คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LESSON III : Joker (Re-Up)
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON III : Joker
;:/.\YUAN…PART/.\:;
เช้าวันใหม่ที่สดใสสำหรับผมได้เริ่มขึ้นแล้ว
ที่จริงมันก็แค่อีกวันธรรมดาๆของผมนั่นแหล่ะครับ แต่ที่แตกต่างไปจากเดิมก็ตรงที่เมื่อคืนมีคนบอกฝันดีก่อนเข้านอนเป็นครั้งแรกก็แค่นั้นเอง
ผมก็ไม่ได้ดีใจเท่าไหร่หรอก ดูสิขนาดตอนนี้ส่องกระจกในห้องน้ำยังยิ้มไม่หยุดเลย
ใครเห็นก็คงคิดว่าผมเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย หรือผมบ้าไปแล้วจริงๆ
อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
เพื่อนคนแรกตั้งแต่ที่ผมจำความได้ เค้าชื่อว่า
หวังจุนไค ยังไงล่ะครับ คนคนแรกที่ต่อยหน้าผม แต่มันก็คุ้มนะที่ผมได้เพื่อนกลับมาตั้งคนนึงแหน่ะ
ชีวิตของผม พวกคุณคงคิดว่ามันรันทดขนาดนั้นเลยหรอ
ใช่ครับ!! อาจจะยิ่งกว่าที่พวกคุณคิดซะอีก
ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากไปหรอกนะ โรงเรียนแย่ๆอย่างนั้น จะต้องไปเจอเพื่อนแย่ๆ
กับคุณครูที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร
ไม่มีความใส่ใจในตัวนักเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว
พูดแล้วก็อารมณ์เสีย
ผมไม่อยากจะคิดถึงมันมากเท่าไหร่
แต่ถึงแม้จะไม่คิดถึงมันแต่ยังไงผมก็ต้องไปเจอมันทุกวันอีกตามเคย
ตอนแรกผมคิดจะหนีให้พ้นๆไปเลย จะได้สิ้นเรื่อง
แต่ถ้าเกิดผมโดดเรียนหรือทำอะไรไม่ดีจะถูกรายงานตรงไปยังบ้านที่บ้านนอกของผมทันที
แล้วเฮียที่บ้านนอกจะโทรมาสวดผมยับเลยครับ ประมาณ 1 พระคัมภีร์เห็นจะได้
ผมก็เลยต้องอดทนอดกลั้นอยู่ในโรงเรียนนั้นต่อไป
เล่ามาถึงขนาดนี้แล้วพวกคุณก็คงสมเพชผมเหมือนกันใช่มั้ยล่ะครับ
ผมก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน
ตึ๊ง
เสียงเตือนจากโทรศัพท์เครื่องน้อยของผมดังขึ้น
พร้อมแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นสีเขียวๆของผมที่เคยเงียบสงัด
แต่เดี๋ยวนี้มันมีข้อความเข้ามาแล้ว
Wang Junkai : อรุณสวัสดิ์
เมื่อคืนเพราะนายแท้เลยฉัน
ตื่นสายเลยเนี่ย
ผมยิ้มให้กับตัวอักษรที่ถูกส่งมาครั้งแรกของวันพร้อมกับบรรจงกดตัวอักษรพิมพ์ตอบไปอย่างเก๋ๆกังๆ
เพราะเมื่อก่อนไม่ค่อยจะได้ใช้สักเท่าไหร่เลยทำให้พิมพ์ผิดแล้วต้องไปแก้ไขใหม่ตั้งหลายรอบ
Wang Yuan : นายเองไม่ใช่หรอที่ชวนเราคุย
มาโทษกันได้ไง -.-
Wang Junkai : ^^ แต่งตัวเสร็จยัง
เดี๋ยวไปส่ง
ผมอมยิ้มกับข้อความที่ถูกส่งมา ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนไปส่งผมถึงโรงเรียน
