คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LESSON IV : Fate 100% 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON IV : Fate
---<<YUAN Part>>---
วันต่อมา
วันนี้ผลสอบที่สอบไปเมื่อวานก็จะประกาศแล้ว ซึ่งผมไม่ค่อยมั่นใจเลย คะแนนของผมจะเป็นยังไงเนี่ย ฟิสิกส์ ผมก็เดาตั้ง 10 ข้อ เคมีก็หลับคาข้อสอบ ส่วนชีวะ กับดาราศาสตร์น่าจะพอวางใจได้ เพราะหลังจากดื่มกาแฟที่จุนไคให้แล้ว ผมก็พอตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่คะแนนรวมจะเป็นยังไงเนี่ย ผมเสียวตรงนี้แหล่ะ เฮ้อออออออ
ซึ่งเมื่อวานที่ผมนัดเชียนซีไว้ผมก็ไม่ได้ไปตามนัดเพราะว่าพอสอบเสร็จก็ตรงกลับบ้านทันที ผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว เลยขอเลื่อนมาเป็นวันนี้แล้วกัน
‘เย็นนี้ ฉันรอที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิมนะ’ ข้อความของเชียนซีส่งมากำชับผมอีกครั้งก่อนเข้าโรงเรียน
ผมวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ของตัวเอง ก่อนจะนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่อยากรู้คะแนนเลยจริงๆ ผมว่าผมแพ้จุนไคแล้วล่ะ ต้องมารอลุ้นว่าเขาจะให้ผมทำอะไร
“นักเรียนนั่งที่ ครูจะแจกใบคะแนนรวมให้ทีละคนนะ มยองโฮ จนฮุย มยองมยอง หยวน”
ผมออกไปรับใบคะแนนอย่างร่างไร้วิญญาณ พอได้มาแล้วก็จัดการปิดผนึกมันผมยังไม่พร้อมดูมันตอนนี้
“ครบแล้วนะ งั้นครูไปล่ะ” เพราะช่วงเช้าของวันนี้เป็นคาบศึกษาด้วยตัวเอง มิสซูจีก็เลยกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
“โหย อีกนิดเดียวจะได้เยอะกว่าจุนฮุยแล้ว เสียดายว่ะ มยองมยองมึงได้เท่าไหร่วะ?” เสียงมยองโฮส่งเสียงลั่นห้อง
“เหมือนเดิมว่ะ เท่าเดิมเป๊ะเลย เต็ม 400 ได้ 350” แล้วเพื่อนแต่ละคนก็พากันอวดคะแนนซึ่งกันและกัน นอกจากผมที่กำลังนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะ ผมขอเวลาทำใจก่อนได้ป่ะล่ะ?
“โห จุนไค นายทำได้ไงเนี่ย สุดยอดดดดดดดดด” เสียงมยองโฮดังขึ้น ทำให้ผมหันไปทางต้นเสียง
แต่คนที่ถูกกล่าวถึงกลับส่งยิ้มเจ้าเลห์มาให้ผม
“แล้วนายล่ะ หวังหยวน ได้เท่าไหร่” จุนไคเอ่ยถามผมก่อนจะเดินมาที่โต๊ะของผม
ผมรีบเอาใบคะแนนของผมไปซ้อนไว้ด้านหลังทันที แต่เขากลับมือไวกว่า อ้าแขนทั้งสองข้างออกมาเพื่อแย่งใบคะแนนของผมไปดู
“ขอดูหน่อยสิ” และแล้วใบคะแนนของผมก็ตกไปอยู่ในมือของจุนไค ขนาดผมยังไม่ได้ดูเลย นายจะเอาไปดูได้ไง
ผมยืนขึ้นเพื่อแย่งคืนมา แต่เขากลับชูขึ้นสุดแขนทำให้ผมเอื้อมแขนไปไม่ถึง โอ๊ยยเกลียดความสูงตัวเองจัง
