คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : LESSON XI : Class S Pt.2 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
LESSON XI : Class S Pt.2
---<<YUAN Part>>---
ตอนนี้ในห้องของผมกำลังเกิดบรรยายกาศที่น่าอึดอัดที่สุดเกิดขึ้น เมื่อวันหลังจากงานเต้นรำนั้น คลาส S ของโรงเรียนตรงข้ามก็ย้ายเข้ามาเรียนร่วมกับโรงเรียนของผมและที่พีคสุดก็คือ มิสลี้อินเข้ามาบอกว่า
“อาทิตย์หน้าเราจะมีการสอบคัดเลือก คลาส S กัน เพราะ คลาส S จริงๆแล้วมีได้มากสุด 10 คน จึงจะเอาเพียงแค่คนที่สอบได้อันดับ 1-10 เท่านั้นที่จะได้อยู่คลาส S ต่อไป ส่วนคนที่ไม่ผ่านก็จะได้กลับไปอยู่ คลาส A ของโรงเรียนตัวเอง” มิสลี้อินได้กล่าวไว้
ซึ่งมันเป็นอะไรที่แบบ ฆ่ากันให้ตายซะดีกว่าทำแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลยสำหรับคนที่สอบเข้ามาได้ในตอนแรก แล้วจะมาคัดออกแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน?
ตอนนี้ห้องเรียนก็เหมือนสมรภูมิรบ ไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น คาบเรียนรู้ด้วยตัวเองหมดไปกับการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบ ทุกลมหายใจเข้าออกเป็นสมการคณิตศาสตร์ ทุกย่างก้าวเป็นสูตรฟิสิกส์ เคมี
ทุกคนต่างเคร่งเครียดกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในสัปดาห์หน้า ตัวผมก็เช่นกัน จากที่ผมอ่านหนังสือบ้าง กลายเป็นต้องอ่านเพิ่มขึ้นอีกเป็นหลายเท่าตัว พวกนักเรียนหญิงที่เข้ามาใหม่ก็เอาแต่ทำโจทย์ของตัวเอง ไม่มีเวลาที่เราจะได้ทำความรู้จักกัน แต่ก็เป็นเพราะพวกเธอไม่ใช่หรอที่ทำให้เราต้องลำบากอย่างนี้ ถ้าสองโรงเรียนไม่รวมเข้าด้วยกัน เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก
“หยวนๆ ข้อนี้นายทำผิดนะ ลองแก้ดู” จุนไคชี้ไปที่โจทย์วิชาคณิตศาสตร์ที่ผมทำเสร็จแล้วให้เขาตรวจดู
“ทำไงอ่ะ ข้อนี้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ สอนหน่อยดิ”
“ก็อย่างนี้ไง เอาตรงนี้ส่วนด้วยตรงนี้ แล้วก็ย้ายข้างไง....” แล้วจุนไคก็อ้อมมาข้างหลังผม ก่อนจะโน้มตัวลงมา แล้วจับดินสอกดในมือผมไปเขียน
คือท่านี้ผมโคตรมีสมาธิฟังนายมากเลยครับ ทำอะไรเนี่ย โจ้งแจ้งชิบหายเลย ตอนนี้ไม่ได้มีแค่เรานะเว้ย
“หยวน ฟังอยู่ป่ะเนี่ย...เข้าใจมั้ย?” ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ เพราะเมื่อกี้ไม่ได้ฟังเขาสักคำ
เขาถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเริ่มสอนผมใหม่ตั้งแต่ต้น
ผมว่า 1 ใน 10 คนนั้นต้องมีจุนไคแน่ๆ ผมฟันธงเลย แต่ผมนี่สิลำบากแน่ เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้เก่งมาก แต่ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะได้อยู่กับจุนไคไง