Wang Junkai :
รออยู่หน้าห้องแล้วเนี่ย เร็วๆเลย
ผมผูกเชือกรองเท้าก่อนจะเปิดประตูออกไป ก็พบกับมนุษย์หน้าแมวที่กำลังยืนยิ้มโชว์เขี้ยวอยู่หน้าห้องของผม
“ไปกัน”
ผมพยักหน้าเป็นคำตอบให้เค้า
นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนให้ฉัน
พอลงมาถึงชั้นล่างที่มีมอไซค์ของเค้าจอดอยู่
จุนไคก็หยิบเอาหมวกกันน็อคอันนึงมาสวมให้กับผม แล้วสวมอีกอันที่หัวตัวเอง
แล้วเราก็ออกเดินทางไปยังโรงเรียนของผม
และโรงเรียนของเค้าก็อยู่ตรงข้ามโรงเรียนผมพอดี
โรงเรียนผมเป็นแค่โรงเรียนรัฐบาลธรรมด๊าาาาา
ธรรมดา โรงเรียนนึง
ส่วนโรงเรียนตรงข้ามเป็นโรงเรียนชายล้วนเอกชนชื่อดัง
และผมได้ข่าวมาว่ามีแต่พวกลูกคนร่ำคนรวยไปเรียนกัน
และดูเหมือนว่าพวกผู้หญิงโรงเรียนผมก็ชอบไปกรี๊ดกร๊าดตลาดแตกอยู่หน้าโรงเรียนนั้นบ่อยๆเหมือนกัน
รถของจุนไคได้เคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าโรงเรียนผม
พร้อมกับสายตานับสิบของนักเรียนที่กำลังจะเข้าโรงเรียนเรียน มองมาทางผมกับจุนไคเป็นตาเดียวด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจความหมายได้
ผมลงจากรถก่อนจะถอดหมวกคืนให้กับจุนไค
พร้อมกับกดโทรศัพท์ของตัวเอง
Wang Yuan : ขอบคุณนะที่มาส่ง
ไว้เจอกัน
เค้าถอดหมวกแล้วก็ก้มอ่านข้อความก่อนจะหันมาพูดกับผม
“งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนมารับนะ”
ผมโบกมือปฏิเสธก่อนจะพิมพ์ตอบไปว่า
Wang Yuan : ไม่เป็นไร
เดี๋ยวเรากลับเองได้
แล้วผมก็โบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไปโดยที่ไม่ให้เค้าขัดขืนได้
แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว
ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่เราก็พึ่งจะรู้จักกันเมื่อวานเอง รบกวนเค้ามากเกินไปผมว่ามันก็คงไม่ดีแน่
เห็นอย่างนั้นเค้าก็โบกมือลาผมเช่นกันก่อนจะขี่มอไซค์คู่ใจของตัวเองเข้าโรงเรียนไป
แต่ตอนนี้คนที่ตกที่นั่งลำบากกลับกลายเป็นผม
ที่โดนนักเรียนที่อยู่บริเวณนั้นมองผมอย่างไม่วางตาจนผมรู้สึกอึดอัด
“นี่นาย คนที่ใส่หน้ากากอนามัยน่ะ หยุดก่อนสิ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง
ทำเอาผมหยุดชะงักไปเลย
แต่ผมคิดว่าถ้าผมหยุดเดินคงจะไม่ดีแน่ๆ
คิดได้อย่างนั้นแล้วผมก็ก้าวขาเดินต่อไป
พลั่ก
“ไม่ได้ยินที่เพื่อนฉันบอกรึไง ห้ะ!!” มีผู้หญิงอีกสองสามคนยืนขวางหน้าเอาไว้
เมื่อผมก้าวเดินไปพวกเธอก็ชนไหล่ของผม จนทำให้ร่างของผมถูกชนลงไปกองกับพื้น
ตอนนี้มีผู้หญิงรวมๆแล้ว 5 คน
