(Don't) call me daddy! #แมนพีเค

ข้อมูลเบื้องต้น

          "ไอ้พีเค ตอนเค้าเรียกมึงไปสัมภาษณ์ความในใจอะ มึงไปตอบอะไรไว้"

     ขณะที่ผมกำลังกระดกแก้วดื่มนมอึกๆอยู่หน้าตู้เย็น 'พี่แมน' คุณพ่อประจำทีมก็เดินเข้ามาหา พอเห็นพี่แมนทำหน้าเซ็งเหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมก็ได้กระพริบตาปริบๆ maybe i อาจจะซนจนไปก่อเรื่องอะไรไว้มั้ง

          "ไอก็ตอบตามปกตินะแด๊ด"

          "แด๊ดพ่อมึง"

          "hey bro, why you so serious ? what's wrong with you ?"

          "ก็ไอ้กันย์เกามันมาล้อกูว่าบอกว่ากูกลายเป็นเจ้าหญิงของทีมไปแล้ว มึงพูดเองใช่มั้ยที่บอกว่าจะคอยเป็นเบี้ยปกป้องกูไปจนสุดทางอะไรสักอย่างเนี่ย.." 

     พอเห็นพี่แมนพูดจบ ผมก็พยักหน้าทันที  "อืม ไอพูดเอง ทำไมอะแด๊ด ไอพูดอะไรผิดเหรอ"

          "ก็มึง......"

          

          "..."  

          

          

          "ไอทำไม ?" 

     ผมถามย้ำทันทีพอเห็นพี่แมนเงียบลงไปอย่างกระทันหัน แต่ว่านอกจากพี่แมนจะไม่พูดต่อแล้ว เค้ายังเอาแต่ทำหน้าอ้ำๆอึ้งๆนานเสียจนผมอดมีอารมณ์หงุดหงิดไม่ได้ ลีลาสัดๆ เห็นแล้วจู่ๆก็อยากจะยกขาถีบไอ้ร่างสูง 190 เซ็นนี่ให้กระเด็นไปให้ไกลๆ (if this man isn't p'man i'm gonna do it right now!)

          "มึงไม่ควรพูดแบบนั้น" พี่แมนบอกด้วยน้ำเสียงลุงๆก่อนจะยึดแก้วนมในมือผมไปกระดกอึกๆ

          "why ?"

          "because i'm your daddy right ?"

          "?"  ฟังจบผมก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ สายตาพี่แมนที่มองมาทำให้ผมทำตัวไม่ถูก มันเหมือนว่าพี่แมนมีคำพูดอยากจะบอกผมมากกว่านั้น แต่เค้าเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ 

          "ขอนมไอคืนได้มั้ยอะ" เพราะถ้ายูอยากดื่มก็ไปรินเองดิวะทำไมต้องมาแย่งไอด้วย แล้วดูนะพอผมพูดจบพี่แมนก็ไม่หือไม่อือแถมยังดื่มนมในแก้วหมดหน้าตาเฉย 

          "พี่แม่ง.." ผมบ่นอุบและขณะที่กำลังจะเดินหนีไปฟ้องไอ้กันย์เกาผมก็ถูกไอ้พี่แมนดึงคอเสื้อไว้ พอหันไปก็เห็นพี่แมนกำลังเลียมุมปากของเขาที่มีคราบนมเลอะอยู่... damn สายตาที่พี่แมนมองมาทำให้ผมไม่กล้าขยับตัวไปไหน

          "หลังจากนี้ถ้ามึงเรียกกูว่าแด๊ดดี้อีก กูจะลงโทษมึง"

....................

          what da fvck?!     

     คำพูดแปลกๆของพี่แมนยังคงติดอยู่ในหูผมอยู่เลย ทั้งที่ actually ผมไม่ใช่คนชอบแคร์คำพูดเล็กๆน้อยๆของใคร ใช่ ผมเป็นคนชิลสัด เสเพลบ้างบางครั้งเพราะผมยังเด็กไง หรือที่ไฮเปอร์นั่งเฉยๆกับที่ไม่ได้ก็เพราะผมคือพีเคไง...