“เอาคืนมานะ” ผมพยามต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นผล แต่รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเรามันเหลือน้อยไปหน่อยมั้ย
เมื่อแย่งเท่าไหร่ก็ไม่ได้ซักที ผมเริ่มเหนื่อยแล้วเลยหยุดแย่ง “นายอยากดูก็ดูไปเลย จะให้ฉันทำอะไรล่ะบอกมา”
จุนไคค่อยๆเปิดใบคะแนนของผมออกดู แล้วก็ยิ้มที่มุมปาก
“นายทำได้ดีแล้ว แต่...ก็ยังไม่เท่าฉัน” เขาส่งใบคะแนนของผมคืนมา
ผมก้มลงมองมัน แล้วก็ต้องตะลึงกับคะแนนที่ได้ 390 เต็ม 400 อเมซิงอินไชน่ามากเลยครับ ผมไม่เคยได้คะแนนสูงขนาดนี้มาก่อน ฟิสิกส์ข้อที่ผมเดา 10 ข้อนั้นถูกหมดเลย ส่วนเคมีที่ผมหลับ ผมไม่ได้ทำ 10 ข้อคะแนนเลยหายไป ส่วนอีกสองวิชาที่เหลือก็เต็ม โหย ผมเก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ถ้าผมได้คะแนนสูงขนาดนี้แล้วจุนไคยังยิ้มได้อยู่นี่มันหมายความว่าไง
“ขอดูใบคะแนนของนายหน่อย” จุนไคยื่นใบคะแนนของเขามาให้ผม
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!! เขาได้คะแนนรวม 391 คะแนน ซึ่ง ซึ่ง ซึ่งมากกว่าผมแค่ 1 คะแนน 1 คะแนนเท่านั้น ซึ่ง ก็หมายความว่า ผม ผม ผมแพ้เขาแล้ว ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!
“หวังว่านายจะไม่ลืมข้อตกลงของเรานะ หึหึ” เขากระซิบข้างหูของผมที่กำลังสตั้นอยู่
ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ในหัวของผมมีแต่คำนี้ ไม่จริงงงงงงงงง !
อะไรเนี่ย ผมแพ้แค่คะแนนเดียวเองหรอ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงง !!!
---<<JUNKAI Part>>---
ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาหลังจากเห็นคะแนนของตัวเอง เกือบไปแล้ว ถ้าผมแพ้หยวนจริงๆ ผมก็คงได้ย้ายกลับไปเรียนคลาส A แน่ๆ โชคเข้าข้างผมจริงๆ แค่คะแนนเดียวก็สำคัญจริงๆ
ว่าแต่ผมจะขออะไรดีนะ อยากจะเอาคืนซะให้เข็ด ต้องจัดหนักๆเลย ให้กระโดดตบ 1000 ครั้ง ไม่ๆ ง่ายไป ให้แก้ผ้าวิ่งรอบโรงเรียน 5555 ผมว่าถ้าให้ทำอย่างนั้นจริงๆ ผมว่าคนทั้งโรงเรียนวิ่งตามแน่ๆเลย ไม่เอาดีกว่า แล้วเอาอะไรดีน้าาาาาา
งั้นให้หมอนั้นเป็นเบ๊ผมดีกว่า จะใช้งานให้หน่ำใจเลย
ผมเดินไปที่โต๊ะของเขาที่นั่งเงียบตั้งแต่เช้าแล้ว
“ให้ปลอบช่วยมั้ย” ผมทักขึ้น
เขาเงยหน้ามอง “ไม่ต้อง นายต้องการอะไร บอกมาเลย ฉันพูดแล้วไม่คืนคำอยู่แล้ว”
“ทำทุกอย่างแน่นะ?”
“แน่ !!” เขาตอบอย่างมั่นใจ
“งั้น....”
“...”
“นายต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง หรือเรียกง่ายๆคือเป็นเบ๊ของฉันนั่นเอง”
“...” หยวนเงียบไป
“ทำไม่ได้หรอ?”
