คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hello ! My lovely boss (chanyeol x baekhyun)
[SF] Hello! My lovely boss
Paring: Chanyeol & Baekhyun
Note: ฟินี้เยลบอร์ exo-thailand.com ในอนปี 2012 นะะ หลาย ๆ นอาะุ้นนินึ แ่มีารรีไรท์เล็น้อยนะ เรื่อไม่เปลี่ยนแ่ศัพท์เปลี่ยน 55555
๊อๆ
มือเรียวสวยเาะประูห้อทำานอนที่ไ้ื่อว่า “ท่านประธาน” ร่าบาอหุหิใเสียไม่ไ้ เพราะวันนี้เาถูเรียให้มาพบบ่อยเสียเหลือเิน ... นถูนทั้แผนับามอ
“บอสรับ มีอะไรให้รับใ้” เสียหวานล่าวถามเ้านายหนุ่ม
“ไม่ผ่าน ลับไปทำใหม่รับ” เสียทุ้มแสนน่าฟัล่าวอย่าเรียบ ๆ พร้อมยื่นแฟ้มานอลู้าัวเอืน “้อรบวนันอีสัรอบ”
“ทำไมยัไม่ผ่านอีรับบอส นี่ผมแ้มาห้ารอบแล้วนะ”
“ุยัไม่เ้าใอนเ็ปอสิน้าหรือไรับ ารรออย หรือุรอใรไม่เป็น ?” เสียทุ้มล่าวพร้อมยัิ้วหลิ่วาอย่าอย่าวน ๆ ทำเอาร่าบาอยาะเสยหน้าให้ยับ นี่ถ้าไม่ใ่เ้านายไม่เหลือ
“ไ้รับบอส ผมะแ้ใหม่ให้ถูใบอสเลยรับ”
“ไ้รับ ผมรอุไ้เสมอรับ ุบยอน แบฮยอน”
ปั๊ !
นัวเล็ทำหน้า้ำอ นี่เป็นรั้ที่ 5 แล้ว ที่ บยอน แบฮยอน ้อแ้านที่ท่านประธานไม่พอใ ในวามรู้สึอเาแล้ว เาพอใับานิ้นนี้มา แ่ทำไมท่านประธานอมเว่อร์ไม่ให้ผ่านเสียที แบฮยอน็ไม่รู้เหมือนัน
“ันว่าแโนแล้แล้วล่ะไอ้ลูหมา” บิโ ! ิม อิน เพื่อนร่วมานอแบฮยอนมีวามรู้สึเ่นนั้น
“ัวร์ นอื่นรั้เียว็ผ่าน ี้หมูี้หมา็แ้รอบสอรอบ ทำไม้อมีแ่ันนเียวที่้อแ้สี่ห้ารอบ นี่ทำรอบที่หแล้วนะ”
“ไม่แปลหรอ ... ที่ แฟนเ่า เาะแล้ันแบบนี้น่ะนะ”
เหอะ ถูอิม อิน ... ท่านประธานอมเว่อร์แห่บริษัทปาร์ีไน์ ือ แฟนเ่าอบยอน แบฮยอน
ปาร์ านยอล เป็นแฟนเ่าอบยอน แบฮยอน
แบฮยอนและานยอลเยมี่วเวลาแสนหวานื่นในสมัยมหาวิทยาลัย แบฮยอนเรียนนิเทศ ส่วนานยอล้อบริหารเพื่อ่วยิารที่บ้าน ทั้สอนบหาันั้แ่สมัยปี 1 ... หวานนน้ำาลเรียพี่ แ่้อเลิัน่อนเรียนบไม่ี่วัน เพราะเรื่อไม่เป็นเรื่อ ...
“ยอล .. แบว่าเราเลิันเถอะ” เสียหวานล่าวอย่าเศร้า
“ทำไมล่ะแบ .. แบไม่รัเราแล้วหรอ ?”
“ยอลไม่มีเวลาให้เรา เราอยาไปเที่ยวับยอลบ้า เราอยาไปูหนั เหมือนู่อื่นเาบ้า”
“...”
