลูบกลุ่มผมสีดำปลอบเขาให้หยุดร้องไห้
ในที่สุดก็เจอจนได้ เขาคนนั้นก็คือ นายนั่นเองหวังหยวน ทั้งหมดที่ผ่านมา ผมอยู่กับเขามาโดยตลอด ผมคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาเสมอ และนายกับฉันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป
น้องชายของฉัน ฉันได้พบนายแล้ว.............
.
ตอนแรกมาแล้วค้าาาาาาาาา เป็นไงกันบ้าง งงๆกันรึเปล่า แอนก็งงนิดๆอ่ะค่ะ 55555 (ก็คือตอนนี้เป็นไข้ไง ก็เลยเป็นมึนๆ) ไคหยวนได้พบกันแล้วนะคะ มาลุ้นกันต่อไปดีกว่า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเค้าบ้าง
เม้นท์เป็นกำลังใจให้แอนด้วยก็ดีเนาะ
บาอิ้ง~~~
ความคิดเห็น