“ฉันพูดแล้วไม่คืนคำอยู่แล้ว”
“ดีมาก งั้นนายมานวดหลังให้ฉันสิ” ผมเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองก่อนจะเรียกหยวนให้มานวดให้
เขาทำท่าหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินมาแต่โดยดี ไอ้คำว่าศักดิ์ศรีมันค้ำคอสินะ
“โอ๊ยนี่นายจะนวดฉันให้หลังหักเลยมั้ยเนี่ย ทุบมาได้” ตัวเล็กๆแค่นี้แต่แรงเยอะใช่ย่อย แน่ะยังไม่หยุด ยังทุบมาอีก
“พอๆ ไปซื้อน้ำให้ฉันหน่อยสิ ต้องเป็นน้ำแร่ด้วยนะ ไม่งั้นไม่กิน”
“พอสั่งได้สั่งใหญ่เลยนะ ไอ้เชี่ยนี่”
“เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ?” ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเพราะหมอนี่เหมือนจะสบถกับตัวเอง
“ป่าวๆ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” ก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากห้อง
หึหึ สนุกดีเหมือนกัน พอหมอนั้นเชื่องก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย อ้าวแล้วเนี่ยผมจะไปชมหมอนั้นทำไมกัน คนหัวดื้ออย่างนั้นไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจตรงไหน แค่อยากแก้เผ็ดหมอนั้นซะหน่อย แซบดีนักโดนแบบนี้ซะบ้างจะได้หายแซบ
---<<YUAN Part>>---
หนอย เจ็บใจนัก ไอ้หวังจุนไคมันสั่งเอา สั่งเอา ได้ทีเอาใหญ่นะมึง อุ่ย หลุดคำหยาบ แต่ชั่งมันเถอะ ขอผมระบายหน่อยเถอะ ผมอยากจะบ้าตาย ผมไม่น่าแพ้ไอ้หมอนั้นเลย เลยต้องมาเป็นเบ๊ของมัน แต่ผมพูดไปแล้ว ผมก็ต้องยอมรับชะตากรรมสินะ ฮือออออ
แต่หมอนั้นเก่งจริงๆนั้นแหล่ะ ผมยอมรับที่เขามาอยู่คลาส S ได้แล้ว ขนาดผมอยู่ระดับ Top ของคลาสนี้ยังแพ้หมอนั้นที่พึ่งย้ายมาใหม่ ก็สมควรแล้วที่เขาจะอยู่คลาสนี้ แต่เสียอย่างเดียว ผมเกลียดขี้หน้ามันอ่ะ เกลียดๆๆๆๆๆๆ แล้วยังต้องมาทำตามที่มันสั่งทุกอย่างอีก ปากหนอปาก ทำไมถึงพูดไม่รู้จักคิดเลย
ผมเดินไปยังตู้ขายน้ำอัตโนมัติที่อยู่หน้าอาคาร แล้วก็หยุดเลือกน้ำแร่ชั้นดีไปให้นายหวังจุนไคที่นั่งกระดิกเท้ารออยู่ที่ห้อง แล้วก็กดน้ำส้มของผมด้วย กดจะหยอดเหรียญและเดินกลับไปที่ห้อง
“หยวนจ๊ะ มานี่หน่อยเร็ว” มิสลี่อิน เรียกผมให้เข้าไปหา
“มีอะไรหรอครับ มิส” ผมเดินไปอย่างว่าง่าย
“เธอเป็นหัวหน้าห้องใช่มั้ย เอาเรื่อง.......ไปบอกเพื่อนที่ห้องนะ อย่าลืมนะจ๊ะ”
@ห้องเรียน
“ทุกคนฟังทางนี้” ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะตบโต๊ะเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนทั้งห้อง