“เราอโทษนะยอล ถ้ายอลสนใเรื่ออื่นมาว่าแบ แบปล่อยยอลีว่า ... ลา่อนนะ”
นั่นแหละ .. เหุผลเบสิ ๆ อู่รัที่ใ้บอเลิัน ...
ารเลิันไม่ไ้เิาวามหมรัึ่ันและัน .... อนบอเลิแบฮยอน็เสียใพอัวนั่นแหละ ็ุานยอลเป็นายหนุ่มที่แสนีในฝันอสาว ๆ ในมหาวิทยาลัย สุภาพ นิสัยี เอาใเ่ ปาหวาน เอาเป็นว่าเพอร์เฟสุ ๆ ใรอยู่ใล้มีอัน้อหลรัเป็นธรรมา
แ่เมื่อทัู้่เลิันไปไ้ไม่นาน แบฮยอนไ้รู้าอิน ... เี่ยวับารหายไปอานยอล
“บริษัทไอ้ยอลมันถึั้นวิฤ ล้มแหล่ ไม่ล้มแหล่ พ่อมัน็ป่วย ่วนี้เลยไม่่อยเ้ามาเรียนเท่าไหร่ ทำานัวเป็นเลียวหัวเป็นน็ออยู่ในบริษัทนั่นแหละ”
วามรู้ผิุอแบฮยอนทันที รั้นะไปอืนีน่าเลียริ ๆ ให้ายเถอะ ปล่อยให้านยอลเอนี ๆ ที่ไม่ี่เ่าเอาแ่ใอย่าเาน่าะีว่า แ่โะาันเล่นลับมนุษย์ที่ื่อบยอน แบฮยอน เสียเหลือเิน .. เมื่อบริษัทที่มหาวิทยาลัยส่ัวแบฮยอนมาทำาน ็ือบริษัทอานยอล ที่อนนี้ผันัวเป็นประธานแล้ว แ่เหมือนว่าานยอลนเ่าะไ้ายไปแล้ว พ่อหนุ่มนสุภาพ ลายเป็นไอ้ประธานวนประสาทที่ไหนไม่รู้
“แฟนเ่า็วระรัษาหน้าันนินึไม่ใ่หรอว่ะอิน นี่นทั้แผนิว่าันเป็นไอ้๋อย ไร้ประสบาร์หมแล้ว”
“ทำไม้อให้เาโอ๋แว่ะ หรือแยัรัไอ้ยอลอยู่”
เรื่อนี้ัวเาเอ็ไม่รู้เหมือนัน …
“เสร็หรือยัรับุบยอน แบฮยอน ะเที่ยแล้วนะรับ ผมหิว” ประธานรูปหล่อที่เินสำรวารทำานอบุลารอย่าสบายใถาม ... ให้ายเถอะ ทำไม้อเาะแ่แบฮยอนนนี้นเียว
“ะเสร็แล้วรับ ไม่เินเที่ย เิบอสาแอร์รอไ้เลยรับ” เสียหวานอบอย่าประประัน
“ไม่้อรีบนะรับ ผมมีเวลาให้ .. อีเยอะเลยรับ” ะประไปถึไหน ไอ้บอสหูา
“ันมาพบานยอล ยอลว่าไหม ?” อ ูอ ลูสาวนเล็สุเปรี้ยวอบริษัทอรุ๊ป ที่ิะับานยอลเสียนัวสั่นถามเลาิม ร่าเล็ที่ทำานอยู่ที่แผนถึับ้อเบ้ปา
หล่อนัหรือไ ทำไมมีแ่นวิ่าม
“หึเาอ่ะิ๊” อินถึับ้อเอ่ยแว บารั้เาอาะแสออมาเินไป
“ปาหมานะ เี๋ยวันะเป่าหูไม่ให้ยอูรับรั” อลับไปอย่าเบา ๆ
แบฮยอน็ไม่รู้เหมือนันวามรู้สึอนนี้เป็นอย่าไร ? หึหรอ ? ไม่หรอ เาับปาร์ านยอลไม่ไ้เป็นแฟนันแล้ว านยอลเป็นเ้านายเา มีแ่วามหมั่นไส้ที่พ่อุทำัว่าย ๆ สบาย ๆ ใร ๆ็เ้าหา สสัยะเ็บาอนสมัยเป็นแฟนับเาเสียหล่ะมั้ ิแล้ว็อหมั่นไส้ไม่ไ้ริ ๆ ..
