คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Special Chapter : Nice Night 'ㅅ'
‘TFBOYS’ {β.Ö.Ỳ[Because Of You]} (KaiYuan) 'ㅅ'
Special Chapter : Nice Night
---<<YUAN Part>>---
8th November 2014
วันเกิดเป็นวันที่เจ้าของวันเกิดต้องมีความสุขมากๆในวันนี้ใช่มั้ยล่ะครับ แต่ไม่ใช่กับผม ทำไมวันเกิดของผมถึงยังมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างเบื่อหน่าย ไม่มีอะไรทำเลย
“หยวน แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะลูก ขอให้มีความสุขมากๆนะลูก พ่อกับแม่คงไม่ได้กลับบ้านนะลูก เดี๋ยวแม่จะซื้อของขวัญไปฝากเยอะๆเลย ไว้เจอกันนะลูก” เมื่อเช้าแม่ผมโทรมา วันเกิดปีนี้ผมคงต้องฉลองคนเดียวสินะ
ผมเปิดเฟสดูเผื่อมีอะไรให้หายเซ็งได้บ้าง
“HBD หวังหยวน ขอให้มีความสุขมากๆ”
“สุขสันต์วันเกิดจ่ะ”
“Happy Birthday To You”
มีแต่ข้อความอวยพรวันเกิดผมในเฟสบุ๊ค มีทั้งคนที่ผมรู้จักและก็ไม่รู้จักด้วย เขาคงเห็นแจ้งเตือนในเฟสบุ๊คว่าวันนี้เป็นวันเกิดผมมั้ง ก็เลยมาอวยพร
แต่ถ้าผมไม่ได้ใส่วันเกิดไว้ล่ะ จะมีสักกี่คนที่จำวันเกิดผมได้
ผมเชื่อว่าคนคนนั้นต้องจำได้แน่
ผมเลื่อนดูหน้าทามไลน์ของตัวเองไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่พบคำอวยพรของคนคนนั้นสักที จนมาถึงโพสแรกของวันนี้
“กูคนแรกเลยนะมึง ขอให้มีความสุขมากๆ สูงขึ้นมากๆนะมึง ไม่มีไรมากแค่นี้แหล่ะ” พร้อมแนบรูปผมกำลังนอนหลับอ้าปากมาด้วย คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ไอ้มยองโฮเพื่อนสุดรัก รักมากจนจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว
“มึงนะมึง เออ แต๊งว่ะ” ผมเม้นใต้โพสของมัน ก่อนจะพับแลปท๊อปเครื่องหรูลง
หรือว่าเขาจะจำวันเกิดผมไม่ได้กันนะ
แค่คิดแค่นั้น ทำไมผมต้องเศร้าขนาดนี้ด้วยเนี่ย เขาจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
ผมออกไปหาอะไรทำนอกบ้านดีกว่า อยู่แต่ในบ้านอุอู้จะตาย
ผมหยิบมือถือที่พ่อกับแม่พึ่งถอยให้ใหม่ๆเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า ยี่ห้อเป็นชื่อผลไม้ ขึ้นมากดโทรไปหาเพื่อนสนิทของผม
“มึงว่างป่ะ? ไปเดินเล่นกันมั้ย?”