“ห้องเราปีนี้ได้ถูกรับเลือกให้แสดงละครเปิดงานโรงเรียน” ผมแจ้งข้อความที่ได้มาจากมิสลี่อิน
“ฮู เปิดงานเลยหรอวะ”
“น่าหนุกว่ะ” เพื่อนๆหลายๆคนดูตื่นเต้นกับงานแสดง
“แล้วมิสลี่อินก็ได้เลือกเรื่องที่จะแสดงแล้วด้วย นั้นก็คือ...” ผมเว้นจังหวะไว้ให้เพื่อนได้ลุ้น
“คือ...” ซึ่งเพื่อนแต่ละคนดูจะสนใจเอามากๆเลย
“เรื่องที่เพื่อนๆรู้จักดีเลยล่ะ เรื่องโรมิโอกับจูเลียต”
“เย้”
“ไรวะ” หลากหลายเสียงหลากหลายความคิดเห็น
“โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนชายล้วนนะ แล้วใครจะเป็นจูเลียตล่ะ นายหรอ” อ้าว ไม่ใช่ๆ
“เอาเลยๆ คุณหัวหน้าห้องเหมาะสมสุดละ ว่ามั้ยเพื่อน?” ไอ้มยองโฮทีเรื่องแบบนี้ล่ะ สนับสนุนกูจัง
“ใช่ๆๆ หวังหยวนจูเลียต” แล้วเพื่อนพวกนี้ก็เข้ากันดีเป็นฉิ่งฉาบเลยนะ
“หยุดก่อน!! ถ้างั้นมันก็ไม่แฟร์ดิวะ” ผมไม่อยากเป็นจูเลียตนะ
“เพื่อนใครไม่เห็นด้วย ยกมือขึ้น” มยองโฮเพื่อนรักที่กำลังจะยัดเยียดบทจูเลียตมาให้ผมยืนขึ้นถามเพื่อนทั้งห้อง ซึ่งไม่มีใครค้านสักคน
“เห็นมั้ยเพื่อนทั้งห้องให้มึงอ่ะเป็น ประชาธิปไตยอ่ะรู้จักป่ะ” ผมเหลือกตาใส่มัน มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่มั้ยเนี่ย
“ไม่รู้จักเว้ย ประเทศเราเป็นคอมมิวนิสต์ ต้องฟังผู้นำเป็นใหญ่เว้ย” ผมใช้อำนาจของหัวหน้าห้องให้เป็นประโยชน์
“โห่ๆๆๆๆๆๆ” ไอ้มยองโฮโห่ไล่ผม แต่ผมไม่แคร์หรอก แต่เพื่อนทั้งห้องโห่ตามนี่อะไร ผมเป็นหัวหน้านะเว้ย ฟังผมสิ
“ใครไม่พอใจ อยากเจอซักตั้งมั้ย” ผมถกแขนเสื้อขึ้นอย่างหาเรื่องสุดๆ
“เอาตามนี้ จับฉลากแฟร์สุด ถ้าฉันจับได้จะไม่เถียงเลย”
“ตามนั้นก็ได้” แล้วผมก็จัดการทำฉลากบทแต่ละบทใส่ลงกล่องแล้วให้เพื่อนมาจับทีละคน
“กูรอดเว้ย”
“กูด้วยๆๆ”
“เชี่ย กูได้คนใช้ว่ะ” อะไรวะ เพื่อนจับจะครบทุกคนแล้ว ทำไมยังไม่มีใครเป็นจูเลียตซักที
“เชี่ย...” มยองโฮมันร้องขึ้น
“จูเลียตหรอวะ”
“ป่าวๆ ก้อนหิน”
“ร้องหาแปะมึงหรอ กูตกใจหมด นึกว่ามึงได้จูเลียต” ผมตบกบาลมันทีนึง โทษฐานที่ทำให้ผมตกใจ
ผมก้มลงไปดูในกล่องฉลาก เหลือฉลากอีกแค่ 2 ใบ แล้วยังไม่มีใครได้จูเลียตด้วย แสดงว่าไม่ใบใดก็ใบนึงในนั้นต้องเป็นจูเลียตแน่นอน แต่มันใบไหนนี่สิปัญหา
“เหลือใครยังไม่จับบ้าง” ผมเงยหน้าถามเพื่อน
“ฉัน” จุนไคยกมือขึ้นก่อนจะเดินมาหาผม
“จับสิ” แล้วเขาก็ค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกล่อง แล้วนำฉลากออกมาก่อนจะเปิดออก
อะไรคือนายยิ้มมุมปาก อย่าบอกนะว่า ใบสุดท้ายคือ...