อเ้าไปป่วนเสียหน่อยเถอะ ... ว่าแล้ว็หยิบานที่พึ่ทำเสร็ริ่ไปห้อประธาน
“เฮ้ แบฮยอน บอสมีแนายไม่เห็นหรอ ?” เลาิมท้วร่าบาที่อยาะเ้าไปป่วนใะา
“ไม่เป็นไรหรอ นนั้นบอสไม่อยายุ่หรอรับ” เยฟัใรที่ไหน แบฮยอนเปิประูเ้าไปทันทีไม่มีเาะ
“านยอลา ูอื้อาปูิโน่มาฝายอลเลยนะ่ะ ว๊ายยยย! ไม่มีมารยาทหรือไย่ะ เห็นไหมว่าุานยอลเามีแอยู่” ูอที่ำลัออเาะานยอลถึับใ ที่อยู่ ๆ แบฮยอน็โผล่พรวเ้าไป
“มารยาทมีรับ แ่ไม่รู้นิรับ ว่าบอสมีแ”
“หนอยยย !!!!!!!!! ยอละ ไล่มันออเลย่ะ มันวนูอ ูอไม่อบ !”
“บอสไม่ไล่ผมออหรอรับ ริไหมรับ ุปาร์ านยอล” แบฮยอนว่าพร้อมยิ้มหวานให้
“เอ่อ ... ผมว่าูอออไป่อนีว่ารับ ผม้อุยานับลูน้อ” านยอลถึับไปไม่เป็น แบฮยอนันเล่นหูเล่นา โยนมาให้เาเ็ม ๆ ใรันะรับมือไหว
“รี๊ ! ยอลทำแบบนี้ไม่ไ้นะะ” ูอีิ้นเมื่อโนหัหน้า
“ไปเถอะรับุ ผมะุยานับบอส” แบฮยอนว่าพร้อมเลื่อนเ้าอี้มานั่ประันหน้าับานยอล “เอ่อ ... แุ่น่าะรู้นะรับ ว่าบอสไม่อบให้ใรเรียว่ายอล นอานที่สนิทับบอสมา แล้วบอสไม่อบื่มาปูิโน่ บอสอบลาเ้ เิรับ .. ุอ ูอ” แบฮยอนล่าวเรียบๆ แ่เือนในใ หิสาวไ้แ่ีิ้น และเินหนีาไป
สาแใแบฮยอนนั .. หึหึ
“ยัำไ้้วยนะรับ ว่าผมอบื่มลาเ้” านยอลล่าวยิ้ม ๆ แ่รอยยิ้มนี้ร่าเล็อิว่าเป็นารเยาะเย้ยเาเสียละัน
“ผมไ้ยินบอสสัุ่เลาิมลอ ผมไม่ไ้ใส่ใมันเท่าไหร่หรอ”
“แ่เรื่อยอลน่ะ .. นอเวลาานเรีย็ไ้นะ เราสนิทัน ไม่ินะ อื้มมม .. เราสนิทันมา้วย” นัวโ้อาหวาน ๆ ทำเอาร่าเล็เวไปเล็น้อย แบฮยอนไม่เย้านทานสายาอันร้อนแรอท่านประธานหนุ่มนนี้ไ้เลยริ ๆ
“เลิพูไร้สาระไ้แล้วรับบอส บอสหิว ผมหิวเหมือนัน” เสียหวานว่าพร้อมยื่นแฟ้มานที่ผ่านารแ้มาเรียบร้อยแล้ว “นี่านรับ”
“ใ้ไ้ สมับเป็นบยอน แบฮยอน”
“เหอะ ... อบุรับ ผมอัวละ” แบฮยอนลุออไปาห้ออท่านประธานรูปหล่อ สามเือนที่ผ่านที่ไ้เริ่มานที่บริษัทนี้ ารอยู่ับานยอลามลำพั เาไม่เยไม่รู้สึหวั่นไหวับผู้ายนนี้ริ ๆ
ให้ายเถอะ หรือเารับอสอมเ้าเล่ห์นนี้อยู่อีหรือ .. ?