“นายทำได้อยู่แล้ว เชื่อฉันสิ” เขาพูดให้กำลังใจผมก่อนที่จะอ่านหนังสือของตัวเองต่อ
หลายคนคงคิดว่าขาดอะไรไปบางอย่างใช่มั้ยล่ะครับ พวกคุณคิดถูกแล้วล่ะ มยองโฮจอมกวนบาทาหายไปไหน อยากรู้ล่ะสิ(หรือไม่) มันไปอ่านหนังสือกับจุนฮุยสองคนครับ เพราะมันไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ เลยชอบให้จุนฮุยสรุปใจความสำคัญให้ฟัง คู่นี้ผมว่าน่าจะไปด้วยกันได้ แต่สงสารจุนฮุยอ่ะ อยู่กับคนปากสุนัขอย่างนั้นได้ยังไง
ผมคงต้องอ่านหนังสือต่อแล้ว ไม่งั้นมีหวังตกห้องแหง่ๆ
ช่วงพักกลางวันที่น่าจะคึกคักแต่วันนี้ก็คึกคักเหมือนเดิม ไม่สิคึกคักมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะมีผู้หญิง 10 คนมาเดินในแคนทีน ถ่ามกลางชายหนุ่มหลายพันคน พวกเธอจึงเป็นจุดสนใจชั้นยอด
ผมก็ซื้อข้าวแล้วเดินมานั่งที่ประจำกับจุนไค
แต่แล้วก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมานั่งลงข้างๆผม เป็นคนคนเดียวกับที่มาขอผมเต้นรำในวันนั้น ชื่ออะไรนะ ผมจำไม่ได้
“หยวนจำ หยวนซีได้ป่าวคะ ที่งานเต้นรำไง” เธอทักผมด้วยความสดใส
“อ๋อ จำได้สิ...ครับ” แล้วเด็กผู้หญิงอีกคนก็นั่งลงข้างจุนไคเหมือนกัน
“อ้าว จีแอ เป็นไงบ้าง” จุนไคทักเธอขึ้น เธอเป็นคนคนเดียวกับที่งานเต้นรำที่เต้นคู่จุนไคไง ผมจำได้แล้ว พอมาเห็นใกล้แล้วก็น่ารักดีเหมือนกัน
แต่ทำไมสองคนนี้ดูสนิทสนมกันจัง
“หยวนนี่ จีแอ จีแอนี่ หยวน” จุนไคแนะนำจีแอให้ผมแล้วก็แนะนำผมให้จีแอ
“ฉันรู้แล้วค่ะ หยวนซีพูดถึงอยู่บ่อยๆ”
“หยวนซีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” แล้วหยวนซีก็แนะนำตัวเองกับจุนไค
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” แล้วจุนไคก็จับมือทำความรู้จักกับเธอ
“ทุกคนคงอึดอัดมากสินะ อยู่ๆเราก็ย้ายมา แถมยังต้องแข่งกันอีก” จีแอพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าๆ
“มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่หนิ เข้าตัดสินใจแล้ว” จุนไคพูดเพื่อให้เธออารมณ์ดีขึ้น
ผมนั่งฟังบทสนทนาทั้งหมดเงียบๆ ไม่ได้แทรกอะไร รู้สึกว่าจุนไคกับจีแอเข้ากันดีจริงๆนะ
“หยวนเป็นคนพูดน้อยหรอคะ เห็นไม่ค่อยพูดเลย” หยวนซีทักขึ้นเมื่อเห็นผมเงียบไปนาน
“ป่าวหรอก แค่ไม่รู้จะพูดอะไรน่ะ ผมอิ่มแล้วขอตัวนะ” ผมว่าแล้วก็ยกจานข้าวของตัวเองเตรียมไปเก็บ
“นายไปแล้วหรอ ไปพร้อมกันสิ” จุนไคลุกขึ้นตามผม
“จุนไคคะ จีแออยากเดินดูรอบๆโรงเรียน พาจีแอไปหน่อยนะคะ หยวนซีก็อยากไปเนาะ” จุนไคทำหน้าลำบากใจ
“นายพาจีแอกับหยวนซีไปเถอะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ” ผมว่าแล้วก็เอาจานไปเก็บแล้วขึ้นห้องเรียนของตัวเองเลย
ผมเดินมาที่ล็อกเกอร์ของตัวเองเพื่อเอาของ แต่พอเมื่อเปิด ก็พบกับกองจดหมายที่ทะลักออกมาจากตู้ คงเป็นพวกแฟนคลับล่ะมั้ง
