ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'

    ลำดับตอนที่ #15 : Special Chapter : Santa Gē 'ㅅ'

    • อัปเดตล่าสุด 11 ม.ค. 58


    ‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) ''

     

    Special Chapter : Santa Gē

     

     

     


     

     

    ---<<YUAN Part>>--- 
     

    ในหมู่บ้านทางตอนเหนือที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน เพราะช่วงนี้เป็นหน้าหนาวแล้วก็เป็นเดือนที่หนาวที่สุดของปีอีกด้วย เดือนธันวาคมไงล่ะ แล้วพอนึกถึงเดือนธันวาแล้วก็ต้องนึกถึง วัน Christmas ไงล่ะ ซึ่งถ้าดูตามปฏิทินแล้ว ก็วันพรุ่งนี้แล้วสิ คุณตื่นเต้นเหมือนผมมั้ยล่ะ ไม่หรอ แต่ผมตื่นเต้นมากเลยนะ แต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่น่าเบื่อแล้วก็เป็นช่วงเวลางานที่หนักที่สุดของใครบางคน ที่ทั้งปีจะทำงานแค่วันนี้วันเดียว คุณคงรู้แล้วใช่มั้ยล่ะว่าเขาคือใคร เขาคือ ซานต้าครอสไงล่ะ

     

    “จุนไค นายต้องตื่นแล้วนะ พรุ่งนี้วัน Christmas Eve แล้วนะ ตื่นๆๆๆๆๆๆ” ผมกระโดดขึ้นเตียงของคนที่เป็นซานต้าครอสฝึกหัด เขาพึ่งจะทำงานปีนี้เป็นปีแรก แล้วก็มีผมเป็นผู้ช่วย

     

    “เจ้าหยวนแคระ ไปไกลๆเลย ฉันจะนายต่อ” เขาผลักผมหงายหลังตกเตียงไป

     

    “โอ๊ย เจ็บๆๆๆ” ผมพึมพำกับตัวเอง หนอยคิดว่าสูงกว่าเขาแค่นิดเดียว(ไม่นิดแล้วมั้ง)จะข่มคนอื่นได้หรอ นี่แหน่ะ

     

    ผมหยิกแก้มของไอ้คนขี้เซาที่ไม่ยอมลุกจากเตียงสักที

     

    “เจ็บๆๆๆ ปล่อยนะ ไอ้เตี้ย” หนอยคำก็เตี้ย สองคำก็แคระ อยากโดนหนักกว่านี้ใช่มั้ย

     

    “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ไหนลองพูดใหม่อีกครั้งซิ” ผมเพิ่มแรงหยิกเข้าไปอีก จนแก้มขาวของเขาแดงขึ้นตาม

     

    “ไอ้เตี้ยๆๆๆๆๆ ไอ้แคระๆๆๆๆ”

     

    “โฮ โฮ โฮ โฮ พวกนายสองคนนี้มันจริงๆเลยนะ อยู่กันสงบๆไม่เป็นหรือไง” คุณลุงซานต้าหนวดขาวพุงโป่งเดินเข้ามาห้ามทัพระหว่างผม กับจุนไค

     

    “ทะเลาะกันอยู่อย่างนี้ จะทันงานวันพรุ่งนี้หรอ เด็กๆทั่วโลกต่างก็รอของขวัญอยู่นะ ผมนายจะปล่อยให้พวกเขารอเก้อหรอ รีบไปทำงานได้แล้ว” คุณลุงซานต้าเทศนาเราไปซอร์ฟหนึ่งบทก่อนจะไล่ให้พวกเราไปทำงาน

     

    “เพราะนายคนเดียวฉันเลยโดนดุไปด้วยเลย” ผมโทษจุนไคขณะที่กำลังสวมเสื้อโค้ชเพื่อออกไปโรงงานที่อยู่ห่างจากบ้านที่เราอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่เพราะอากาศข้างนอกที่หนาวจัดทำให้ต้องหาอะไรมาคุ้มกันร่างกาย จะได้ไม่หนาวตาย

     

    ผมสวมเสื้อเสร็จแล้วกำลังจะเปิดประตูออกไป

     

    “เดี๋ยวก่อน” จุนไคเรียกให้ผมหยุดไว้ ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม

     

    พร้อมกับพันผ้าพันให้กับผม

     

    “พันคอเอาไว้จะได้อุ่นๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” แล้วเขาก็เอาฮูดเสื้อโค้ชของผมสวมทับให้ผมอีกที

     

    “ขะ...ขอบใจ” ผมเกาท้ายทอยแก้เขิน ก่อนที่เขาจะจับมือที่ว่างเปล่าของผมไปไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ชของเขา

     

    แล้วเราก็เดินไปโรงงานด้วยกัน

     

