เปิดตำนานฟีนิกซ์ ผู้พิทักษ์แห่งไฟ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 เหตุเกิดบนรถไฟ

บนรถไฟ..........
ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งไปแดนโลกันต์ทั้งคู่(ควร)จะต้องหลับเพราะมันเป็นรถไฟที่ออกเย็นถึงเช้าแต่สายเลือดของทั้งคู่ดำรงชีวิตด้วยความมืดแห่งรัตติกาลมานานแล้ว จึงไม่มีปัญหากับการนอนตอนกลางคืนทุกวัน(แต่มันจะไปหลับเอาตอนเช้าแทนเนี่ยสิ-*-)
ไพร์:จะว่าไปนี่ก็ตี3แล้วนะจะนอนเก็บแรงไว้พรุ่งนี้ไหมเบส?
เบส:จะว่าไปก็ดีนะ พรุ่งนี้จะได้นอนกลางวันน้อยหน่อย
ไพร์:งั้น...ราตรีสวัสดิ์
เบส:ราตรีสวัสดิ์
เช้าวันต่อมา........
???:เอ้า!ไพร์ เบสตื่นได้แล้ว!พวกนายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย!?
ไพร์:อืมมม...
ไพร์ยังไม่ค่อยตื่นดีซักเท่าไหร่เพราะถ้าเขาตื่นมารับแสงโดยตรงร่างกายจะปรับตัวไม่ทัน แย่ที่สุดคือตาของเขาจะพร่าเลือนไปชั่วขณะ
ไพร์:ค...ใครน่ะ?
???:เฮ้อ!นี่ไม่เจอกันแค่2ปีนายก็ลืมฉันแล้วหรอ
เบส:อ้าวว่าไงเบล!ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ!
ตอนนี้สายตาของไพร์เริ่มกลับมาแจ่มชัดขึ้น ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าคือเด็กสาวมนุษย์ผิวสีขาวผมดำหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่มีจิ้งจอกสีขาวตัวเล็กๆพันอยู่รอบลำคอเธอ ดวงตาสีน้ำตาลนั้นแฝงแววซุกซนเอาไว้แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความน่ารัก...น่าเอ็นดู...น่าทะนุถนอม...
ไพร์ส่ายหัวอย่างแรง นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย?
ไพร์จำได้ว่าเธอเป็นสาวนักเวทย์คนหนึ่งที่เคยเรียนกับเขาก่อนที่เธอจะไปเข้ามหาลัยเวทย์ เธอคนนี้มีพลังเวทย์แห่งความรักที่สามารถควบคุมจิตใจคน...อืมมม...ปีศาจด้วยแหละ พลังของเธอคือการล่อลวง มารยาและความลุ่มหลง เขาต้องจำไว้ให้ดี
เขาคงจะนั่งเหม่อแบบนั้นไปได้อีกนานถ้าเธอไม่หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน
เบล:ฮิฮิ ฉันชอบเวลานายเป็นแบบนั้นจริงๆนะพาย เห็นต่อหน้าคนอื่นนอกจากเบสก็เอาแต่ทำตัวเย็นชา คงขาดความรักมากงั้นสิ? แค่มารยานิดๆหน่อยๆก็หลงเสน่ห์ซะแล้ว
เธอพูดจบก็คลายมนต์ของเธอออก ผมจึงเริ่มตอบสนองคำสั่งของสมองอีกครั้ง
ไพร์:คงงั้นมั้ง- -
เบล:ว่าแต่พวกนายมาทำอะไรกันบนนี้ล่ะ?
เธอพูดพร้อมกับยิ้มยั่วยวนอย่างเชิญชวน ก่อนจะเข้าไปในห้องของเธอ
อันเป็นสัญญาณว่า...
เบส:นี่เราต้องเข้าไปคุยกับเธอใช่ไหมเนี่ย?
ไพร์:คงงั้นแหละ!
ไพร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย เพราะเวลาเขาเจอเบลทีไรเธอต้องใช้มนต์มหาเสน่ห์ของเธอทำให้ใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกที
แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็เดินตามเธอเข้าไปในห้อง