คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LESSON II : Calamine 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON II : Calamine
---<<JUNKAI Part>>---
สวัสดีครับ ผมหวัง จุนไค ทุกคนก็คงจะพอรู้จักผมแล้วใช่มั้ยล่ะครับ
คือผมพึ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้วันแรก แต่ก็มีเรื่องตั้งแต่วันแรกเลยเหมือนกัน คือหยวนหัวหน้าห้องของคลาส S เข้ามาหาเรื่องผม แต่ถ้าเป็นเขา ผมก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน อยู่ดีๆใครก็ไม่รู้ย้ายเข้ามาคลาส S ที่คนอื่นเขากว่าจะเข้ามาได้ ผมห็ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าหรอกนะคลาส S เนี่ย แต่ผอ.โรงเรียนเขาอนุมัติให้ผมแล้วอ่ะ
ก็เลยทำให้ผมกับหยวนต้องมาแข่งกันว่าใครเก่งกว่ากัน ซึ่งผมก็ไม่ชอบหรอกวิธีแบบนี้ แต่หมอนั้นก็พูดเกินไป ผมล่ะเกือบซัดเข้าไปที่หน้าหมอนั้นซักหมัดซะแล้ว
คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาก็น่ารักดี เรียนก็เก่ง แถมเป็นหัวหน้าห้องอีก แต่พูดจาแบบนี้ผมก็ไม่อยากพูดด้วยหรอกนะ
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถลีมูซีนสีดำที่คนขับรถขัดถูซะมันขวับ กำลังแล่นตรงไปส่งผมที่โรงเรียน โดยมีลุงเฉินเป็นคนขับรถอยู่
“ลุงเฉินครับ จอดตรงนี้แหล่ะครับ เดี๋ยวผมเดินไปเองดีกว่า” ผมบอกลุงเฉินให้จอดรถใกล้ทางเข้าโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีคน
“ทำไมล่ะครับคุณหนู อีกแค่นิดเดียวก็ถึงแล้วนะครับ คุณท่านก็บอกให้ส่งคุณหนูที่หน้าโรงเรียนด้วย” ซึ่งพอคุยไปคุยมาลุงเฉินก็จอดรถที่หน้าโรงเรียนซะแล้ว ผมก็คงต้องลงจริงๆแหล่ะนะ
ผมลังเลที่จะเปิดประตูรถออกไปสักพัก มองผ่านกระจกไปยังภายนอก เห็นนักเรียนหลายคนกำลังหยุดยืนมองรถคันล่ะหลายล้านมาจอดอยู่หน้าโรงเรียน
เอาว่ะ ผมให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเปิดประตูรถออกไป แล้วไม่ลืมที่จะบอกลาลุงเฉิน “ผมไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวตอนเย็นลุงจะมารับนะครับคุณหนู” แล้วรถก็เคลื่อนตัวจากไป แต่ผมยังยืนอยู่ที่เก่า มีสายตาหลายคู่มองมาทางผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
ผมสะบัดหน้าตัวเองก่อนจะออกเดินเพื่อไปที่ห้องของตัวเอง