     ผมถึงได้ตกใจตัวเองที่อยู่ๆก็ไม่มีแรงซนเป็นลิงเพราะเอาแต่คิดถึงประโยคที่พี่แมนพูดไว้  help! ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสงสัยทำไมพี่แมนถึงห้ามไม่ให้ผมเรียกพี่แมนว่าแด๊ดดี้? ทำไมกันวะ? แล้วผมควรปรึกษาเรื่องนี้กับใครดีมั้ย ไอ้กันย์เกา โจเซฟ เติร์ด หรือ

          "พีเค..."

          "อติลา!" 

          ใช่ หรือจะเป็นอติลาดี ?

          "เป็นไรของมึงเดี๋ยวนั่งหงอย เดี๋ยวตกใจ" คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนทีมพีชของบ้านอาธีมิสคือ อติลา อาร์เธอร์ มนุษย์หนึ่งเดียวที่ชอบมีปัญหากับผมมากที่สุดในบ้าน but it's alright เราไม่เคยทะเลาะกันจริงๆจังๆสักครั้ง มีแต่ทะเลาะกันแบบเด็กๆ (และไอ้คนชอบชวนทะเลาะก็คือผมเอง เหตุผลหลักก็คือผมหมั่นไส้ที่อติลาแม่งสนิทกับพี่แมน!)

          "ไอมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ผมตอบก่อนจะยักไหล่ ทำเหมือนชิล

          "เรื่องไอ้แมน ?" 

          "damn! " ผมถึงกับสบถออกมาก่อนจะมองไปทางอติลาอย่างอึ้งๆ มันรู้ได้ไงว่าผมกำลังคิดเรื่องพี่แมน ?! แล้วนอกจากกังฟูแล้วไอ้อติลามันยังเรียนจิตวิทยามาด้วยรึเปล่า? ทำไมมันถึงเดาใจเก่งสัดแบบนี้ 

     ผมถึงกับทำตาโตค้างไว้อย่างนั้น ก่อนจะโพล่ง "มึงรู้ได้ไงวะ ?"

          "คนอย่างมึง มีไม่กี่อย่างให้เครียดหรอก ไม่เครียดเกี่ยวกับไอ้แมนพ่อมึง ก็เครียดที่ไอ้กันย์เกาไม่เล่นด้วย" อติลาพูดจบก็ยักคิ้วก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆผม มันนอนเอามือก่ายหน้าผากก่อนจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไอจีตัวเองไปเรื่อย

          "เป็นแฟนพันธ์แท้กูเหรอ" ผมแย่งโทรศัพท์ในมือมันมา เพราะต้องการให้มันสนใจผมมากกว่าอย่างอื่น ตอนนี้อติลาจึงยันตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม

          "แสดงว่ากูพูดถูก"  

     ใช่! อติลาอาร์เธอร์อภิชาติกานโยช์ มึงพูดถูกและมึงต้องช่วยกู!  

          "มึงต้องช่วยกูนะอติลากันยุง พี่แมนห้ามกูเรียกเค้าว่าแด๊ดดี้อะ กูไม่รู้กูไปซนอะไรให้พี่แมนโกรธ แล้ว..แล้ว.."

          "ใจเย็นมึง ค่อยๆพูดก็ได้" 

     อติลากันยุงจับบ่าผมไว้ ผมเลย calm down ลงได้บ้าง  สายตาแอบเห็นมันอมยิ้มขำๆกับท่าทางของผม  

          

          "กูไม่รู้ว่ากูควรทำไง"

     

          "พวกมึงทะเลาะกันเหรอ"

     

          "กูบอกว่าไม่รู้ไง กูแค่ไปให้สัมภาษณ์กับทีมงานว่าจะยอมเป็นเบี้ยปกป้องพี่แมนไปเรื่อยๆ..แค่นั้น..."

          "เออ แล้วมันมีเรื่องอะไรให้น่าโกรธวะ ?"

