คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Special Chapter : On Rainy Day 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
Special Chapter : On Rainy Day
---<<JUNKAI Part>>---
20 กันยายน 2014
ผมกำลังเดินไปเรื่อยๆในสวนสาธารณะในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสดี กับคนคนนึงที่ผมรักเขามาก หวังหยวน เขาเป็นคนที่ผมไม่สามารถมองไปทางอื่นได้เลยนอกจากตัวเขา เขาทั้งน่ารัก น่าเอ็นดู น่าปกป้อง น่าทะนุถนอม น่าเก็บไว้ไม่ให้ใครนอกจากผมได้เชยผม
เราสองคนเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ คงไม่ต้องบอกสินะครับว่าเราเป็นอะไรกัน ฮึฮึ
“จุนไค วันนี้จะไปไหนดีอ่ะ” นั่นดูสิ ทำท่าทางน่ารักอีกแล้ว อยากจะจับตีก้นซะให้เข็ด ถ้าใครมาเห็นเข้าก็ตกหลุมรักกันหมดสิ
“แล้วหยวนอยากไปไหนล่ะครับ?”
“ไปหาอะไรกินกันมั้ย ข้างหน้ามีร้านเค้กอร่อยมากเลยนะ เราไปกินกันเถอะ” ดูหยวนเขาอ้อนสิครับ แล้วผมจะขัดใจเขาได้ยังไง เล่นเกาะแขนผมแจเลย
“เย้ๆ จุนไคใจดีที่สุดเลย” แต่เหลืออยู่อย่างเดียว ทั้งๆที่ผมโตกว่าเขา 1 ปี แต่ก็ไม่เรียกผมว่าพี่สักที
หยวนพาผมมาร้านเค้กที่เขาว่า เราเดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะติดหน้าต่างที่กำลังว่างอยู่
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวที่เดินมารับเมนูเอ่ยขึ้น
“หยวนอยากกินอะไร” หยวนกำลังเปิดดูเมนูไปแววตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นรู้ของกินที่อยู่ในเมนูนั่น
อยากจะบอกว่า คนนี่เนี่ย เห็นผอมๆแห้งๆอย่างนี้น่ะ กินจุใช่ย่อยนะครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่อ้วนสักที
“เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ด้วย อันนี้อีก แล้วก็เอาสตอเบอรี่นมสดปั่นด้วยครับ” หยวนสั่งเมนูประมาณ 5 อย่างก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ของผมเอาเค้กช้อกโกแลตแล้วก็โกโก้ปั่นที่นึงครับ” พนักงานสาวจดเมนูเสร็จแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบเขาก่อนที่เขาจะเดินไปที่เคาน์เตอร์
ผมหันกลับมามองหน้าหยวนที่กำลังทำหน้างออยู่ ก่อนจะถามอออกไป
“เป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้างออย่างงั้นน่ะ ไม่น่ารักเลย” ผมโกหกคับที่จริงไม่ว่าหน้าไหนเขาก็น่ารักที่สุดสำหรับผมอยู่แล้ว
“ก็นายน่ะ ยิ้มให้คนอื่นนอกจากฉันนี่” อ้าวงอนหรอเนี่ย
“งอนหรอ?” ขอลองแหย่ดูหน่ออยล่ะกัน
“ใครงอนกันล่ะ” พูดเสร็จก็หันหน้าไปมองทางอื่นแล้วทำปากยื่นด้วย ไหนบอกว่าไม่งอนไง ท่าทางอย่างนี้ดูยังไงก็รู้ว่างอนแน่ๆ
“ง้อ”
แหน่ะเหลือบตามามองแว่บนึง แล้วก็กลับไปท่าเดิม
เชื่อสิพอเค้กมาเสิร์ฟเดี๋ยวก็หายงอน