“เฮ้ จุนไค หวัดดี” มยองโฮเพื่อนที่อยู่คลาส S ด้วยกัน ไม่รู้ว่ามาจากไหนกอดคอทักทายผมอย่างเป็นมิตร
“หวัดดี” ผมตอบไปสั้นๆ
“เมื่อกี้รถนายหรอ โห้ย โคตรเท่อ่ะ”
“มยองโฮ ตกลงนายเป็นเพื่อนใครกันแน่” เสียงคุ้นหูของผู้มาใหม่ดังขึ้นมาจากทางข้างหลัง
“ไรว้า ก็เพื่อนมึงนั้นแหล่ะแล้วก็เพื่อนจุนไคด้วย ฮ่าฮ่า” มยองโฮกวนเบื้องล่างเพื่อนสนิทของเขา
“ถ้านายเป็นเพื่อนฉันก็อย่ามายุ่งกับหมอนี่...แต่ถ้านายเป็นเพื่อนหมอนี่อย่ามาคุยกับฉันอีก” คนตัวเล็กพูดแค่นั้นก่อนจะสะบัดตูดเดินไปทางอาคารเรียนของคลาส S ที่ถูกแยกออกจากคลาสอื่น
“หยวนมันขาดความอบอุ่นน่ะ อย่าไปสนใจมันเลย เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
“ฉันได้ยินนะ!!!! จำไว้เลย ฉันจะไม่คุยกับนาย 3 วัน” ซึ่งเจ้าตัวก็หันกลับมาแว้ดใส่ก่อนจะเดินต่อไป
“นายไม่ไปง้อเพื่อนนายหน่อยหรอ” ผมก็ไม่อยากจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนแตกคอกันนะครับ //ผมก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย
“ไม่ล่ะ ไอ้นั่นหน่ะ ที่มันพูดว่า 3 วันน่ะ อีกครึ่งวันมันก็มาคุยกับฉันเหมือนเดิมแล้ว...ตกลงว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”
“อื้ม” ผมเดินเข้าอาคารไปพร้อมกับมยองโฮ มีเพื่อนก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
---<<YUAN Part>>---
@LAB เคมี
“วันนี้เราจะมาทำแล็บกับ ให้จับคู่ คู่ล่ะ 2 คนนะ แล้วก็........” มิสซูจีพูดชี้แจงรายละเอียดที่ต้องทำวันนี้ ก่อนจะบอกให้จับคู่
“มยองโฮ ฉันคู่นายนะ” ผมเดินเข้าไปหาเขาแล้วถามขึ้น
“ฉันคู่จุนฮุยไปแล้วอ่ะ...นึกว่านายยังงอนฉันอยู่ หายงอนแล้วหรอ??” ไอ้มยองโฮพูดก่อนจะเดินไปควงแขนจุนฮุย ผมสะบัดหน้าหนีมันก่อนจะถามเพื่อนคนอื่น
“ใครยังไม่มีคู่บ้างอ่ะ” ผมเลิกคุยกับมันลืมไปว่างอนมันอยู่ แล้วก็ออกตามหาใครสักคนเพื่อมาเป็นคู่ผม (เอ๊ะ!) คู่ทำแล็บนะครับ - -“
“คู่ฉันมั้ย ฉันก็ยังไม่มีคู่พอดี” ตัวสูงๆของอีกคนพูดขึ้นข้างล่างผม
“ถ้าคู่กับนายฉันทำคนเดียวก็ได้”
“มิสครับ ผมขอทำเดี่ยวได้มั้ยครับ” ผมยกมือขึ้นถมมิสที่กำลังจัดแจงอุปกรณ์
“เรื่องมากจังเลยนะมึงนี่ หยวนคู่จุนไคแล้วครับมิส” ซึ่งมิสก็ส่งกระดาษรายงานที่มีชื่อผมกับจุนไคมาให้ผม
ผมยังไม่ตอบตกลงเลยนะ ไอ้มยองโฮมันพูดเองเออเอง ผมจะไม่กินข้าวเที่ยงกับมันครึ่งมื้อ งอนนนนนนนนนนนนน!!!!