          

          "มึงมาถามกูกลับทำไมเล่า! กูกำลังถามมึงอยู่นะเว้ย fvck you อติลา"

     

          "ทำไมอยู่กับกูชอบหงุดหงิดวะ ทีอยู่กับไอ้แมนร้องหงิงๆหางกระดิกตลอด" 

     

          "you,x! i'm not a dog!" พอได้ยินอติลามันแอบหลอกด่าผม ผมก็สวนกลับทันทีก่อนจะกระโจนงับแขนแบบทีเล่นทีจริงกับมัน อติลาหัวเราะใหญ่ปากมันร้องบอกให้ผมหยุดแต่ตัวมันกลับโอบผมไว้ไม่ปล่อย wanna fight right ? เดี๋ยวไอจัดให้

          ตึก ตึก ตึก 

     เสียงคนเดินเข้ามาในห้องทำให้ผมอ้าปากเลิกงับไอ้อติลา พลิกตัวหันกลับมาเจอพี่แมนยืนมองด้วยหน้าตาลุงๆ ซึ่งไอ้พี่แมนมันเมินผมอะ! ผมอุส่ายิ้มแหะๆให้คนสูง 190 แถมยังกระพริบตาวิ้งค์ให้ด้วย แต่ไอ้พี่แมนก็เมินผม! ผมทำผิดอะไร fvckkk

          

          "อ้าว..ไอ้แมน มาทำไรวะ"

          "มาทำไร ? นี่ห้องกูเหมือนกัน กูจะมาทำไรก็ได้" เสียงลุงๆของพี่แมนก็พูดกวนบาทาปกติ แต่ผมกลับสัมผัสได้ว่าสายตาพี่แมนแม่งดูไม่สบอารมณ์เอามากๆ

          "เออ ถูกของมึง งั้นกูไปล่ะ"

          "wait!" อติลา อาร์เธอร์ มึงจะปล่อยกูให้อยู่กับพี่แมนที่ดูอารมณ์แปรปรวนเหมือนจิ๊กโก๋วงหลังไม่ได้ 

        

           "กูไปด้วย" ผมบอก

          "พวกมึงอยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปเอง..." ทว่าขณะที่ผมกำลังลุกตามอาร์เธอร์ไป พี่แมนก็เดินฉับๆตัดหน้าออกไปทันที damn old man! ผมไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้เลย ถ้าเป็นปกติผมคงถามออกไปตรงๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กับพี่แมน...ทำไมผมไม่กล้าเลยวะ

          "ถ้ามึงอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร มึงต้องคุยกับมัน ไม่ใช่หนี" 

          

          "กูกลัวนี่ ปกติพี่แมนไม่น่ากลัวแบบนี้ปะวะ"

          

          "มึงไม่เคยเห็นเอง มันน่ากลัวจะตายโดยเฉพาะเวลาที่มึงอยู่กับคนอื่น"

          "มึงหมายความว่าไง ?" ผมถามด้วยความสงสัย มองไอ้อติลาอย่างคาดคั้น แต่ไอ้อาร์เธอร์กันยุงกลับเอาแต่ตบบ่าแปะๆ มันจงใจไม่ตอบคำถามผม!  

          "กูว่ากูพูดเยอะเกินไปแล้วว่ะ just try it dude" 

          "try what?! กูควรทำไงล่ะ ตอบมาดิ" ผมทำหน้าจริงจังใส่ไอ้อติลาทันทีที่พูดจบ ใช่! คนชิลสัดอย่างพีเคพัสกรกำลังอยู่ในโหมดจริงจัง!

          "มันไม่ให้เรียกว่าแด๊ดดี้เพราะอะไร มึงรู้ปะ ?"