“พี่หยวนครับ นี่ครับ...พี่สู้ๆนะครับ” มีรุ่นน้องคนหนึ่งเดินเข้ามายื่นซองจดหมายให้ผมก่อนจะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ผมพลิกซองจดหมายดู
‘จาก...เสี่ยวตี้’
ผมแกะจดหมายอ่าน
‘ผมได้ข่าวว่าพี่จะสอบคัดเลือกคลาส S สู้ๆนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้’
ผมอ่านตัวหนังสือที่พยายามคัดมาแล้วก็อมยิ้มไป ผมชอบจังของที่ทำด้วยใจนี่มันดีจริงๆเลย มันแสดงถึงความจริงใจที่เจ้าของต้องการจะมอบให้กับผู้รับ
เสี่ยวตี้ หรอ ขอบคุณนะ
1 อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนติดจรวดไอพ้น
และแล้ววันที่ผมไม่อยากให้ถึงก็มา (รู้สึกจะมีวันที่ไม่อยากให้ถึงหลายวันเลยนะหยวน) วันนี้ผมเดินเข้าโรงเรียนคนเดียว เพราะบอกจุนไคตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าไม่ต้องมารับ เพราะวันนี้เราต้องเป็นคู่แข่งกัน
สองข้างทางเต็มไปด้วยนักเรียนที่ชูป้ายเป็นกำลังใจให้กับคนเข้าสอบวันนี้ แต่ผมเดินไปส่วนใหญ่จะเป็นชื่อผมนะ แล้วคนที่ถือก็มีแต่ผู้ชายด้วย ผมควรดีใจสินะ
“สู้ๆนะ” อยู่ๆก็มีเสียงมากระซิบข้างหู ผมสะดุ้งนิดหน่อย เพราะอยู่ๆจุนไคก็เข้ามาหา
“นายก็เหมือนกัน สู้ๆนะ ทำให้เต็มที่” อากาศภายนอกเลขหลักเดียว แต่ภายในของผมมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว ตอนนี้ทำตัวไม่ถูก รู้สึกตื่นเต้นกว่าการสอบครั้งไหน เพราะครั้งนี้มันชี้ชะตาของผมเลยนะว่าจะได้อยู่คลาส S ต่อหรือไม่
“ส่งกระดาษคำถามไปข้างหลัง ได้แล้วเริ่มทำได้เลย สอบใช้เวลา 1 ชั่วโมง 5 วิชา 500 ข้อ รักษาเวลาด้วยนะคะ” บ้าจริง นี่มัน Super Speed Test ชัดๆ บ้าไปแล้วคนออกข้อสอบ 500 ข้อ 1 ชั่วโมง ต้องทำข้อหนึ่งต่อ 12 วิ ใครจะไปทำได้
พอผมได้รับข้อสอบปุ๊บ ก็จัดการลงมือทำอย่างรวดเร็ว ข้อสอบมันอยู่ระดับปานกลางถึงยาก ซึ่งบางข้อก็ทำไม่ได้จึงต้องทำเฉพาะข้อที่ทำได้ก่อน ไม่งั้นไม่ทันเวลาแน่นอนถ้ามัวแต่คิดข้อนั้น
“หมดเวลา ทุกคนวางปากกา ใครเขียนอะไรเพิ่ม จะถือว่าทุจริต แล้วปรับตก ใครเสร็จแล้วเชิญนอกห้องค่ะ”
ผมเดินออกจากห้องสอบด้วยร่างไร้วิญญาณ เพราะข้อสอบเมื่อกี้มันสูบพลังชีวิตของผมไปหมดแล้ว วันนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอีกแล้ว ขอลาตาย 2 วิครับ
“ยะ..หยวน”
“จุนไคคะ ไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ จีแออยากกินโกโก้ร้อนๆ” ผมเห็นจุนไคที่ออกประตูคนละด้านกับผมอยู่ไกลๆ เขากำลังจะทักผม แต่ก็ถูกจีแอลากไปไหนก็ไม่รู้
ผมก็คงต้องไปหาที่ผ่อนคลายซะแล้ว ไม่งั้นได้สมองระเบิดตายแน่ๆ
“พี่หยวนครับ พี่ว่างป่าวครับ” น้องคนเดิมที่ยื่นซองจดหมายให้ผมเมื่อวันโน้น ถามผมขึ้น ไม่รู้ว่าน้องเขามาจากไหน
“ก็ว่างนะ มีอะไรหรอ?”