กำลังล้อมผมไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
เมื่อก่อนเคยคิดว่ามีผู้หญิงมาห้อมล้อมเยอะๆก็คงดี
แต่ผมคงต้องเปลี่ยนความคิดแล้วสินะ
“ทำไมนายถึงได้มากับท่านจุนไค”
“แกมันไอ้ใบ้ห้อง 3 นี่นา ถามไปมันก็คงตอบไม่ได้หรอกฉันว่า”
“น่าขำสิ้นดี เป็นใบ้แล้วยังไม่เจียมตัวอีก
ไปเกาะแกะท่านจุนไคของพวกเรา”
“จำเอาใส่กะโหลกกลวงๆของแกเอาไว้นะ ว่าอย่ามายุ่งกับท่านจุนไคของพวกเราอีก
ถ้าไม่งั้นเรื่องไม่จบแค่นี้หรอกนะ”
“คนใบ้ก็อยู่ส่วนคนใบ้ไป อย่าสะเออะมาทำให้ท่านจุนไคของพวกเราต้องแปดเปื้อน
อย่าหาว่าพวกฉันไม่เตือน”
พวกผู้หญิง 5 คน พูดไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินจากไป
อย่างเริ่ดๆ เชิดๆ
อะไรของพวกนั้น ท่านจุนไคอะไรกัน
คำก็ใบ้สองคำก็ใบ้ พูดไม่ได้แล้วมันไปหนักหัวส่วนไหนของพวกเธอกันหา
“จับมือฉันสิ” มีนักเรียนชายคนนึงจากเด็กกลุ่มที่เดินผ่านมาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือเข้ามาช่วยผม
นายเป็นคนดีจัง ทำไมใจดีจัง
พระเจ้าส่งนายมาใช่มั้ย โอ้นอกจากจุนไคแล้วยังมีคนเห็นใจผมอีก
พระเจ้าทรงเมตตาจริงๆ
ขณะที่ผมกำลังซาบซึ้งอยู่นั้นผมก็ยื่นมือไปจับกับผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาช่วยผม
ก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้น แต่เหตุการณ์กลับพลิกผันตรงกันข้าม
โครม!!!
ไอ้คนที่ยื่นมือมาช่วยผมในตอนแรกมันกลับปล่อยมือผมก่อนที่ผมจะลุกขึ้นเสร็จ
เป็นเหตุให้ผมหกล้มหน้าขมำกับพื้นถนน
“โทษทีๆ มือลื่นไปหน่อย 5555555” พร้อมกับเพื่อนๆของเค้าที่หยุดหัวเราะกันทั้งกลุ่มกับการกระทำของเพื่อนตัวเอง
เจ็บชะมัดเลย
จากที่เจ็บแค่ก้นที่ถูกชนล้มในตอนแรก ตอนนี้กลับเจ็บไปทั้งตัวเจ็บทั้งใจ หน่อย
ผมคงมองคนง่ายไปสินะ โลกนี้ชั่งอยู่ยากซะจริงๆ
ผมพยายามลุกขึ้นด้วยกำลังของตัวเองอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย...ลุกไหวมั้ย...มาเดี๋ยวฉันช่วย”
เสียงผู้ชายอีกคนนึงดังขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาให้ผมอีกครั้ง
ผมจะไม่ยอมโง่ซ้ำสองหรอกนะ
ผมปัดมือหมอนั่นทิ้งก่อนจะลุกขึ้นด้วยตัวเอง
แล้วปัดเนื้อตัวที่เปื้อนดินก่อนจะเดินจากไปโดยไม่มองหน้าคนคนนั้น
ในสายตาของคนอื่นผมก็คงเป็นแค่ตัวตลกที่ใครๆก็คอยหัวเราะล่ะสิ
150509 0.56 : สวัสดีค่าาาาาาาาาาา แอนคัมแบคแล้วค่า จากการหนีเที่ยว 55555
ก็เหมือนเดิมแหล่ะค่ะ อัพตามอารมณ์ อุอิ
เมนท์เยอะอัพเร็ว เม้นท์น้อยอัพช้านะ 5555
บาอิ้ง~~
#FicShhKaiYuan
ความคิดเห็น