คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : LESSON VI : Unbelievable! ㅅ
‘E X O’ {Brac-à-Bric[ของเก่า]} (LUMIN) ‘ㅅ’
LESSON VI : Unbelievable!
---<<LUHAN Part>>---
ตี๊ด
ตี๊ด
ตี๊ด
‘อะ...อืม เสียงอะไรน่ะ มันทำมันมืดอย่างงี้’
‘แล้วนี่กลิ่นอะไร ทำไมมันคุ้นๆอยู่นะ อ้อ กลิ่นยาของโรงพยาบาลนี่เอง’
‘แล้วเรามาทำอะไรที่โรงพยาบาลเนี่ย’
ผมพยายามที่จะยกหนังตาของตัวเองขึ้น แต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกิน แต่พอผมลืมตาได้แล้วก็ต้องหลับตาอีกเหมือนเดิม ก็เพราะ แสงสว่างจ้าของหลอดไฟมันทำให้ผมแสบตา
ผมกระพริบตาสองสามทีก่อนเพื่อปรับโฟกัส และลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมมองไปรอบๆตัวก็พบว่าผมอยู่ในห้องของโรงพยาบาลจริงๆด้วย มีสายอะไรไม่รู้ระโยงระยางเต็มไปหมด
‘อ๊ะ ทำไมผมถึงได้เจ็บปวดตามตัวอย่างงี้ล่ะ’
ผมสำรวจดูร่างกายของตัวเองก็พบว่า ตอนนี้ขาของผมไร้ความรู้สึกและโดนเข้าเฝือกเป็นที่เรียบร้อย ผมไปโดนอะไรมาเนี่ย
ผมค่อยๆลุกขึ้นพยายามจะชันตัวเองให้นั่งขึ้นได้ แต่มันก็ยากลำบากซะเหลือเกิน
“อ้าวคุณ ตื่นแล้วหรอครับ” เสียงของผู้มาให้ดังขึ้นหลังจากที่เขาเปิดประตูเข้ามา
เขาเป็นผู้ชายวัยน่าจะประมาณ 40กว่าๆ แล้ว ตามหลังมาด้วยเด็กหนุ่มน่าจะอายุประมาณม.ปลายล่ะมั้ง
“คือผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” ผมพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่มันก็ค่อนข้างแหบ
“คุณจำไม่ได้จริงๆหรอครับ” ชายแก่คนนั้นถาม ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นก็เดินไปนั่งที่โซฟา
ผมส่ายหัวเบาๆให้กับเขา
“อยู่ๆคุณก็วิ่งมาตัดหน้ารถของคุณหนู คุณก็เลยโดยชน แล้วก็หมดสติมา 2 อาทิตย์เต็มๆ”
ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ ว่าแต่ทำไมผมถึงไปวิ่งตัดหน้ารถคนอื่นแบบนั้นล่ะ ทำไมจำไม่ค่อยได้เลย
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมจะได้ติดต่อญาติของคุณได้”
“เอ่อ...ชื่อของผมหรอครับ” ผมชื่ออะไรหรอครับ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
“อย่าบอกนะว่าความจำเสื่อม ยุ่งยากชะมัด” เด็กหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่นานสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“ผมชื่อ...ลู่...หานครับ” ผมนึกออกแล้ว ผมชื่อลู่หาน
“คุณลู่หานพอจะติดต่อญาติของคุณได้รึป่าวครับ”
“เอ่อ...โอ๊ย ปวดหัวจัง” จู่ๆหัวของผมก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาเฉยเลย
“ถ้ายังจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่าฝืนเลยครับ พักผ่อนก่อนเถอะครับ” เขาว่าพร้อมกับจัดให้เตียงเอียงลงให้ผมนอนสบาย
“ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้คุณนึกออกเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
จากนั้นผมก็กลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
แต่ก่อนที่ผมจะหลับสนิทนั้นมีอยู่ชื่อๆหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่าใคร แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ลืม ทั้งๆที่เรื่องอื่นๆผมจำไม่ค่อยได้เลย
ความรู้สึกที่อยากจะลืม แต่มันลืมไม่ลง
‘คิมมินซอก’ เขาคือใครกันนะ?