          "ไม่รู้ มึงรู้อ่อ"

          "ไม่รู้"

          "อ้าว" ผมอุทาน

          

          "ถ้าอยากรู้ มึงก็ลองเรียกดูดิ"

          "แด๊ดดี้อะนะ"

          "เออ"

          "ไม่เอา พี่แมนบอกถ้ากูเรียกเค้าว่าแด๊ดดี้ เค้าจะลงโทษกู"

          "มันไม่ฆ่าหมกป่ามึงหรอก ไอ้ห่า คนอย่างมึงกล้าบ้าบอมาตลอด แต่มากลัวเรื่องแบบนี้อะนะ"

          "ก็กู.."

          "กูถามจริงนะ มึงแอบคิดไม่ซื่อกับไอ้แมนปะวะ"

     ทันทีที่ได้ยินไอ้อติลาพูดจบ ผมก็ตาโต what da hell? ผมเนี่ยนะคิดไม่ซื่อกับพี่แมน ถ้าเป็นผู้หญิงเซ็กซี่ๆผิวแทนๆก็ว่าไปอย่าง เพราะผมไม่เคยชอบผู้ชาย ไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่ได้ชอบพี่แมน! ผมจะชอบพี่แมนได้ยังไงถ้าผมเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง

     

          "are you serious? i just care p'man because we're team peach"

          "แค่นั้น ?"

          "and i just admire his personality,his confident his charisma and his performance on the show ไม่มีอะไรมากกว่านั้น just bro" ผมตอบพลางมองตาอติลาตาไม่กระพริบ 

          "just bro ก็ just bro"

     อติลาพูดจบก็เดินออกไปอีกคน dammit  สุดท้ายผมก็คงต้องพึ่งตัวเอง ผมว่าผมควรถามพี่แมนตรงๆไปเลยว่าผมทำอะไรผิดทำไมเรียกพี่แมนว่าแด๊ดดี้ไม่ได้ เอาวะ! this is pk! นะเว้ย เด็กชิลสัดแบบผมไม่ควรต้องมาคิดเยอะเรื่องลุงแก่ๆคนนึง 'cause i'm a swag boy,never give up go over go under go around or go through but never give up!

..............................................................

     แต่บทจะใจกล้า ก็ใจกล้าไปปะวะ...

          "พี่แมน" 

     หลังจากที่ผมตามหาไอ้กันย์เกาที่มัวไปแซวไอ้ฟิลลิปในไลฟ์ไอจีเจอ ผมก็พามันไปแกล้งแซวเติร์ดที่มานอนอ่อยอาบแดดอยู่ตรงสระ เสร็จแล้วก็แวะไปเล่นเกมส์จีบสาวกับโจเซฟ ก่อนที่สุดท้ายผมจะมายืนตรงนี้....

     ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ข้างหลังพี่แมน นานเกือบนาทีกว่าจะกล้าเรียกชื่อพี่แมนออกไป แต่ที่นานกว่านั้นคือกว่าจะเรียก energy ของตัวเองกลับมาได้ตอนนี้ก็ตกเย็นซะแล้ว แสงแดดสีส้มๆของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าสะท้อนบนแผ่นน้ำของสระว่ายน้ำ ผมเห็นใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ขอบสระกำลังยิ้มน้อยๆในเงาสะท้อน...

     พี่แมนค่อยๆหันมาหาผม "ว่าไงมึง"

        "เชี่ย พี่คุยกับผม" ดีใจโคตรๆ พี่แม่งกลับมายิ้มหน้าเมาๆแล้ว finally!

         "แล้วทำไมกูถึงจะไม่คุยกับมึง"

         "ผมคิดว่าพี่โกรธผม"

          "โกรธเรื่อง ?"

          "ไม่รู้"

          "มานั่งนี่ดิ..."

     old man ตบพื้นข้างๆเรียกให้ผมไปนั่ง ซึ่งบางทีผมก็คิดว่าอติลาอาจจะพูดถูก ผมคงเป็นหมาของพี่แมนจริงๆ ผมถึงได้นั่งลงข้างๆพี่แมนอย่างว่าง่าย and it's so complicated. i won't be a good boy but now i am(?)