“ไปส่านนานันะ มีัมิรออะไรับประธานหรือเปล่ารับ ? ุรีเอทีฟบยอน” อินแวทันทีหลัาลับมานั่ที่เ้าอี้ามเิม
“อินแมันปาหมา ันไม่สนใแล่ะ ันะไปิน้าวับพี่ริส”
“สนใที่ไหน ะะวนยอูิน้าวันสอ่อสอ อบุมานะเพื่อนรั”
“ย๊า ! อิน ใระไปิน้าวับนาย” โ ยอู ผู้ายัวเล็อีนอแผนรีเอทีฟถึับโวยวาย ... แ่สุท้าย็ไปิน้าว้วยันอยู่ีนั่นแหละ
ริส หรือ อู๋อี้ฝาน วิศวรหนุ่มรุ่นพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัยเียวันทั้ับแบฮยอนและานยอล ... อ้อ ! เยีบแบฮยอน้วยสมัยอนยัเรียนอยู่ ออมารับแบฮยอนถึหน้าบริษัท เหุเพราะเ้าัวเล็ำลัอแเป็นเ็ ู็รู้ว่าโนท่านประธานานยอลทำให้วุ่นวายใเหมือนเย ริสพาแบฮยอนมาที่ร้านอาหารี่ปุ่นร้านประำที่แบฮยอนอบ
“ินแ่ร้านนี้ลอเลยนะแบฮยอน” รุ่นพี่ถึ้อเอ่ยถามเมื่อรูุ้หมาย
“ิน ๆ เหอะน่า อร่อยี”
บาที่ริสอาะไม่รู้ .... ว่าปาร์ านยอล็อบร้านนี้เหมือนัน
ประธานบริษัทรูปหล่อัสินใออาห้อทำานแสนอุอู้ หวัะวนใรบานที่ทำานอยู่แผนรีเอทีฟไปหาอะไรอร่อย ๆ ลท้อ อบแทนที่ที่่วยเิทายาทระูลอที่อยมาามื้อเาอยู่ร่ำไป แ่็พบับวามว่าเปล่า เหลือแ่อินที่รอยอูเ็บอเท่านั้น
“มาวนไอ้แบิน้าวอ่ะิ” ถึะมีำแหน่เ้านายลูน้อ้ำออยู่ แ่แท้ทีริแล้วทั้อินและานยอลเป็นเพื่อนสนิทัน
“็เปล่า ... แ่เินมาูว่าลูน้อพัเที่ยันหรือยั เี๋ยวหาว่าเ้านายไมู่ลูน้อ”
“ไอ้แบไปิน้าวับไอ้พี่ริสนะ”
“แล้วไ” ทำเป็นไม่สนใไปเถอะนะปาร์ านยอล
“ร้านเิม ที่มึเยไปินับเาบ่อย ๆ นะเพื่อน”
นหล่อ่วยไ้แ่นี้นะแหละเพื่อน ...
“นึรึ้มอรึ้มใอะไรึ้นมาถึวนพี่มาิน้าวละ ปิเห็นไปินับพวอิน” รุ่นพี่เอ่ยถามร่าบาที่นั่หน้ามุ่ยั้แ่มาถึ
“็เบื่ออาหารแถวบริษัทแล้วล่ะ”
“เบื่ออาหารแถวบริษัท หรือเบื่อเ้าอบริษัทรับ ุรีเอทีฟบยอน ?”
