คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : LESSON XII : Fracture 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON XII : Fracture
---<<YUAN Part>>---
วันนี้ทุกคนในคลาสของผมต่างก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันคือ ต่างกังวลกับผลสอบที่กำลังจะประกาศในวันนี้ มันทำให้ผมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำอะไรไม่ถูก จนมิสลี่อินเดินเข้ามาในห้อง
“วันนี้เราจะประกาศผู้ผ่านเข้ารอบ 1 ใน 10 คน ที่จะได้อยู่คลาส S ต่อไป ไม่เรียงคะแนนนะ แล้วก็ครูจะประกาศวันละ 1 คน ตั้งใจฟังกันให้ดีล่ะ”
เชี่ย!!!! นี่มันเรื่องบ้าจริงๆ ถ้าเกิดไม่ประกาศให้หมดภายในวันนี้ก็คือว่าต้องลุ้นไปวันต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะครบคนนั้นหรอ
“สำหรับคนแรกที่ผ่านเข้ารอบนะ...” นักเรียนทุกคนภายให้ห้องต่างเงียบเตรียมฟังสิ่งที่มิสลี่อินกำลังจะบอก
พวกเราต่างลุ้นกันตัวโก่งว่าจะใช่ชื่อตัวเองรึป่าว
“แสดงความยินดีด้วยนะ....หวังจุนไค เธอเป็นคนแรกของคลาสเรา” ทุกคนปรบมือให้เขา มันก็แน่อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องลุ้นเลย คนอย่างหมอนั้นไม่ผ่านสิแปลก
“ดังนั้น ในวันพรุ่งนี้ เธอจะย้ายไปเรียนที่ตึกใหม่ พร้อมกับนักเรียนอีกคนที่จะประกาศในวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วครูขอตัว” มิสลี่กล่าวไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“อ่อ...ครูลืมบอก ตั้งแต่วันนี้ไปอีก 10 วัน พวกเธอไม่มีเรียนนะ” แล้วมิสก็เดินจากไป
ทุกคนที่นั่งเกร็งกันมาทั้งคาบก็คลายลงเล็กน้อย บางคนก็เดินเข้าไปแสดงความยินดีกับจุนไค
“จุนไค นายสุดยอดไปเลย ฉันว่าแล้วว่านายต้องผ่านแน่ๆ” เสียงเล็กๆของสาวน้อยน่ารักเดินเข้าไปแสดงความยินดีกับเขา พร้อมยกนิ้วให้
“ขอบคุณนะ” แล้วเขาก็ออกจากวงนั้นเดินตรงมาหาผม
“นายจะไม่ดีใจกับฉันหน่อยหรอ?” จุนไคนั่งลงที่โต๊ะข้างๆผมเพราะมันว่างอยู่ก่อนจะทักผมขึ้น
“มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นา ถ้านายสอบไม่ผ่านสิแปลก” ผมทำหน้ามั่นไส้ใส่เขาเล็กน้อย
“เฮอะๆ ว่าแต่นายเหอะ จะผ่านมั้ยเนี่ย” อึก... จุนไคยิงคำถามที่แทงใจดำใส่ผม คนเค้ากำลังกังวลอยู่เนี่ย
“ไม่รู้สิ ถ้าจะยาก...เฮ้อ~~” พูดเสร็จผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพื่อคลายความกังวล
“ไม่ต้องคิดมาก ฉันว่านายผ่านอยู่แล้ว ก็นายออกจะเก่งนี่”
“ไม่ต้องมาปลอบใจฉันก็ได้ ทำใจไว้แล้วเนี่ย”
“จุนไคค๊าาาาาาาาาา คุยอะไรกันอยู่หรอ?” อยู่ๆจีแอก็เข้ามาแทรกกลางระหว่างบทสนทนาระหว่างผมกับเขา
“ก็คุยเรื่องข้อสอบเนี่ยแหล่ะ หยวนเขากังวลน่ะ”
“จุนไคกับหยวนนี่สนิทกันจังเลยนะคะ เป็นห่วงกันด้วย” จีแอพูดแล้วแวบนึงหางตาของเธอก็มองมาที่ผม
“แน่นอนครับ ก็เราสองคนเป็น....” ผมรีบปิดปากจุนไคไว้ กลัวหมอนั้นจะพูดบางอย่างออกไป