          "มึงไปวอแวอะไรไอ้โจเซฟมา" ลุงข้างๆบ่นโดยไม่ได้มองหน้าผม พี่แมนเอาขากวนน้ำในสระเล่น ผมเห็นก็เลยแกว่งขาไปก่อกวนพี่แมนซะเลย

          "ก็เล่นเกมส์กันสนุกๆ"

          "แล้วก็ไปแกล้งเติร์ดอีก ทำไมมึงซนจังวะ"

          "พี่เห็นด้วยเหรอ" ผมถามเพราะคิดไม่ถึงว่าพี่แมนจะสังเกตุเห็น ก็ตอนนั้นรู้สึกว่าพี่แกจะนอนเล่นในบ้านอยู่กับพวกนิกกี้ล่ะมั้ง 

          "กูก็มองตลอดแหละ"

     

     ครั้งนี้พี่แมนพูดจบก็หันหน้ามามองผมด้วยสายตาเหมือนตอนก่อนหน้านี้ สายตาที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมจึงเบือนหน้าไปทางอื่นทันทีเพราะทำตัวไม่ถูก ผมรีบตอบ "ไอก็เป็นของไอแบบนี้ naughty kid you know?"

          "เออ มึงมันเด็กดื้อ..."

          "...."

          "แถมยังเข้าใจอะไรยากอีก"

          "ยูก็ทำตัวให้เข้าใจง่ายๆหน่อยสิแด๊ด..." 

          "..."

          เอ่อ 

          fvck!

          x!

          damn!!! เหมือนผมจะไปพูดอะไรไม่เข้าหูพี่แมนเข้า พี่แมนถึงได้หันขวับกลับมาหาผม แถมยังทำหน้าบึ้งเป็นลุงตู่อีก!

 

--------------------------

[Man's part]

          "กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกกูว่าแด๊ด..."

     สำหรับผม..พีเคคือระเบิดเวลา

          "เอาแต่ใจตัวเองฉิบ ทำไมไอจะเรียกยูว่าแด๊ดไม่ได้"

     คุณคิดว่าผมเป็นคนไร้เหตุผลมั้ย ? การที่ผมไม่ชอบให้ไอ้เด็กซนเรียกผมว่าแด๊ดดี้จะว่ามันไม่มีเหตุผลก็ไม่เชิงหรอก

     ไม่รู้ว่าผมเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่...มองไอ้เด็กซนมัดจุกเที่ยวแกล้งคนนู้นที คนนั้นที เห็นมันยิ้มสนุกของมันผมก็รู้สึกสนุกด้วยเสียอย่างนั้น คงเป็นเพราะส่วนนึงผมแอบอิจฉามันมั้งที่อยากจะเล่นซนเท่าไหร่ก็ได้ ไอ้พีเคมันใช้ชีวิตคุ้มจนทำให้ผมกลับไปนึกถึงตัวเองสมัยนั้นอีกครั้ง...

     อยู่กับมันแล้วสนุกดี..แรกๆก็แค่คิดว่ามันเป็นเด็กไฮเปอร์เอาแต่เที่ยว เอาแต่รักสนุกอย่างเดียว แต่ที่ไหนได้พอมาได้รู้จักมันลึกๆแล้วผมถึงได้รู้ว่า พีเคมันเป็นเด็กดีมาก...

     ความจริงแล้วไอ้กันย์เกาไม่ได้เป็นคนมาบอกผมเรื่องที่พีเคสัมภาษณ์ที่สตูวันนั้น...อันที่จริงผมบังเอิญเดินผ่านไปเจอทีมงานกำลังเปิดมอนิเตอร์เช็ควิดีโออยู่ต่างหาก ผมถึงได้เห็นจังหวะตอนที่พีเคมันให้สัมภาษณ์เต็มๆ

     "ถึงแม้ว่าเราอาจจะเป็นเบี้ยที่ต้องเสียไปสักวันนึง ก็ไม่เป็นไร หน้าที่ของเราคือปกป้องแมนไปเรื่อยๆจนกว่าเค้าจะถึงสุดครับ"

     ผมถึงได้บอกเวลาพีเคมันเป็นระเบิดเวลา...

