คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : LESSON IV : Do what you want to do (Re-Up)
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON IV : Do what
you want to do
;:/.\JUNKAI…PART/.\:;
“เห้ย ไอ้จุนมาโน้นแล้วโว้ย”
เมื่อผมเดินเข้าไปที่ม้าหินอ่อนประจำกลุ่มเรา เพื่อนๆในกลุ่มผมมันก็ร้องทักทันที
ก็พอรู้หรอกครับว่าเป็นคนสำคัญ
เดี๋ยวจะลองหาเวลาไปทำแฟนเซอร์วิชให้แฟนคลับบ้างนะครับวันหลัง
“เป็นไงวะเมื่อวาน จัดการเรียบร้อยป่ะ” อีชาน
เพื่อนตาตี่ตัวเตี้ยของผมถาม
“จัดการเชี่ยอะไร
กูแค่ไปส่งน้องเค้าเฉยๆเว้ย...แต่บังเอิญห้องเค้าดันมาอยู่ข้างกันซะงั้น”
“โห่!!! แต่ว่าน้องคนเมื่อวานไม่ใช่สเป็กมึงไม่ใช่หรอวะ...ไม่เหมือนคนก่อนอ่ะ”
หมิงฮ่าวหน้ามนคนหน้าลิง โห่ใส่ผมก่อนจะถามต่อ
สวัสดีครับ แนะนำตัวกันก่อน ผมชื่อ หวังจุนไคครับ
แล้วก็จะแนะนำเพื่อนๆในกลุ่มผมให้รู้จักกันนะครับ กลุ่มผมมีกันทั้งหมด 7 คนครับ
แต่นานๆทีถึงจะครบ เพราะมีทั้งเด็กเรียนและเด็กเลว เย้ย!! ก็ไม่ได้ถือว่าเลวขนาดฆ่าคนติดยาอะไรแบบนั้น
แค่เหล้ากับบุหรี่บ้างเล็กน้อยแค่นั้นแหล่ะครับ
ผมหรอครับ ผมนี่อยู่กลางๆครับ เรียนก็พอได้
เลวก็นิดๆหน่อยๆ (อย่าบอกม๊าผมนะ ไม่งั้นม๊าผมเอาผมตายแน่)
แต่ไอ้สองคนที่พูดก่อนหน้านี้จะออกไปทางเลวมากกว่า
แล้วที่เหลือก็คือ
จองฮัน คนนี้อ่ะเป็นมาดอนน่าของกลุ่มเลยครับ
เพราะแบบสวยเหี้ยๆ แบบที่ผู้ชายเค้าไม่ควรมีกันอ่ะครับ แต่นะครับแต่ โคตระระแมนเลยครับ!!
เห็นอย่างงี้ก็เป็นถึงนักกีฬาจังหวัดเลยนะครับ บาสงี้โคตรเทพอ่ะ แล้วยิ่งหน้าสวยอีกทำเอาคู่แข่งเคลิ้มไปตามๆกันเลยครับ
แต่อย่าไปล้อมันเด็ดขาดเลยนะครับ ระวังปากแตกกลับมาผมไม่รู้ด้วยนะ
อีกคนครับ ชื่อโจชัวครับ มันเป็นลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกา
คนนี้อ่ะโคตรติทเลยครับขอบอก เล่นเครื่องดนตรีเป็นทุกชนิด แต่ที่เก่งสุดๆก็น่าจะเป็นกีต้าร์ที่มันกำลังนั่งเกาอยู่คนเดียว
ด้วยอารมณ์สุนทรีอะไรของมันก็ไม่รู้
“เสือก!!!!”
