คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทดสอบรัก นายบอดี้การ์ดหน้าเฉยชา ch.5
“โอ๊ยยยย! แสบูโว๊ยย” ั้แ่ที่อาารย์นที่สอนราบสุท้ายออนเ้าออไปไอ้เปรม็แหปาบ่นอยู่ไ้
“แหปาบ่นอยู่ไ้นะมึ” ผมพูพร้อมับปลายหาาไปทามัน
“อาไร มึยัโรธเรื่อเมื่อเ้าอยู่หรือไรับ! ไอ้ล็อ” มันพูพร้อมับเอียหน้ามาหาผม ผม็ไ้แ่เียบพร้อมับลุึ้นเินหนี
“โถ่ๆๆๆๆ ไอ้ล็อรับุอโท” มันพูอโทผมพลาลุึ้นามผม
“มัน็พูหยอๆมึไปั้นแหละ มึ็ยโทษให้นที่ไม่รู้ภาษาอะไรอย่ามันเหอะ!” ไอ้สรมันพูึ้นในะที่วิ่ามหลัมาับไอ้ฟอส ผม็ไ้แ่ถอนหายใออ มาอย่าเหนื่อยใ ผมะโมันลไ้ยัไันในเมื่อเป็นเพื่อนรัันมาั้แ่ ม.ปลายแล้ว ผมหันหน้าไป้าหลัพร้อมับยิ้มให้ไอ้เปรมเป็นเิบอผมยโทษให้
ในะที่เินลไป้าล่าเพื่อที่ะไปทาน้าวผมับพวมันทั้สามน็เินุยไปพลาหัวเราะไปพลาอย่าสนุสนานในะทีุ่ยผม็ไปนเ้าับใรไม่รู้
“ึ”
ผมทรัวไม่อยู่เพราะนเ้าอย่าัและำลัะเอนัวล้ม แ่็มีอุ้มมือมาประรอเอวผมเอาไว้่อนผมึไม่ล้มลไป เพราะอนผมุยผมหันหน้าไป้าหลัแ่เท้า็ยัเินไป้าหน้าอยู่
ผมหลับาปี๋แล้วึ่อยๆโหน้าลมามอูอุ้มมือปริศนาที่รอบเอว ่อนะเยหน้าึ้นไปมอนที่ประรอผมไว้ ใบหน้าอผมเือบะนเ้าับใบหน้าอเาเพราะเาเอนหน้าลมานสัมผัสไ้ถึไอร้อนอลมหายใออีฝ่ายนปลายมูะแะันอยู่ละ
ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าวอย่าไม่รู้ัว นที่เินผ่านไปมา็้อหยุะัเพราะทุสายา่อมาทาเียวันหมอย่าให้วามสนใ
่อนที่ผมะเบิาว้าอย่าว้าเพราะใบหน้าที่อยู่รหน้าผมนี้ือราวน์ใ่บอี้าร์ที่พ่อมอบหน้าที่ให้มาุ้มรอผม อ๋อ..แว่นาเาถอออแล้วหล่ะห้อยไว้ที่ายเสื้อ
ผมลืมไปสนิเลยว่าเายัอยู่ในมหาลัย ผมยืนทำหน้าใ่อนะั้สิไ้ แล้วึผละัวออาราวน์
“ะ ราวน์” ผมพูเสียแววใ
“นายน้อย เป็นอะไรหรือปล่าวรับ” เาพูเหมือนเป็นห่วผมแ่ในแววาอเานั้นลับแ็ร่าวราวับหิน
“อ่ะ เอ่อผมไม่เป็นไร อ่ะ มะเมื่อี้ผมอบุมา” แล้วผมะเิลทำไมเนี่ยให้ายยยยยยสิ!
“รับ นายน้อยทานอะไรหรือยัรับ” ราวน์้มหัวเิถามผม
“ยั ็ผมำลัะไปินอยู่นี่็มานเ้าับุะ่อน” ผมพายามั้สิ่มัวเอเพื่อไม่ให้พูเสียะุะัออมา เอาเป็นว่าผมทั้เิลทั้อาย
“รับ ั้นนายน้อยเินั่รอผมัพันะรับ” เอ๊ะรอหรอ ผมเอียหัวอย่า
“ั้นผมไปรอที่โรอาหารนะ” ผม็ไม่รู้เ้าะให้ผมรออะไรแ่เอาเป็นว่าผมไปรออยู่ที่โรอาหาร็แล้วัน
“รับ”เาเิอบรับผม่อนะเินหันหลัออไปนอมหาลัย
“เมื่อี้มึเป็นไรปล่าววะ” ไอ้ฟอสัถามผม้วยน้ำาเสียห่วใย
“ไม่หว่ะ ุไม่เป็นไร”
“็แหม่ มีบอี้าร์หล่อมาประรอไว้ะนานั้นะไม่ให้บอว่าไม่เป็นไรไ้ไ” ไอ้เปรมพูเสียแวววนประสาท นิมึะะใหุ้่ามึ่อนใ่มะมึถึะไ้เลิวนประสาทุเนี่ยห๊ะ!