สักพักเมนูที่สั่งก็ทยอยมาลงที่โต๊ะ จานแรกเป็นสตอเบอรี่ชีสเค้ก ต่อมาเป็นเครปเค้กเรนโบว์ มาการอง พายแอปเปิ้ล แล้วปิดท้ายด้วยเค้กช้อกโกแลตของผมและเครื่องดื่ม
พอพนักงานคนนั้นเอาทุกเมนูวางลงบนโต๊ะเสร็จผมก็ยิ้มให้เขาอีกรอบ
“ขอบคุณนะครับ” ที่จริงคืออยากแหย่คนตัวเล็กที่นั่งหน้างองอนผมอยู่นั่นแหล่ะ
แต่งอนจริงๆหรอเนี่ย ขนาดเค้กมาเสิร์ฟแล้วยังไม่ยอมกิน
ผมลองตักชีสเค้กที่หยวนชอบแล้วยื่นไปตรงหน้าเขาดู
“ไม่กินหรอ ของโปรดหยวนไม่ใช่หรอ” ยังไม่ยอมมาที่ผมเหมือนเดิม อ้าวผมโดนงอนจริงๆแล้วสิ จะง้อยังไงดีเนี่ย
“หยวนๆ งอนพี่หรอ...หืม?” ผมวางช้อนก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆหยวน
“…” เจ้าตัวก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม
“คนดีไม่งอนนะ พี่สัญญาว่าจะไม่ยิ้มให้คนอื่นนอกจากหยวนคนเดียวนะ”
“สัญญานะ” พร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมา ผมก็เกี่ยวก้อยสัญญากับเขา น่ารักขนาดนี้ผมจะหนีจากเขาไปได้ยังไงกันล่ะครับ
“ป้อนด้วย โทษฐานที่ทำให้ฉันงอน” หยวนกลับมานั่งท่าเดิมก่อนจะอ้าปากให้ผมป้อน
ได้แน่นอนอยู่แล้วคนนี้น่ะ จะให้ผมทำอะไรผมยอมทำให้ทุกอย่างอยู่แล้วขอแค่หยวนบอกมา
“เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ เดี๋ยวมา”
หลังจากหยวนกลับมาพวกเราก็จัดการเหล่าบรรดาเมนูที่สั่งมาหมดแล้วก็เดินไปจ่ายตังค์ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ซึ่งราคามันก็ค่อนข้างแพงอยู่นะครับ ก็เล่นสั่งตั้งหลายจานขนาดนั้น แต่เพื่อหยวนไม่เป็นไรครับผมทำได้
“ไปไหนต่อดีอ่ะจุนไค” หยวนหันมาถามผม
“ไม่รู้สิ หยวนอยากไปไหนอีกรึเปล่า”
เจ้าตัวส่ายหัวเบาๆแปลว่าไม่อยากไปไหนแล้ว
“งั้นเรากลับกันเลยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
พยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะยื่นมือมาให้ผม ผมจับมือนั้นแล้วออกเดินทางไปที่บ้านของหยวน
หยวนแกว่งมือที่จับกับผมไปมาอย่างร่าเริง ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ทำไมถึงร่าเริงได้ตลอดเวลาเลยน้า
เปาะ เปาะ
ผมได้ยินเสียงอะไรสักอย่างหล่นลงพื้น แล้วก็ตามมาอีกหลายๆครั้ง
เมื่อหยดน้ำสัมผัสโดนหัวก็รู้ได้ทันทีว่า ฝนตกแล้ว !!!
ผมรีบจูงมือหยวนไปเข้าที่ร่มอย่างเร็วที่สุดซึ่งก็เจอศาลาหลังหนึ่งใกล้ๆสวนสาธารณะ
ทำไมจู่ๆฝนก็ตกลงมาได้เนี่ย ทั้งๆที่เมื่อเช้านี้ยังท้องฟ้าแจ่มใสอยู่เลย ถ้ารู้งี้จะได้พกร่มมาด้วย จะได้ไม่เปียกฝน
ผมมองไปทางคนตัวเล็กที่กำลังนั่งกอดตัวเองอยู่ที่เก้าอี้ แล้วก็ส่ายหน้า ทำไมชอบใส่เสื้อสีขาวตัวบางๆด้วยเนี่ย รู้มั้ยว่าตอนโดนน้ำแล้วมันเห็นไปถึงไหน ผมไม่ได้คิดอะไรนะครับ คุณอย่าคิดสิ
“ทำไมชอบใส่เสื้อบางๆอย่างนี่ล่ะ เห็นมั้ยโดนฝนมันก็เห็น...”