ผมหันไปตอบไอ้หมิงฮ่าวที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน และกวนพระบาทเป็นที่สุด
*ยกนิ้วให้*
“เอ่อ...แล้วจวิ้นฮุยกับหมิงหมิงไปไหนวะ”
หลังจากที่นับจำนวนสมาชิกแล้วเห็นว่าหายไปสองคนผมก็เลยถามเพื่อนๆที่เหลือ
“ไม่รู้ดิ พวกกูเผลอแป๊บเดียวก็หายกันไปไหนด้วยกันทั้งคู่ก็ไม่รู้”
หมิงฮ่าวพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก็แหง่สิ
ไอ้สองหมิงมันกำลังแข่งกันจีบจวิ้นฮุยอยู่ไงล่ะครับ ดูท่ามึงจะโดนนำไปหลายก้าวนะเพื่อน
เสียใจล่วงหน้าด้วยนะ เดี๋ยวมันหลังกูพาไปย้อมใจ *ตบไหล่*
“มึงๆๆ ไม่เข้าไปทักน้องเค้าหรอวะ น้องแกเดินมาทางนั้นแล้ว”
หมิงฮ่าวทักผมพร้อมชี้ไปยังทางที่มีเด็กผู้ชายตัวเล็กแต่สูง(?) กำลังเดินมา
อ๋อ น้องถิงซิ่นนั่นเอง แฟนเก่าผมครับ แต่เลิกกันไปได้หลายเดือนแล้ว
ตอนที่คบกันแรกๆ มันก็ดีๆอยู่หรอกครับ แต่ไปๆมาๆ
นานเข้ามันก็ไม่โอเค น้องแกค่อนข้างเอาแต่ใจเกินไปจนบางครั้งทำเอาผมก็รำคาญ
อยู่ด้วยกันแล้วมันไม่ใช่ เลิกกันก็ดีกว่าอ่ะครับ เป็นพี่น้องกันดีกว่า คิดว่าไปต่อด้วยกันคงไม่รอด
“ไม่หรอก เดี๋ยวก็หาว่ากูไปให้ความหวังเค้าอีก...กูขี้เกียจแก้ตัวว่ะ”
น้องแกหันหน้ามาทางผมพอดี ผมเลยทำเป็นมองไม่เห็น อย่าไปสนใจเลยครับ
เรื่องมันจบไปแล้วก็ให้มันจบไปดีกว่าเนอะ
“แต่กูอยากรู้จริงๆนะเรื่องน้องคนเมื่อวานอ่ะ
ที่มึงต่อยน้องเค้าไปน้องแกไม่ว่าอะไรหรอวะ” เป็นจองฮันที่นำกลับเข้ามาประเด็นเดิม
“พวกกูก็อยากรู้นะ” แม่งร่วมกันเสือกจริงๆเลยนะพวกมึงเนี่ย
“พวกมึงจะอยากรู้อะไรเนี่ย”
“เหอะน่า มึงก็แค่เล่าๆมาก็จบป่ะวะ
พวกกูจะได้ไม่ต้องซักไซร้มึงหลายรอบใช่มั้ย”
“ใช่!!” ทีอย่างนี้พวกมึงเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะครับคุณเพื่อนทั้งหลาย
“เออๆกูเล่าก็ได้...คือน้องแกบอกว่ากำลังช่วยแมวอยู่ดีๆ
ไอ้คนที่พวกมึงไปกระทืบเมื่อวานอ่ะก็วิ่งมาเข้าหลบข้างหลังน้องแกพอดี แล้วทีนี้ก็โดนกูเข้าใจผิดแล้วก็ต่อยเข้าให้
กูก็เลยอยากขอโทษเลยพาน้องแกไปทำแผลที่ห้องแล้วก็ไปส่งน้องแก...แค่นี้อ่ะ”
ผมเล่าเรื่องราวคร่าวๆ
“อะไรวะ ขอรายละเอียดกว่านี้ได้ป่ะ อย่างระหว่างทางมีอะไรเกิดขึ้น
หรือในห้องมึงทำอะไรกันบ้างอ่ะ” ไม่บอกก็คงรู้ว่าใครถาม เรื่องไร้สาระเนี่ยยกให้มึงเลยจริงๆ
หมิงฮ่าว
“ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า
แต่จะว่าไปน้องแกก็น่าสงสารนะ”
“ทำไมวะ?”