ผมรีบหยิบใบนั้นมาเปิดอ่าน แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมายาวๆ
‘โรมิโอ’
เชี่ย โล่งโคตรๆ ในที่สุดผมก็ไม่ได้เป็นจูเลียตแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ใครได้ล่ะ
“ใครได้จูเลียตวะ?” ผมหันไปถามเพื่อน ซึ่งก็ได้คำตอบคืนมาคือส่ายหน้า
“ฉันเอง” แล้วคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมก็พูดขึ้น พร้อนยกกระดาษที่เขียนว่า ‘จูเลียต’ ให้ผมดู
ก๊ากกกกกกกกกกก จุนไคเป็นจูเลียตหรอ 55555555 อยากจะขำให้ฟันร่วงหมดปาก 55555555
“กูขอค้าน จุนไคไม่เห็นจะเหมือนจูเลียตตรงไหนเลย กูว่ามึงนั้นแหล่ะเหมาะสุดแล้ว” อ่าว ผลมันก็ออกมาเป็นอย่างนี้แล้ว แล้วมึงจะค้านทำไมวะ
“แล้วกูเหมือนจูเลียตตรงไหนวะ” ผมเริ่มเถียงกับไอ้มยองโฮ
“มึงไม่เคยส่องกระจกมองตัวเองเลยใช่ป่ะ”
“ทำไมวะ กูออกจะหล่อเหลาอลังการ ขนาดนี้”
“ถุ้ย เช็คด้วย เตี้ยๆ ผิวขาวๆ ปากแดงแก้มแดง แถมยังเสือกตัวเล็กอีก ถ้ากูไม่รู้จักมึงมาก่อน กูก็คิดว่ามึงเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกัน กูเคยจะจีบมึงด้วย” จึก ทำไมมันพูดแทงใจดำผมอย่างนี้ ไอ้นี่มันยังเป็นเพื่อนผมจริงๆใช่มั้ยครับ
“แต่หมอนี้จับได้ ก็ต้องเป็นดิ แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วย” ผมเริ่มงอแง เพื่อนรักของผมมันทำกับผมอย่างงี้ได้ไง
“ถ้าฉันอยากให้นายเป็นล่ะ ลืมแล้วหรอสัญญาของเรา หึหึ” จึก ไอ้หมอนี้ก็พูดจี้ได้ถูกจุดมาก ถ้าพูดอย่างนี้ผมก็ขัดไม่ได้สิ
“นาย นายนี่มัน... เฮอะ” โอ๊ย ผมแพ้อีกแล้ว บ้าจริง เป็นเพราะไอ้สัญญาบ้าบออะไรนั่นผมเลยได้เป็น จูเลียตเลย เมื่อไหร่ไอ้สัญญาบ้าๆนี่จะหมดไปซักที ผมต้องทำตามที่ไอ้จุนไคสั่งไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบ้าตายอยู่แล้ว
ผมเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน เชอะ ผมจะแบนให้หมดทุกคนเลย คนที่ไม่อยู่ข้างผม เชอะ !!!!!!!