“กูอยากไปว่ะ แต่กูมีธุระว่ะ ซอรี่ว่ะมึง”
“เออๆ ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” ผมกำลังจะกดวางสาย แต่มันพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่ลองโทรหาจุนไคแฟนมึงดูอ่ะ เพื่อเขาจะบินกลับมาหามึง”
“ฟง แฟนอะไร รายนั้นน่ะกูว่าคงลืมวันเกิดกูไปแล้วมั้ง ไปอยู่ปารีสตั้งปีนึงแล้วไม่เห็นติดต่ออะไรกลับมาหากูเลย สงสัยได้แฟนใหม่ที่นั้นแล้วแหง่ๆ” ผมพูดอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย ก็มันจริงนี่ครับ ไม่เคยติดต่อกลับมาหาผมสักที จะมีก็แค่โปสการ์ด กับตอบเฟสเดือนละครั้งอะไรประมาณนี้
“แล้วแต่มึงก็แล้วกัน แค่นี้นะ แล้วเจอกัน” ว่าแล้วมยองโฮก็วางสายไป
ผมมองจ้องที่โทรศัพท์ของตัวเองสักพัก กำลังลังเลอยู่ว่าจะโทรไปหาจุนไคอย่างที่มยองโฮแนะนำดีมั้ย
โทร
ไม่โทร
โทร
ไม่โทร
ผมกำลังกดเข้ารายชื่อ ก่อนจะกดเบอร์ฉุกเฉินหมายเลข 1 แล้วก็ลังเลว่าจะกดโทรดีมั้ย
แต่แล้วผมก็กด ก่อนจะเอาโทรศัพท์มาแนบข้างหู
“ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด....” ต่อติดแล้ว อต่เหมือนจะไม่มีคนรับ
ก่อนที่โทรศัพท์จะแน่นิ่งไป
ผมไม่หน้าหวังลมๆแล้งๆเลย เขาลืมเราไปแล้วจริงๆ
ผมออกจากบ้านตรงไปย่านวัยรุ่นในฉงชิ่ง หาเลือกดูอะไรไม่รู้เยอะแยะเลย
ลมหนาวที่พัดเข้ามาผ่านรูขุมขนของผมบอกให้รู้ถึงอากาศที่เปลี่ยนเป็นเย็น บ่งบอกว่าฤดูหนาวได้มาถึงแล้ว
ผมชอบฤดูนี้นะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เพราะผมมีจุนไคที่คอยให้ความอบอุ่น ทำให้อากาศหนาวๆแบบนี้ทำอะไรผมไม่ได้เลย แต่ถ้าเป็นตอนนี้ผมไม่ชอบเอาซะเลย ผมต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางอากาศอุณหภูมิติดลบอย่างนี้
พอเดินไปเรื่อยๆจนเพลิน ดูเวลาอีกทีอ้าวนี่ก็จะเย็นแล้วหรอเนี่ย ทำไมวันนี้มันผ่านไปเร็วอย่างนี้นะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรในวันเกิดผมเลย จะเปลี่ยนเป็นวันใหม่แล้ว แต่ก็ชั่งมันเถอะ วันเกิดที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ผ่านไปเร็วๆได้ยิ่งดี
ผมคิดได้อย่างนั้นก็กะว่าจะกลับบ้าน แต่พอดีเหลือบไปเห็นร้านเค้กร้านนึง แล้วนึกขึ้นได้ วันเกิดก็ต้องมีเค้กสิ อย่างน้อยก็ขอเป่าเทียนวันเกิดหน่อยแล้วกัน
ว่าแล้วผมก็เดินเข้าไปในร้านเค้กที่ตกแต่งอย่างน่ารัก กับเค้กที่น่ารักและน่ากิน มากมายวางเรียงรายอยู่ในตู้มีให้เลือกไม่อั้น
“อ้าว ทิงชิน เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนาน” ผมดูเค้กอยู่ แต่ก็เจอกับหลูทิงชิน รุ่นน้องที่โรงเรียน ที่กำลังคุยกับพนักงานอยู่ ดูน้องจะตกใจนิดหน่อยที่อยู่ผมก็ทักขึ้น
“อะ..อ้าว พะ..พี่หวังหยวน มาทำอะไรที่นี่ครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” น้องเขาพูดตะกุกตะกักนิดหน่อย
“มาซื้อเค้กหรอ?”
