คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : LAST LESSON : B.O.Y 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LAST LESSON : B.O.Y
---<<JUNKAI Part>>---
“หยวน หยวน หยุดก่อนสิ” ผมร้องเรียกเจ้าของชื่อให้หยุดเดิน เพราะตั้งแต่บ่ายมา เขาก็ไม่คุยกับผมเลย ตอนกลับบ้านก็รีบออกมา จนผมต้องรีบตามออกมา
“...” เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา แถมยังเพิ่มความเร็วของฝีเท้า จนเกือบจะเหมือนวิ่งแล้ว
“ฉันบอกให้หยุดไง นายเป็นอะไรของนายเนี่ย” ผมที่ขายากว่ารีบวิ่งเข้าไปตัดหน้าเขาไว้เผื่อที่จะให้เจ้าตัวหยุดการเดินหนีนี้
“ขอทางหน่อย...” เขาเอ่ยปากพูดกับผมแล้ว แต่ไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ คำพูดที่ไร้อารมณ์กับการก้มหน้าที่เหมือนจะหลบสายตาผมอย่างนี้
“คุยกันก่อนสิ ทำไมนายต้องหนีฉันอย่างนี้??” ผมไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรผม ทั้งๆที่เป็นผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธเขาไม่ใช่หรอ ที่อยู่ก็ไปเดินกับไอ้รุ่นน้องหน้าตี๋นั้น
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ถอยไป” เขาออกแรงผลักผมที่ขวางทางเขาอยู่ให้ออกไป แต่แรงของเขาก็ไม่ทำให้ผมสะทกสะท้านได้
“หยวน นายเป็นอะไร ทำไมเราต้องทะเลาะกันอย่างนี้ด้วย” ระหว่างทางกลับบ้านที่ตอนนี้พระอาทิตย์หมดหน้าที่แล้วกำลังจะกลับไปพักผ่อน สีส้มแสดสาดส่องไปทั่วบริเวณ ไม่มีใครนอกจากเราสองคนที่กำลังยืนไม่เข้าใจกันอยู่
“...” หยวนเงียบอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มออกตัววิ่งหนีผมไป
นายคิดหรอว่าจะหนีฉันพ้น เรายังไม่เคลียกันเลย ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
ผมออกวิ่งอีกครั้ง แล้วเอื้อมมือไปฉุดข้อมือของร่างเล็กไว้ เพื่อไม่ให้เขาหนีไปไหนได้อีก
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!!” เขาพยายามสะบัดมือที่รั้งข้อมือเขาไว้อยู่ออกแต่ไม่เป็นผล ผมออกแรงบีบให้มันแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เขาสะบัดออกได้
“นายต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน” ผมผลักเขาให้หลังชนกับกำแพงข้างทาง เพื่อปิดตายไม่ให้เขาหนีได้อย่างสมบูรณ์
“นายจะมาคุยอะไรกับฉัน ไม่ไปดูแลจีแอของนายล่ะ” พอหมดทางหนี หยวนเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสู้กับผม
“ที่นายโกรธฉันเพราะเรื่องนี้เองหรอ? นายไม่ไว้ใจฉันหรือไง” ผมรู้สึกเสียความรู้สึกที่เขาไม่ไว้ใจผม คนรักกันเขาควรที่จะเชื่อใจกันไว้ใจกันไม่ใช่หรอ?