...............................................................................................................................................................................................
“อะไรเนี่ยยยย!!” ผมหลุปาพูเสียัออมาทำให้นรอบ้าหันมามอามๆันและไอ้เพื่อนผมทั้สามที่นั่้าๆ็่าพาันเบิาว้าไปพร้อมๆัน
็หลัาที่ราวน์ลับมาในมือ็่ามีถุ่าๆมามายหิ้วมา้วยพอราวน์แะถุออราวน์็นำมาัเรียมวาไว้บนโ๊ะ เพราะอนนี้ผมอยู่ที่โรอาหารใ่สิ่ที่ราวน์นำมาวาไว้รหน้าผมนี้ืออาหารแ่ที่ทำให้ผมแหปาเสียัไม่ใ่เพราะมันเป็นอาหารแ่ผมใที่มันเป็นอาหารอิาลีและอาหารฝรั่เศษ
“ทีุ่บอให้ผมนั่รอือุออไปเอาอาหารพวนี้มาหรอ!” ผมพูพลาถอนหายใพลาพร้อมับหันหน้าไปหาเา
“รับ เพื่อนายน้อยโยเพาะรับ” เาอบลับเสียเรียบเิ้มหัวให้ผม
“อบุรับ เอ่อแ่ว่าไม่ำเป็นะ้อลำบาไปื้อมาให้ผมเลยนี่รับอีอย่าผม็ินอาหารในโรอาหารไ้”
“ผมไม่ไ้ื้อหรอรับนายน้อย” ห๊ะไม่ไ้ื้อแล้วไปเอามาาไหน
“เอ๊ะ! ไม่ไ้ื้อมาุะบอว่าอาหารทีุ่นำมานีุ้ทำเอหรอ” ผมถามอย่าสสัย
“รับ ในระหว่าที่นายน้อยอยู่บนห้อเรียนผม็ลมาัเรียมไว้เรียบร้อยแล้วรับ” หือออออ ไม่อยาะเื่อว่าบอี้าร์็ทำอาหารเป็น้วยแถมยัเป็นอาหารอิาลีอี
“ุเป็นเฟ้วยหรอ?” ผมยื่นหน้าเ้าไปหาราวน์นิๆพร้อมหลี่าใส่
“ผมทำไ้ทุอย่าที่นายน้อยปรารถนารับ” เาพูพร้อมับสบาผมนิ่แววาอเา่าแ็ร้าวริๆ ผมถอนหายใออมา่อนะนั่ลที่หน้าโ๊ะที่มีอาหารสวยหรูอเ็มอยู่ราาในแ่ละานนี้หลัพันทั้นั้นเพราะผมหน่ะลิ้มลอมาหมแล้วแ่มันออะเวอร์เินไปนะที่เอาอาหารอิาลีมาินในโรเรียน
เพราะผมไม่่อยอบเป็นนเปิเผยอะไรัเท่าไหร่ ผมถอนหายใอีรั้่อนะยื่นมือไปัอาหารานโที่อยู่รหน้า โหววววหืมอร่อยเวอร์อ่ะมันอร่อยว่าที่ผมเยินมาถึะเป็นอาหารเหมือนันแ่รสาิอาหารที่ราวน์ทำนี้อร่อยลมล่อมว่าเยอะ
“ไอ้ล็อ!” เสียเรียอน้าายทำเอาผมสะุ้ึ้น
“หน้าเยิ้มเียวนะมึ” ไอ้ฟอสพู
“พวมึ็ินับูิ”
“พวุินไ้หรอ”
“เออหน่ะินเหอะ” พวมันเหลือบาไปมอราวน์ัพั่อนะยื่นมือมาลิ้มลออาหารเพราะเห็นว่าราวน์ไม่มีทีท่าห้ามปลามอะไร
“ราวน์ุทำอาหารเ่ริๆเลยนะ” ราวน์ไม่พูอะไรเพียไ้แ่ยิ้มอบลับพลา้มหัวให้นิๆรอยยิ้มอเา่าเย็นาเสียริ
“หืม!อร่อย”
พวมันทั้พูทั้ยิ้มอย่าเหิมเริม ผม็ไม่อยาะเื่อเหมือนันว่าเาะทำอาหารไ้เ่และอร่อยแบบนี้ และผม็ยัไม่รู้เหมือนันว่านที่พ่อไว้วาในถึนาให้มาุ้มรอผมะมีวามสามารถอะไรแฝอยู่อี แ่ผมละไม่อบิๆเลยับทีท่าที่เยาอเาสายาอเา แ่ละรั้ที่ผม้อมอมันเหมือนับผมหลุเ้าไปในโลที่มีแ่น้ำแ็ที่แฝไป้วยวามเยือเย็น
“อืม อบุมารับนะราวน์” ผมพูอบุพร้อมับหันหน้าและส่ยิ้มไปทาราวน์ พวเพื่อนๆอผม็่าพาันอบุเ่นัน ราวน์ยิ้มอบพร้อมับ้มหัวให้ผมนิๆ รอยยิ้มนั้น็เย็นาเ่นเย
...........................................................................................................................................................................................