“มันะไม่ให้เบื่อไ้ยัไล่ะพี่ริส โนแล้ลอเลยอ่ะ” นัวเล็อแเป็นเ็
“ยัไ ?”
“็แบบทำาน็โนแล้นเียว เอะอะ็โนเรีย นโนนทั้แผนนินทาแล้วรู้ไหม”
“เ้าอาะอยาใล้ิ” เออี เ้า้าันเ้าไป
“พี่รู้อะไรไหม เามีนล้อมหน้าล้อมหลัเ้าเย็น ลูุหนูทั้นั้น เาไม่สนใมนุษย์เินเือนอย่ ..”
“ยัอบเาอยู่ินะ”
“็....”
“ุยอะไรันอยู่หรอรับ ? น่าสนุเียว” ถึับ้า เมื่อบุลที่สามที่เอ่ยถึอย่าปาร์ านยอล เินมาที่โ๊ะอทัู้่
โลนี้ะใร้ายับบยอน แบฮยอน เินไปแล้วนะ
“เปล่ารับบอส มีนัับลู้าหรอรับ ?” ถามพอเป็นมารยาท แู่เหมือนะไม่ .. ็เห็นยิ้มแย้มมาะนานี้
“ไม่มีนัรับ แ่หิวเย ๆ พอีเห็นเป็นร้านโปรเลยแวะมาเสียหน่อย ... ถ้าไม่รัเีย ผมอนั่้วยนไ้ไหมรับ ?” ไม่้อรอำอนุา านยอลถือวิสาสะนั่ล้าแบฮยอนเสียเย ๆ แถมยัมอหน้าแบบวน ๆ อี่าหา
“ามสบายนะานยอล ไม่ไ้เอันนานนะ เป็นไบ้าล่ะ ?” ริสเอ่ยถาม แบฮยอนถึับทำหน้าหมาุใส่รุ่นพี่ ... ไม่ยอมไล่ให้ไปนั่ที่อื่น ยัมาวนุประธานรูปหล่อุยเสียอี
“เรื่อย ๆ รับพี่ มีพนัานในบริษัที ๆ านเลยโอเรับ” านยอลอบริส และหันมาทำหน้าวน ๆ ใส่นัวเล็ที่นั่้า ๆ
บยอน แบฮยอนอยาะบ้าาย
“อาหารมาเสิร์ฟแล้ว่ะ เิรับประทานให้อร่อยนะะ” เสียาพนัานทำให้ทุนละวามสนใาารสนทนาไปั่วะ อาหารี่ปุ่นมามายถูเสิร์ฟบนโ๊ะอาหาร ริสที่อยาะแล้ลอใานยอล ึหยิบอาหารไปป้อนแบฮยอนเล่นๆ
“อ่ะ าิมิแลมอน เห็นว่าอบิน” านยอลที่เห็นริสป้อนแลมอนให้แบฮยอน ทำเอาุนนิ ๆ เารู้และยัำไ้ว่าแบฮยอนนั้นอบินอะไร เาึป้อนปลามาุโรให้แบฮยอนแทน แบฮยอนรู้สึในิ ๆ ที่านยอล็ยัำไ้ว่าเาอบอะไร ไม่อบอะไร เหมือนที่เาำเรื่อราวอานยอลไ้เ่นัน ..
