แผนพิชิตใจนายสุดโหด

ลำดับตอนที่ #9 : ตกหลุมรัก (เพิ่มเนื้อหา)

                                                               
       ตอนที่แปด  

เฮ้อเหนื่อยๆๆ  ผมรีบออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าเพราะว่าวันนี้น่ะฤกษ์ดีเปิดเทอมวันแรก     
เห็นมั๊ยล่ะว่าผมน่ะเป็นคนดีแค่ไหน ก็แบบว่าขับมาแบบชิวๆเลยครับ อารมณ์ดี๊ดี โลกสดใสเป็นบ้า
แล้วคนดีอย่างผมทำไมต้องโชคร้ายดันมาซวยโดนรถชนด้วยเล่า
แค่นั้นไม่เท่าไหร่ ผมก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก
แต่ที่โมโห ก็เพราะยัยลูกคุณหนูเจ้าของรถนั่นแหละ
เซ็งชะมัดเลย  อ้อลืมบอกไปครับพล่ามมาซะยาว
ผมชื่อพิภพครับเป็นลูกคนเล็กของบ้าน
แถมยังเป็นลูกหลงซะอีก  เตี่ยกับแม่ก็เลยทั้งรักทั้งห่วง
อาเจ้และอาเฮียไม่เว้นแม้แต่ใครๆในบ้านก็ต่างรักผมทั้งนั้น
แล้วกว่าผมจะออกจากบ้านมาได้ก็ได้รับคำอวยพรมาซะล้น
แต่ก็ไม่พ้นเกิดเรื่องจนได้         เฮ้อแต่ผมก็มาถึงห้องเรียนจนได้ ผมได้ที่นั่งหลังห้องทำเลดีมากเลย  เอาไว้แอบหลับอ่ะ(อ้าวเป็นคนดีมาตั้งนานเสียเลยนะเนี่ยไอ้คุณพิภพ  :คนแต่ง                     
ไม่ต้องทำหน้าเหวอไม่ต้องพูดฉันบ่นได้คนเดียวย่ะ:คนแต่ง )                                              
อืมข้างๆที่ผมนั่ง เอ๊ยไม่ใช่สิ  ที่ถัดไปจากที่ผมนั่ง มีผู้ชายนั่งอยู่คนหนึ่ง  สงสัยจะเป็นลูกครึ่งครับนั่งนิ่งมากๆผมหันไปยิ้มเขายังทำหน้าเย็นชาใส่ด้วย เล่นเอาผมเหวออีกรอบเลยครับ 
ผมแค่อัธยาศัยดีเฉยๆนะ   คงสงสัยว่าเหวอครั้งแรกตอนไหนก็ตอนโดนเจ๊คนแต่งว่าไปไงครับ     
แต่เอ๊ะ  มีสาวสวยเดินมานั่งข้างๆด้วยครับ ผมได้ยินเธอบอกว่าขอนั่งด้วยคนนะ                
แล้วนายนั่นก็ทำท่าเย็นชาใส่เหมือนเดิม แต่ผมรู้ว่าเธอสวยน่ารักมากและเธอก็ทำให้ผมขาแพลงครับ ทำไมน่ะเหรอ ก็ผมตกหลุมรักเธอน่ะสิครับ
พิภพได้แต่จมกับความคิดของตัวเองจนไม่ทันรู้ตัวว่า                           
จีรัญญาหันมามองเขาพร้อมทั้งยิ้มให้ซึ่งจีรัญญาก็ได้แต่งงที่เห็นชายหนุ่มนั่งตาลอยเหมือนคนละเมอจนเธอต้องยื่นมือไปเขย่าแขนเขาเบาๆ พร้อมกับเรียก “นายๆ   เป็นอะไรเหรอ”              
“อ๋อ เปล่าครับ ผมคงใจลอยไปหน่อย”  พิภพเอ่ยปากตอบออกไป                          
“ก็คงใจลอยไปหาสาวๆที่ไหนตามประสาคนหลงตัวเองล่ะมั้ง”                            
กานต์กมลซึ่งเดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้พูดประชดเข้าให้เป็นผลให้พิภพหันไปมองอย่างตกใจ           
แต่ก็แค่แปบเดียวเท่านั้น  เขาก็ว่ากลับไปเช่นกัน                                                  
“ก็คงงั้น แต่คนที่ฉันกำลังคิดถึงไม่ใช่เธอแน่    เอ๊ว่าแต่นี่เธอคงคิดถึงฉันมากล่ะสิ
หรือว่าอยากรู้จักฉันมากกว่าเดิม  ถึงได้เดินตามมาหาถึงห้องเนี่ย”

“ ไอ้บ้า ฉันเรียนห้องนี้ ใครเค้าจะไปนึกพิศวาสนายกันล่ะ”                                      
กานต์กมลว่ากลับไปด้วยความโมโหและรู้สึกเสียหน้าที่พิภพหาว่าเธอตามมาอ่อยเค้าถึงที่       
ฝ่ายจีรัญญาได้แต่มองทั้งคู่อย่างงงๆก่อนจะเอ่ยขัดขึ้นว่า                                          
"ฉันว่าพวกเธออย่ามัวทะเลาะกันเลยดีกว่า  นั่งเงียบๆเหอะ เดี๋ยวอาจารย์คงเข้ามาสอนแล้ว       
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”  พิภพและกานต์กมลพูดออกมาพร้อมๆกัน
 “ทีแบบนี้สามัคคีกันจังเลยนะ  ฉันไม่สนใจพวกเธอก็ได้ตามสบายเลย”                         
 จีรัญญาได้แต่พูดออกมาแบบขำคนทั้งคู่                                                     
ก่อนจะหันไปมองทางริวมะชายหนุ่มกำลังกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร
ส่วนกานต์กมลก็ไปนั่งที่ด้านหน้าพิภพแต่ยังไม่วายหันมามองด้วยแววตาอาฆาตแค้น      
และวันนั้นทั้งวันเธอก็แทบไม่เป็นอันเรียน เพราะโดนพิภพแกล้งดึงผมเกือบตลอดเวลา               
ผิดกับจีรัญญาที่ได้ทั้งคู่มาเป็นเพื่อนที่ทำให้เธอต้องปวดหัวที่สุด                                  
เพราะทั้งสองคนหาเรื่องเถียงกันได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารกลางวันหรือการทำงานร่วมกัน
แต่เธอก็คงต้องทนต่อไป  เพราะถ้าให้มาอยู่กับคนที่เย็นชาแบบนายริวมะ
เธอคงเป็นโรคประสาทสักวัน  คุยด้วยก็ไม่คุยนั่งนิ่งๆทั้งวัน  เหมือนตั้งใจเรียนมาก จดทุกอย่าง
แต่พอเธอจะคุยจะถามก็ไม่ได้  ตอนเธอเข้ามาครั้งแรกทำไมที่นั่งหน้าพิภพก็ดันไม่ว่าง
ทำให้เธอต้องมานั่งข้างริวมะ  แต่พอกานต์กมลเดินเข้ามากลายเป็นว่ามีที่ว่างซะงั้น
ตอนนี้เธอก็คงยังทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจอย่างเดียว

แก้ไขเนื้อหาคำผิดและเพิ่มตอนค่ะ