ห้องรวมบทความดีๆ...แฝงข้อคิด

ลำดับตอนที่ #28 : -:- ต้นแอปเปิ้ล

ต้นแอปเปิ้ล

มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง เด็กชายเล็ก ๆ คนหนึ่งชอบที่จะมาเล่นรอบ ๆ ต้นแอปเปิ้ลนี้ทุกวัน หนูน้อยจะปีนต้นไม้เล่น ปลิดลูกแอปเปิ้ลมากิน แล้วก็งีบหลับใต้ต้นไม้นั้น หนูน้อยรักต้นแอปเปิ้ลมาก และต้นแอปเปิ้ลก็รักแกเช่นกัน

แต่เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และไม่มาเล่นใต้ต้นแอปเปิ้ลทุกวันเหมือนก่อนแล้ว วันหนึ่ง เด็กชายกลับมาพร้อมกับท่าทางหงอยเหงา

"มาเล่นด้วยกันเถอะ"  ต้นแอปเปิ้ลชวนเด็กชาย

"ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากเล่นรอบต้นไม้อีกแล้ว"  เด็กชายตอบ

"ฉันอยากเล่นของเล่น แต่ไม่มีเงินซื้อมัน"

"เสียใจด้วย  ฉันก็ไม่มีเงิน  แต่เธอพอจะเก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายได้นะ เธอจะได้มีเงิน"  ต้นแอปเปิ้ลกล่าว

เด็กชายดีใจมาก เก็บลูกแอปเปิ้ลจนหมดต้น และจากไปอย่างมีความสุข และก็ไม่ได้กลับมาอีกเลยหลังจากนั้น ทิ้งให้ต้นแอปเปิ้ลเสียใจ

วันหนึ่ง ต้นแอปเปิ้ลตื่นเต้นที่เห็นเด็กชายกลับมา

"มาเล่นด้วยกันเถอะ"  ต้นแอปเปิ้ลชวน

"ฉันไม่มีเวลาที่จะเล่นแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉัน
เราต้องการจะสร้างบ้าน เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม?"

"เสียใจด้วย ฉันไม่มีบ้านจะให้เธอ แต่เธอพอจะตัดกิ่งของฉันไปสร้างบ้านของเธอได้นะ"

เด็กชายจึงตัดกิ่งแอปเปิ้ลหมด และจากไปพร้อมกับความสุข
ต้นแอปเปิ้ลดีใจที่เห็นเด็กน้อยมีความสุข  แต่เด็กชายก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ทิ้งให้ต้นไม้ต้องเสียใจและเดียวดายเช่นเคย

วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กชายได้กลับมาอีก ต้นแอปเปิ้ลดีใจมาก

"มาเล่นด้วยกันเถอะ"  ต้นแอปเปิ้ลชวน

"ฉันแก่มากจนเล่นไม่ไหวแล้ว ฉันอยากจะไปแล่นเรือเพื่อพักผ่อนในช่วงสุดท้าย มีเรือให้ฉันยืมบ้างไหม?"

"ใช้ลำต้นฉันมาสร้างเรือสิ เธอจะได้แล่นเรือไปไกลตามที่ต้องการ"

เด็กชายจึงตัดต้นไม้มาสร้างเรือ และเขาก็แล่นเรือจากไปไม่ได้กลับมาให้เห็นอีกนาน

สุดท้าย หลายปีผ่านไป เด็กชายก็กลับมา

"ฉันเสียใจด้วย เด็กน้อยของฉัน ฉันไม่มีอะไรเหลือจะให้เธออีกแล้ว แม้แต่ลำต้นให้ปีนก็ไม่มี"  ต้นแอปเปิ้ลกล่าว

"ฉันก็แก่เกินไปแล้วเหมือนกัน"  เด็กชายตอบ

"สิ่งเดียวที่ฉันพอจะเหลือให้เธอได้ คือรากที่กำลังจะตายของฉันเท่านั้นเอง"  ต้นแอปเปิ้ลร้องไห้

"ฉันไม่ต้องการอะไรมากหรอก นอกจากที่ซึ่งจะได้เอนกายพักผ่อน ฉันเหนื่อยล้ามาหลายปีแล้ว"  เด็กชายตอบ

"ดีเลย  รากไม้นี่แหละคือที่ ๆ  ดีที่สุดที่จะเอนกาย  นั่งลงสิและพักผ่อนเถิด"  เด็กชายนั่งลง ต้นแอปเปิ้ลดีใจมาก และยิ้มทั้งน้ำตา

นี่คือเรื่องราวของเราทุกคน ต้นแอปเปิ้ลก็เปรียบได้กับพ่อแม่ของเรา ตอนเรายังเด็ก  เราอยากเล่นกับพ่อแม่ของเรา  แต่พอเราโตเราก็จากพวกเขาไป จะกลับมาก็ต่อเมื่อ เรามีปัญหาและต้องการความช่วยเหลือ แต่อย่างไรก็ตาม พ่อแม่ของเราก็ยังอยู่ที่นั่นเสมอ คอยให้ทุกอย่างเพื่อให้เรามีความสุข คุณอาจ จะคิดว่าเด็กชายในเรื่องช่างโหดร้ายต่อต้นแอปเปิ้ลเสียเหลือเกิน แล้วเราล่ะ...ได้ทำกับพ่อแม่ของเราเช่นนี้บ้างหรือไม่?

[ บทความนี้ได้คัดลอกมาจากเว็บไซต์อื่นนานมาแล้ว จึงไม่ได้อ้างอิงถึงเว็บไซต์ต้นฉบับ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ แต่ด้วยเจตนาดีที่เห็นว่าบทความนี้เป็นบทความดีๆ...แฝงข้อคิด จึงอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันค่ะ ]