     ระเบิดเวลาที่เริ่มเดินตั้งแต่ตอนนั้น...

     

     รู้ตัวอีกทีผมก็หยุดมองมันไม่ได้เลย

      

     ตึกตัก ตึกตัก 

ทุกครั้งที่มันมาวอแวผม มาซน มาดื้อใกล้ๆ เวลาของระเบิดก็จะนับถอยหลังเร็วขึ้นเรื่อยๆ

     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

และเวลาที่ผมเห็นมันไปวอแวคนอื่น ระเบิดมันกลับถอยหลังเร็วกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ใช่ ผมกำลังจะระเบิดแล้ว

     "ทำไมยูไม่ตอบอะ ไออยากรู้ว่าทำไมถึงเรียกยูว่าแด๊ดไม่ได้"

          ตูม!!

     ที่จริงแล้วเสียงตูมนี่ก็ไม่ใช่เสียงระเบิดจริงๆหรอก เพราะเมื่อผมเห็นพีเคกำลังจะยันตัวลุกขึ้นเพื่อเดินหนีเข้าบ้านไป ผมก็กระชากมันให้ตกลงไปในสระว่ายน้ำพร้อมกับตัวผม...

     ในที่สุดผมก็ระเบิดจริงๆ ผมหมายถึง...ในที่สุดความรู้สึกของผมก็ระเบิดออกมาจริงๆหลังจากที่ทุกอย่างในใจมันกำลังนับถอยหลังรอเวลาปล่อยออกมา...

     โดยเฉพาะไอ้คำว่าแด๊ดดี้เนี่ย แม่งเป็นตัวจุดชนวนระเบิดชั้นดีเลย ผมเดือดที่ได้ยินคำนี้จากปากพีเคมากกว่าตอนที่เห็นน้องมันวุ่นวายอยู่กับพวกโจเซฟ อติลา หรือไอ้กันย์เกาเสียอีก

     ตอนนี้พีเคมันกำลังทำตาโตพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำให้ได้ แต่ผมก็ยื้อข้อมือทั้งสองของมันเอาไว้ ไม่ได้เจตนาจะฆ่าน้องโดยการจับกดน้ำนะครับ ผมแค่กลัวกล้องกับทีมงานจะเห็นเข้าเท่านั้นก็เลยยื้อไอ้ตัวเล็กเอาไว้ก่อน พีเคทำท่าเหมือนจะกลั้นหายใจไม่ไหวผมก็เลยโผล่เข้าไปกดริมฝีปากตัวเองแนบกับเด็กซนมัดจุก วินาทีต่อมาพีเคก็เบิกตากว้างเหมือนตกใจมันถีบผมออกก่อนจะโผล่ขึ้นผิวน้ำทันที

          "ยูทำอะไรของยูน่ะ พี่แมน?!"

          "ก็ทำโทษมึงไง.." ผมเสยผมขึ้นอย่างลวกๆก่อนจะมองเข้าไปในตัวบ้าน เห็นพวกผู้ชายคนอื่นๆกำลังแทงสนุ๊กกันอยู่ ยังไม่มีใครสังเกตเห็นอะไรทางนี้

          "ทุกอย่างที่ทำเพราะอยากจะแกล้งไอที่เรียกยูว่าแด๊ดดี้แค่นี้เหรอ"

          "ไม่ใช่" ผมหันกลับมาตอบไอ้พีเคด้วยแววตาแน่วแน่ เหลือบไปเห็นพีเคมันเม้มปากแน่นพอมองหน้าผม...อันที่จริง ผมไม่ควรทำอะไรแบบนั้นลงไป...ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ..

          "...."