“ก็อย่ามองสิ” หยวนพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
ผมถอดเสื้อแจ๊คเก็ตที่ใส่มาด้วยแล้วเอาไปคลุมให้หยวนที่ตอนนี้ตัวสั่นไม่หยุดเพราะความหนาว
“คงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนถึงจะกลับได้” ผมนั่งลงข้างๆหยวน
“อืม...”
หยวนค่อยนอนลงที่ตักของผมที่ไม่ค่อยเปียกนักก่อนจะหลับตาลง
“ตักนายอุ่นจัง”
“ถ้าหยวนชอบก็นอนเลย”
แล้วผมก็ล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา ดีที่มันไม่ค่อยเปียกเท่าไหร่เลยพอใช้งานได้
ผมต่อมันเข้ากับหูฟังแล้วเสียบใส่หูตัวเองข้างนึงหูของหยวนอีกข้างนึง พร้อมเปิดเพลงที่ผมชอบฟังมากๆเลย
“All I hear is raindrops, falling on the rooftop
เมื่อได้ยินเสียงหยาดฝนตกลงบนหลังคา
Oh baby, tell me why'd you have to go
โอ้ คนดี บอกฉันทีว่าทำไมเธอถึงจากไป
'Cause this pain I feel, it won't go away
ฉันรู้สึกได้ว่า มันคือความเจ็บปวด
And today I'm officially missing you
และวันนี้ ฉันก็คิดถึงเธออย่างเป็นทางการ
Ooh~~, can't nobody do it like you
อู้ว~~ ไม่มีใครสามารถทำมันได้เหมือนเธอ
Said every little thing you do, hey, baby
แม้แต่สิ่งเล็กน้อยที่เธอได้ทำ
Said it stays on my mind
บอกสิว่ามันจะยังคงอยู่ในใจของฉัน
And I-I'm officially missing U~~
ฉันก็คิดถึงเธออีกแล้ว”
“ทำไมชอบฟังเพลงนี้ล่ะ” หยวนที่ยังไม่ลืมตาถามผม
“ก็มันเพราะดีน่ะ หยวนชอบมั้ย”
“ชอบสิ”
“ชอบพี่ใช่ป่ะ?”
“ชอบเพลงต่างหาก” แล้วผมก็โดนฟาดเข้าที่หน้าขาข้อหากวนคนตัวเล็ก
ผมมองไปรอบๆก็พบว่าฝนค่อยๆสาลงแล้ว แล้วนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย ปล่อยให้คนตัวเล็กอยู่ในชุดเปียกๆนานๆเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ผมเลยสะกิดหยวนให้ลุกขึ้น
“กลับกันเถอะ ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว” หยวนพยักหน้าให้เป็นคำตอบก่อนจะจับมือผมเหมือนเดิม
ผมเอาแจ๊คเก็ตตัวนั้นมาบังฝนให้เราสองคน แล้วเราก็วิ่งไปฝ่าสายฝันไปด้วยกัน
วันต่อมา 21 กันยายน 2014
วันนี้ผมก็มารับหยวนว่าจะพาไปเที่ยวกันอีก ผมมายืนรอหน้าบ้านหยวนก่อนจะกดกริ่งประตูบ้าน ส่วนคนที่เปิดออกมากลับเป็นคุณแม่ของหยวน ที่ยังสาวยังสวยอยู่เลย รู้แล้วว่าทำไมหยวนถึงได้น่ารักแบบนี้
“อ้าวจุนไค มาหาหยวนหรอจ๊ะ” ผมมาบ้านนี้บ่อยจนจะได้เป็นลูกคนที่สองของคุณแม่แล้ว
“ครับ หยวนยังไม่ตื่นหรอครับ” ปกติจะออกมาเปิดประตูด้วยตัวเองนี่นา
“ป่าวหรอกจ่ะ หยวนออกไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะ นึกว่าไปกับจุนไคซะอีก”
“ป่าวนี่ครับ ผมก็พึ่งมาถึง”
“ลองโทรหาดูสิจ๊ะ เพื่อจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน แล้วก็ฝากดุตัวแสบให้ด้วย ไปไหนไม่รู้จักบอกแม่” คุณแม่ฝากไว้แค่นั้นก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน
เอเค้าไปไหนของเค้ากันนะ ตัวเล็ก ผมลองโทรหาเข้าดู
