คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LESSON I : Hey You!! (Re-Up)
‘TFBOYS’ { Šhh… [Silent Honey Heart]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON I : Hey You!!
เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ส่วนสูงประมาณ 160 กว่าๆ
สำหรับผู้หญิงเป็นส่วนสูงที่กำลังโอเค แต่ประเด็นอยู่ที่เค้าเป็นผู้ชายไง
บวกกับความกว้างของช่วงไหล่ที่เรียกได้ว่ามีอยู่น้อยนิด พร้อมกับผิวที่ขาวอย่างเป็นธรรมชาติ
รวมๆแล้วก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนนึง ที่ใส่แว่นตาและผ้าปิดปาก (?)
กำลังเดินสะพายกระเป๋า เดินผ่านผู้คนในย่านชุมชน เวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียน+เลิกงานพอดี
เลยทำให้มีผู้คนจำนวนมากมาเดินชุกชมกันเต็มไปหมด
“โอ้ย!! ทำไมเดินไม่ดูทางเลย”
เสียงของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้น หลังจากเธอเองต่างหากที่ไม่ดูทางแล้วมาชนเค้า
เด็กหนุ่มคนนั้นโค้งตัวลง 90 องศา เป็นการขอโทษ
แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปสักครับ
“แค่พูดขอโทษ แค่นี้ทำไม่เป็นหรอ
ไม่มีมารยาทจริงๆ”
มนุษย์ป้าคนนั้นก้มเก็บกระเป๋าสะพายที่กองอยู่ที่พื้นแล้วก็เดินจ้ำออกไป
เด็กหนุ่มคนนั้นได้แต่มองตามด้วยสายตาขอโทษแล้วก็กลับไปเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมายเหมือนเดิม
ไม่ใช่ไม่อยากขอโทษ แต่เค้าพูดไม่ได้ยังไงล่ะ
อ่อ ผมลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อหวังหยวนครับ ชื่อ
หยวน นามสกุล หวัง อายุ 15 อยู่ชั้นม.ปลายปีที่ 1 ครับ พวกคุณได้ยินผมใช่มั้ยครับ
ดีจังเลย ผมมีเพื่อนคุยด้วยแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ
คือผมกำลังเดินไปเรื่อยอ่ะครับ
เป็นอย่างนี้ประจำช่วงสอบ Test รายจุดเสร็จผมก็มักจะรีบหนีออกจากโรงเรียนทันที
ทำไมน่ะหรอ เพราะขืนถ้าอยู่ก็โดนใช้ให้ทำงานแก้ให้ เป็นกองเท่าภูเขาเลยน่ะสิครับ
ผมก็ขี้เกียจเป็นนะ แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้อีกล่ะ เลยต้องยอมทำแต่โดยดี
ผมพูดได้นะครับ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของผมหรอก
พวกคุณอยากรู้มั้ยครับว่าทำไม??