          "โกรธมั้ย ที่เมื่อกี้กูจูบมึง.." พอเห็นพีเคเงียบลงไป ผมเลยตัดสินใจถามมัน ถามออกไปโดยเราทั้งคู่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในสระน้ำทั้งอย่างนั้น

          "dammit! shut up เลยพี่! บอกผมทีว่าเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ" 

          "อุบัติเหตุที่กูตั้งใจเอาปากไปชนมึงงี้เหรอ" พอผมตอบไปอย่างนั้น ไอ้เด็กซนก็เอามือปิดปากตัวเองทันที อันที่จริงผมแอบเห็นมันหน้าแดงๆด้วย...

          "กูถามว่าโกรธกูรึเปล่า"

          "ไม่โกรธ สงสัยอยู่ว่าทำไมผมถึงไม่โกรธ.." คราวนี้ไอ้พีเคมันเอามือปิดหน้าทั้งหน้าเลย ให้ตาย ผมหุบยิ้มไม่ได้แล้วตอนนี้และหลังจากนั้นผมก็ได้ยินมันพึมพำอะไรเบาๆ "x หรือว่ากูจะชอบผู้ชายวะ"

          "พี่แมน..." คราวนี้พีเคดึงผมมาใกล้ๆ ผมจึงเหล่ตามองมันอย่างสงสัยก่อนจะถาม "อะไร ?" 

          "ลองดูอีกทีได้ปะ" 

     ไอ้เด็กผมจุกก้มหน้าก้มตาคุยกับผม โชคดีที่ผมแอบเห็นหน้าแดงๆของมันจากเงาสะท้อนบนน้ำ ผมถึงได้ไม่รู้สึกเสียดายที่ตอนนี้พีเคไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมตรงๆ

          "จูบผมอีกทีได้ปะ ผมอยากรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่"

------------------------------------------------------

[Attila's part]

     ตูม!!

     คงเป็นผมคนเดียวที่ทันเห็นร่างคุ้นเคยสองร่างตกลงไปในสระว่ายน้ำ นานเกือบสองนาทีที่ไอ้แมนและพีเคไม่ยอมโผล่ขึ้นจากน้ำ...

     ทำอะไรกันน้า อาร์เธอร์นึกภาพตามได้ไม่กี่ภาพเอง...แล้วพอพวกมันโผล่ขึ้นมาได้ก็พากันดำน้ำลงไปอีก...ประเจิดประเจ้อเกินไปมั้ยครับพวกมึง ?

          "ดูไรอยู่วะอาร์เธอร์"

          "ไม่มี แดดมันแยงตาว่ะ" พูดจบผมก็รูดผ่านปิดทันที ไอ้โจเซฟจึงทำหน้าบู้บี้ โชคดีที่ไลน์ในโทรศัพท์มันเด้งขึ้นมาพอดีคงเป็นพวกสาวฮ็อตภูเก็ตผิวแทนๆสไตล์มันแหละ ไอ้โจเซฟมันเลยเดินเลี่ยงออกไปคุยกับสาวของมัน อย่างว่าอะนะ ใครๆก็รู้ว่าไอ้โจเซฟมันเป็นเสือ ไม่ว่าจะอยู่กับผู้หญิงผู้ชายก็ปากว่ามือถึงตลอด เป็นพวกเก็บมือไม้ไม่ได้...ไอ้แมนถึงได้ชอบแสดงสีหน้าหวง 'น้องชายคนโปรด' ให้ผมเห็นบ่อยๆ เมื่อก่อนมันเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งนะ แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นอีกคนไปเลย

     ผมไม่อยากเผาเพื่อนเลยครับ..แต่ในหนึ่งวันคุณธฤษณุทำสีหน้าหวง 'น้องชายคนโปรด' ไปหลากหลายสีหน้ามาก ถ้าไอ้พีเคอยู่กับผมไอ้แมนมันจะทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่สนใจ ถ้าอยู่กับโจเซฟก็จะออกแนวดุๆเหมือนจะกลายเป็นพ่อไอ้พีเคจริงๆอย่างนั้น ส่วนเวลาที่พีเคซนๆอยู่กับไอ้กันย์เกาคุณธฤษณุก็ไม่ได้ดุอะไรนะครับแต่คอยตามมองอย่างเป็นห่วงๆจนผมกลัวคอมันจะเคล็ดเข้าสักวัน ก็แน่นอน มันคงกลัวเด็กมันจะซนจนเลยเถิดล่ะมั้ง...