    ถึงเราสองคนจะชอบทะเลาะกันตลอด แต่จริงๆแล้วเขาเป็นห่วงผมที่สุด เรื่องนี้ผมรู้ดี ถึงเจ้าตัวจะปากแข็งไม่เคยพูด แต่จากการกระทำของเขาก็ทำให้รู้ว่าผมยังมีเขาอยู่ทั้งคน แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ ไม่ต้องการอะไรอีก

     

    “เจ้าหยวนแคระ ทำไมเธอจัดของอย่างนี้ล่ะ จัดของเด็กผู้ชายปนกับของเด็กผู้หญิงหมดแล้ว” ซานตารีน่าคนนึงเดินเข้ามาดุผม

     

    “ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบทำให้ใหม่เลย” ผมโค้งคำนับขอโทษขอโพย ก่อนจะวิ่งไปทางกองของขวัญที่มีปัญหา

     

    “เป็นไปได้ไงเนี่ย ก็ว่าเช็คดีแล้วนะ ไม่น่าเลยเรา” ผมบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะเริ่ม คัดแยกอีกรอบ

     

    “นายนี่จริงๆเลย มาเดี๋ยวฉันช่วย” จุนไคเดินเข้ามาช่วยผมอีกแรง ผมทำให้เขาลำบากอีกแล้ว ต้องขอบคุณเขาจริงๆที่อยู่ข้างผมตลอด

     

     

     

     

     

    พอกลับมาบ้าน ผมก็จัดการจุดเตาผิงเพื่อเพิ่มความอุ่นให้กลับบ้านเรา แล้วเดินไปชงโกโก้ พร้อมถือแก้วมัคมาสองใบ เพื่อให้จุนไคใบนึง อีกใบนึงของผม

     

    “อ่ะนี่ ขอบคุณนะที่นายช่วยฉันวันนี้” ผมยื่นแก้วโกโก้ร้อนไปให้เขา

     

    เขารับไปแล้วจิบอย่างเงียบๆ

     

    ผมลองทำตามเขา เขาทำอะไรผมลองทำตามหมดทุกอย่าง

     

    เขาโยกเก้าอี้ ผมก็โยกตาม เขาไขว่ห้าง หาวอ้าปากกว้าง เกาหัว ผมก็ทำตามหมด

     

    “นายจะทำตามฉันอีกนานมั้ย” เขาที่เห็นผมทำตามทุกอย่างเลยพูดขึ้น

     

    “นายจะทำตามฉันอีกนานมั้ย” แม้แต่คำพูดผมก็ทำตาม

     

    “ยังไม่หยุดอีก” เขาทำเสียงดุขึ้น แต่คิดหรอว่าผมจะกลัว

     

    “ยังไม่หยุดอีก” แล้วผมก็แอบขำกับท่าทางเคืองๆของเขา

     

    แล้วเขาก็ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์

     

    “ถ้าอย่างนั้น....” ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที

     

    เขาพุ่งเข้ามาขโมยจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมยังไม่ทันตั้งตัว

     

    แล้วเขาก็ถอนออกช้าอย่างอ้อยอิ่ง

     

    “ไม่ทำตามแล้วหรอ?” ดูเขาสิ ยังมีหน้ามาถามอีก นายทำอะไรลงไปรู้บ้างมั้ย

     

    “บ้า” ผมทุบไหล่เขาไปทีนึง โทษฐานฉวยโอกาส แล้วก็ต้องหลบหน้าเขาเพราะรู้สึกร้อนๆที่หน้า

     

    “ที่จริงฉันอยากทำมากกว่านี้อีก ถ้านายไม่ว่า” ผมถลึงตาทันที่ เพราะอยู่เขาก็ฉุดผมให้ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกับเขา

     

    “นายจะทำอะไรน่ะ” ผมพยายามขัดขืน แต่มือปลาหมึกของเขา กับแขนแกร่งที่รัดรอบเอวผมไว้ ทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรได้

     

    ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ผมเสียเปรียบสุดๆ

     

    “ฉันรู้น่ะ ว่านายก็ชอบ อย่าทำเป็นหน่อยเลย” เขาซังคางแหลมของตัวเองลงบนไหล่ของผม ก่อนจะเริ่มไซ้ตามซอกคอของผม

     

    “จุนไค หยุดนะ”

     

    “ทำไมนายเรียกฉันห่างเหินอย่างนี้ล่ะ หืม?” แล้วเขาก็เริ่มภารกิจของตัวเองต่อ แถมมือยังไม่อยู่นิ่ง เริ่มซอกแซกแถวๆหน้าท้องของผม แล้วก็เริ่มลึกเข้าไปข้างใน ภายใต้เสื้อไหมพรมของผม

     

    “ต้าเก้อ หยุดน้าาา หยวนง่วงแล้วอ่าาาา”

     

