ใบหูที่หายไป

ข้อมูลเบื้องต้น

~ ใบหูที่หายไป ~

เนื้อเรื่อง

         เช้าวันหนึ่ง..ที่โรงพยาบาล

"ขอให้ฉันดูหน้าลูกหน่อยได้มั้ยคะ"  คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น

เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออก เพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกน้อย

กรี๊ด!  เธอกรีดร้อง หมอต้องอุ้มเด็กออกไปอย่างรวดเร็ว

'เด็กทารกที่เกิดมา...ไม่มีใบหู'

และแล้วกาลเวลาพิสูจน์ว่า การได้ยินของเจ้าหนูไม่มีปัญหา ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือ ใบหูที่หายไป

หลายครั้ง ที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียน แล้ววิ่งมาบอกแม่ เธอรู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน  เจ้าหนูพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า

"พวกเด็กตัวโต พวกเค้าล้อผมว่า  ตัวประหลาด"

จนกระทั่ง เจ้าหนูเติบโตขึ้น หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อน ๆ เค้ามีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี และดนตรี เค้าอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น...ทำให้เค้าไม่อยากเจอใคร

"ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก" แม่กล่าวด้วยความสงสารลูก

พ่อของเด็กชายปรึกษากับหมอประจำครอบครัว และได้รับข่าวดีจากหมอว่า "ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับถ้ามีผู้บริจาค แต่ใครล่ะจะเสียสละใบหูเพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว

จนกระทั่ง 2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย

"ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ พ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่นี่เป็นความลับ"

การผ่าตัดสำเร็จด้วยดี และแล้ว...คนคนใหม่ก็เกิดขึ้น

เค้ากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน ในวิทยาลัย จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น ต่อมาได้แต่งงาน และทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต

วันหนึ่ง ชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อว่า

"พ่อครับ ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมมา ใครช่างให้ผมได้มากมาย แต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเค้าได้เลยสักนิด"

"พ่อไม่เชื่อว่า ลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก เรื่องนี้เป็นความลับเราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ

หลายปีผ่านไป  มันยังคงเป็นความลับ

และแล้ววันหนึ่ง  วันที่มืดมิดที่สุดผ่านเข้ามาในชีวิตของลูกชายแม่เค้าได้เสียชีวิตลง เค้ายืนข้าง ๆ พ่อ ใกล้ศพของแม่ พ่อเรียกเค้า

"มานี่สิลูก มานั่งใกล้ ๆ นี่"

พ่อลูบผมแม่อย่างช้า ๆ และนุ่มนวล ผมสีน้ำตาลแดงถูกเสยขึ้น จนมองเห็นใบหน้าที่มองดูเหมือนคนนอนหลับ

และแล้ว สิ่งที่ทำให้ลูกชายถึงกับต้องตะลึง ใบหูของแม่หายไป! ‘แม่ไม่มีใบหู’

"นี่เป็นคำตอบที่ลูกอยากรู้มาตลอดชีวิต"  พ่อกระซิบผ่านลูกชาย

"แม่บอกพ่อว่า เธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้ ตั้งแต่วันผ่าตัด แม่ไม่เคยตัดผมอีกเลย  ไม่มีใครมองเห็นว่าเธอไม่สวยจริงมั้ย?”

จงจำไว้ ‘สิ่งมีค่าที่แท้จริง’ ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น หากแต่อยู่ที่ ‘สิ่งที่เรามองไม่เห็น’

ความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้  ความรักบางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ หากแต่อยู่ที่การกระทำ ซึ่งเราอาจรับรู้เพียงแค่ฝ่ายเดียว

        [ บทความนี้ได้คัดลอกมาจากเว็บไซต์อื่นนานมาแล้ว จึงไม่ได้อ้างอิงถึงเว็บไซต์ต้นฉบับ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ แต่ด้วยเจตนาดีที่เห็นว่าบทความนี้เป็นบทความดีๆ...แฝงข้อคิด จึงอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันค่ะ ]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ตอนนี้ได้รวมบทความดีๆ...แฝงข้อคิดไว้ในห้องรวมแล้วเพื่อสะดวกในการอ่าน

ตามลิงค์นี้ค่ะ