“หึ ทีนายยังไม่เชื่อใจฉันเลย” แล้วเขาก็เบนหน้าหนีไปทางอื่น
“นายฟังฉันนะ เรื่องฉันกับจีแอไม่มีอะไรจริงๆ เขาแค่มาตามเกาะแกะฉันเฉยๆ แต่ฉันมีแค่นายคนเดียวนะรู้มั้ย?” ผมดึงหน้าหยวนกลับมาให้มองตาผมอีกครั้ง
“ถ้างั้น ฉันกับเสี่ยวตี้เราก็ไม่มีอะไรเหมือนกัน ฉันบอกนายไปแล้ว แต่นายก็เชื่อฉัน” เขาบอกผมตอนไหน ทำไมผมไม่เห็นได้ยิน
ผมลองนึกคิดย้อนกลับไป ตอนที่เรานั่งกินขน่มกันอยู่ เขาก็จับมือผม แต่ผมไม่ได้หันกลับไปมองเขา สงสัยจะเป็นตอนนั้นแน่ๆที่เขาบอกผม
“ฉันโทษที่งี่เง่า” ผมพูดออกไป เพื่อปรับความเข้าใจของเราสองคน
“ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน” เสียงของเขาเริ่มอ่อนลงเป็นปกติ
“แล้วฉันก็ขอโทษด้วยที่ไม่ชัดเจน” หยวนเงยหน้ามองผมอีกครั้ง ก่อนเราจะมองตาซึ่งกันและกัน ผมจริงใจกับหยวนจริงๆนะ นัยน์ตาของผมมันบอกไปหมดแล้ว อยู่ที่เขาจะรับรู้หรือป่าว?
“ฉันอยากทำให้ความสัมพันธ์ของเราที่ไม่มีชื่อนี้ชัดเจนสักที....” ผมเว้นวรรคก่อนที่จะพูดประโยคที่อยากพูดออกมานานแสนนาน
“เป็นแฟนกันนะ”
.
.
.
.
“นายจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันได้มั้ย ว่าจะทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง เพราะฉะนั้นฉันขอสั่งให้นายห้ามปฏิเสธ”
“นายมันคนบ้า บ้าที่สุด” อยู่ๆหยวนก็น้ำตาไหลออกมาก่อนจะโผเข้ากอดผมทั้งน้ำตา
ตอนนี้พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือเพียงแต่แสงไฟจากไฟฟ้าข้างทางเท่านั้นที่ให้ความสว่างอยู่
หยวนผละออกจากผมช้าๆ
ผมใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำตาที่ติดอยู่ที่หางตาเขาออก ก่อนจะดึงให้เขาเข้ามาประจูบกับผม
จูบแรกหลังจากที่ผมได้เป็นแฟนกับหยวน
จูบครั้งนี้ผมขอทำตามที่ใจตัวเองต้องการแล้วกัน
ผมกัดริมฝีปากล่างของเขาเบาๆทีนึงเพื่อให้เขาเปิดช่องทางให้ผมได้สอดใส่ลิ้นเขาไปควานหาความหวานจากโพรงปากของคนตัวเล็ก
ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีได้ถูกส่งไปผ่านจูบครั้งนี้ ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ผมหลงรักคนคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จากแรกๆที่เขาเกลียดขี้หน้าผม จากแรกๆที่เราทั้งสองคนเป็นศัตรูกัน ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้วก็ต้องมาเป็นแฟนกันซะได้
อึก
หยวนทุบอกผมเป็นการบอกว่าเขาเริ่มหมดลมหายใจแล้ว ผมค่อยๆผละออกจากเขาอย่างอ้อยอิ่ง เขาหอบหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปจำนวนมาก เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมรุกเข้าไปภายในของเขา
“ฉันบอกแล้วว่าถ้าเป็นแฟนฉัน นายจะได้ทำอะไรมากกว่าจูบธรรมดาอีก” แล้วผมก็ยิ้มมุมปากไปให้เขา จนคนตัวเล็กเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเพราะความเขิน
“นายนี่มันนายจริงๆเลย” เขาทุบไหล่ผมแรงๆทีนึง นี่คือเขินใช่ป่ะ
น่ารักจริงๆแฟนใครเนี่ย แต่แรงเยอะเกินไปนะบางที แต่ผมทนได้ครับ ก็ผมรักเขานี่ ^^
--------------------------------------------------------- S2 -----------------------------------------
---<<YUAN Part>>---
“นายจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันได้มั้ย ว่าจะทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง เพราะฉะนั้นฉันขอสั่งให้นายห้ามปฏิเสธ”
นี่มันบังคับกันชัดๆนี่นา ที่จริงแล้วผมไม่ได้อยากเป็นแฟนกันเขาเลยจริงๆนะ แค่ปฏิเสธไม่ได้เฉยๆ นี่พูดจริงๆนะทำไมไม่มีคนเชื่อผมล่ะ ผมถูกบังคับต่างหาก
แล้วหลังจากวันนั้น ก็กลายเป็นว่า ผมไปไหนก็ต้องมีจุนไคอยู่ข้างๆตลอด เดินผ่านผู้ชายมอง ก็เห็นเขาส่งสายตาโหดๆไปทางกลุ่มนั้น
นี่มีแฟนเป็นพ่อหรือไงวะ โหดจัง
วันนี้ก็เหมือนเดิม เขาก็มารับผมไปโรงเรียนเหมือนเดิม ขนาดหมาตัวผู้เดินตามยังไล่มันหนีเลยครับ หมอนี่มันห่วงแฟนเกินไปป่ะ
วันนี้เป็นวันประกาศ สมาชิกคนสุดท้ายของคลาส S หลังจากที่ผ่านมาแล้ว 9 วัน ก็มี จุนไค จีแอ หยวนซี จุนฮุย มยองมยอง มยองโฮ และเพื่อนอีก 3 คนที่ผมไม่รู้ชื่อ ที่ถูกประกาศไปก่อนหน้านี้แล้ว
ซึ่งวันนี้คนสุดท้าย ผมก็ไม่ได้หวังอะไรไว้แล้วล่ะ ตกห้องก็ตกวะ ไม่ซีแล้ว
“ยินดีด้วยค่ะ หัวหน้าห้องของเรา หวังหยวน” สิ้นเสียงมิสลี่อิน ทุกอย่างรอบตัวก็อยู่ในโหมดไซเรน ผมไม่ได้ยินอะไรเลย คือดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก
“หยวน ผ่านแล้วนะ ดีใจด้วย” จุนไคกอดผมที่กำลังอึ้งอยู่
“เห้ยมึง เราได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย” ไอ้มยองโฮที่ผ่านไปก่อนหน้านี้แล้วก็เดินเข้ามาหาผมเช่นกัน
“เสียใจ อุ่ย ดีใจสิ ดีใจด้วยนะหวังหยวน” จีแอก็เดินเข้ามา แต่ดูเหมือนจะไม่ดีใจสักนิดที่ผมผ่าน
และเพื่อนอีกหลายคนก็เข้ามาแสดงความยินดีกับผม
ส่วนเพื่อนคนที่ไม่ผ่านอีก 10 คน ก็จะได้ย้ายกลับไปเรียนที่คลาส A ของโรงเรียนตัวเอง
ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนดาดฟ้าของตึก เพราะวันนี้ไม่มีเรียน เลยขึ้นมาหาที่นอนเล่น ผมไม่ได้คิดสั้นนะครับ 555555
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จผมก็ขึ้นมานอนที่นี่กับจุนไคสองคน
นอนดูท้องฟ้าด้วยกันสองคน
“สบายมั้ย” จุนไคถามผมขึ้น เพราะผมใช้แขนข้างนึงของเขาแทนหมอน
“สบายมากๆเลย”
“แต่ฉันปวดแขนอ่ะ” ผมหยิกเข้าที่เอวของเขาทีนึงโทษฐานพูดตรงเกินไป
“ถึงจะปวดแขนแต่ก็ไม่เป็นไร ถ้ามันจะทำให้นายมีความสุข ฉันก็ยอม”
“เลี่ยนว่ะ” พูดไปงั้นแต่ก็เขินอยู่ดี เห็นมั้ยหน้าร้อนหมดแล้วเนี่ย
“หยวน...” อยู่ๆเขาก็เรียกชื่อผม
“หืม?”