“ก็น้องแกพูดไม่ได้อ่ะ แล้วก็ไม่มีเพื่อนสักคน
ตอนกูขอไลน์น้องแก นี่ดีใจยังกะถูกรางวัล บอกว่ากูเป็นเพื่อนคนแรกของเค้าเลยนะมึง”
“ดูแล้วน่าจะเป็นพวกเด็กเนิร์ดบ้าเรียนไรงี้ป่ะวะ
ใส่แว่นแถมยังใส่ผ้าปิดปากอีก”
“พอๆๆ จะมานินทาน้องเค้าให้ได้อะไรวะเนี่ย
ไปเข้าเรียนได้แล้วไป ออดดังเป็นชาติแล้ว” แล้วกลุ่มเราก็สลายตัวกันอย่างรวดเร็ว
ก็แหง่สิไปเข้าเรียนช้าโดนทำโทษ แล้วก็ไม่มีใครอยากโดนหรอกจริงมั้ย
Silent Honey Heart
หลังเลิกเรียนวันนี้ผมส่งข้อความไปหาหวังหยวน
เพราะเมื่อตอนเช้าบอกแล้วว่าจะมารับ ผมเลยมานั่งรถรออยู่หน้าโรงเรียน
Wang Junkai : เลิกเรียนยัง?
รอไม่นานข้อความก็ถูกตอบกลับมา
Wang Yuan : เลิกแล้ว
Wang Junkai : กลับหอกัน
เดี๋ยวไปส่ง
Wang Yuan : กลับก่อนเลย
งานยังไม่เสร็จ
โรงเรียนรัฐบาลนี่เค้าให้การบ้านเยอะกันหรอ
โรงเรียนผมไม่เห็นจะมีเลย
Wang Junkai : นายอยู่ห้องไหนอ่ะ
Wang Yuan : ห้อง 5-3 อ่ะ ทำไมหรอ?
อ่าวเค้าอยู่ม.5หรอกหรอ ม.5 นี่ก็เทียบได้กับเกรด
11 ที่โรงเรียนผมน่ะสิ งั้นก็แสดงว่าเราสองคนอายุเท่ากัน
โถ่ หน้าแตกเลยงานนี้ เผลอเรียกน้องอยู่ตั้งนาน
ที่แท้ก็เป็นเพื่อนกันนี่เอง
ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าน้องแก เอ้ย
หวังหยวนจะอายุเท่ากัน ก็เห็นตัวออกจะเล็กซะขนาดนั่น ดูจากส่วนสูงแล้ว 150
นี่จะถึงรึยังก็ไม่รู้ (เว่อร์ไป) ตอนแรกผมนึกว่าเด็กประถมซะด้วยซ้ำ ตอนเด็กแม่ไม่ซื้อนมให้กินรึเปล่านะ
ชั่งเถอะ ตอนนี้ผมเข้าไปหาเค้าดีกว่า
ไหนๆก็รู้แล้วว่าอยู่ห้องอะไร
หน้าห้อง 5-3
งงกันใช่มั้ยล่ะครับว่าผมมาถูกได้ยังไง
ก็ง่ายๆเลยนะครับ ให้แฟนคลับพามา แค่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือเท่านั่นแหล่ะครับ
พวกสาวๆโรงเรียนนี้ก็เต็มใจกรูกันเข้ามาช่วย ก็งี้แหล่ะครับ
บาปที่พระเจ้าให้มาคือความหล่อเกินไป ผมคงต้องทำใจสินะ ที่จริงก็เริ่มชินแล้วนะ *ยิ้มมุมปาก*
“ขอบคุณที่นำทางให้นะครับ”
ผมกล่าวขอบคุณแฟนครับที่มาส่งผม
“ไม่เป็นไรค่ะท่านจุนไค
ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟหรือจะอะไรก็ตาม พวกเรายอมพลีกายเพื่อท่านจุนไคได้เสมออยู่แล้วค่ะ”
“งั้นแล้วเจอกันใหม่นะครับ”
ผมมองเข้าไปในห้องที่ไม่มีนักเรียนคนอื่นเลยซักคน
มีแต่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆใส่แว่นตากรอบหนาและผ้าปิดปาก กับกองกระดาษอะไรซักอย่างที่กองเป็นภูเขา
เค้ากำลังนั่งเขียนอะไรก็ไม่รู้เป็นสิบๆแผ่น
