คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : LESSON VI : Just Kiss (Re-Up)
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON VI : Just Kiss
;:/.\YUAN…PART/.\:;
‘เดี๋ยวไปรับนะ รออยู่ตรงนั้นก่อน’
วันนี้ผมมายืนรอหน้าโรงเรียนของจุนไคเพราะบอกกับเค้าแล้วว่าจะกลับด้วยกันทุกวัน
หลังจากที่ผมโทรไปหาเค้าเพื่อจะบอกว่ามาถึงแล้ว
และจุนไคซึ่งเป็นฝ่ายเดียวที่พูดเสร็จสรรพทุกอย่าง
ไม่นานเค้าวิ่งออกมาจากโรงเรียน
ผมทำหน้าสงสัยทันทีที่เค้าวิ่งออกมาจากโรงเรียน
“วันนี้ไม่ได้เอารถมาอ่ะ เดินกลับกัน
แล้วค่อยหาอะไรกินตามทางไปดีกว่า”
ผมได้แต่พยักหน้าตามอย่างขัดไม่ได้
เพราะจุนไคเค้าจับมือผมลากไปแล้ว ผมก็ทำได้แค่เดินตามต้อยๆไป
เพราะตอนนั้นยังไม่เย็นมากเท่าไหร่เลยทำให้มีนักเรียนแถวนั้นมองมาที่พวกผมกันใหญ่เลย
แต่ไอ้คนที่จับมือผมอยู่นี่เค้าไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลย
ส่วนผมไม่รู้ว่าจะโดนอะไรในวันพรุ่งนี้ ทำอะไรไม่ได้เลย
“เข้าร้านนี้ดีกว่า”
เค้าชี้ไปทางร้านเค้กร้านนึงที่เดินผ่านมา
ผมซึ่งไม่มีสิทธิ์ในการออกเสียงก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆให้เป็นคำตอบ
“Lovely Cake ยินดีต้อนรับค่ะ”
ร้านเค้กที่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้ต่างๆนาๆมากมาย ทำให้รู้สึกสดชื่อขึ้นมาทันที
จุนไคเดินเข้าไปที่นั่งด้านในสุด
“เห้ย!! ไอ้ไค มาได้ไงวะ??”
อยู่ๆเสียงของใครก็ไม่รู้ทักขึ้น
“อ้าวทำไมพวกมึงมาอยู่นี่ได้วะ”
จุนไคทักทายตอบกับคนพวกนั้น
อ๋อออ ถ้าจำไม่ผิด
พวกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะในสุดที่เป็นโซฟานั่น เป็นพวกเพื่อนของจุนไคที่ผมเคยเจอตอนนั่นแน่ๆเลย
คนที่เกือบจะกระทืบผมน่ะ
“มึงพาใครมาด้วยอ่ะ”
เพื่อนเค้าคนนึงมองมาทางผมก่อนจะถามจุนไคขึ้น
“อ่อ ลืมแนะนำไป นี่หวังหยวนนะ คนที่กูช่วยไว้ในตอนนั้นอ่ะ”
จุนไคจับไหล่ทั้งสองข้างของผมก่อนจะแนะนำผมให้เพื่อนของเค้า
ผมทำได้แค่โค้งให้อย่างสุภาพ
“อ๋อๆ น้องคนนั้นอ่ะหรอที่โดนมึงต่อยหน้าเค้าอ่ะ”
“เรื่องเข้าใจผิดเว้ย กูก็เลยมาดูแลเค้า
เป็นการไถ่โทษอยู่นี่ไง”
“แล้วมึงไม่คิดจะแนะนำพวกกูให้น้องเค้ารู้จักบ้างหรอ”
“ไม่ต้องหรอก หยวนคงไม่อยากรู้จักพวกมึงหรอก”
“อ้าวไอ้นี่หาเรื่องหรอวะ...ไม่เป็นไร
มึงไม่แนะนำ กูแนะนำเอง พี่ชื่อ หมิงฮ่าวนะครับ ส่วนนี่ก็ โจชัว จองชัน
เอ่อ..ข้ามไอ้นี่ไป จวิ้นฮุย แล้วก็ชานนะ”
“สัส พี่ชื่อ หมิงหมิงนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
หมิงฮ่าวโดนหมิงหมิงผลักหัวไปทีนึง โทษฐานกวนบาทานั่นเอง
“นั่งๆๆๆ น้องหยวนนั่งด้วยกันนะครับ” จองฮันชวนให้ผมนั่งลงด้วยกัน
จุนไคนั่งลงก่อนที่ผมจะนั่งลงข้างๆเค้า
“น้องหยวนจะกินอะไรดีครับ เดี๋ยวพวกพี่เลี้ยงเอง
ถือซะว่าเลี้ยงในโอกาสที่เราได้รู้จักกัน” หมิงฮ่าวยื่นเมนูมาให้ผมอย่างเอาอกเอาใจ
