คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 คำขู่
“เฮ้!!นาย!!”
เสียงใสๆของใครบางคนดังไล่หลังผมมา ทั้งๆที่อุตส่าห์หนีมาหลบอยู่ที่สวนซากุระที่หลังโรงเรียนแท้ๆ น่ารำคายิ่งการที่ผมเห็นภาพอะไรที่มันบาดตา...ยิ่งทำให้ผมเจ็บสิ้นดี
“หายไปไหนแล้วนะ!?”
“...อะไรของเธอ” ผมอ้อมมาดักข้างหลังของยังหัวซาลาเปา(ก็ยัยนี่ทำผมจุกสองข้างเหมือนซาลาเปานี่นา ชื่อแซ่ก็ลืมไปแล้ว ขอเรียกว่ายัยหัวซาลาเปาละกันนะ-_-)
“นายทำของตกไว้แน่ะ”
ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือของยัยซาลาเปาก็ต้องตกใจ
(0.0)!!
คอนแท็กเลนส์ของผมนี่หว่า!!? หลุดไปตอนไหนฟะ??
“ขะ ขอบใจนะ” ผมรีบเอามือไปรับของจากยัยซาลาเปา มือเราสองคนสัมผัสกันบังเอิญ ผมรู้สึกเขินๆแฮะ...แต่ทำไมยัยนี่ถึงทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรอย่างนั้น พอผมทำท่าจะใส่คอนแท็กเลนส์ยัยนั่นกลับห้าม
“เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวซี่”
“อะไรของเธอ?”
“มันหล่นไปกับพื้นแล้วนะ สกปรกจะตาย...แถมนายก็กำลังร้องไห้อยู่นะ ถอดออกทั้งสองข้างก่อนดีกว่ามันจะอักเสบเอานะ”
“ฉันไม่ได้ร้องไห้!!”
“เออ ยังไงก็ช่างไม่ถอดก็ตามใจ” จู่ๆยัยนั่นก็ทำท่าไม่สนใจ ทิ้งกันได้ลงคอ...ยัยนี่ใช่ผู้หญิงรึเปล่า!? “แต่ทำไมนายถึงต้องใส่คอนแท็กล่ะ?”
“เพราะสีตาของฉัน...ไม่ปกติ”
“ขอดูหน่อยสิ*0*”
“ไม่!!”
“ฉันอุตส่าห์เก็บตกมาให้นายนะ” ยัยซาลาเปาทำหน้าย่นจมูก เอาแต่ใจชะมัด(ยังมีหน้าไปว่าคนอื่นอีกหรา???)
“ก็ได้...แต่ห้ามหัวเราะหรือขำนะ”
“...สัญญาเลย!!”
แล้วผมก็ค่อยๆถอดคอนแท็กเลนส์อีกข้างออกมา สีดวงตาที่แท้จริงก็เปิดเผยออกมา ดวงตาที่สีไม่ปกติเหมือนใครๆ...
...ดวงตาสีขาวบริสุทธิ์ตัดกับผมสีดำนิลเนียนละเอียด...
บางครั้งผมก็อับอายกับสีตาแปลกประหลาดแบบนี้
“น่าเกลียดใช่มั้ย?”
“...เปล่า” เท็นเท็นตอบเสียงแผ่ว จ้องหน้าเนจิไม่วางตา แก้มนวลมีสีระเรื่อเล็กน้อย “ดวงตาของนายทำไมถึงต้องใส่คอนแท็กต์ปกปิด มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“...” แค่คำพูดในประโยคสั้นๆ...มันทำให้ผมต้องมองผู้หญิงคนนี้ใหม่แล้ว... “อืม ยัยซาลาเปา”
แล้วเธอก็ทำหน้าเหมือนกับโดนผมทำมิดีมิร้ายยังงั้นแหละ วี้ดใส่ผมแถมตีไม่ยั้งมืออีกต่างหาก…เจ็บ!!TT^TT
“โอ๊ยๆๆๆๆๆ ทำอะไรน่ะยัยหัวซาลาเปา!?”
“ฉันไม่ได้ชื่อยัยหัวซาลาเปาย่ะ!!”
“อ้อ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?”
“ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะนะ 0.0” จู่ๆยัยหัวซาลาเปาทำหน้าตกใจ แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่ก็ยังอุตส่าห์ตะโกนตอบคำถามของผม...
