คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LESSON II : Nice To Meet You ^^ 'ㅅ'
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON II : Nice To Meet You ^^
ร่างเล็กของหวังหยวนกอดเอวของจุนไคแน่น
เพราะความเร็วที่เขาใช้ในการขับขี่มันเกินกว่าปกติ
ที่จริงเค้าไม่ได้เป็นคนขับรถเร็วอะไรอย่างนี้หรอก แต่แค่ต้องการแกล้งคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหลังมากกว่า
ไม่นานก็มาถึงที่หมาย
“ถึงแล้วที่นี่แหล่ะ”
หวังหยวนยอมลงจากรถแต่โดยดี
แล้วเค้าก็มองมาที่จุนไคอย่างงุนงง
“ยืนงงอะไรอยู่นั่น ตามมาสิ”
คนสูงกว่าเดินนำไปยังห้องของตัวเองที่อยู่บนชั้นสอง
คนตัวเล็กอยากถามใจจะขาดว่า
เค้ารู้ได้ไงว่านี่มันหอพักของเค้า แต่ติดอยู่ที่เค้าพูดไม่ได้ไง
ก็เลยได้แต่เดินตามหลังเค้าไปต้อยๆ
“นี่แหล่ะห้องฉัน
เดี๋ยวนายเข้ามาทำแผลก่อนแล้วฉันจะไปส่ง”
จุนไคยืนไขกุญแจห้องตัวเองก่อนจะหันไปบอกอีกคน
แต่อีกคนกลับไปยืนอยู่หน้าห้องข้างๆ
แล้วทำท่าจะเข้าไป
“เดี๋ยวๆนายจะทำอะไรน่ะ นั่นมันห้องใครก็ไม่รู้
ห้องฉันอยู่นี่เข้ามาสิ”
แต่หวังหยวนก็ยังคงพยายามจะไขกุญแจต่อ
จนจุนไคได้เข้ามาห้ามเอาไว้
เค้าพยายามอธิบายว่า นี่ห้องของเค้า
ด้วยการชี้ไปที่ประตูห้องแล้วชี้มาที่ตัวเค้าอีกทีนึง
“อย่าดื้อสิ เดี๋ยวตำรวจก็มาจับหรอก
เข้าห้องคนอื่นไม่ได้นะ” จุนไคออกแรงลากอีกฝ่ายให้เข้ามาในห้องของเค้าแทน
เห้ย จะลากทำไม นี่ห้องผม ผมจะเข้าห้องผม
อ้ากกกกกกกกกก
ด้วยความที่ร่างกายกำยำ กล้ามแขนเป็นมัดๆ
บวกซิกแพคครบครัน (?) เลยทำให้หวังหยวนถูกจุนไคลากเข้าห้องไปได้อย่างง่ายดาย
ชีวิตนี้ผมมีอะไรดีนอกจากการเรียนมั้ยเนี่ย
พอถูกลากเข้ามาในห้องได้
เค้าก็ถูกพาตัวไปที่เตียงทันที
เดี๋ยวๆนะ มาทำแผลไม่ใช่หรอ ทำไมต้องที่เตียง
อย่าบอกนะว่าไอ้หน้าแมวนี่เป็นโรคจิต ชอบจับเด็กหน้าตาน่ารักมาข่มขืนน่ะ ไม่นะ
ผมยังไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ตอนนี้ ใครก็ได้ช่วยผมที ช่วยผมด้วยยยยยยย
“นั่งอยู่เฉยๆ เดี๋ยวไปเอากล่องยามาให้”
ร่างเล็กถูกกดให้นั่งลงบนเตียงนิ่มๆ
ในกล่องยานั่นอาจจะมียาสลบอยู่ก็ได้ ผมต้องหนีสิ อยู่ไม่ได้แล้ว
สักพักเค้าก็กลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล
แต่ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
เพราะกลัวถ้าหากหนีแล้วเค้าจับได้จะโดนหนักกว่าเดิม
ผมขอนั่งอยู่เฉยๆให้เค้าปราณีผมก็พอ เผื่อว่าจะได้ไม่เจ็บมาก
“ทำไมนายต้องทำท่าเหมือนกลัวฉันขนาดนั้น
คิดว่าฉันจะพานายมาข่มขืนหรือไง” นั่นไงจริงๆด้วย ไม่นะ ป๊าม๊าเฮีย
ที่อยู่ต่างจังหวัด เจ๊ข้างบ้าน อากงอาม่าที่อยู่บนสวรรค์ ช่วยอาตี๋คนนี้ด้วย
“ฝันไปเถอะ อย่างนายหน่ะหรอ น่ารักให้ได้ครึ่งของ
พี่หยางมี่ซะก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”
อ่าวหรอ ผมคิดไปเองหรอเนี่ย แถมคิดไปไกลอีกด้วย
เหมือนชิ้นส่วนบนหน้าของผมทั้งหมดได้พังทลายลงมา
หน้าแตกนั่นเองครับ ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่สถานการณ์มันพาไป ผมไม่ผิด โอเคนะ
“ไหนดูสิ้ อยู่เฉยๆ ถ้านายดิ้นมันจะเจ็บ”
จุนไคนั่งลงข้างๆเตียงก่อนจะจับคางของหวังหยวนให้หันมาเพื่อดูแผลที่เค้าเป็นคนทำ
ตอนนี้มันเริ่มแห้งแล้ว แต่ยังมีรอยช้ำหลงเหลืออยู่