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
ตอนนี้ผมได้ย้ายมาอยู่ที่คยองกีแล้วครับ ผมย้ายมาอยู่กับเพื่อนสมัยเด็กที่จะเข้าเรียนมหาลัยด้วยกัน เขาชื่อ ‘บยอนแบคฮยอน’ เราก็ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วเหมือนกัน
“แบคฮยอนอาาาาา คิดถึงนายจังเลย” หลังจากที่ผมลงจากรถทัวร์ คนที่ยืนรอผมอยู่ตรงป้ายประจำทาง
“มินซอกอาาาาา ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน” แบคฮยอนเข้ามากอดผมเมื่อผมลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวฉันจะพานายเที่ยวเอง” แบคฮยอนอาสาจะเป็นไกด์เฉพาะกิจพาผมเที่ยวจังหวัดคยองกี
“ไปกันเลย”
ถึงผมจะดูมีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใสได้นั้น ไม่ใช่ว่าผมลืมเขาไปได้แล้วนะครับ
คนเราจะลืมกันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับ ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงเขา ผมโกรธตัวเองทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่ทำกับเขา ผมต้องเสียน้ำตาไปมากมายเท่าไหร่ก็ไม่รู้ตอนที่ผมตัดสินใจทำแบบนี้ แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ครอบครัวของผมก็จะเดือดร้อน ผมก็ทนไม่ได้เหมือนกันที่ตัวเองจะเป็นตัวปัญหาให้กับครอบครัว ผมเลยเลือกที่จะเจ็บอยู่คนเดียว แล้วปล่อยลู่หานให้เขาไปมีอนาคตที่สดใสดีกว่า
แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ยังรักเขานะครับ แล้วก็จะรักไม่เปลี่ยนแปลงด้วย
สักวันหนึ่งผมอยากให้เขาเข้าใจผม ผมไม่ได้ขอให้เขาหายโกรธผมหรอกนะครับ เขาจะเกลียดผมมากแค่ไหนผมก็ยอมรับได้ ผมขอยอมรับผิด
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<LUHAN Part>>---
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเช้าของวันใหม่ อาการปวดหัวเริ่มหายไปบ้างแล้ว ตอนนี้ผมกำลังทานอาหารเช้าที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมาให้ พร้อมกับทานยา
“ตอนนี้ร่างกายของคุณกำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็วนะครับ หมอคาดว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะกลับบ้านได้แล้ว ส่วนเรื่องความทรงจำที่หายไปหมอก็ไม่สามารถบอกได้นะครับว่ามันจะกลับมาเหมือนเดิมเมื่อไหร่” คุณหมอที่เข้ามาตรวจประจำวันของผมอ่านรายงานให้ผมฟังแล้วเดินออกไป
พอคุณหมอเดินออกไป ก็มีชายแก่อายุหน้าจะประมาณ 60 กว่าๆเดินเข้ามา
“ลู่หานใช่มั้ย เป็นยังไงบ้าง”
“ผมสบายดีครับ ตอนนี้ร่างกายก็ดีขึ้นเรื่อยๆ”
“แล้วพอจำอะไรได้เพิ่มรึป่าว”
ผมส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“ถ้านายออกจากโรงพยาบาลแล้ว นายไปอยู่กับฉันก่อนมั้ย” ชายแก่คนนั้นท่าทางใจดี เอ็นดูผมมาก
“ฉันเป็นพ่อของจงแดที่ขับรถชนนาย ฉันจะรับผิดชอบเอง”