“นายหนีฉันไม่พ้นหรอก ฮึฮึ”
“เอาล่ะจ่ะ ครบคู่กันแล้วใช่มั้ย งั้นมาเริ่มกันเลย เริ่มจากหยิบขวดนี้เลยลงไปในบิกเกอร์ก่อนแล้วตามด้วย บลาๆๆๆ” ผมฟังมิสซูจีอธิบายขั้นตอนการทำคร่าวก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหลอดใสที่บรรจุน้ำสีฟ้าไว้
แต่มือผมช้ากว่าอีกคนไปนิดนึง เลยทำให้ผมจับมือของคู่ของผมเข้า
“ฉันทำเอง นายอยู่เฉยๆไป” ว่าก่อนจะพยายามยื้อแย่งหลอดใสนั่น
“ฉันหยิบได้ก่อน นายค่อยทำทีหลัง” ซึ่งดูเหมือนอีกคนจะไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน แถมยังแย่งคืน
“ฉันบอกว่าจะทำเอง นายปล่อยมือสิ” ยังไม่ทันเริ่มอะไร ก็เกิดสงครามแย่งของขึ้นระหว่างผมกับจุนไคขึ้นแล้ว
“เดี๋ยวมันก็หกหรอก นายแหล่ะปล่อยมือ”
“นายนี่พูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะทำเอ...อ๊ะ เห้ย!!!” ยังไม่ทันขาดคำ หลอดใสที่บรรจุน้ำสีฟ้าก็หยุดออกจากมือจุนไค ทำให้ผมที่ออกแรงดึงล้มไปข้างหลัง พร้อมกับน้ำสีฟ้าๆที่ไหลออกมารดตัวผม
“ฉันบอกแล้วไงว่า อย่าแย่ง เป็นไงล่ะ” นี่ถ้าไม่ช่วยแล้วอย่ามาซ้ำเติมดิวะ
“เกิดอะไรขึ้น พวกเธอสองคนทำอะไรกัน ยกเลอะเทอะหมดเลย จุนไครีบพาหยวนไปล้างตัวเร็ว” มิสซูจีเดินเข้ามาสงบศึกก่อนจะบอกให้ไอ้คนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้พาผมไปล้างตัว
@ ห้องพักคลาส S
“รีบๆถอดเสื้อเร็วๆ เดี๋ยวก็โดนกัดหรอก แล้วทำไมไม่รู้จักใส่เสื้อกาวน์ตอนทำแล็บฮ่ะ” จุนไคบ่นเหมือนพ่อของผมก่อนจะพยายามถอดเสื้อเชิ้ตของผม
“เห้ย!! ไม่ต้องเดี๋ยวฉันถอดเอง นายออกไปก่อนดิ”
“ออกไปทำไม เดี๋ยวฉันเอาเสื้อไปซักให้ เร็วรีบถอดมา”
“เออๆ หันหน้าไปก่อนดิ” หมอนั้นทำหน้างงก่อนจะหันไปตามที่ผมบอก
ผมมองให้แน่ใจก่อนว่าเขาไม่ได้แอบมอง
ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อทีล่ะเม็ด จนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆ ผมเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในล็อกเกอร์มาคลุมตัวไว้ก่อนจะ ส่งเสื้อที่เลอะไปให้จุนไค
“ไม่ถอดกางเกงด้วยหรอ” จุนไคมองต่ำก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
“ถอดทำไม กางเกงไม่ได้เลอะซะหน่อย ทะลึ่งแล้ว รีบไปซักเสื้อไป” ผมว่าก่อนจะเดินไปหาเสื้อในล็อกเกอร์
แต่เอ... ผมว่าผมเอามาด้วยอยู่นะ ทำไมไม่มีอ่ะ อ๋อ จำได้แล้ว เหมือนวันก่อนผมเปลี่ยนเสื้อไปเล่นบาสนี่นา แล้วลืมเอาตัวใหม่มา
แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงดีเนี่ย คงต้องรอจนกว่าเสื้อจะแห้ง แล้วผมจะได้กินข้าวเที่ยงมั้ยเนี่ย
ผมเดินมานั่งที่โซฟากลางห้องก่อนที่จุนไคจะมานั่งข้างๆ
“เสื้อแห้งยัง?”
“ตลกล่ะ พึ่งใส่เครื่องกี้จะเสร็จมั้ยล่ะ?” ถูกสวนกลับมาดอกนึงเบาๆ
“แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ชอบโชว์หรอ?”