ไม่บอกหรอกครับ
เป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยอยากจะจำสักเท่าไหร่
เดี๋ยวถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่จะบอกก็แล้วกันนะครับ
เฮ้อ..... ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่
หรือจะว่าไปก็ไม่มีเลยน่ะครับ เวลาปกติผมก็ทำอะไรคนเดียวอยู่เรื่อย เหงารึเปล่า
ก็เหงานะครับ แต่ให้ทำไงได้ผมก็เหมือนตัวประหลาดของห้องอยู่แล้ว
ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับผมหรอกครับ มีพวกคุณอยู่ด้วยก็ทำให้ผมดีขึ้นเยอะแล้วแหล่ะ
เด็กหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่านี่มันก็ได้เวลากลับหอแล้ว
ถ้ากลับเย็นกว่านี้ รถประจำทางจะแน่นมากๆ แล้วก็ถ้าดึกกว่านี้ รถประจำทางก็จะหมด
คงต้องเดินกลับเอา
คิดได้อย่างนั้นเค้าก็เดินตรงไปยังป้ายรถประจำทางทันที
แต่เค้าก็ไปได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเข้าซะก่อน
ทำให้เค้าต้องหยุดเดินแล้วเข้าไปดูว่ามันคืออะไร
เมี๊ยวววววว~~~~
เจ้าเหมียวนี่นา ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้เนี่ย
โดนทิ้งหรอ น่าสงสารจัง
หยวนเดินเข้าไปในซอยแคบๆซอยนึงข้างทาง ก่อนจะอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นมาจากกล่อง
แล้วลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู
เจ้าแมวน้อยก็เลียนิ้วมือตอบรับเขาเช่นกัน
ดูๆไปเจ้าเหมียวนี่ก็เหมือนผมเลยว่ามั้ยครับ
โดนทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียว มีแต่คนเดินผ่านไป ไม่มีใครสนใจ
ว้า แย่จัง ที่หอพักเค้าไม่ให้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงซะด้วย
เจ้าเหมียวคงต้องอยู่ที่นี่ต่อไป เดี๋ยวไว้วันหลังฉันจะเอาขนมมาฝากแกนะ
“เห้ย มันเข้าไปในซอยนั่นแล้วว่ะ ตามไปดิ้”
อยู่ๆก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหลบในซอยเดียวกันนั้น
แล้วตามมาด้วยฝูงเด็กผู้ชายอีก 4-5 คน
พร้อมอาวุธครบมือ
เด็กคนที่วิ่งเข้ามาคนแรกวิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังหวังหยวน
“ช่วยด้วย พวกมันจะทำร้ายฉัน”
เด็กผู้ชายคนนั้นพูดขอความช่วยเหลือ พร้อมกับหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“มันมีพวกด้วยว่ะ จัดการแม่งเลย” ส่วนพวกนักเลงนั่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะถอยห่าง
แถมยังดาหน้าเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย
เดี๋ยวๆๆๆ ก่อน ผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่เกี่ยวนะครับ
อย่าทำอะไรผมเลย
ผมกอดเจ้าเหมียวไว้แน่น ทำท่าจะหลบแต่ก็หลบไม่ได้
เพราะไอ้คนข้างหลังมันจับผมไว้แน่น ใช้ผมเป็นโล่มนุษย์ให้ตัวเอง
ผมถูกพวกมันคนนึง
ซัดเข้าที่หน้าหมัดนึง พร้อมๆกับร่างที่ปลิวไปตามแรงที่ถูกต่อย เจ้าเหมียวกระโดดออกจากอ้อมแขนของผมวิ่งหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ผมล้มลงไปอย่างง่ายดาย