“ครับ” ผมตอบรับเบาๆก่อนที่จะหลับลงไปอีกครั้ง
หลังจากที่ผมก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ไปอยู่ที่บ้านของคุณคิม ที่เขาบอกจะรับผิดชอบผม
เขาส่งเสียผมทุกอย่าง ทั้งส่งให้ผมเรียนต่อมหาลัย ให้ที่อยู่ผม แต่ผมก็ไม่คิดที่จะลืมบุญคุณหรอกนะครับ ด้วยความที่ผมหัวดี ผมก็ตอบแทนด้วยการเป็นครูสอนพิเศษให้กับลูกชายของเขา ‘คิมจงแด’
ตอนแรกเด็กนั้นไม่สนใจให้ผมสอนแม้แต่นิดเดียว แถมยังใช้ให้ผมทำการบ้านให้อีก แต่พอเริ่มนานเข้าเด็กนั้นก็เชื่อฟังผม แถมเรายังสนิทกันมากเสียด้วย
“จงแด นายจะไปจริงๆหรอ?” ผมมาส่งเขาขึ้นเครื่องไปเรียนต่อต่างประเทศ
“ฮยองไม่ต้องห่วงนะผมหรอก ตั้งใจทำบริษัทของฮยองเหอะ” จากนั้นเขาก็ไปเรียนต่ออเมริกา
ส่วนเรื่องบริษัทที่เขาพูดถึงก็คือ หลังจากที่ผมเรียนจบประธานคิมเขาก็ให้เงินทุนผมในการก่อตั้งบริษัท ตอนนี้ก็เปิดไปได้ปีนึงแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
บริษัทของผมเป็นบริษัทเกี่ยวกับไอที เน้นเรื่องโปรแกรมส่งข้อความเลยตั้งชื่อบริษัทว่า ‘LuTalk’ ซึ่งใช้ชื่อผมเป็นชื่อบริษัทด้วย หลังจากผมเปิดตัวบริษัทไป แล้วผมก็ได้รับรางวัลมากมาย อาทิ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงหน้าใหม่ นักธุรกิจประจำปี อะไรทำนองนี้แหล่ะครับ
“ลู่หาน เรื่องที่นายวานให้ผมตามหาคนที่ชื่อ คิมมินซอก อะไรนั่น ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ”
“ได้ความว่ายังไงบ้างครับ” คนที่ผมตามมาหามาตลอด ถ้านับจากตอนนั้นก็ผ่านมาแล้ว 5 ปีได้แล้วมั่ง
“ผมเจอแต่จดหมายที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุตอนที่คุณถูกรถชนน่ะ ผมเลยเอามาให้คุณ”
ผมรับจดหมายฉบับ ที่มันค่อนข้างจะเก่าไปสักหน่อย เปิดออกแล้วกรอกตาไปตามตัวอักษรบนกระดาษแผ่นนั้น
‘ถึงลู่หาน ผมมินซอกนะ ผมจะไปเรียนต่อที่คยองกี ไม่ต้องตามหาผมนะ ไม่ต้องโทรหาด้วย ถ้าเป็นไปได้นายช่วยลืมเรื่องของเราได้มั้ย ฉันอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ดีๆ แต่ฉันจะพยายามลืมมันให้ได้ ลาก่อน มินซอก’
อยู่ๆเรื่องราวมากมายก็ถาโถมเข้ามาในหัวสมองผม
ทั้งเรื่องสมัยเรียน เรื่องที่สวนสนุก เรื่องที่เขาบอกเลิกผมผ่านจดหมายแผ่นนี้
ผมจำเขาได้แล้ว เด็กหนุ่มที่เคยทำให้ผมหลงใหล
แต่ ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาเป็นคนที่ทำให้ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอด เป็นคนที่ทำให้ผมเจ็บเจียนตาย บอกเลิกผมไปอย่างไร้เยื่อไย ผมเกลียดเขา ผมเกลียดคิมมินซอก
ถ้าเราได้เจอกันอีก ผมจะต้องทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าที่ผมเจ็บ
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
