แผนพิชิตใจนายสุดโหด

ลำดับตอนที่ #6 : เหมือนจะดี

ตอนที่ห้า

เช้าวันต่อมา ฉันนอนเกือบไม่หลับเลยเมื่อคืนนี้เช้านี้ก็เลยว่าจะไปปั่นจักรยานเล่นสักหน่อย   
อากาศเช้าๆนี่ก็ดีจังเลย สดชื่นที่สุด แต่ตอนนี้ฉันว่าไม่ดีแล้วแหละ                                         
ก็ฉันเจอนายริวมะน่ะสิเปิดรั้วออกมาพร้อมกันเลย  ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงคิดว่าบุพเพสันนิวาส
แต่เป็นอีตานี่บุพเพอาละวาดชัดๆ        ไหนก็ไหนๆแล้วทักก็ได้วะก็อยู่ต่อหน้าแล้วนี่            
“จะไปไหนเหรอ”   ฉันเอ่ยปากถามออกไปเสียหน้าชะมัด  ต้องมาถามก่อนเนี่ย                         
ริวมะได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็เดินผ่านไป  ก็ไม่ได้มีไรมากหรอกนะ                                
แค่เขารู้สึกว่ากวนประสาทจีรัญญาเล่นแล้วสนุกดีก็เท่านั้น                                              
หนอยแน่ะ  มันจะมากไปแล้วนะนายริวมะฉันอุตส่าห์ทักนายก่อนนะ
มาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนแบบนี้ได้ไงคิดได้ดังนั้นจีรัญญาก็ไม่รอช้า                               
รีบปั่นจักรยานตามริวมะที่กำลังวิ่งอยู่ไปทันที        
“กริ๊งๆๆ”  ฉันกดกริ่งเรียกนายริวมะที่กำลังวิ่งอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง                              
แต่ไม่ว่ายังไงนายนั่นก็ไม่ยอมหยุดเลยสักนิด  กลับยิ่งวิ่งเร็วขึ้นด้วยซ้ำ                                 
ในที่สุดฉันก็เลยตัดสินใจ  ปั่นจักรยานปาดหน้านายนี่ซะเลยแต่ฉันเบรกไม่ทันอ่ะ  ตายแล้ว"อ๊า"
“โอ๊ย  ช่วยด้วย  โอ๊ยยย”  ฉันทำจักรยานล้ม  แงๆ  ไม่เคยอายอะไรแบบนี้มาก่อนเลย                   
“จีจี้ ๆเป็นไงมั่ง”  ยัยนี่ทำผมตกใจอีกแล้วครับ  ซุ่มซ่ามจริงๆเลย                                         
“ยังจะถามอีกก็เจ็บน่ะสิ  เพราะนายนั่นแหละฉันเรียกแล้วยังไม่ยอมหยุดอีกฉันเลยเป็นแบบนี้ไง   โอ๊ย เจ็บอ่ะ  ขาฉัน โอ๊ย”  เหวอเลยครับผม  ใครจะไปรู้ว่ายัยนี่จะจริงจังขนาดนี้                         
ผมก็แค่แกล้งเล่นๆนะ  ไม่คิดว่ายัยนี่จะเจ็บตัวแบบนี้แต่เรื่องอะไรผมต้องรับผิดล่ะ  
ชักโมโหยัยนี่ซะแล้วสิ“นี่ฉันไม่ผิดสักนิดเลยนะ  
หยุดเลยเธอน่ะเงียบปากไปซะแล้วเดินไหวมั๊ยเนี่ย  จะได้พากลับบ้าน”                                           “บ๊องป่ะเนี่ย ก็เห็นๆอยู่ว่าชั้นเจ็บน่ะเคยได้ยินมั๊ยตักบาตรอย่าถามพระน่ะจะช่วยก็ช่วยสิ”        
ดูสิท่าทางฉันเจ็บขนาดนี้มันยังมีหน้ามาถามอีกคนอะไรไม่มีน้ำใจเอาซะเลย                         
(ลืมไปเหรอจ๊ะ จีจี้ ริวมะน่ะมันคือนายสุดโหดนะ  ถามแค่นี้ก็ดีแล้วนะ:คนแต่ง                    
โห เจ้ เล่นงี๊เลยเหรอ  แล้วเรื่องไรนางเอกต้องมาเจ็บตัวแบบนี้อ่ะ:จีจี้                                   
เรียกร้องความสนใจนิดหนึ่งดิ  อีกทีก็ความสมน้ำหน้าแหละยัยซุ่มซ่าม  แบร่ :คนแต่ง 
อ้าว เซ็งเป็ดเลย: จีจี้)
และแล้วผมนายริวมะผู้สุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ก็ต้องพายัยจีจี้ซ้อนท้ายจักรยานของเธอเองนั่นแหละ     มาส่งถึงบ้านจนได้ “ขอบใจนะ”  ยัยจีจี้บอกผมพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะน่ารัก                                    เฮ้ย ผมไปคิดว่ายัยนี่น่ารักได้ไงเนี่ย    ไม่ๆอย่าไปรู้สึกดีๆกับยัยนี่เชียวนะยัยนี่ทั้งห้าวและก็โหดด้วย
“อืม”  ผมบอกแล้วทำท่าจะเดินกลับบ้าน แต่ยังไม่วายหันไปถาม  “ทำแผลเองได้มั๊ย”           
เออ แล้วผมจะทำตัวเป็นพระเอกทำไมเนี่ย แต่แปลกยัยนั่นกลับยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมอีก แล้วก็พูดว่า
“ฉันเป็นไรซะที่ไหนเล่า”  แล้วก็กระโดดไปรอบๆ โชว์ผมด้วย“เธอหลอกฉันเหรอเนี่ย”          
ยัยนี่มันแสบจริงๆว่าแล้วผมได้ยืนอึ้ง  ยัยนี่แกล้งผม        เฮ้อ ไอ้โหดเสียรู้ยัยตัวแสบซะแล้วครับ 
กว่าผมจะรู้ตัวอีกทียัยนั่นก็เข็นจักรยานเข้าบ้านไปแล้ว     แถมยังมาบ๊ายบายผมซะเสียงหวานอีก
เจ็บใจจริงๆเลย  ฝากไว้ก่อนเถอะ  คราวหน้าเห็นดีกันแน่ วันพระไม่ได้มีหนเดียวนะยัยจีจี้
ฉันต้องเอาคืนเธอให้ได้เลย   คอยดูสิ

จบตอนที่ห้าแล้วค่ะ
ว่าจะแต่งให้ซึ้งแล้วค่ะ
แต่มันจะเร็วไปนิด
เดี๋ยวจะไม่สมชื่อยัยตัวแสบกับไอ้โหด
555  ช่วยกันขำหน่อยนะก๊าบ  สงสารคนแต่งสักนิด
ตอนหน้าจะแนะนำไกด์กับแจ๊คแบบสั้นๆนะคะ
พักคู่นี้ไว้ก่อนนะคะ