คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : LESSON VIII : Confused 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON VIII : Confused
---<<YUAN Part>>---
ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้จัง ความรู้สึกที่ว่าไม่รู้จะทำยังไง คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ‘สับสน’ ไปหมด จะบ้าตายอยู่แล้ว
“มึงลองกลับไปถามใจตัวเองดูให้ดีๆนะว่ามึงชอบหรือป่าว ....”
“มึงชอบจุนไคแล้ว”
คำพูดของไอ้มยองโฮยังดังอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา ประกอบภาพที่จุนไคจูบผมมันก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวทุกที ทั้งๆที่พยายามลืมๆมันไปแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ซะที
ผมชอบจุนไค
หรอ??????
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สับสนเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วจุนไคล่ะ ชอบผมรึเปล่า
ที่เขาทำเนี่ยเพราะชอบผมหรือแค่แกล้งผมเล่น
ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตัวเขา
เขาต้องการอะไร
ผมจะเป็นประสาทตายอยู่แล้ว เพราะนายคนเดียว หวังจุนไค รู้รึเปล่าว่ามีคนคิดมากเพราะนาย ฟุ้งส่านจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วเนี่ย
กรึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
ผมลุกขึ้นจากเตียงหลังจากนอนคิดเรื่องหมอนั่นอยู่ ก่อนจะหยิบโทรศํพท์ที่กำลังแผดเสียงดังลั่นอยู่ข้างเตียง
“มยองโฮ” ร้อยวันพันปีมันจะโทรมาหาผม เพราะส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนโทรไปหามันมากกว่า
“ว่าไง” ผมกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“มึงเป็นไรวะ ไม่มาเรียนวันนี้” ผมเหลียวไปดูนาฬิกาที่อยู่ข้างเตียง กลับผมว่ามันตายสนิทไม่มีท่าทีว่าจะเดินบอกเวลาได้
อ้าว ผมรู้สึกว่าตัวเองจะซวยแล้วสิ
ก่อนจะมองดูเวลาในโทรศัพท์ที่ถืออยู่
อ้าวชิบหายแล้วไงครับท่านผู้ชม 11 โมงแล้วหรอเนี่ย
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ คือนาฬิกาปลุกมึงจะมาตายอะไรวันนี้ จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าวันนี้ผมไม่มีควิซภาษาอังกฤษคาบเช้า ตายๆๆๆ มิสแช่นน่อนนางก็โหดซะด้วย คงไม่ให้สอบย้อนหลังแหง่ๆ ควายสุดๆ คะแนนกูหายหมด โอ๊ย วันนี้เป็นวันซวยของหวังหยวนหรอเนี่ย
“มึง มึง ไอ้เตี้ย ไมไม่ตอบกูวะ” เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกที
“นาฬิกากูตายว่ะ เลยตื่นสาย แฮะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆ ทั้งๆที่ในใจอยากจะร้องไห้อยู่แล้ว
“ไม่สายแล้วมั้งครับคุณเพื่อน ไมมึงไม่ตื่นหกโมงเย็นเลยล่ะ ตกลงจะมามั้ยโรงเรียนเนี่ย” แซะกูตลอดเลยนะคร้าบบบ ไอ้เพื่อนเลว
วันนี้คาบบ่ายก็ว่าง แล้วผมจะไปทำไมอ่ะ นอนต่ออยู่บ้านดีกว่า
“ไม่หรอกมึง มึงไปบอกมิสแช่นน่อนให้หน่อยว่ากูป่วย ขอเลื่อนควิซ”
“มึงก็ไปขอเองดิ ไม่มีใครอยากเจอนางหรอก” เพื่อนครับ ควิซกูเลยนะนั้น
“นะ นะ นะ ม้ายองโฮของเก๋า ตะเองช่วยเก๋าหน่อยน้าาาาาาา” แอ๊บแบ๊วที่สุดในสามโลกอ้อนวอนมัน
“เอี่ย จะอ้วกว่ะ เออๆๆ เดี๋ยวกูไปบอกให้” เยส!!
“บอกจุนไคนะ” สาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!