เค้าหยิบเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ขึ้นมาจะเช็ดรอบปากแผล
แต่อีกคนดูท่าจะไม่ยอมแต่โดยดี
พยายามส่ายหน้าบอกว่าไม่เอาอย่างเดียว
“ถ้านายยังไม่อยู่นิ่งๆ
เรื่องที่นายคิดอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ” เพราะคำขู่ของจุนไคจึงทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถหลีกหนีได้
และยอมให้เค้าทำแผลแต่โดยดี
โอ้ยๆๆๆๆๆ แสบๆๆๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย จิ้มเข้ามาได้
ทำเบาๆหน่อยไม่เป็นหรือไง ทำอย่างงี้ฆ่ากันเลยดีมั้ย
ก็ได้แต่คิดแค้นอยู่ในใจ ถ้าบอกออกไปได้ป่านนี้
ด่าเป็นสุนทรพจน์แล้ว
พอเค้าเช็ดแอลกอฮอล์เสร็จก็หยอดยาแดงให้เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“เสร็จแล้ว ว่าง่ายอย่างนี้หน่อยค่อยน่ารัก”
เค้าพูดพร้อมกับเก็บของเข้ากล่องพยาบาลแล้วเอามันไปเก็บไว้ที่เดิม
“ว่าแต่นายพักอยู่ที่ไหนอ่ะ ฉันจะได้ไปส่งได้ถูก”
หลังจากเอากล่องพยาบาลไปเก็บแล้วเค้าก็เดินกลับมาถาม
ก็ห้องข้างๆไง ^^
ผมชี้ไปที่ห้องข้างๆอีกครั้ง
“ห้องครัวหรอ นายอยากนอนห้องฉันก็ไม่เป็นไรนะ
แต่ห้องครัวมันรกนิดหน่อย ฉันไม่ค่อยได้ทำความสะอาดเลยช่วงนี้”
เพลียกับหมอนี่เหลือเกิน
ผมเอาหลังมือตัวเองมาแตะหน้าผากก่อนจะขวานหาเพื่อนรักคู่ใจของผม
กระดานคุงกับเมจิกจังยังไงล่ะ
“ ‘ผมอยู่ห้องข้างๆนี่แหล่ะ’ เอ่าหรอ นายอยู่ห้องข้างๆนี่ทำไมไม่บอกล่ะ”
“ ‘บอกแล้วแต่แมวมันไม่ฟัง’ แมวที่ไหนจะฟังนายรู้เรื่องล่ะ” กวนตรีนนนนนนนนนนนนนนน ที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“นายจะกลับเลยมั้ย ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง”
คราวนี้จุนไคเป็นฝ่ายถามบ้าง
หยวนส่ายหน้าให้เป็นคำตอบว่าไม่เป็นไร ก่อนจะลุกขึ้นเก็บของตัวเอง
“เดี๋ยวก่อนขอโทรศัพท์นายหน่อยสิ” จุนไคยื่นมือมาให้ผม
ผมได้แต่ทำหน้างงแต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ของผมไปให้เค้า
เค้ากดอะไรไม่รู้แล้วอยู่ๆเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องก็ดังขึ้น
เค้ายกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาให้ดูว่าเป็นของเค้าเอง
อ๋อหมอนี่หลอกเอาเบอร์เรานี่เอง
“ฉันชื่อหวังจุนไค นายล่ะ”
ผมยื่นมือไปจับมือของเค้าก่อนจะใช้นิ้วเขียนชื่อของผมลงไป
“หวัง....หยวน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ผมก็พยักหน้ารับให้เค้าไปหนึ่งที
“นายคงแชทเป็นใช่มั้ย
อย่าลืมตอบข้อความฉันด้วยล่ะ แล้วเจอกัน”
ผมโบกมือลาร่างสูงก่อนจะกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเอง
ผมเปิดดูโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ก่อนจะกดเข้าไปในแอพสีเขียวที่ปกติจะเงียบสงบ
และว่างเปล่า แต่ตอนนี้มีรายชื่อเพื่อนเพิ่มขึ้นมา 1 รายชื่อ
เพื่อนคนแรกและคนเดียวของผมเด้งขึ้นมา
เพื่อนคนแรกของผม
ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^
150416 13.31 : หลายๆคนคงสงสัยกันสินะคะว่าทำไมหยวนไม่พูด หยวนเป็นโรค Aphonia ค่ะ แต่สาเหตุเกิดจากอะไร รอติดตามไปเรื่อยๆนะคะ 55555+
เหมือนเดิมโนะ เม้นท์เยอะๆน้าาาาาาาา
#FicShhKaiYuan
บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น