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่ออีกครั้งภายหลังค่ะ ตื๊ด..........................’ มีแต่เสียงผู้หญิงคอเซนเตอร์ตอบผม
ปิดโทรศัพท์หรอ หรือว่าแบตหมด ทำไมทำตัวอย่างนี้นะหยวน รู้มั้ยพี่เป็นห่วงแค่ไหน
ผมลองไปตามหาที่สวนสาธารณะที่เราไปมาด้วยกันเมื่อวานแต่ก็ไม่เจอ ลองถามคนแถวๆนั้นก็ไม่มีใครเห็น ลองไปที่ร้านเค้กร้านเดิมก็ไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กเลย
ผมเดินผ่านร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่มีทีวีเปิดข่าวอยู่ ‘วันนี้พายุโซนร้อนจะพัดผ่านเมืองชงฉิงนะครับ จะทำให้เกิดพายุฝนฟ้าคะนองทั่วพื้นที่ ควรอยู่ในบ้านอย่าออกมานอกบ้านจะปลอดภัยกว่านะครับ รายงานข่าวต่อไป...’
ผมเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิ หยวนอยู่ที่ไหนของเขาเนี่ย ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาผมจะทำยังไงเนี่ย
ผมออกวิ่งตามหาเขาให้ทั่วด้วยความร้อนใจที่หาเขาไม่เจอสักที
ตื๊อ ดึ่ง
เสียงข้อความเข้า ผมเปิดอ่านดู มันถูกส่งมาจากแม่ของผม ‘วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านนะ กลับบ้านเร็วๆนะ’ ไปไหนกันนะ
ปิ๊ง ผมคิดออกแล้ว ลองส่งข้อความไปถามเพื่อนของหยวนดูดีกว่า เผื่อหยวนจะอยู่ที่นั่น
‘เชียนซี หยวนได้อยู่กับนายรึเปล่า’
‘ฉันนึกว่าอยู่กับนายซะอีก วันนี้ยังไม่เจอหมอนั้นเลย’ เขาไปไหนของเขานะ ผมหาทุกที่ที่เขาน่าจะไปแล้ว แต่ก็ไม่เจอเลย
‘ไม่เป็นไร ขอบใจมาก’
ผมเริ่มหมดแรงจากการวิ่งไปทั่วเพื่อหาคนตัวเล็ก เหนื่อยจังเลย แล้วทำไมหัวใจของผมเจ็บแบบนี้ คนตัวเล็กทิ้งผมไปไหนเนี่ย ผมเป็นห่วงเขามากๆเลยตอนนี้
‘จุนไค รีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ พ่อกับแม่จะไปแล้ว’ เป็นข้อความที่แม่ผมส่งมาให้ ผมคงต้องกลับไปบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวฝนตกเขาก็กลับบ้านเองล่ะมั้ง เจ้าตัวยิ่งไม่ชอบฝนอยู่ด้วย
ผมกลับมาถึงบ้านก็พบโพสอิทติดไว้ประตูบ้านว่า พ่อกับแม่ไปเที่ยวสักสองสามวันจะกลับ
ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านมองดูปฏิทินก็พบว่าวันนี้เป็นวันที่ 21 กันยายน ซึ่งก็คือวันเกิดของผมนั่นเอง พ่อนะพ่อไปเที่ยวกับแม่ในวันเกิดของผมเนี่ยนะ ใช้ได้ซะที่ไหน
ผมส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเดินไปโซฟาห้องรับแขก แล้วนั่งดูทีวีไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งพายุฝนตกลงมาอย่างแรง เสียงฝนที่กระทบหลังคาทำให้รู้ว่าฝนนั้นตกหนักมากเพียงใด
แล้วหยวนจะถึงบ้านรึยังนะ คิดได้ดังนั้นผมก็โทรไปถามทางบ้านของหยวน
‘ยังเลยนะจ๊ะ ฝนก็ตกหนักซะด้วยสิ’
ผมได้ยินเช่นนั้นก็วางหูโทรศัพท์ทันทีถึงแม้มันจะเสียมารยาทแต่ผมเป็นห่วงคนตัวเล็กมากกว่า ไปอยู่ไหนของเค้านะ วันนี้ผมพูดคำนี้ไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย
อ๊อด!!