“สัส ถ้ามึงบอกนะกูจะ กูจะ...”
“จะไร??”
“งอลมึง ไม่พูดกับมึงวันนึง กูทำจริงด้วย”
“โอเค จุนไคไปห้องมิสแล้วมึง” เชี่ยยยยยยยยยย
“จำไว้นะมึง กูจะไม่คุยกับมึงวันนึง!!! ย้ำวันนึง!!!!” แล้วผมก็ตัดสายมันไป
ไอ้เพื่อนเลว เลวกว่า เลวที่สุด(?) ผมคบมันเป็นเพื่อนได้ไงเนี่ย
จุนไคอีกแล้ว
พอคิดดูดีๆ คนที่เป็นต้นเหตุให้ผมตื่นสายก็คือจุนไค ที่จริงผมตื่นตั้งนานแล้ว แต่นอนคิดเรื่องหมอนี่อยู่ เพราะฉะนั้นคนผิดก็คือจุนไค โอเคผมไม่โทษนาฬิกาปลุกแล้ว โทษจุนไคดีกว่า
---<<JUNKAI Part>>---
วันนี้ผมเดินกลับบ้าน แต่ไม่ใช่บ้านผม เดินไปบ้านหวังหยวน วันนี้เขาไม่มาโรงเรียนแล้วเห็นเพื่อนเขาบอกว่าวันนี้ไม่สบายเลยไม่มาโรงเรียน ผมก็เลยมาเยี่ยมเขาหลังเลิกเรียน
ผมเดินเข้าไปในซอยที่เคยมาครั้งก่อนก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังขนาดปานกลาง และอาจจะเล็กมากกกกกกกกกเมื่อเทียบกับบ้านของผม แต่ก็นะละไว้ในฐานที่เข้าใจล่ะกัน
ผมกดออดหน้าบ้านสองสามที ก่อนเจ้าของบ้านจะเดินลงมาเปิดประตูบ้าน
“หวัดดีหยวน” ผมทักทายเจ้าของบ้านที่ยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย คงจะพึ่งตื่นล่ะมั้ง อยู่บ้านคนเดียวไม่มีคนดูแลด้วย
“นายมาทำไม?” เขาถาม
“ได้ยินว่าไม่สบายก็เลยมาเยี่ยม ฉันซื้อส้มมาฝากด้วย” ผมว่าพร้อมชูถุงส้มให้เขาดู
“กลับไปเลย ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่อยากเห็นหน้านายด้วย” เขาว่าก่อนจะปิดประตูเข้าบ้านไปเลย
เป็นอะไรของเขากันนะ ทำไมช่วงนี้ทำตัวแปลกๆ หรือว่าเพราะเรื่องตอนนั้นเลยทำให้หยวนเปลี่ยนไป
ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ถ้ารู้ผมคงไม่ทำมันลงไปหรอก
---<<YUAN Part>>---
วันต่อมาผมก็มาโรงเรียนตามปกติ
ผมเดินไปโรงเรียนคนเดียวอย่างทุกวัน วันนี้ผมใช้โทรศัพท์ตั้งปลุกแทนนาฬิกาปลุกรุ่นคุณปู่ก็เลยตื่นมาโรงเรียนได้
ผมเดินมาจนถึงน้าโรงเรียน รถลีมูซีนสีดำที่ผมเคยนั่งก็มาจอดหน้าโรงเรียนก่อนที่เจ้าของรถจะสะพายกระเป๋าเดินลงมา พร้อมกับแฟนคลับโรงเรียนหญิงตรงข้ามที่ลายล้อมเขาอยู่
ผมส่งยิ้มให้ผู้หญิงพวกนั้น เป็นรอยยิ้มที่ใครได้เห็นเป็นต้องละลายแน่ๆ
เขาก็มีคนให้เลือกอีกตั้งมากมาย แล้วมาเล่นกับความรู้สึกของผมทำไม? เห็นผมเป็นของเล่นหรือไง
ผมยืนมองพร้อมกับกำกำปั้นแน่น อยากเขาไปตั้นหน้าหล่อๆนั้นสักหมัดสองหมัด เห็นหน้าแล้วมั่นไส้
“หึงหรอมึง” อยู่ๆก็มีเสียงมากระซิบข้างหู