“เพื่อน! เพื่อนสนิทน่ะ” ผมตอบแทนเขา
“อ่อ หรอคะ” ถ้าผมฟังไม่ผิดเหมือนได้ยินเสียงจีแอกระแทกเสียงเล็กน้อยถึงปานกลาง
“ทำไมนายไม่บอกเธอไปตรงๆล่ะว่าเราเป็นอะไรกัน” จุนไคที่เอามือผมออกจากปากได้แล้วก็หันมากระซิบกับผม เพื่อให้เราได้ยินกันสองคน
“เป็นอะไรกันล่ะ ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย นายอย่าเพ้อเจ้อ”
“งั้นจุนไคไปหาอะไรกินกันนะ เดี๋ยวจีแอเลี้ยงเอง ฉลองที่สอบผ่านไง” จีแอส่งลูกออ้อนไปให้คนข้างๆผม มีหรือเขาจะไม่ยอมลูกอ้อนของหญิงสาว
“แต่...หยวนไปด้วยกันมั้ย?” จุนไคหันมาถามผม
“เอ่อ...ไปก็ได้” ถึงปากจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่จะให้ผมทนดูคนที่ผมชอบไปกับคนอื่นสองต่อสองมันก็ไม่ใช่ป่ะ
“หยวน มีรุ่นน้องมาหาอ่ะอยู่หน้าห้อง” เพื่อนคนนึงเดินเข้ามาบอกผม
“หว่า...แย่จัง หยวนคงไปด้วยไม่ได้แล้วสิ ไว้คราวหน้านะจ๊ะ” แล้วจีแอก็ควงแขนจุนไคเดินออกจากห้องไป โดยมีสายตาของจุนไคเหลียวหลังมองกลับมาหาผม
เรื่องของเรายังไม่ชัดเจน ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปก่อน ผมยังรอเขาเสมอนะ
แล้วผมก็เดินออกมาหน้าห้องเพื่อหาคนที่มาหาผม
เสี่ยวตี้นั่นเอง
“พี่หยวนครับ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” เสี่ยวตี้เอ่ยปากชวน
เซ็งๆอยู่พอดี ไปหาอะไรกินก็ โอเคนะ “อื้ม”
แล้วผมก็เดินไปพร้อมกับเสี่ยวตี้
ถึงว่าเขาจะเป็นรุ่นน้อง ถึงเขาจะเด็กกว่าผม แต่ความสูงนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ถึงจะสูงกว่าผมไม่มาก แต่ก็สูงกว่าผมอ่ะครับ พระเจ้านี่ช่างลงโทษส่วนสูงของผมอย่างนี้นะ กับจุนไคนี่ไม่ต้องพูดถึง หมอนั้นสูงจริงๆครับ ผมนี่ยืนขึ้นยังถึงแค่ไหล่เขาเองครับ พูดแล้วก็อยากร้องไห้ครับ
“พี่หยวนอยากกินอะไรหรอครับ?” เสี่ยวตี้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังเหม่อลอยอยู่
“อะ..เอ่อ อะไรก็ได้ แล้วแต่นายเลย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกินอะไร”
“งั้นไปคาเฟ่ทีเรียกันมั้ยครับ มีขนมอร่อยๆเยอะแยะเลย”
“โอเค” แล้วผมก็เดินตามเสี่ยวตี้ไปโดยไม่พูดอะไรอีก
พอเข้าไปในคาเฟ่ทีเรีย ก็เจอกับจุนไคและจีแอที่กำลังนั่งกินขนมกันอยู่สองคนที่โต๊ะติดหน้าต่างตัวในสุด
“อ้าวนั่นมันรุ่นที่จุนไคกับเด็กหญิงโรงเรียนตรงข้ามที่เพิ่งย้ายมานี่ครับ พวกเขาสองคนคบกันอยู่หรอ” เสี่ยวตี้พูดขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในร้าน
“ฉันว่าเราไปที่อื่นกันเถอะ” ผมดึงแขนเสี่ยวตี้ไว้ก่อน คือไม่อยากเห็นจุนไคกับจีแออยู่ด้วยกันอ่ะ กลัวห้ามใจไม่ไหว
“อ่าทำไมหรอครับ นี่ไงมีขนมที่รุ่นพี่ชอบตั้งเยอะเลยเนี่ย” เสี่ยวตี้ก็งงที่จู่ๆผมก็เปลี่ยนใจกะทันหัน
“ฉันอยากไปกินที่อื่นอ่ะ นะนะ” ผมลองอ้อนเสี่ยวตี้ดู
“ได้ครับๆ” แล้วก็สำเร็จ น้องเขาทำตามที่ผมบอกทันที
“หยวนนี่นา” จู่ๆ จีแอก็ทักขึ้นแล้วรีบเดินตรงมาหาผม