“มาุโร ออบนิ ินเ้าไปรับุรีเอทีฟบยอน ะไ้มีแรให้ผมใ้แราน”
้วยวามรู้สึาบึ้ในิๆ แบฮยอนเลยหยิบุ้เทมปุระที่านยอลอบให้ (ามริไม่อยาเรียารระทำนั้นว่าหยิบเท่าไหร่ เพราะหยิบมาแล้วโยนใส่านแ่นั้นเอ) ารระทำเอะ ๆ ะ ๆ ทำให้ริสอรู้สึำไม่ไ้ริ ๆ ทั้ ๆทีู่เหมือนะแร์ันแท้ ๆ ะแล้ันไปทำไมไม่รู้ ... ริสรู้สึว่าไม่อยาให้ัวเอเป็น. ึอัวลับ่อนเสียีว่า
“ย๊า ทำไมพี่ทำแบบนี้” แบฮยอนโวยวาย ริสใร้ายเินไปที่ปล่อยให้เาอยู่ับานยอลสอนแบบนี้
“ไม่เห็นเป็นไรเลย นาย็ิน้าวับเ้านายไปไม่เห็นะแปล ใ่ไหมานยอล ?” านยอลไม่อบอะไรริส เพียแ่ยิ้มให้เท่านั้น แบฮยอนอยาะรีร้อให้โลรู้ ให้ายเถอะไม่อยาอยู่ับานยอลเสียริๆ
“แล้วบอสะมานั่้าๆผมทำไม ไปนั่ฝั่นู้นิรับบอส”
“็อยานั่ใล้ๆไม่ไ้หรอแบ” านยอลถึับอ่อนใับแบฮยอนที่เหมือนะับไสไล่ส่เาเสียเหลือเิน ไม่อยาอยู่้วยนานี้เียว
“เ้านายแอบามผมมาหรอ ?” อิไม่ไ้ เพราะปิานยอลอบสั่ให้เลาิมื้ออาหาร่าย ๆ มารับประทานที่ห้อเป็นประำ ถ้าไม่ิลู้าเสียละ็ ไม่มีทาไ้เห็นปาร์ านยอลทานอาหาร้านอแน่ ๆ
“สำััวผิไปหรือเปล่ารับุรีเอทีฟบยอน พี่มินอไปทาน้าวับพี่แเลยไม่อยารบวน ็เลยมาหาอะไรินเอ”
“่ามันเถอะรับ รีบินะไ้รีบลับ” แบฮยอนล่าวปั ๆ และสนใแ่อาหารบนโ๊ะ
ลอทั้ารรับประทานอาหารลาวันนั้นเป็นไปอย่าเรื่อยๆ านยอลเป็นฝ่ายวนุย (อย่าวน ๆ) เสียมาว่า แบฮยอน็ไ้แ่อบเสียบารั้ แ่บารั้โนวนมาเินไป็ไม่อบเสียีว่า มื้อนี้านยอลเป็นน่าย่าเสียหายทั้หม อนแรแบฮยอนบอให้หารับเานละรึ่ แ่เอำอบแสนะวนส้นเท้าอานยอล แบฮยอนึปล่อยเลยามเลย ให้านยอลรับผิอบแ่เพียผู้เียว
“ไม่เป็นไรรับ ผมเป็นเ้านายเินมีเยอะ แบฮยอนมีเวลาเ็บเินอีเยอะเพื่อแร์ับผม”
รั้นถึเวลา้อลับไปทำานอีรั้แบฮยอน็นึึ้นไ้ว่าามานั้นริสมารับัวเอที่หน้าบริษัท แน่นอนเาไม่มีรถลับ านยอลที่เอารถมาึเป็นนอาสา ะอวเ่ลับแท็ี่ะใ่เรื่อเพราะใล้เ้าานบ่ายแล้ว ว่าแท็ี่ะผ่านมา้อเสียเวลาพอวร ึ้อยอมนั่เป็นุ๊าหน้ารถ R8 อประธานบริษัทแ่โยี..
“ยอลีในะ ที่แบยัำเรื่ออยอลไ้อยู่” านยอลเอ่ยึ้นมาเพื่อทำลายบรรยาาศอันเียบเินไปในรถ
“บอสอย่าเรียผมแบบนี้เลยีว่ารับมันไม่ี”
“ที่นี่ไม่มีบอส มีแ่ปาร์ านยอล นรัอ บยอน แบฮยอน” แบฮยอนอรู้สึีไม่ไ้ริ ๆ ับสรรพนามเ่า ๆ
เหมือนอนที่ยัรััน ..
“เราเลิันแล้วปาร์ านยอล”
“แล้ววันนั้นที่ยอลบอเลิแบ ยอลโอเหรือยั ?”