“...ชื่อของชั้นคือ เท็นเท็น จำไว้นะนายตาขาว~~”
เสียงที่สะท้อนก้องไปมาเป็นประโยค ทำเอาผมรู้สึกว่าริมฝีปากของตัวเองกระตุกยิ้มอ่อนโยน...
“อืม...ยัยซาลาเปา”
+ + + + + + + + + +
+หลังโรงเรียนเลิก+
“ไปอยู่ไหนมาน่ะ ขึ้นเรียนก็ไม่ขึ้น”
คาคาชิเอ่ยถามเนจิ ที่หลังจากพักเที่ยงก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนไม่ขึ้นเรียนและไปกับใคร แต่ชายหนุ่มไม่ตอบทำเพียงแค่เดินคู่ไปกับคาคาชิเพื่อจะกลับบ้าน ไปยังโรงรถเพื่อเอามอเตอร์ไซค์คันใหม่ที่คาคาชิเพิ่งออกมาได้เพียง 2 สัปดาห์
...แต่เมื่อทั้งคู่ไปถึงกลับมีคนมากมายทั้งนักเรียนและอาจารย์มุงอยู่หน้าโรงรถ
“มีอะไรกันเหรอครับ?” เนจิเอ่ยปากกับสาวน้อยคนหนึ่งที่ดูท่าจะรู้เรื่องรู้ราว แต่สาวน้อยกลับเขินจนพูดไม่ออก เนจิถอนหายใจแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูเอง...
“เฮ้ย!!/เชี่ย!!” เสียงอุทานของเนจิและคาคาชิดังขึ้นพร้อมกัน โดยเฉพาะคาคาชิที่ทำหน้าเหมือนโลกทั้งโลกกำลังจะพังทลายลงมาอยู่ตรงหน้า เพราะสาเหตุที่ทุกคนมองดูคือ...
รถมอเตอร์ไซค์คันใหม่สุดรักสุดหวง ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงและเงินเดือนทั้งปีรวมกันของคาคาชิ อยู่ในสภาพที่ไม่เหลือเค้าความใหม่ เพราะตัวรถยุบไปเหมือนถูกชนจนสีหลุดลอก ไฟหน้ารถถูกทุบจนแตก ยิ่งไปกว่านั้น...บนซากรถ(?)ยังมีแผ่นกระดาษขนาดA4 บรรจงเขียนตัวอักษรชัดเจนว่า...
“เลิกยุ่งกับฮารุเนะซะ!”
“มันจะเกินไปหน่อยมั้งเนี่ย” เนจิพูดเบาๆ ถึงเขาจะไม่ชอบที่คาคาชิทำแต้มนำเขาไปในเรื่องฮารุเนะ แต่ก็รู้สึกว่าการกระทำของอิทาจิออกจะรุนแรงเกินไปหน่อย ถึงฐานะของรุ่นพี่จะไม่ยากจนออกจะติดรวยมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่เพราะคาคาชิเองก็ทะเลาะกับพ่อก่อนจะออกจากบ้านมาหาเงินใช้เอง และสาบานไว้แล้วว่าจะไม่แตะต้องมรดกของพ่อแม้แต่นิดเดียว...
“...” คาคาชิยืนมองด้วยสายตากร้าวแต่ก็ไม่สามารถอ่านออก แต่เพียงครู่เดียวเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “...ฮ่ะ ฮ่ะ คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมเชื่อฟังรึไง?”
“ถึงจะไม่ชอบใจเรื่องที่นายทำแต่ก็คิดว่าอิทาจิสมควรจะโดนเอาคืน”
“เฮอะ...” คาคาชิหัวเราะในลำคอแผ่วเบาเหมือนเยาะเย้ย แต่ในใจนึกนับถือความรักที่ทุ่มเทของอิทาจิ เพียงแต่ว่าคนอย่างเขาไม่ยอมให้ใครมาลูบคม... “เล่นแรงมาก็คงจะต้องแรงกลับ”
“...นั่นสิ...”
คาคาชิฉีกยิ้มที่ดูเหมือนจะแยกเขี้ยว แววตาวาววับน่ากลัว
“เตรียมใจไว้ซะ”
อย่าลืมอ่านตอนต่อไปนะคะ^^
เพราะอาจจะหยุดอัพอีกนานนนนนน//โดนตื้บ
ความคิดเห็น