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ผมรีบเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดประตูก็ต้องตกใจกับสภาพของคนตรงหน้า
“หยวนหายไปไหนมาเนี่ย แล้วไปทำอะไรมาถึงเปียกโชกขนาดนี้”
“ฉันวิ่งมาหานายเนี่ย”
“อย่าพึ่งพูดอะไรมาก เข้ามาเช็ดตัวก่อนเดี๋ยวก็เป็ดหวัดหรอก เมื่อวานก็พึ่งโดนฝน” ผมพาหยวนเข้ามาในบ้านแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่จากตู้มาเช็ดตัวให้ พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เปลี่ยน
“นี่ตัวเล็กสุดแล้วหรอ” หยวนบ่นออกมาจากห้องน้ำ เพราะเสื้อที่ผมให้เขาไปนั้นมันตัวใหญ่กว่าเขา ซึ่งพอผมใส่มันก็ไม่ได้ใหญ่มากนะ (พอดีผมชอบใส่ไซส์ใหญ่น่ะครับ) แต่พอหยวนใส่นี่หลวมมากเลย คอเสื้อนี่จะตกไปที่ไหล่อยู่แล้ว
“มองอะไรของนาย” เขาพูดพร้อมดึงคอเสื้อขึ้น แต่มันก็ไหลลงมาเหมือนเดิม
“อย่าพึ่งเปลี่ยนประเด็น วันนี้หายไปไหนมาทั้งวัน รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน” ผมเริ่มถาม
“เอ่อ...คือ..” หยวนพูดตะกุกตะกัก
“เอาความจริง” ผมพูดเสียงดุๆ
“ฉัยว่าจะเซอร์ไพส์วันเกิดนายอ่ะ แต่ฝนจู่ๆมันก็ตกลงมาใหญ่เลย แผนเลยล่ม” เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“เรื่องแค่นี้เอง แค่วันเกิดเองไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย รู้มั้ยว่าทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงมากแค่ไหน”
“ขอโทษ...” พูดเสียงอ่อยอีกแล้ว สงสัยคงยอมรับผิดจริงๆ
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ยครับ”
“นะ..นาย ไม่โกรธใช่...มั้ย?” พูดอย่างลังเล
“โกรธสิ แต่แค่นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“รักจุนไคที่สุดเลย” หยวนโผเข้ากอดผม
“แล้วของขวัญวันเกิดของพี่ล่ะ” จะว่าไปผมก็ลืมวันเกิดตัวเองเหมือนกัน
“เดี๋ยวฉันทำเค้กให้นายเอง เหมือนวานไปขอสูตรมาจากร้าน แล้วก็วันนี้ไปให้เชียนซีสอนแล้วด้วย” หยวนผละออกจากผมก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัว หยิบผ้ากันเปื้อนของแม่มาผูกเอว จัดเตรียมของทุกอย่าง แล้วก็ถุงที่ถือมาด้วยนั่นก็คือถุงส่วนผสมต่างๆ
“เดี๋ยวพี่ช่วย พี่ว่าให้เราทำคนเดียวมีหวังไม่ได้กินกันพอดี” หยวนทำหน้างอเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้ผมช่วย