“ไม่มีเสื้ออ่ะ รอเสื้อแห้งอยู่เนี่ย...เพราะนายคนเดียว ถ้านายปล่อยให้ฉันทำแต่แรกก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก” ได้โอกาสก็ขอจัดสักดอกหน่อยเถอะ
“ฉันต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น ฉันหยิบได้ก่อนแท้ๆ นายนั้นแหล่ะที่มาแย่ง” ซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างจุนไคไม่ยอมง่ายๆหรอก
“ไม่คุยกับนายเรื่องนี้แล้ว ทำผิดก็ไม่ยอมรับผิด” ผมหันหน้าไปอีกข้างของโซฟา ซึ่งตอนนี้ถูกแบ่งเป็นสองข้าง
“หึ ใครกันแน่ที่ผิด” ซึ่งเสียงจุนไคก็เงียบลงไปเหมือนกัน
เมื่อผ่านไปหลายนาที ความเงียบเริ่มครอบงำพื้นที่นี้ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ
จนจุนไคพูดขึ้นมา “นั่งอยู่แบบนั้นไม่หนาวหรือไง...”
จะว่าไปผมก็หนาวอยู่นะ แอร์เท่าไหร่เนี่ยทำไมหนาวจัง แต่ หึ ไม่อยากคุยด้วยหรอก เชอะ
“...” ผมเงียบเป็นคำตอบให้เขา
หมอนั้นลุกจากโซฟาไปไหนก็ไม่รู้แป๊บนึง ก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม
“เอา ใส่นี่ก่อน เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก” ผมเหลือบไปมองของที่เขายื่นมาให้แว่บนึงก่อนจะหันหน้าไปทางเดิม
จุนไคยื่นเสื้อสีขาวตัวนึงมาให้ผม
“จะใส่เองดีๆ หรือจะให้ฉันใส่ให้” หมอนั้นไม่ว่าเปล่าเดินเข้ามาจะกระชากผ้าเช็ดตัวออกจากตัวผม
ผมฉุดไว้ได้ทัน ก่อนจะรับเสื้อของเขามาดีๆ “ใส่เองก็ได้”
“พูดง่ายๆอย่างนี้สิ ถึงดูน่ารักขึ้นมาหน่อย” -///-
ผมกางเสื้อที่ที่เขายื่นมาให้ดูก่อนจะบ่นออกมา “ทำไมนายใส่เสื้อตัวใหญ่จัง”
จะไม่ให้บ่นได้ไงล่ะครับ ก็ดูสิ ตัวผมเล็กๆเอง ให้ใส่เสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ไง คอก็กว้างชิปหาย
“บ่นอยู่นั่นแหล่ะ จะใส่ไม่ใส่”
ผมรีบสวมเสื้อของจุนไค ก็ยังดีกว่าห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวล่ะวะ ผมส่องกระจกตรวจสอบตัวเอง
โห พอใส่เสื้อปุ๊บ คอเสื้อนี่ตกไปอยู่ที่ไหล่ผมทันที แล้วชายเสื้อนี่ก็ยาวจะลากดินอยู่แล้ว (เวอร์ไปที่จริงแค่ถึงเข่า)
ผมดึงคอเสื้อที่ตกไปที่ไหล่ขึ้นหลายครั้งแล้วนะ แต่มันก็ยังตกไปที่ไหล่เหมือนเดิม
“นายกะจะซื้อเผื่อไว้ 10 ปีเลยรึเปล่าเนี่ย?” ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม เห็นจุนไคกำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ของเขาอยู่
“ใส่ๆไปเหอะหน่า”
พอนั่งได้สักพักผมก็รู้สึกคันที่บริเวณแขน คอ นิดหน่อย เลยใช้มือนี่แหล่ะเกาให้มันหายคัน
แต่พอยิ่งเกาทำไมมันยิ่งมัน เอ้ย! ยิ่งคันกว่าเดิม โอ๊ย คานนนนนนนน
แขน และลำคอของผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เพราะผมเกาแรงขึ้น
จุนไคที่เห็นว่าผมนั่งไม่นิ่งเลยละสายตาจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองผม
“เป็นอะไร?”