พร้อมกับแว่นตาและผ้าปิดปากที่หลุดออก
ผมยกหลังมือขึ้นมาเช็ดขอบปากของตัวเองที่มีเลือดสีแดงๆไหลซึมออกมา
เจ็บบบบบบ ฮือ ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้พวกนายเลยนะ
ทำไมต้องมาทำกับผมอย่างนี้
จากนั้น เค้าก็ล้วงหาปากกาเมจิกสีดำกับกระดาษแผ่นนึงก่อนจะเขียนข้อความลงไปในนั้น
พวกนักเลงคนนึงตามเข้ามาจะซ้ำผมอีกครั้ง
แต่ผมยกกระดาษแผ่นนั่นขึ้นมาก่อน
“ ‘อย่าทำผมเลย ผมไม่รู้เรื่อง’ งั้นหรอ” คนนั้นอ่านข้อความที่ผมเขียน
ผมพยักหน้ารัวๆ ทำหน้าตาใสซื่อ
“จำไว้นะมึง ถ้าไม่อยากเจอดี
อย่ามาท้าทายพวกกูอีก ป้ะพวกเรากลับ” หลังจากกระทืบเป้าหมายสำเร็จ
พวกนักเลงก็พากันกลับ
“จุนไค มึงทำไรอยู่วะ
จัดการผู้ชายตัวเล็กๆคนเดียวมึงยังไม่เสร็จอีกหรอ” เพื่อนๆของผมตามแล้ว
“พวกมึงกลับไปเลยนะ เดี๋ยวกูไปส่งเด็กคนนี้ก่อน”
ผมตะโกนไปบอกเพื่อนๆที่อยู่อีกข้าง
“ทำไมวะ หมอนั่นไม่ได้เป็นพวกไอ้เชี้ยนั่นหรอ”
“น้องเค้าไม่รู้เรื่องด้วยอ่ะ พวกมึงไปกันก่อนเลย”
จากนั้นพวกเพื่อนๆของเค้าก็เดินออกไป
“ลุกขึ้นไว้มั้ย” ผมถามเด็กหนุ่มคนที่โดนลูกหลงไปด้วย
เด็กคนนั้นพยักหน้าให้เป็นคำตอบ
ผมยื่นมือเข้าไปช่วยเค้าก็จับไว้แล้วค่อยๆลุกขึ้นมา
“ให้ฉันไปส่งมั้ย”
ผมถามเพราะรู้สึกผิดที่ต่อยหน้าน้องแกไป ทั้งๆที่น้องเค้าไม่รู้เรื่องด้วยเลย
น้องแกส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
ผมก็งงทำไมถึงไม่พูด พูดง่ายกว่าป่ะ
น้องแกก้มหาอะไรซักอย่าง แต่ดูเหมือนจะหาไม่เจอ
ผมเลยก้มไปเก็บแว่นตากับผ้าปิดปากที่อยู่ไม่ไกลจากเค้ายื่น
“หานี่อยู่ป้ะ” ผมยื่นแว่นตากับผ้าปิดปากให้น้องแก
แล้วน้องแกก็พยักหน้าแทนคำตอบให้ผมอีกรอบ
ผมชักมือกลับก่อน
“เป็นใบ้หรอ??”
น้องแกก็ส่ายหน้า เอ๊ะยังไง??
ถ้าไม่ได้เป็นใบ้ทำไมไม่พูดวะ
“แล้วทำไมไม่พูดอ่า”
น้องแกคงจะรำคาญเลยเอากระดาษมาเขียนส่งให้ผมอ่านซะเลย
“ ‘ไม่ อยาก พูด เอาคืนมาได้แล้ว
ไอ้หน้าแมว’ เห้ยว่าไงนะ”
ผมอ่านข้อความนั้นก่อนจะมองหน้าไอ้เด็กหน้าอ่อนนี่ กล้าดียังไงมาว่าผมหน้าแมว
ดูยังไงหน้าแมว นี่มันหน้าหล่อชัดๆ
น้องแกมือไวกว่า
คว้าแว่นตากับผ้าปิดปากไปได้ก่อนจะสวมมันคืน
“เห้ย เลือดออกด้วยหนิ ไหนดูสิ้” ผมจับใบหน้าเค้าไว้ก่อนจะเอียงไปทางขวาเพื่อดูขอบปากขวาที่มีเลือดออกซิบๆอยู่
“ขอโทษนะ มานี่เดี๋ยวทำแผลให้” ผมลากเค้าออกมาจากซอยแคบๆนั่น
ก่อนจะพามาที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล
แต่เค้ากลับสลัดมือผมออก แล้วก็เดินหนีไป
“เด็กอะไรวะ หัวดื้อเป็นบ้าเลย”
ผมเดินหนีจากไอ้หน้าแมวนั่นออกมา อ่ะๆ โอ้ย
เจ็บๆๆ ผมจับคางตัวเองเบาๆ พร้อมกับขยับมันเบาๆ
วันนี้ซวยจริงๆ ไปทำอะไรมาเนี่ย จะช่วยแมวอยู่ดีๆ
ก็โดนคนหน้าแมวต่อยเข้าให้ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งกับแมวตลอดชีวิต ผมเกลียดแมววววว!!!!!!