สักพักผ่านไป เค้กช้อกโกแลตกลิ่นหอมชวนลิ้มลอง ของโปรดของผมก็ถูกนำออกมาจากตู้อบ แล้วก็นำมาตกแต่งด้วยสตอเบอรี่ที่หยวนชอบอย่างสวยงาม ตามด้วยลงวิปครีมตกแต่งอีกทีนึง ก่อนที่หยวนจะใช้ครีมเขียนครับว่า ‘HBDนะ จุนไค’ ผมมองหยวนที่กำลังยิ้มให้กับผลงานชิ้นโบว์แดงของตนเองอยู่ก็หลุดขำออกมา เพราะวิปครีมสีขาวมันไปเปื้อนที่จมูกของเขา
“ขำอะไรน่ะ เค้กมันตลกรึไง” หยวนหุบยิ้มทันที
“ป่าวๆ แค่นี้น่ะ...เปื้อน” ผมชี้ไปที่จมูกตัวเองบอกใบ้ให้เขารู้ตัว
“นี่หรอ” แต่เขากลับทำให้ผมขำมากกว่าเดิม โดยการเอามือข้างที่เปื้อนวิปครีมมาเช็ดทำให้มันยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่
“อยู่นิ่งๆนะ เดี๋ยวเช็ดให้” ซึ่งเขาก็เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ทำตามที่ผมบอกทุกอย่างเลย
ผมใช้นิ้วปาดไปตามครีมที่เลอะอยู่บนใบหน้าของเขาช้าๆ ทำให้ผมได้สัมผัสแก้มเนียนหนุ่มที่สีแดงนิดๆ ใช้นิ้วลากผ่านมุมปากบางที่น่าหลงใหล มันเหมือนกับกำลังเชิญชวนให้ผมลองลิ้มรสดูสักครั้ง มันช่างเย้ายวนเหลือเกิน
มันทำให้ผมเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ระยะห่างระหว่างเราสองคนค่อยๆน้อยลงเรื่อยๆ ใบหน้าของผมค่อยเลื่อนเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“ทะ..ทำอะไรน่ะ จุนไค” เสียงของหยวนเรียกสติของผมให้กลับมา ผมเลยผละออกจากเขาแล้วเกาคอแก้เก้อ
“ป่าวสักหน่อย ครีมออกหมดแล้ว” ผมไม่กล้ามองหน้าเขา
“เมื่อกี้จะจูบเค้าหรอ” แหน่ะ ยังมาแหย่ผมอีก ผมก็เขินเป็นนะ แต่ต้องเอาคืน
ผมฉวยโอกาสตอนที่หยวนมีช่องว่าง ชิงหอมแก้มขาวเนียนไปหนึ่งฟอดใหญ่ๆ
“ฉวยโอกาสนี่” หยวนจับแก้มข้างที่โดนหอม ก่อนจะใช้มือที่ว่างอีกข้างฟาดที่แขนของผม เจ็บครับ เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ ตีโคตรเจ็บเลย
“เอาเค้กไปวางบนโต๊ะก่อนนะ” ผมรีบหนีออกมาข้างนอกก่อนจะโดนอีกหลายดอก
พวกเราจัดการเตรียมโต๊ะอาหารสำหรับมื้อเย็นเสร็จสับแล้วก็มานั่งเตรียมกินอาหารกัน ซึ่งมีทั้ง พิซซ่า ไก่ทอด และอีกมากมายซึ่งทั้งหมดพวกเราสั่งมาเอง เพราะพวกเราจะไม่ทำเองแน่ แค่ทำเค้กก็เหนื่อยมากแล้ว
“ร้องเพลงนะ 1 2 3 Happy Birth Day To You….Happy Birth Day To You~~~” หลังจากร้องเพลงฉลองวันเกิดด้วยกัน
“อธิฐานก่อนสิ” หยวนดูตื่นเต้นกับคำอธิฐานของผม
‘ขอให้ผมกับหยวนอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปตลอด’