อยู่คนเดียว
“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ”
ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับทักเค้าขึ้น
หวังหยวนที่กำลังวุ่นอยู่กับปากกาและกระดาษเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงทักของผม
พร้อมกับทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นผม
คิ้วที่ขมวดเป็นปมเล็กน้อย
ถึงเค้าจะไม่พูดก็รู้ว่าต้องการจะสื่อว่า ‘นายมาทำไม’
“ก็มารอรับนายกลับหอด้วยกันไง”
แล้วเค้าก็ทำหน้าประมาณว่า ‘นายรู้ได้ไงว่าฉันหมายถึงอะไร’
“ก็ดูนายทำหน้าเข้าสิ ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว”
หรือผมอาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการอ่านสีหน้ามนุษย์ก็เป็นได้
เค้าคลายปมที่คิ้วก่อนจะหยิบกระดาษเปล่าแผ่นนึงขึ้นมาเขียนอะไรสักอย่าง
“อีก..นาน...กว่า...จะ...เสร็จ...กลับ...ไป..ก่อน...เลย...ว่าแต่นายทำอะไรอยู่อ่ะ
เยอะแยะขนาดนี้” ผมอ่านตามตัวอักษรที่เค้าเขียนทีล่ะตัวก่อนจะถามในจังหวะต่อมา
“งาน..แก้...ของนายหรอทำไมได้ทำเยอะขนาดนี้อ่ะ
ตกหลายวิชาหรอ” เอ่าผมก็นึกว่าจะเป็นเด็กเรียนดีอะไรอย่างนี้ซะอีก
ที่ไหนได้ก็สอบตกเหมือนกันนี่หว่า
“ของ..เพื่อน..ใน..ห้อง...อ้าว แล้วนายทำทำไมอ่ะ
ไมไม่ให้พวกเค้าทำเอง”
“ไม่...มี...ทาง..เลือก...หา!! อย่าบอกนะว่าพวกนั้นบังคับนายอ่ะ”
แล้วเค้าก็ได้การพยักหน้ากลับมาเป็นคำตอบ
ผมไม่ได้พูดอะไรแต่จัดการเก็บอุปกรณ์การเรียนของเค้ายัดใส่กระเป๋าพร้อมกับจูงมือเค้าให้เดินออกมา
แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะบอก
เลยยื้อแขนตัวเองไว้
“ถ้านายไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำ
อย่าให้ใครมาเอาเปรียบนายได้”
แต่ด้วยแรงที่น้อยนิดนั่นก็เลยทำให้เค้าต้องเดินตามผมมาอย่างขัดไม่ได้
“ทำในสิ่งที่นายอยากทำ
ไม่จำเป็นต้องทำตามในสิ่งที่คนอื่นบอกให้ทำ...”
“...ปฏิเสธไปเลยถ้านายคิดว่ามันไม่ถูกต้อง
ทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง เข้าใจมั้ย” เค้าพยักหน้าเป็นคำตอบให้ผม
ผมเลยได้แต่ลูบหัวเค้าเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
“งั้นเรากลับกันเถอะ”
150512 3.44 : ไม่ต้องตกใจกับชื่อตอนนะคะ คือแอนคิดไม่ออกเนื่องจากน่าจะดึกมากแล้ว และสมควรแก่การนอน เดี๋ยวถ้าคิดชื่อดีๆได้แล้วจะมาลงทีหลังนะคะ
เม้นท์เน้อ
บาอิ้ง~~
#FicShhKaiYuan
ความคิดเห็น