ผมเดินมารอรถประจำทางที่ป้าย ก่อนจะนั่งลงอย่างอ่อนแรง
อย่าให้เจออีกนะไอ้หน้าแมว วันหลังผมไม่ปล่อยไว้แน่
ผมดูเวลาอีกทีนี่ก็เลยเวลารถออกไปแล้ว
ผมต้องรออีกตั้ง 2 ชั่วโมงเลยหรอเนี่ย รถคิวต่อไปถึงจะมา เฮ้ออออออ
ซวยจริงๆเลยวันนี้ อยากจะกรีดร้องดังๆซะตรงนี้เลย
ปรี๊ด ปรี๊ด
ใครบีบแตรวะ บีบอย่าแม่แกหรอ รำคาญโว้ย
ไปบีบไกลๆไปดิ๊
“ไม่ขึ้นมาจริงอ่ะ” ผมหันไปตามเสียงที่เหมือนพึ่งได้ยินมาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
ไอ้หน้าแมวกำลังนั่งอยู่บน บิ้กไบค์ Kawasaki Ninja 300 บีบแตรอยู่นั่นแหล่ะ
ผมจะทำเป็นไม่สนใจก็แล้วกัน
เราก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้วด้วย
“ไอ้เด็กผ้าปิดปากนั่นน่ะ จะขึ้นมาดีๆมั้ย
ปล่อยให้แฟนรอนานๆมันไม่ดีนะ” ผู้คนแถวนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียวอย่างมิได้นัดหมาย
จะตะโกนหาปะป๊ามะม๊าแกหรอ ผมไม่ได้อยากเป็นที่สนใจขนาดนี้
ผมหันไปมองตาขวางใส่ไอ้หน้าแมวที่กำลังทำหน้ากวนฝ่าพระบาทอยู่ข้างทางนั่น
ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นไปซ้อนรถมอไซค์มัน
เออ พอใจรึยัง ทำให้คนอื่นเค้าอับอายแบบนี้อ่ะ
ผมก็ได้แต่บ่นในใจอยู่แบบนี้
พวกคุณคงไม่เบื่อผมใช่มั้ย ช่วยเข้าข้างผมด้วยนะครับ
“พูดง่ายๆอย่างนี้หน่อย ค่อยน่ารัก” หยอดผมอีกและ
ผมเลยทุบหลังให้ทีนึง เป็นสัญญาณว่าออกรถได้แล้ว อายมากพอแล้ว คนก็มองกันจังเลย
ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้ครับ
150415 19.53 : สวัสดีคาร้าาาาาาา ตอนแรกลงแล้วเย้ๆๆๆๆ //จุดพลุ
ตอนแรกว่าจะรอให้ #FicÜKaiYuan จบก่อนค่อยลง แต่แล้วก็ระงับความอยากไม่ได้ เลยสนองนี้ดตัวเองซะหน่อย ลงซะเลย 55555+ //คือแต่งฟิคตามใจตัวเองนั่นเอง รีดเดอร์ไม่ว่ากันเนาะ
ก็จากที่ลงอินโทรไปก็มีคนสนใจเยอะกว่าที่คิด แอนดีใจมากเลยค่ะ ก็อยากให้อ่านฟิคแอนไปนานๆน้า รักแอนไปนานๆ //ใครจะไปรักแกยัยนี้นี่
แล้วก็สุดท้ายนี้คอมเม้นท์กันเยอะๆน้า แล้วก็บางทีแอนอาจจะหายไปบ้างบางช่วง ทวงฟิคได้นะคะแอนไม่กัดที่ TW : @Marionnette_X น้าาาาา
แล้วก็อย่าลืมไปสกรีมได้ที่ #FicShhKaiYuan ด้วยน้าาาาาาา
รู้สึกว่าเว่อเยอะไปแล้ว บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น