“คะ..ครับ เสร็จแล้วครับ เออ...คือผมมีธุระต่อน่ะครับ ขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่นะครับพี่หวังหยวน บ๊ายบายครับ” แล้วน้องเขาก็จ่ายตังค์ให้กับเคาน์เตอร์ก่อนจะรีบออกจากร้านไป
ไม่รู้จะรีบไปไหน ว่าจะชวนไปกินเค้กด้วยกันซะหน่อย ชั่งมันเถอะ ผมกินคนเดียวก็ได้
“เอาเค้กสตอเบอรี่ครับ ขอเทียนด้วยนะครับ” ผมสั่งเค้กชิ้นนึงก่อนจะเดินออกจากร้านไป
กลับบ้านเลยดีกว่า
ระหว่างทางกลับบ้าน ผมเจอกับหลิวจื่อฮง กับน้องหลิวอี้หลินน้องของมัน
“เฮ้...จื่อฮง”
ว่าจะเข้าไปทัก แต่พอพวกเขาเห็นผมปุ๊บก็รีบวิ่งหนีไปเลย ผมเป็นสัตว์ประหลาดหรือไง ทำไมวันนี้มีแต่คนหนีผมไปหมด
เฮ้อ ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย เฮ้อออออออออออออออ
ผมเดินเตะก้อนหินไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน
บ้านที่ยังเงียบสงบไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้น บ้านทั้งบ้านมืดสนิท รวมถึงรอบตัวด้วย เพราะนี่ฤดูหนาวแล้วเลยทำให้มืดเร็วกว่าปกติ ผมรีบเข้าบ้านดีกว่า
แต่พอเปิดประตูบ้านเท่านั้นแหล่ะ ผมก็ถึงบางอ้อทันทีว่าทำไมวันนี้มีแต่คนหนีผม
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
“เซอร์ไพร์ส”
“สุขสันต์วันเกิดนะ หวังหยวน”
“อะไรกันเนี่ย” ผมตกใจจนเผลอทำเค้กที่ซื้อมาหลุดมือตกพื้น ทั้ง มยองโฮ เชียนซี จุนฮุย จื่อฮง น้องอี้หลิน ทิงชิน เสี่ยวอี้ ฮางฮาง และอีกหลายคน
“เซอร์ไพร์สไง ไม่รู้จักหรอ” ไอ้มยองโฮต้องเป็นแกนนำแน่ๆเลยงานนี้
ถ้านี่เป็นเซอร์ไพร์ส แสดงว่าจุนไคก็น่าจะ…
“มองหาใครอ่ะ แฟนมึงไม่มาหรอก” ผมเสียใจนิดหน่อย ไม่น่าคาดหวังเลย
“ปาร์ตี้กัน ลืมเรื่องไม่ดีไป แล้วมาสนุกกัน” มยองโฮกอดคอผมเข้าบ้านที่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นงานปาร์ตี้ที่แสนสนุก
“แดนซ์” ช่วงเวลาแห่งความสนุกกำลังจะเริ่มขึ้น เสียงเพลงที่กำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ไม่สามรถอยู่กับที่ได้ต้องลุกขึ้นมาแดนซ์สักหน่อยแล้ว
“อ้าวชนแก้ว...หมดแก้ว” งานรื่นเริงของเด็กวัยรุ่นก็คงจะขาดแอลกอฮอล์ไปไม่ได้
ว่าแล้วก็กระดกน้ำสีอัมพันลงคอไปจนหมดแก้ว ความรู้สึกร้อนๆที่ค่อยไหลผ่านลำคอ และอาการมึนๆที่กำลังได้ที่ เพิ่มความสนุกให้ปาร์ตี้นี้มากขึ้น
ผมทั้งกินทั้งเต้นอย่างหยุดไม่ได้ ขอปลดปล่อยหน่อยเหอะสักวัน ผมเสียใจมามากแล้ว ขอลืมทุกเรื่องและก็มาสนุกกัน
เมื่อเวลาผ่านไป มีหลายคนที่ยอมแพ้ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น สลบสไลไม่ได้สติ มีแต่ผมกับมยองโฮที่ค่อนข้างคอแข็งพอๆกัน