“เชี่ยยย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมด” ที่แท้ก็ไอ้มยองโฮนั้นเอง
“ชอบเขาล่ะสิ ถึงได้มายืนมองตาลุกเป็นไฟอยู่อย่างนี้”
“ชอบใคร กูยังไม่บอกสักคำว่าชอบ ไหนหลักฐาน”
“ก็นี่ไง ที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ให้เรียกว่าชอบแล้วให้เรียกว่าอะไร”
จริงหรอ นี่คืออาการของคนที่ชอบใครบางคนอย่างนั้นหรอ
“มึงทำไมชอบหลอกตัวเองอยู่เรื่อยเลย”
“กูยอมรับก็ได้” ผมพูดพร้อมกับหน้าที่แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว เป็นลูกมะเขือเทศดอยคำ
หลังจากที่ใช้สมองที่อยู่ในระดับที่เหนือกว่าคนอื่นคิดดูดีๆแล้ว แก้สมการ ใช้สูตสูตร ยกกำลังสอง ถอดสแควรูท หาไซน์คอสแทนแล้ว มันก็ได้ผลออกมาว่า ‘ผมชอบจุนไคเข้าแล้วจริงๆน่ะสิ’ บ้าจริง
“แต่จุนไคจะชอบกูมั้ยอ่ะ?” นี่แหล่ะคือเรื่องที่ผมกังวล
“นี่เอาจริงๆ มึงดูไม่ออกหรอ?”
ผมส่ายหน้ารัวๆ ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“กูว่ามึงรอดูต่อไปแล้วกัน” แล้วมันก็จับมือผมจูงเจ้าโรงเรียนไป
ผมที่งงๆกับการกระทำของมันที่จู่ๆแปดแสนล้านวันวันจูงมือผม ปกตินี่ถีบเข้าโรงเรียน วันนี้มาแปลก
มันจูงมือผมผ่านหน้าจุนไคที่ถูกสาวๆล้อมรอบ
ผมเผลอสบตากับเขาแว่บนึง เห็นเขาทำหน้าหงุดหงิดเหมือนขี้ไม่ออก แต่มันเร็วมากจนผมก็มองไม่ทันเหมือนกัน
@ ห้องเรียน
วันนี้มยองโฮมันย้ายมานั่งข้างผมจากที่ปกตินั่งข้างจุนฮุยหวานใจมันฝ่ายเดียว เพราะจุนฮุยไม่เล่นด้วย
แล้วก็ตลอดเช้าผมรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลาแต่ผมไม่กล้าหันกลับไปมอง เพราะรู้สึกได้ถึงออร่าพลังมาคุมาเต็ม
ส่วนไอ้มยองโฮก็แปลก วันนี้มันเล่นอะไรมุ้งมิ้งกับผมทั้งเช้าเลย ทั้งกุมมือ หยิกแก้ม ลูบหัว แอบถ่ายรูปตอนผมเผลอ ทำเหมือนคนเป็นแฟนกันเขาหยอกล้อกันทั้งเช้า ให้ความรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ไอ้เพื่อนคนนี้บทจะมุ้งมิ้งก็จัดเต็มซะกูยังขนลุก
“หยวน ไปกินข้าวกัน” มยองโฮชวนผมไปกินข้าว ก่อนจะยื่นมือมาให้ผม
ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร ก็ยื่นมือไปให้มันจับอย่างงงๆ
“จุนไคกินข้าวกะ..อัน อ้าวรีบไปไหนของเขาหน่ะ” มยองโฮแกล้งชวนจุนไค แต่เขาก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
วันนี้ผมยังไม่ได้คุยอะไรเลยกับจุนไคทั้งวัน และเหมือนเจ้าตัวก็ไม่อยากคุยกับผมด้วยมั้ง?
เขาเป็นอะไรของเขานะ ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาจัง ไม่รู้ทำไม?
ความคิดเห็น