    “แต่เก้อ ยังไม่ง่วงเลยอ่า ต่อได้ทั้งคืนเลยนะ” ผมจะทำยังไงเนี่ย เพื่อที่จะรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้

     

    “ต้าเก้อ พรุ่งนี้ต้าเก้อมีงานน้า เดี๋ยวไม่มีแรงไปส่งของขวัญนะ” ผมพยายามหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อที่จะให้เขาปล่อยผม

     

    “ถ้างั้นพรุ่งนี้เก้อไปส่งของขวัญเสร็จแล้ว เก้อขอของขวัญให้ตัวเองได้ป่าว” นั้นไง

     

    “ได้สิ เดี๋ยวหยวนจะหามาให้นะ ปล่อยหยวนเถอะนะ” แล้วเขาก็ยอมปล่อยผมจริงๆ จากนั้นผมก็รีบวิ่งไปที่เตียง แล้วพันตัวเองด้วยผ้านวมเพื่อป้องกันอันตรายจาก ไอ้หน้าแมวจอมหื่น

     

    แล้วเขาก็นอนลงข้างๆผม แล้วกระซิบข้างหูว่า “ฝันดีครับ”

     

    ก่อนจะปิดไฟนอน

     

    ทำให้ผมนอนยิ้มตลอดทั้งคืนเลย

     

     

     

     

     

     

    “ซานต้าเก้อ ตื่นได้แล้ว นายสายแล้วนะ” ผมกระโดดขึ้นเตียง ทับได้คนขี้เซา แถมยังขี้เกียจไปทำงานอีก

     

    “ตื่นแล้วครับ ตื่นแล้ว” เขางัวเงียนิดหน่อย แต่ก็ยอมตื่นแต่โดยดี

     

    แต่ผมก็คิดผิดถนัด เพราะไอ้คนเจ้าเล่ห์มันพลิกตัวทำให้ผมต้องกลับมาเป็นฝ่ายที่นอนอยู่บนเตียงแทน แถมแขนทั้งสองข้างของผมยังโดนตรึงไว้อีกต่างหาก

     

    ไม่น่าเลยหวังหยวน นายพลาดแล้ว ผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ระวังตัว

     

    “ขอสักครั้งก่อนไปทำงานได้ป่าว” เขาถามพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เปิดเสื้อไหมพรมของผมขึ้นช้าๆ ทั้งที่ผมยังไม่ตอบอะไร

     

    “แต่นายสายแล้วนะ ไม่รีบไปส่งของขวัญหรอ” ผมสาบานได้เลยว่าผมพยายามดิ้นขัดขืนแล้วนะ จริงๆนะ แต่ผมไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลย

     

    “ก็จะรีบทำแล้วจะได้รีบไปส่งของขวัญไง” ของเริ่มปล่อยการกระทำของตัวเองไปตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ

     

    “อ๊ะ อย่านะ” ผมหลุดเสียงครางออกมาเมื่อเขาทำให้ผมรู้สึกเสียวซ่าน

     

    ปังๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูรัวๆ ตามมาด้วยเสียงของลุงซานต้า

     

    “จุนไค นายต้องไปส่งของขวัญเดี๋ยวนี้”

     

    ขอบคุณพระเจ้า ผมรอดแล้ว

     

    จุนไคถอยออกอย่างเสียดาย พร้อมทำท่าไม่พอใจ

     

    “อย่าคิดว่านายจะรอดนะคืนนี้” เขาคู่ผมเอาไว้พร้อมกับเดินไปแต่งตัว

     

    ผมเดินตามเขาไปในห้องก่อนจะช่วยเขาใส่เสื้อคลุมสีแดงตามแบบฉบับซานต้าครอส

     

    “สู้ๆนะครับ ซานต้าเก้อ” ^^ ผมทำท่าไฟท์ติ้งให้เขาก่อนจะโบกมือลา

     

    ถึงยังไงผมก็รอดไปได้อย่างหวุดหวิด แต่ไม่อยากจะคิดถึงคืนนี้ที่จะมาถึงเลย จะมีคนมาช่วยผมมั้ยเนี่ย

     

     




    150111 : ทำไมรู้สึกว่าตัวเองหื่น อร๊ายยยยยย เค้าไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ จริงๆ(ใครจะไปเชื่อแก) ก็เป็นวันคริสมาตส์ใสๆนะคะ(ใส?) นั้นแหล่ะโนะ ลงให้ตามสัญญาแล้วนะ แต่ของ นิวย์เยียร์น่าจะไม่ได้แต่งอ่า ไม่เป็นไรเนาะ จะได้ว่าปั่นเรื่องหลักต่อให้เสร็จ คือค้างมานานมากแล้ว ไม่อยากให้คนอ่านรอนานโนะ อิอิ

    บาอิ้ง~~

     

     

    。SYDNEY♔
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×