“ทำไมจุนไคทำกับกูแบบนี้ว่ะ กูมันไม่ดีตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่กลับมาหากู” พอแอลกอฮอล์แผลงฤทธิ์ก็ทำให้กล้าพูดทุกสิ่งทุกอย่างออกไป
“มึงเชื่อใจจุนไคป่ะ เชื่อมั่นดิวะ” มยองโฮยังคงให้กำลังใจผมเสมอ ถึงมันจะคอยแกล้ง คอยพูดเสียดสีผมตลอด แต่ก็มันอีกนั้นแหล่ะที่เป็นห่วงผมเสมอ
ผมตอนนี้บอกได้เลยว่าไม่มีสติแล้ว
ผมเดินเข้าไปใกล้ไอ้มยองโฮ ก่อนจะจับหน้ามัน
“มึงจูบกูหน่อยสิ”
ก่อนที่ผมจะค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้มันเรื่อยๆ
“เฮ้ย มึงมีสติหน่อยสิ” ไอ้มยองโฮเอียงหน้าหลบก่อนจะเขย่าตัวผมให้ได้สติ แต่ตอนนี้ผมไม่มีสติแล้ว
“มึง ช่วยกูได้มั้ย กูขอแค่คืนนี้ แทนจุนไคให้กูได้มั้ย” ใบหน้าหวานๆนั้นแดงขึ้นเพราะฤทธิ์เหล้า และน้ำตาที่คลอเบ้า
มยองโฮรีบหาโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์โทรหาจุนไคที่เขาวางแผนไว้ด้วยกันว่าจะมาเซอร์ไพร์สหลังงานเลิก แต่ตตอนนี้ผิดแผนนิดหน่อย ต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน
หยวนซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของมยองโฮ และเริ่มเพิ่มอารมณ์ให้กับอีกฝ่าย
“หยวน ตั้งสติดีๆสิ” อยู่ร่างของหยวนก็ผละออกจากมยองโฮเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง
หยวนค่อยๆเงยหน้ามองคนที่กอดตัวเองไว้
“จุน..ไค จุนไคจริงๆใช่มั้ย” เมื่อเห็นว่าเป็นใครยิ่งทำให้หยวนกอดคนคนนั้นแน่นขึ้นไปอีก และเขาก็กอดตอบด้วยความคิดถึง
“ฉันกลับมาหานายแล้วไง รู้มั้ยฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน”
“ขอขัดจังหว่ะแป๊บนึง ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวฉันว่าฉันได้ปล้ำหยวนจริงๆด้วย”
“ขอบใจมากนะมยองโฮ” จุนไคว่าอย่างนั้นก่อนจะพาคนรักของตัวเองขึ้นห้องนอน
เขาวางหยวนลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลก่อนจะตามขึ้นไป
“ฉันคิดถึงนายที่สุดเลย” หยวนทนความคิดถึงไม่ไหว จับใบหน้าของจุนไคเข้ามาประกบริมฝีปาก
จูบที่แสนคิดถึง ที่ไม่ได้สัมผัสมานาน มันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงหอมหวานเหมือนเดิม และเร้าร้อนในเวลาเดียวกัน
ในค่ำคืนนี้แม้อุณหภูมิจะหวานสักเพียงไร แต่ก็ไม่สามารถหยุดความเร้าร้อนของเขากับจุนไคในค่ำคืนนี้ได้
“ฉันรักนายนะจุนไค”
“ฉันก็รักนายนะหยวน”
ค่ำคืนแห่งความสุขนี้ยังอีกยาวนาน และไม่มีใครสามารถหยุดไว้ได้
สุขสันต์วันเกิดนะ หวังหยวน
14/11/08 21.39 : Happy Birthday นะคะหยวนหยวนของเจ้ อร๊ายยยยยยย คือแต่งไปเขิลไปอ่า ไม่รู้โอเคป่าว แต่คิดได้แค่นี้จริงๆค่ะ
วันนี้ก็วันเกิดแอนเหมือนกันค่ะ เขิลจังเกิดวันเดียวกับแฟน #หลบเกิบ
5555 ขอให้มี Nice Night แบบน้องหยวนนะคะ บาอิ้ง~~
ความคิดเห็น