ผมเดินลงไปจากอาคาร ไปยังหน้าโรงเรียน เย็นเชียนซีกำลังยืนพิงกำแพงรออยู่
“อ้าว หยวน หวัดดี ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ เป็นไรอ่ะ?” เชียนซีทักผมขึ้นตอนที่ผมเดินเข้าไปหาเขา
“มีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ไปหาอะไรกินกันเถอะ” ผมเดินนำเขาออกไปด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อย หงุดหงิดมาตั้งแต่บนห้องแล้ว ต้องไปหาอะไรกินให้อารมณ์ดีขึ้นก่อน
พวกเราเข้ามาในร้านไอติมใกล้ๆโรงเรียนที่เมื่อก่อนผมกับเชียนซีเคยมากินด้วยกันบ่อยตอนสมัยประถม แต่ช่วงหลังๆมาเนี่ยผมได้เจอกับเขาน้อยลง เลยไม่ค่อยได้มากินไอติมด้วยกัน
ผมสั่งไอติม มะนาว เชอร์เบท ของโปรดของผม ส่วนของเชียนซีเป็น ช็อกโกแลต บราวนี่ เรานั่งกินไอติมด้วยกัน พร้อมกับผมเล่าเรื่องที่ห้องให้เขาฟัง
“555 นายก็เลยโดนยัดเยียดให้เป็นจูเลียตหรอ น่าสงสารจัง แต่ก็ขำอ่ะ 55555” ผมใช้ช้อนตักไอติมของผมตีที่หน้าผากของเขาทีนึง มาหัวเราะเยาะผมได้ยังไง คนกำลังเครียดอยู่
“ว่าแต่ จุนไคที่นายเล่าเนี่ย เด็กใหม่ที่พึ่งย้ายมาแล้วได้อยู่คลาส S เลยคนนั้นน่ะหรอ”
“ใช่ พูดถึงหมอนั้นทำไม” จะไปพูดถึงหมอนั้นทำไม ได้ยินชื่อแล้วก็หงุดหงิด
“ก็เพิ่งเคยเห็นคนที่ปราบหวังหยวนคนเก่งซะอยู่หมัด ฉันชักจะอยากรู้จักแล้วสิ 5555” ผมยกช้อนขึ้นมาอีกครั้ง เป็นการเตือนให้เขาหลุดหัวเราะ
“ล้อเล่นน่ะ นายนี่ชอบใช้กำลังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย”
“เย็นแล้ว เรากลับกันเถอะ” ผมสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเชียนซี
“แยกกันตรงนี้ ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วย ไม่ได้ไปเยี่ยมตั้งนานแล้ว” ผมโบกมือลาเชียนซีเมื่อมาถึงทางแยกเข้าบ้านของเขา บ้านของเราอยู่คนละซอยกันน่ะครับ บ้านผมต้องตรงไปอีก 4 ซอย
“ไว้เจอกันใหม่นะ สู้ๆล่ะจูเลียต 5555”
“นายอยากเจ็บตัวก่อนเข้าบ้านใช่มั้ย ไปเลย!!” มาล้อผมอย่างนี้ได้ไง ผมยิ่งเครียดเรื่องนี้อยู่
แล้วผมก็เดินกลับบ้านของตัวเอง วันนี้ก็จบไปอีกวัน ทำไมผมรู้สึกเหนื่อยจัง เฮ้อออออ ผมต้องเป็นจูเลียตจริงๆหรอเนี่ย โหย รู้แล้วเหยียบไว้เยนะครับ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เดี๋ยวเรทติ่งผมตกหมด เข้าใจมั้ยครับ
29/09/2014 22.19 : (จุดพลุ) เย้ แอนปิดเทอมแล้ว ฉลองๆๆๆๆ เลยมาลง 50.09211108 เปอร์เซ็นต์ทึ ไว้ก่อน 55555 เดี๋ยวอีก 49.90788892 เปอร์เซ็นต์หลังจะตามมาตอนดึกๆหรือไม่ก็พรุ่งนี้น้าาาาาาาาา แต่แอนว่าน่าจะพรุ่งนี้แหล่ะ เพราะตอนนี้ดึกแล้ว ง่วงแล้วด้วย หัวไม่แล่น งั้นขอตัวไปนอนก่อนนะคะ บาอิ้ง~~
ปล. ใครเม้นท์ขอให้ไคหยวนเข้าฝันน้าาาา จุ้บ ^3^
30/09/2014 19.06 : 49.90788892 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือลงแล้วน้าาาาาาา เชียนซีออกมาแล้ว อั๊ยยยยยย เชียนหยวนก็น่ารักนะแก(เจ้นี่จะกบฏหรอ?) 55555 ตอนต่อไปหยวนๆเราจะสวยค่ะ บอกเลย จุนไคจะต้องตะลึง หมดแนวเวิ่นแล้วค่ะ บาอิ้ง~~
ปล. ยิ่งเม้นท์เยอะตอนต่อไปยิ่งมาเร็วน้าาาาาาา บอกไว้ก่อน ไม่เม้นท์เค้าจะงอลลล
ความคิดเห็น