ผมได้แต่โค้งหัวขอบคุณตอบไปให้
“เรียกน้องอยู่นั่นแหล่ะ พวกมึงไม่รู้อะไรหยวนเค้าอายุเท่าพวกมึงนั่นแหล่ะ”
จุนไคบอกเพื่อนๆของเค้า
“อ้าว ไหนตอนแรกมึงบอกหยวนเด็กกว่าพวกเราไงวะ”
“ตอนนั้นกูก็เข้าใจผิดเหมือนกันไงครับ คุณเพื่อน”
“งั้นเมื่อกี้พวกกูก็หน้าแตกหมดอ่ะดิ”
ผมโบกมือเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร
“กินไรอ่ะ ไอ้พวกนี้เลี้ยงทั้งที สั่งเยอะๆเลยนะ”
จุนไคหันมาพูดกับผม
ผมปลื้มใจจังเลย มีคนเลี้ยงขนมผมด้วยครับ นี่ครั้งแรกเลยนะครับ
ผมชี้ไปที่เมนูที่อยากกินแล้วหันไปทางจุนไค
“นมมิ้นต์หรอ? เอาอะไรอีกมั้ย” ผมส่ายหน้าให้เค้า
ไม่เอาดีกว่า ผมเกรงใจ
หลังจากนั้นพวกเราก็กินกันคุยกันไปอย่างสนุกสนาน
ผมหัวเราะไม่หยุดเลยครับ เพื่อนของจุนไคเป็นคนตลกมากๆเลย เล่นมุขมาทีไรทำเอาผมขำทุกมุขเลยครับ
“หยวนๆ ถอดผ้าปิดปากให้ดูหน่อยได้ป่ะ
อยากเห็นหน้าเต็มๆอ่ะ” หมิงฮ่าวเอ่ยขึ้น
ผมทำท่าคิดสักครู่ก่อนจะค่อยเลื่อนมือไปถอดผ้าปิดปาก
“อย่าถอดนะ” ผมชะงักมือทันทีที่จุนไคประท้วง
“ทำไมวะ” เพื่อนของจุนไคก็ประท้วงเหมือนกัน
“พวกมึงไม่ต้องอยากเห็นหรอก...เอ่อดึกแล้วพวกกูกลับก่อนนะ
เจอกันพรุ่งนี้ บาย” จุนไคพูดรวบรัดตัดบท แล้วพาผมออกมาจากร้านทันที
ผมยังไม่ได้ลาเพื่อนของเค้าเลย
ผมได้ยินเสียงคนอื่นๆตะโกนไล่หลังมาว่า ‘ไอ้หมาห่วงก้าง’
ด้วยล่ะ ผมเลยแอบขำเบาๆ
ผมยื้อแขนเสื้อจุนไคไว้ก่อนที่จะถึงรถของเค้า แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาพิมพ์ข้อความ
Wang Yuan : ทำไมไม่ให้ถอดหน้ากากอ่ะ
แล้วรีบออกมาทำไม??
“ก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นไง อยากเก็บไว้ดูคนเดียว”
คำพูดแปลกๆของเค้าทำไมใบหน้าของผมร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
หน้าผมคงมีสีแดงๆเปื้อนอยู่แน่ๆเลยตอนนี้ แต่เค้าคงไม่รู้หรอกเพราะผ้าปิดปากบังไว้
แต่วินาทีต่อมา
จุนไคเป็นฝ่ายถอดผ้าปิดปากของผมออกมาเอง
ทำเอาผมที่กำลังแอบอมยิ้นอยู่ทำหน้าไม่ถูกเลย
“ชอบหรอ?”
ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับคำพูดของเค้า
แต่อยู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ
และอ่อนโยนที่ริมฝีปากของผม
ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าจุนไคกำลัง ‘จูบ’ ผม
ตัวผมแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไง
ผมพยายามดึงสติตัวเองกลับมา
ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างผลักเค้าออกไป
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย” ผมเผลอตะโกนใส่เค้าอย่างไม่รู้ตัว
“....” เค้าเงียบ
“....” ผมเงียบ
“นายไม่เจ็บคอแล้วหรอ” เค้าถามขึ้น
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ลองพูดอีกครั้งซิ”
ผมทำท่างงกับคำพูดของเค้า
“ลองเรียกชื่อฉันดูสิ”
“...จุน...ไค”
ความคิดเห็น