          'มึงคิดยังไงกับไอ้พีเคกันแน่วะ'

          'ก็คิดแบบพี่ชาย'

          'แน่ใจ ?'

          'กูเป็นอะไรสำหรับพีเคก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่พ่อมันว่ะ'

          'ทำไม ?'

          'รู้สึกแก่'

          'ฮ่ะๆ งั้นถ้ามึงคิดแบบพี่ชายกูก็จีบน้องมันได้อะดิ'

          'ไม่อนุญาตวะ'

          ' ...'

          'เผอิญกูเป็นพี่ชายที่ขี้หวงและดุมาก'

     จริงๆผมแปลกใจเหมือนกันนะที่ได้ยินไอ้แมนสารภาพออกมาเกือบจะชัด 100% ว่าชอบไอ้พีเคเข้าแล้ว แต่ไอ้ที่เป็นหลักฐานชั้นดีที่ทำให้ผมเชื่อว่าคุณธฤษณุเพื่อนผมมันหลงรักพีเคเต็มร้อยเปอร์เซ็น ก็คือตอนที่ผมถูกมันใช้สายตาดุๆปราดมองเมื่อครั้งที่ผมเข้ามาคุยเป็นที่ปรึกษาเรื่องของมันให้กับพีเค

          

          "อ้าว..ไอ้แมน มาทำไรวะ"

     ผมแกล้งมันโดยการจับบ่าพีเคค้างไว้อย่างนั้น เห็นมันกำมือแวบๆแต่วินาทีต่อมามันก็ปั้นหน้านิ่งแต่กลับตอบน้ำเสียงขุ่นๆ

          

          "มาทำไร ? นี่ห้องกูเหมือนกัน กูจะมาทำไรก็ได้" 

     ไอ้แมนแสดงท่าทีหวงชัดขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ว่าไอ้พีเคมันสังเกตุไม่เห็นได้ยังไง แต่จะว่าไปก็คงไม่แปลกนักเพราะตัวมันเองคงยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง ว่าตัวเองรู้สึกยังไง....

          "กูถามจริงนะ มึงแอบคิดไม่ซื่อกับไอ้แมนปะวะ"

     ตอนที่ผมถามมัน มันออกจะคิดนานด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไง ชอบหรือไม่ชอบ? ตอบช้าจนผมคิดว่าจริงๆแล้วมันน่าจะไม่รู้ตัวเองมากกว่า

    

          "are you serious? i just care p'man because we're team peach"

    

           "แค่นั้น ?"

     ผมถามย้ำ แอบเห็นสายตามันวูบไหวแปลกๆ 

          "and i just admire his personality,his confident ,his charisma and his performance on the show ไม่มีอะไรมากกว่านั้น just bro" 

     นี่มันไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ยวะ ที่พูดมามันประโยคบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักชัดๆ

          "just bro ก็ just bro"

 

   End

...........................................................

ถ้าให้เกริ่นเลยคือชอบ #แมนพีเค มาจาก

โมเม้นที่พีเคปกป้องแมนวันนั้น แบบเรือพุ่งมาเลยค่าา

และพุ่งมาเรื่อยๆๆ จนแบบรายการจบนี่แหละ T^T

กระซิกๆ 

โมเม้นมันหมดไง สุดท้ายก็ขอมาแจวเรือในฟิคล่ะกานน

อาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่เบลอๆ ไม่ค่อยชัดนะคะ

เพราะว่าอะไร เพราะว่าคนแต่งเขินงาย555555

กลัวหัวใจวายก่อนแต่งจบ เลยเอาเป็นแบบ just bro ไปเน้อ

แปลกๆมั้ย แป้ก งง หรือแอบเขินบ้าง

****คอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะค้าา

เผื่อจะมีเรื่องต่อไป loveee