“นายจำวันแรกที่เราเจอกันได้มั้ย” แล้วจุนไคก็เริ่มพูดถึงเรื่องในอดีต
“จำได้สิ วันนั้นฉันเกลียดขี้หน้านายเอามากๆเลยรู้มั้ย” พอลองคิดย้อนไปก็ตลกดีเหมือนกัน จากคนที่กัดกันทุกวัน กลับต้องมาลงเอยเป็นรักกัน นี่มันนิยายชัดๆ
“เป็นเพราะนายนั่นแหล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
“นายรู้มั้ยว่าก่อนที่ฉันจะมาเจอนาย ฉันเคยเป็นคนที่ไม่สนใจใครมาก่อน ที่โรงเรียนเก่าฉันเป็นคนเดียวที่ไม่มีเพื่อน...” ผมนอนฟังจุนไคเล่าเรื่องของเขาเงียบๆ
“แต่พอฉันได้มาพบกับนาย นายทำให้ฉันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งหมดก็เพราะนายคนเดียว”
“เพราะนายคนเดียว”
“ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนายเหมือนกัน เมื่อก่อน ฉันไม่เคยยอมแพ้ใคร ไม่เคยแพ้ใครเลยสักคน แต่พอเจอนาย เพราะนายนั้นแหล่ะ นายเป็นคนแรกที่ชนะฉัน แล้วทำให้ฉันเปลี่ยนไป”
“เพราะนายคนเดียวเหมือนกัน”
ในเมื่อนายทำให้ฉันรัก ก็อย่าลืมดูแลหัวใจของฉันด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย
เพราะนายคนเดียว ที่ทำให้ฉันยิ้มได้
เพราะนายคนเดียว ที่ทำให้ฉันร้องไห้
เพราะนายคนเดียว ที่ทำให้ฉันมีความสุข
เพราะนายคนเดียว ที่ทำให้ฉันคิดถึง
เพราะนายคนเดียว.........เพราะนายคนเดียว
Because Of You~~~~~~
--------------------------------------------------------- S2 -----------------------------------------
150202 19.13 : #ปาดเหงื่อ จบไปแล้วนะคะ กับเรื่อง β.Ö.Ỳ[Because Of You] นะคะ
อยากจะบอกทุกๆคนว่า ที่จริงว่าจะแต่งต่ออีกสักหน่อย แต่คิดว่าตัดจบเลยดีกว่า #อีนี่อะไรของแก จริงๆแล้วคือไม่รู้จะไปทางไหนต่อ มันตันไปหมด เป็นความผิดของแอนเองค่ะที่ไม่เขียน plot เรื่องให้ดีเอง #เชิญกระทืบเลยค่ะ
คือเรื่องนี้เป็นฟิคยาวเรื่องที่ สอง ที่เคยแต่ง ก็เลยอาจจะอะไรมีผิดพลาดอยู่มากมายก่ายกองอยู่หลายประการ ก็ขอกราบประทานขอโทษรีดเดอร์ทุกๆคนไว้ ณ ที่นี้เลยนะค่ะ แอนสัญญาค่ะว่า เรื่องต่อไปแอนจะทำให้ดีกว่านี้ #ส่งสายตาปิ้งๆ
ก็ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้เลยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ไม่นึกว่าจะมีคนอ่านเยอะขนาดนี้ ไม่นึกว่าจะมีคนรออ่านฟิคเรื่องนี้ด้วย แอนเองก็แต่งๆไปแบบมึนๆ คำก็ผิดอยู่หลายคำ คือแอนชอบแต่งตอนดึกๆอ่ะค่ะ บางทีก็หลับคาคอมไปเลย 555 ก็เลยมีคำผิดค่อยข้างเยอะ แล้วก็แบบเป็นมือใหม่ด้วยไงก็เลยออกมาอย่างที่เห็นอ่ะค่ะ
ก็คงอำลากันแค่นี้เนาะ ไว้เจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะ เร็วๆนี้จะมาลงให้ได้อ่านกัน หวังว่ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนจะชอบนะค่ะ ไปแล้วค่ะ บาอิ้ง~~
ปล. ถ้าเม้นเยอะ อาจจะมี สเปเชี่ยว แชปเตอร์ ของ มยองโฮกับจุนฮุยแล้วก็ เชียนหง มาให้อ่านนะค่ะ อิอิ
｡SYDNEY♔
ความคิดเห็น