พอถึเวลาเลิเรียนพวผม็ั่เ่นทุวันหมูบหน้าลับโ๊ะบ่นไปบ่นมา แ่ผม็ยันึถึเมื่ออนเที่ยอยู่เลยอ่ะผมถอนหายใออมาเฮือให่
“เหม่อไรวะไปไ้แล้ว” ผมสะุ้ึ้นเล็น้อย่อนะลุามเพื่อนทั้สามไป
“หืมมม บอี้าร์มึเนี่ยหล่อเท่ห์ไม่พอยัทำอาหารไ้อร่อยสุยอ” ไอ้เปรมมันแหปาพูผมละปวหัวับทีท่าที่วนประสาทอมันะริๆ พวผมทั้สี่น็่าน่าเินไปรอนมารับเหมือน เิมที่หน้าโรเรียน
“แยันรนี้เลยนะ” ไอ้ฟอสับไอ้เปรมพูพร้อมับเินึ้นรถอน
“ะว่าไปรถมึยัไม่มารับเลยหรอวะไอ้ล็อ” ไอ้สรมันัถามึ้นเพราะรถมันะมารับ้าว่าผม
“เออหว่ะ ู็สสัย”
แล้วราวน์ไปไหน เอ๊ะ!ผมะถามหาราวน์ทำไมผม้อถามหาลุพลสิ็ลุพลมีหน้าที่ับรถให้ผมทำไมป่านนี้แล้วยัไม่มารับผม ในระหว่าที่ผมพูับไอ้สรเพื่อั่นเวลาในะที่รอนมารับอยู่ๆ็มีรถแลมโบินี่สีแสแสบามาอรหน้า
เอ๊ะ!รถใร ผู้นที่เินไปมา่าพาันหยุะัเหมือน้อมน์สะ
“รถมึหรอไอ้สร” ผมหันหน้าไปพูับไอ้สร
“แม่เ้าโว๊ย!! บ้านูไม่ไ้รวยนานั้น” มันส่ายหัวเิปิเสธบ้านผม็ไม่มีแลมโบินี่เหมือนัน ประูรถ่อยๆเลื่อนึ้น่อนที่ะมีเสีย้าวเินปริศนา มุ่มาทาพวเราสอนเท้าอเาหยุะัอยู่รหน้าอผม
เอ๊ะ รูปร่าุ้นๆ่อนที่ผมะเยหน้าึ้นไปูายที่อยู่รหน้าเพราะเาสูมาและใบหน้านั้น็ทำเอาผมใรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้อวันนี้ นที่ับแลมโบินี่มาือราวน์ โอ้แม่เ้า!!! รถอเาหรือไ หรือ พ่อื้อให้เป็นรถส่วนัว ็แลมโบินี่ันนี้เป็นรุ่นใหม่ล่าสุ ราาไปเือบ40ล้านเลยนะนั้น
“ผมมารับน้อยแล้วรับ เิรับ” ผม็ไ้แ่เียบแล้ว้าวาึ้นรถไม่ลืมที่ะโบมือลาสรประู่อยๆเลื่อนล ให้ายสินนนี้ทำเอาผมใไปหลายรอบแล้วนะเนี่ย รถที่ลุพลไปรับ-ส่ผม็เป็นสปอร์นี้แหละ ที่ผมใหน่ะไม่ใ่ใเพราะแบบไม่เยเห็นแลมโบินี่นะ็ พ่อหน่ะพาผมไปเปิัวรถยน์หรูมาั้หลายประเทศแล้วที่ผมไม่มีเพราะผมับไม่เป็นรถัรยานยน์ผม็ับไม่เป็นไม่รู้ะมีมาไว้ทำไมับัรยานเป็น็บุหัวผมแล้ว
ในรถถูวามเียบเ้าปลุมั้แ่ที่ผม้าวึ้นรถมาผม็ไม่ไ้พูอะไร ผมปลายหาามอราวน์ นราวน์ไ้เหลียวูลับรู้สึเหมือนราวน์ะรู้สึัวเหมือนันว่าผมนั้น้อเาอยู่ ผมรีบหันหน้าวับไปทาอื่นทันที เหมือนหน้าอผมะร้อนๆ
“นายน้อยไม่สบายหรือปล่าวรับ”บอี้าร์หนุ่มเห็นหน้าอนายน้อยอนึ้นสีแระเรื้อเรว่าะไม่สะบาย
ผมหันหน้าออามุมระแล้วหันหน้าไปทาราวน์อีรั้
“ผมไม่ไ้เป็นอะไรทั้นั้น”
“ั้นหรอรับ” ราวน์พูบ่อนะหันหน้าไปสนใทา้าหน้า่อ ิ!ไรวะแ่นี้เนี่ยนะ ถามแ่นี้เนี่ยนะนี้หรอะมาูแลเรา เหอะ! รถ็อยู่ในวามเียบันอีรั้นมาถึบ้าน
ความคิดเห็น