แย่แล้ว รู้วตัวเข้าสะได้
“อ้าวมากับใครเนี่ย”
“ผมเสี่ยวตี้ครับ” เสี่ยวตี้ทักทายไปตามประสาคนเจอกันครั้งแรก
“แฟนหยวนหรอ?” ห๊าาาาาาาาาา แฟนหรอ ถามมาได้
“เปล่าครับ ผมกับพี่หยวนยังไม่ได้เป็นแฟนกัน...แต่ผมกำลังจีบอยู่ครับ” อืม อืม อืม เอ่ะ พอฟังแรกๆเสี่ยวตี้ก็พูดดี แต่พอประโยคหลังมาทำให้ผมต้องมองหน้าเขา
“มานั่งด้วยกันมั้ย?” จีแอเอ่ยชวน
“มะ..ไม่ดีกว่า” ผมปฏิเสธออกไปทันที
“น้า มานั่งด้วยกันเถอะ คนเยอะๆจะได้สนุก” แล้วจีแอก็จัดการดึงแขนผมตรงไปที่โต๊ะที่มีจุนไคนั่งรออยู่
“จุนไค หยวนก็มากินร้านนี้เหมือนกัน แล้วนี่แฟนหยวน เสี่ยวตี้” จีแอที่เดินมาถึงโต๊ะแล้วก็จัดการแนะนำตัวให้เสี่ยวตี้โดยอัตโนมัติ
“ไม่ใช่ๆนะครับ ยังไม่ถึงขั้นเป็นแฟนกัน” เสี่ยวตี้ก็แก้ตัวเป็นรอบที่สอง
“อ่อ...” จุนไคตอบรับด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีความหมายใดๆอยู่ในแววตานั้น
“เอ่านั่งๆๆ” จีแอบอกให้ทุกคนนั่งลง
จีแอนั่งตรงข้ามจุนไค ส่วนผมก็นั่งตรงข้ามเสี่ยวตี้ และนั่งข้างจุนไค
ผมแอบมองหน้าเขา แต่เขาก็ไม่สนใจผม เขาคงกำลังเข้าใจผิดเรื่องผมกับเสี่ยวตี้แน่ๆเลย ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์
ผมเลยแอบจับมือเค้าไว้ เพราะมันอยู่ใต้โต๊ะ เลยไม่มีคนเห็น
ผมบีบมือเขาไว้แน่นๆ เพื่อให้เขาสบายใจ ผมกับเสี่ยวตี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน
“พี่หยวนลองกินนี่ดูสิ อร่อยนะครับ” เสี่ยวตี้ตัดเค้กแบ่งมาให้ผม
“จุนไคดูสิ คู่นี้เค้าหวานกันเนอะ จีแออยากได้แอบนี้บ้างอ่า อยากชิมเค้กของจุนไคจัง” จุนไคปล่อยมือจากผมก่อนจะใช้มันตัดเค้กให้จีแอบ้าง
นายยังไม่รู้สินะ......สิ่งที่ฉันต้องการบอก
นายไม่เชื่อใจฉันแล้วหรอ......หวัง จุนไค
“ขอตัวก่อนนะ ลืมไปว่าวันนี้ต้องรีบกลับ” ผมลุกขึ้นแล้วเอ่ยลาก่อนจะเดินออกไป ที่จริงมันเป็นข้ออ้างที่งี่เง่ามาก จริงๆแค่ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้วต่างหาก
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ” แล้วเสี่ยวตี้ก็เดินตามผมมา
--------------------------------------------------------- S2 -----------------------------------------
150201 0.20 : มาอัพแล้วเนอะ #หลบหลีกขั้น10อย่าปาอะไรมาน้าาาา
ไม่มีคำแก้ตัวค่ะ ที่อัพช้าเพราะ คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะต่อยังไง แล้วก็การบ้านเยอะด้วย สอบเยอะด้วย งานต่างๆนาๆ Everything is เยอะไปหมดเลยค่ะ
ไม่เป็นไรโนะไหนๆก็มาอัพแล้ว 555555
แอนยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบง่ายๆหรอก ขอยืดไปอีกนิสนึง
พอดีคิด plot เรื่องใหม่ได้เลยร่างๆไว้นิดนึง ถ้าเรื่องนี้จบเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะรีบต่อเรื่องใหม่เลยเนาะ
ทอกค์นี้เยอะจัง ไปแล้วค่ะ บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น