ตอนนี้ผมกลับมาที่โซลพร้อมกับหิ้วแบคฮยอนมาด้วย ตอนแรกผมว่าเรียนจบแล้วผมก็ทำงานหลายอย่างมากเลยครับที่คยองกี ขายทุกอย่างเลยครับตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรถ แต่แม่ผมอยากให้ผมกลับโซล ผมเลยพาแบคฮยอนมาด้วย แบคฮยอนมีบ้านเช่าอยู่ที่โซลเหมือนกัน ผมเลยขออยู่ด้วยเพราะความเคยชิน พ่อแม่ผมก็ไม่ว่าอะไร
“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว” ผมเปิดประตูเข้าไปในร้ายซุปข้าวที่คุ้นเคย ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดพ่อกับแม่ที่กำลังรอให้ผมกลับมา
“ถ้าไม่ยอมกลับมานี่แม่โกรธจริงๆนะรู้มั้ย” แม่ผมทำเสียงดุแต่ก็ลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู
“คุณลุง คุณป้าสวัสดีครับ ผมมีของฝากมาให้ด้วยนะครับ” แบคฮยอนชูถุงของฝากขึ้นก่อนจะส่งให้พ่อกับแม่ผม
“แล้วพี่ชานยอลไปไหนหรอครับ” อันนี้แบคฮยอนเป็นคนถามนะครับ ไม่ใช่ผม
“อ่อ รายนั้นไปทำงานต่างประเทศตั้งนานแล้วล่ะจ่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
ได้ยินคำตอบแบบนั้นไป แบคฮยอนก็ทำหน้าหงอย ผมรู้อยู้แล้วล่ะครับว่าแบคฮยอนชอบพี่ชานยอลของผมตั้งแต่เด็กแล้ว
“แล้วได้งานทำรึยังลูก” แม่ของผมถามขึ้น
“ว่าจะไปบริษัทจัดหางาน”
“งั้นรีบไปเถอะลูก ขอให้ได้งานดีๆนะลูก”
จากนั้นผมกับแบคฮยอนก็ไปยังบริษัทจัดหางาน
“ตอนนี้มีแต่ที่เดียวเองคะที่ว่าง” เสียงพนักงานสาวบอก
“ที่ไหนหรอครับ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น ผมจะได้งานทำแล้วครับ
“ที่บริษัท LuTalk มีเปิดรับพนักงานใหม่อยู่นะคะ ลองไปสมัครงานดู” ผมฟังคำแนะนำจากพนักงานสาวคนนั้นแล้วก่อนจะกลับไปยังบ้านเช่าของแบคฮยอน
และลงมือกรอกใบสมัครผ่านอินเทอร์เน็ต และส่งไป เตรียมตัวไปสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้
ต่อ
วันรุ่งขึ้น ผมเตรียมตัวเองให้เรียบร้อยแล้วรีบออกจากบ้านเพื่อนไปสัมภาษณ์งาน ที่บริษัท LuTalk
วันนี้คนมาสัมภาษณ์งานเยอะเหมือนกันนะครับ ผมว่าผมคงผ่านเข้าไปไม่ได้ง่ายๆแน่ๆเลย แต่ด้วยประสบการณ์ทำงานของผมที่คยองกี ผมคิดว่าผมสามารถผ่านสัมภาษณ์ครั้งนี้ได้แน่นอน
‘คุณปาร์คซังวอน คุณชเวซองมิน คุณนายูจิน คุณคิมมินซอก เชิญด้านในค่ะ’
ถึงตาผมแล้ว
‘อ่อแล้วก็คุณ คิมจงแดด้วยค่ะ คุณคิมจงแดอยู่มั้ยคะ’
“ครับ” คนที่ชื่อคิมจงแดอะไรนั่น พึ่งจะมาถึงเมื่อกี้นี้เอง คนอะไรไม่รู้จักตรงต่อเวลา แล้วจะได้งานมั้ยเนี่ย ผมสงสารเขาจัง
ภายในห้องมีกรรมการสัมภาษณ์อยู่ 4 คน พร้อมกับผู้เข้าสัมภาษณ์รวมผมด้วยก็เป็น 5 คน
“คุณคิมมินซอก ดูมีประสบการณ์มากที่สุดเลยนะครับ คุณเคยทำงานอะไรบ้างครับ” กรรมการคนที่หนึ่งถามขึ้น
“มีโปรโมทสินค้าด้วยหรอคะ อย่างงี้คงเคยทำการตลาดมาสินะคะ” กรรมการคนที่สองถามต่อ
“อา...ผมเคยทำงานในทีมการตลาดมาหลายปีแล้วครับ ทั้งฝึกงานและโปรโมทสินค้ามาเยอะแล้วเหมือนกันครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ
“การเข้าถึงและรู้ใจของผู้คนถือเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมที่ได้มาจากการทำงานเลยครับ” ผมพูดตามสคริปที่ท่องมาตั้งแต่ตอนเช้า สมัยนี้ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหล่ะครับ งานน่ะหายากจะตายไป
“ฮึ” คนที่นั่งข้างๆผมหลุดหัวเราะออกมากับคำคมของผม
“พูดได้ดีนะคะ ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวทางเราจะส่งเมลตอบรับไปนะคะ เชิญค่ะ”
การสัมภาษณ์สิ้นสุดลง แต่ผมยังไม่เสร็จ ต้องไปเคลียร์กับไอ้เด็กที่มันเกือบทำงานสัมภาษณ์ผมล่ม
“นี่คุณ” ผมเรียกคนคนั้นที่กำลังรอลิฟต์อยู่
เขาหันซ้ายหันขวาเหมือนไม่รู้ว่าใคร
“คุณนั่นแหล่ะ” เขาชี้ไปที่ตัวเอง
“ทำไมคุณหัวเราะตอนที่คำอื่นกำลังสัมภาษณ์อยู่ด้วย”
“ผมหรอครับ ผมชื่นชมคุณนะ คุณพูดได้ดีมาก”
“เวลาชอบใครแล้วเขาขัดกันอย่างงี้หรอครับ ผมรู้ว่างานสมัยนี้มันหายาก แต่คุณก็ไม่ควรจะทำแบบนี้นะครับ” ผมเท้าสะเอวขึ้นบ่น
“คุณน่ารักดีนะครับ”
“อะไรนะครับ”
“คุณน่ารักไงล่ะครับ”
“นี่คุณมาสมัครงานจริงรึป่าว คิดว่าสมัครงานเป็นเรื่องเล่นๆเหรอหรือเป็นเด็กเส้น”
ผมเริ่มหมดอารมณ์ที่จะคุยกับเขา เลยเดินชนไหล่เขาไปรอลิฟต์
แต่พอลิฟต์เปิดออกก็พบกับคนที่ผมคิดถึงอยู่ทุกวัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเจอกันที่นี่ แต่เรื่องของเราก็จบไปแล้ว ผมว่าต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า
เขาก็ดูตกใจพอๆกับผม และหลังจากนั้นเขาก็พาผมออกมาคุยข้างนอก
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<LUHAN Part>>---
ผมไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอเขาที่นี่ ผมต้องคุยกับเขาสักหน่อยแล้ว ผมพาเขาออกมาคุยกันข้างนอกเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเราเคยเป็นแฟนกัน
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“ผมแค่มาสัมภาษณ์งาน” เขาตอบเสียงอ่อน
“มีบริษัทอีกตั้งหลายที่ ทำไมต้องเป็นบริษัทนี้”
“เพราะว่าที่นี่มีตำแหน่งว่างอยู่ไง ผมเลยมาสมัคร”
“เราจบกันไปแล้ว เพราะฉะนั้นเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ผมพูดออกไปอย่างเย็นชา
“ผมก็ไม่ได้จะมารื้อฟื้นอดีตหรอกนะ แค่จะมาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองก็แค่นั้น”
“นั้นมันเรื่องของคุณ ฉันไม่อยากเห็นคุณอีก รู้ไว้ด้วย” ผมเดินจากเขาไป
“คุณใจแคบขนาดนั้นเลยหรอ อย่าเอาความรู้สึกส่วนตัวมายุ่งกับเรื่องงานสิ คุณไม่ใช่คนแบบนั้นนะ” คิดว่าผมจะตกหลุมพรางนายหรอ ไม่มีวัน
“ไม่ล่ะ” จากนั้นผมก็เดินออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้เขาอยู่ตรงนั้นคนเดียว
ผมเข้าไปห้องทำงานของตัวเองในบริษัท แล้วเปิดแฟ้มผู้สมัครงานใหม่ออก ค้นหาชื่อคิมมินซอก แล้วดึงมันออกมาขย้ำๆแล้วทิ้งลงถังขยะ