“...” ใ่ านยอลไม่ไ้อบรับำบอเลิอเาเลย
“ยัใเ้นแ่ับยอลนเียวใ่ไหม ?”
“ไม่” ใรว่าละ แ่นั่ใล้ๆ็สั่นไปทั้ัวแล้ว
“ยอลไม่เื่อหรอ แบไม่เยสบายอลเวลาุยัน อย่ามา็แ่ไม่ี่วิ แบยัำเรื่อทุอย่าอยอลลอ”
“เราไม่ใ่พววามำเสื่อมนะ” ถึบอให้ลืม แบฮยอน็ไม่อยาลืมหรอ
“ยอละบออะไรแบอย่านึนะ” านยอล่อยๆหยุรถที่้าทา เา่อยๆโน้มัวเ้าหาแบฮยอนที่นั่ัวเร็
“...”
“แบยัรัยอลอยู่”
“...” ใ่เลย ปาร์ านยอล ยัรู้้วยัวเอ แ่บยอน แบฮยอนนนี้พึ่รู้ัว
“เหมือนที่ยอล ...
ยัรัแบอยู่เหมือนัน ไม่ิยอลไม่เยเลิรัแบ...” ไม่้อรอให้านยอลล่าวบ แบฮยอน่อยๆโน้มัวเ้าหาร่าสูที่พูับนลอทั้ทา แบฮยอนประทับูบลริมฝีปาหนาเบาๆ แม้ว่าะเอะเินไปบ้าเพราะห่าหายาารใล้ิันมานาน แ่ทำให้หัวใอทัู้่รู้สึพอัวึ้นอย่าน่าประหลา านยอล่อย ๆประอหน้านัวเล็ ่อนบยี้ริมฝีปาเพื่อมอบวามหอมหวานมาึ้น าูบที่หวานนอยาละลายอไปับพื้น่อย ๆ ร้อนแรึ้นไปเรื่อย ๆ ร่าบาที่รู้สึหายใไม่ทันึทุบหน้าอานยอลเบา ๆ เพื่อปล่อยให้เาไ้เป็นอิสระาวามหอมหวานรั้นี้เสียที
“ใ่ แบยัรัยอลอยู่ แบไม่เยอยาบอเลิยอล้วย้ำ แบอโทษที่อนนั้นแบทำัวเป็นเ็ ๆ” านยอลไม่รู้สึว่าำอโทษอแบฮยอนูน่าสสารเลย ลับูน่ารัเสีย้วย้ำเพราะแบฮยอนมุหน้าหนีสสัยเพราะเินาารเป็นฝ่ายูบเาเสีย่อน
“ั้น เราลับไปมาเป็นแฟนันเหมือนเิมนะรับ ... ไม่ใ่ิ เราไม่ไ้เลิัน้วย้ำเนอะ” พูบไม่วายโมยหอมแ้มนน่ารัเสียะฟอให่
“ยอลพูมา ับรถไ้แล้ว เี๋ยวเ้าานสาย” ไ้แ่เินนทำอะไรไม่ถู ทั้ไปูบเา่อน ทั้โนหอมแ้มเสียฟอให่ ทำเอาแบฮยอนถึับเบลอเลยทีเียว
“ไม่มีใรว่าหรอรับุรีเอทีฟบยอน เป็นแฟนประธานะอย่า” และแล้ว R8 สีาวันนี้็ไ้ับไปเรื่อยๆนถึบริษัท แ่อนนี้ไม่ใ่สีาวแล้วมั้ ะลายเป็นสีมพูาวามรัเสียมาว่า
“แหม อนแรออไปนเียว ไหลับมาสอนรับุเพื่อนแบฮยอน” อินอแวไม่ไ้ เมื่อเห็นเพื่อนรัลับมาพร้อมท่านประธาน
“พูมาริ ันะบอยอูให้ไปหานหล่อๆมาบแทนแ”
“ในโลนี้มีนหล่อว่าปาร์ านยอล หรอรับ ุรีเอทีฟบยอน ?” อแวไม่ไ้ ั้แ่ลับมาแบฮยอนนี่หน้าแเหมือนลูแอปเปิ้ล เินบิไปบิมา พอานยอลแะหน่อย็ทำเป็นบ่นบอไม่ให้ทำัวรุ่มร่ามในที่ทำาน โธ่ๆ
เรื่อนี้อินะไม่ยุ่ ...