แล้วผมก็เป่าเทียนดับทีเดียวหมด หยวนปรบมือยกใหญ่เหมือนเด็กน้อย
“นายอธิฐานว่าอะไรอ่ะ”
“ถ้าบอกมันก็ไม่เป็นจริงน่ะสิ”
“ไม่อยากรู้ก็ได้ กินเค้กกินเถอะ” แล้วพวกเราก็จัดการมื้อเย็นนี้ด้วยกัน
หลังจากเก็บโต๊ะอาหารแล้ว ผมกับหยวนเราขึ้นไปนอนดูดาวบนด่านฟ้าบ้าผมเอง
คืนนี้ท้องโปร่งทำให้เย็นดวงดาวมากมายเป็นประกายระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเสียจริง หลังจากพายุพัดผ่านไปก็คงจะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาสินะ
ภาพตรงหน้าช่างสวยงามเหลือเกิน ยิ่งได้อยู่กับคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ก็ยิ่งทำให้ผมมีความสุขมากๆเลยในตอนนี้
“ท้องฟ้าสวยดีเนาะว่ามั้ย” หยวนถามผมขึ้นขณะที่กางมือออกไปเพื่อที่จะจับดาว
“แต่คนข้างๆพี่เนี่ย น่ามองกว่าตั้งเยอะ” มองนอนตะแคงมองไปที่เขา
ซึ่งเขาก็หันหน้ามาสบตาผมเช่นกัน
“หยวนรู้มั้ยว่าพี่อยากได้อะไรมากที่สุด”
เจ้าตัวส่ายหน้าเป็นเฉิงไม่รู้
“พี่อยากให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไปยังไงล่ะ”
หยวนหลบสายตาและเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสบตาผมแล้วพูดประโยคที่ผมอยากฟังมากที่สุด “ผมรักที่จุนไคที่สุดเลย” เกือบจะซึ้งแล้วนะแต่เขาพูดเสียงเบาไปนิด
“พูดอะไรนะ พี่ไม่ได้ยินเลย” ขอแกล้งหน่อยเถอะ
“ผมรักพี่จุนไคที่สุดเลย!!” แล้วเจ้าตัวก็หลบหน้าด้วยอาการอาย ในที่สุดเขาก็เรียกผมว่าพี่สักที
“พี่ก็รักหยวนที่สุดเหมือนกันนะครับ” ผมพูดก่อนจะค่อมเขาด้วยแขนสองข้างก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางของคนตัวเล็ก ลิ้มรสความหวานจากกลีบปากของเขา
จูบของเรานั้นช่างหวานกว่าอะไรทั้งสิ้น ผมรู้สึกอยากหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้เท่านั้น อยากให้โลกนี้มีแค่เราสองคน ผมมีความสุขมากจริงๆ ขอแค่มีหยวนแค่นั้นผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว และวันเกิดปีนี้ผมจะไม่ลืมมันไปเลยตลอดชีวิต....
FIN
14/09/22 20.12 : ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เข้ามาลงตอนพิเศษฉลองวันเกิดย้อนหลังให้จุนไคของพวกเราอ่ะค่ะ 15 แล้วนะเด็กน้อย โตเป็นหนุ่มแล้ว หล่อด้วย
ก็ไม่รู้จะเวิ่นอะไร แค่นี้ล่ะกัน ขอตัวไปอ่านหนังสือสอบไฟนอลก่อนนะคะ บาอิ้ง~~
ปล. เม้นท์เถอะค่ะ นะได้โปรด
ความคิดเห็น