พอเห็นผมดังขึ้นหน่อยเขาก็จะกลับมาขอคืนดีงั้นหรอ ฝันไปเถอะ
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<MINSEOK Part>>---
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตายอีกล้านตัว ผมคิดผิดจริงๆ ทำไมไม่เอะใจนะว่า LuTalk ก็เป็นของลู่หานนี่เอง โอ้ย ผมอยากจะบ้าตาย ผมว่าจะให้มันจบไปแบบนั้นแล้วแท้ แล้วทีนี้ผมจะไปทำงานที่บริษัทเขาได้ยังไงกันเนี่ย ที่อื่นก็ไม่มีแล้ว โอ้ย คิดแล้วก็ปวดหัว
ผมนั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะในร้านแม่ผมอย่างนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว
“มินซอก มินซอก ช่วยพี่ด้วยนะ มีเงินเท่าไหร่ เอามายืมก่อนเร็วๆ” อยู่พี่ชายของผมก็พรวดพราดเข้ามาในร้าน ทำเอาผมตกใจหมดเลย แถมยังจะมาเอาเงินผมไปอีก
“ทั้งตัวมีแค่นี้แหล่ะ” ผมยื่นกระเป๋าตังที่มีเงิน 5หมื่นวอนให้พี่ชายไป
“เฮ้ย อย่าหนีดิว่ะ เอาเงินมาซะดีๆ” จู่ๆพวกนักเลงที่ไหนก็ไม่รู้เปิดประตูร้านเข้ามา
“นี่มันอะไรกัน” ผมตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“นี่ครับ ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อน เดี๋ยวถ้าผมมีผมจะรีบเอาไปให้นะครับ” พี่ชานยอลยื่นเงินของผมทั้งหมดให้พวกมัน
“อันนี้ถือเป็นแค่ดอกเบี้ย อีกอาทิตย์นึงเดี๋ยวกูมาใหม่ อย่าคิดที่จะหนีอีกนะมึง ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” พวกนักเลงนั้นกลับไปแต่โดยดี แต่ผมต้องคุยกับพี่ชายสักหน่อยแล้ว
“จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน นี่มันเรื่องอะไรกัน” ผมจับคอเสื้อพี่ชายที่กำลังจะหนีไว้ได้ก่อน
“มินซอกอา นายต้องช่วยพี่นะ ไม่งั้นพวกมันเอาพี่ตายแน่เลย พี่ยังไม่อยากตายนะ” พี่ชานยอลกอดเข้าพี่เอวผมแล้วอ้อนวอน
“ไปทำอะไรมาล่ะ ทำไมพวกเขาถึงจะฆ่าพี่”
“พี่ไปกู้เงินมา ยี่สิบล้านเอาไปลงทุนแต่มันก็เจ๊ง”
“วะ..ว่าไงนะ ยี่สิบล้าน” บ้าจริง เงินตั้งยี่สิบล้าน จะหายังไงทันแค่อาทิตย์เดียว
เรื่องเก่ายังไม่ทันหาย เรื่องใหม่ก็มาอีกแล้ว ทำไมนายชั่งน่ารันทดอย่างงี้ คิมมินซอก
14/05/09 01.42 : *ปาดเหงื่อ* พาร์ทนี้ยังเหลืออีกนะคะ แต่แอนไม่ไหวแล้วขอตัวไปนอนก่อน แต่ก็แปลกนะคะ ตอนกลางวันมีเวลาตั้งเยอะไม่รู้จักลง แต่ดันมาลงตอนดึกๆ //อยากจะบอกว่าดึกมากแล้วใครจะมาอ่านของแก
พาร์ทนี้ไม่มีอะไรจะเวิ่นนะคะไปและ บาอิ้ง~~
ปล.ที่สำคัญที่สุด อย่าลืมเม้นท์นะคะ ขอบคุณคะ *สลบ*
14/05/09 17.02 : มาต่ออีกแล้วนะคะ ตอนนี้มึนมาก อยากจะบอกว่าป่วยมาก แต่ก็ผ่านไป ตัวละครเริ่มออกมาเรื่อยๆแล้วนะคะ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะคะ บ้านแอนฝนตกหนักมากเลย อีกหน่อยน้ำคงท่วม //ไม่ขนาดนั้นมั้ง
ปล2. เม้นท์ค่ะเม้นท์ อย่าลืมนะคะ บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น