“ย๊า ิม อิน~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แบฮยอน ท่านประธานเรียพบ มีเรื่อสำัมา” ะที่ทั้สอำลัทะเลาะันเหมือนเ็อนุบาล เลาิมเรียแบฮยอนให้ไปพบานยอลอีรั้ ทำให้นทั้แผน้ออุบิบนินทาเสียไม่ไ้
ุบยอนสสัยทำานพลาอีแล้วแน่เลย
นี่ท่านประธานเรียุบยอนบ่อยมาเลยนะ
หรือท่านประธานอบุบยอน
โนไล่ออแน่ ๆ
เวลาผ่านไปไม่นานนัหลัาแบฮยอนเ้าไปหาานยอลที่ห้อทำาน แบฮยอนออมา้วยท่าทาหัวเสียสุฤทธิ์พร้อมอาว แบฮยอนไม่สนใเสียุบิบใ ๆ และั้หน้าั้าเ็บ้าวอใส่ล่อทันที
“ย๊า แบฮยอนใเย็น นายะเ็บอไปไหนเนี้ย” อินเห็นท่าทาเพื่อนที่ั้หน้าั้าเ็บอไม่สนใโลถึ้อเอ่ยถาม
“ไอ้บ้าานยอลไล่ันออ” ทั้แผนถึับอื้ออึับารถูไล่อออแบฮยอน ถึแม้ว่าะโนให้แ้านบ่อย แ่็ไม่ถึนาให้ไล่ออเลยนี่นา
“ทำไมวะ ?”
“อย่าให้พูถึเรื่อนี้อีเลย ไอ้าบ้าานยอล” แบฮยอนบ่นไม่หยุ านยอลที่ไ้ยินเสียุบิบัเ้าไปในห้อทำานถึับ้อออมาแว
“ไม่้อรีบนานั้นรับุรีเอทีฟบยอน ไม่ใ่ิ อนนี้้อเรียว่า
ุนายปาร์ แล้วินะรับ”
LOVE NEVER END
แถม
“เิรับุบยอน แบฮยอน” านยอลล่าวเิแฟน (ที่ลับมาบันอีรอบ)ให้มานัุ่ย พร้อมับยื่นอสีาวให้ับแฟนอัวเอ
“นี่มันืออะไร ?”
“เปิอ่านิรับ ุรีเอทีฟบยอน”
“เนื่อาประธานบริษัทปาร์ีไน์ ไ้เล็เห็นว่าพนัานฝ่ายรีเอทีฟบยอน แบฮยอน ไ้ทำานในำแหน่ที่ไม่เหมาะสมับนเอ ึเล็เห็นว่าวระออาที่นี้ เพื่อะทำานในที่ที่ีว่า ึอใหุ้บยอน แบฮยอน ออาารเป็นรีเอทีฟอบริษัทปาร์ีไน์ ั้แ่บันี้เป็น้นไป แ่เนื่อาุามวามี ท่านประธานึส่ัวุไปทำาน ที่บ้านปาร์ เมือันัม ในำแหน่ ภรรยาเ้าอบ้าน โย้อทำหน้าที่มอร์นิ่ิสในอนเ้า ทำอาหารเ้าอร่อยๆ มอบูบหวานๆ่อนไปทำาน ทำานบ้านให้เรียบร้อย ูบ้อนรับลับบ้าน ินเนอร์แสนโรแมนิ ู๊ไนท์ิส และ่วยันสร้าบุรยาม่ำืนร่วมัน
รัุนเียว บยอน แบฮยอน
ลนาม ประธานปาร์ านยอล ”
ย๊า ปาร์ านยอล นายมันบ้าที่สุในโลเลย
ความคิดเห็น