“ผมว่าจะชวนพี่ไปหาอะไรกิน หลังสอบเสร็จใหม่ๆ ต้องผ่อนคลายนะครับ”
“เออ...คือ...” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
“เดี๋ยวผมเลี้ยงเองครับ”
“งั้นโอเค...นายชื่อเสี่ยวตี้ใช่มั้ย” ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ แค่เห็นแก่ของฟรี อิอิ
“ใช่ครับ” ผมสะพายกระเป๋าแล้วเดินตามเสี่ยวตี้ไป ไหนๆก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้วนี่
พอมาถึงร้าน ผมก็จัดการสั่งเต็มที่
“ทำไมนายถึงเลี้ยงพี่หรอ เราไม่ได้สนิทกันหนิ นายอยู่ชั้นไหนคลาสอะไรพี่ยังไม่รู้เลย” ผมถามความสงสัยของตัวเองไป เพราะที่เขามาทำดีกับผมต้องมาอะไรแฝงแน่ๆ
“ผมอยู่เกรด 7 คลาส A ครับ”
“แล้วทำไมนายถึงเลี้ยงพี่ล่ะ” ผมถามซ้ำอีกรอบ
“ผมชอบพี่หยวนนะครับ...แล้วก็จะจีบพี่ด้วย” ไอ้เด็กคนนี้มันพูดตรงจังวะ คำว่าชอบนี่มันพูดออกมาได้ง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ
“นาย ล้อพี่เล่นรึป่าว”
“ผมจริงจังนะครับ ผมรู้ว่าพี่ยังไม่มีแฟนใช่มั้ยล่ะ” มันก็จริงนะ ผมยังไม่มีแฟน แค่มีคนที่ชอบเฉยๆ
“ก็ใช่ แต่เราพึ่งรู้จักกันแค่ 1 ชั่วโมงเองนะ”
“ผมชอบพี่มานานแล้วครับ ตั้งแต่ตอนพี่อยู่ เกรด 7 แล้ว” นานขนาดนั้นเชียว
“นายจะทำอะไรก็ทำเถอะ ขี้เกียจพูดกับนายแล้ว”
ก็ดีเหมือนกัน อยากรู้เหมือนกันว่ามีคนมาจีบผมแล้วจุนไคจะเป็นยังไง แล้วไอ้เด็กนี่ก็บอกจะจีบให้ได้ ผมก็จะเล่นด้วยหน่อยล่ะกัน
--------------------------------------------------------- S2 ------------------------------------------------------
จีแอ ค่ะ
150117 12.38 : หวัดดีค่า มาลงแล้วน้า ที่จริงว่าจะลงตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว แต่ไม่มีเน็ตเลยได้มาลงวันนี้ ไม่เป็นไรโนะ 5555
ตอนนี้ก็ตามนั้นแหล่ะค่ะ แอนทีมเสี่ยวตี้นะคะรู้ยัง (อย่าปาค่ะอย่าปา) คือนางมาได้ถูกจังหวะมาก ที่ไคจะทำยังไงน้อ เอาใจช่วยพี่เค้าด้วยนะคะว่าจะทำยังไงต่อไป
ไปแล้วค่ะ บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น