“ไม่รู้อ่ะ อยู่ดีๆมันก็คันขึ้นมาเฉยเลย แบบโคตรคันเลย โอ๊ยๆ” ผมเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว
“ตอนโดนน้ำหกใส่ ล้างไม้ล้างมือยัง” จุนไควางโทรศัพท์ไว้ก่อนจะค่อยๆเข้ามาดูผมใกล้ๆ
“ยังเลย” ซึ่งผมก็ยังคงเกาต่อไป แม่งงงงงงงงงงงงง คันเว้ยยยยยยยยยยยย
“เห้ย อย่าเกาดิ ยิ่งเกามันจะยิ่งคัน” จุนไคจับข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้เพื่อไม่ให้ผมเกา
“โอ้ย คัน นายปล่อยมือดิ๊ คันเว้ย” ผมพยายามบิดข้อมือออกมาจากการควบคุมของเขา แต่แม่งแรงเยอะไปไหนวะ มือเหนียวยังกะปลาหมึก
“ไปล้างน้ำก่อน เดี๋ยวเอาคาราไมน์มาทาจะได้หายคัน”
จุนไคพาผมมาล้างไม้ล้างมือที่ห้องน้ำก่อนจะพามานั่งโซฟาดีๆก่อนจะหยิบคาราไมน์จากกล่องพยาบาลมาทาให้ผม
“เดี๋ยวฉันทาเองก็ได้นะ” ผมพูดเมื่อเขาเริ่มทายาที่แขนของผม
“นายน่ะอยู่นิ่งๆไป เดี๋ยวฉันทาเอง” เขาลูบไล้ครีมไปทั่วแขนที่เกิดเป็นรอยแดงเต็มไปหมด
ก่อนจะหยดคาราไมน์ลงบนมือแล้วลูบๆที่มือก่อนจะทาลงบนลำคอของผม
ทำไมผมรู้สึกแปลกๆอย่างนี้นะ ตอนแรกที่หนาวๆทำไมตอนนี้มันถึงร้อนอย่างนี้ ใครไปปรับแอร์รึเปล่า แล้วผมเกาหน้าตัวเองด้วยรึเปล่า ทำไมมันถึงแดงล่ะ
จุนไคลูบไล้เนื้อครีมที่บริเวณคอของผมอย่างเบามือ ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งนิ่งๆให้จุนไคทายาให้จนเสร็จ
“เสร็จแล้ว ดีขึ้นป่ะ?” เขาปิดฝายาก่อนจะถามผม
“ก็ดี” ผมไม่รู้สึกคันอะไรแล้วตอนนี้ ทำไมยายี่ห้อนี้ดีจัง (ไม่ใช่คนทายาหรอ) วันหลังเดี๋ยวผมซื้อมาใช้บ้าง
“ถ้าคันอีกก็บอก เดี๋ยวทาให้อีก”
“มะ..ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก”
วันนี้นายเป็นอะไรของนายเนี่ยหวังหยวน ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ทำไมๆๆๆๆ บ้าจริงๆเรา -///-
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
14/09/06 2.59: สวัสดี รีดเดอร์ยามดึกๆ เวลาหากินของแอนค่ะ (อุ่ย) วันนี้มาลงตอนที่ 2 แล้วน้าาาาาา เอาความฟินเล็กๆน้อยๆไปก่อนแล้วกัน ฮิฮิ ^^
ก็ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ดึกแล้วขอตัวนอนตายก่อนนะคะ บาอิ้ง~~
ปล.น้องมารอคอมเม้นท์ที่บอร์ดทุกวันเลย เต็มที่เลยค่ะ อยากเห็นคอมเม้นท์มากเลยอ่ะ
ปล2. ร่วมสกรีมที่ทวิตเตอร์ แท็ก #ฟิคบีโอวาย ได้น้าาาาาา
ความคิดเห็น