คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 คนขี้ละเมอกับคนเผลอใจ [First kiss!!?]
+โรงเรียนมัธยมโคโนะฮะ อคาเดเมีย+
วันนี้เป็นเช้าที่ช่างแสนสดใสในสายตาของฮารุเนะซะจริงๆ ที่วันนี้อิทาจิและบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาไม่ตามมาตอแยเหมือนเคย แถมยังได้มาโรงเรียนพร้อมกับเท็นเท็นและอิโนะเพื่อนสนิท ทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีเป็นพิเศษ... ถ้าไม่สะดุดกับสายตาเย็นชาราวน้ำแข็ง ที่ยืนรับไหว้เด็กนักเรียนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
“สวัสดีค่ะครูคาคาชิ” เท็นเท็นทักทายเสียงใส
“อืมหวัดดีอิโนะ เท็นเท็น...มาสายไป 33 วินาที นะฮารุเนะ-_-” คาคาชิยิ้มหวานให้อิโนะและเท็นเท็น แต่กลับส่งสายตาเย็นชาและคำพูดเชือดเฉือน ไปให้บางคนที่ยืนลอยหน้าลอยตาทำเมินเหมือนทองไม่รู้ร้อน
“-_-” ฮารุเนะหลบตาแอบเบะปากกวนๆ
“...เอ่อ สวัสดีค่ะครูคาคาชิ^^” อิโนะพยายามสร้างสถานการณ์ให้ทุกอย่างดีขึ้น
“...”
พรึ่บ!
ทุกคนในบริเวณรอบข้าง ต่างรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตของฮารุเนะและไอแห่งความเย็น(ชา) พวยพุ่งออกมาจากร่างของแฟน(กำมะลอ)
“แล้วเนจิล่ะ ไม่เห็นเลยนะวันนี้”
“คงจะยังไม่มา” คาคาชิจู่ๆก็ยิ้มแย้มที่ดูเหมือนแยกเขี้ยว(?) ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อได้ยินชื่อเนจิ...คนอุตส่าห์มาโรงเรียนแต่เช้าก่อนหมอนั่น ดันถามหาเจ้าบ้านั่นซะอีก คาคาชิแยกเขี้ยวอย่างหงุดหงิด
...และคนที่ถูกพูดถึงกลับเดินสบายใจเฉิบด้วยมาดเท่สุดขีดมาอย่างสบายๆ...
“อรุณสวัสดิ์จ้ะฮารุเนะ^^” เนจิยิ้มร่าเริงให้ฮารุเนะ ใครๆก็คิดว่าทั้งคู่เหมือนแฟนกันอย่างไม่มีข้อกังขา อิโนะส่งสายตาวิบวับเคลิบเคลิ้มกับหน้าหล่อๆ แต่เท็นเท็นกลับส่งสายตาขุ่นเคืองอยู่ในทีแล้วเสหลบตาไปทางอื่น
“ไปเถอะ เข้าห้องเรียน”
ฮารุเนะเดินเชิดเข้าประตูโรงเรียน โดยจงใจชนบ่าคาคาชิเล็กน้อย เนจิเองก็สังเกตเห็นแวบนึง รอยยิ้มมุมปากของเขากระตุกยิ้มพลางจงใจเดินโอบไหล่หญิงสาวเหมือนท้าทาย
...ชายหนุ่มได้แต่มองตามด้วยสายตาที่ไม่อาจบอกถูก...แต่แวบนึงในดวงตานั้นมีน้ำใสๆเอ่อ
แต่เพียงชั่วครู่เขาก็หันไปยิ้มแย้มแจ่มใสกับอิโนะ
...ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น...กลบมันให้มิด...ความรู้สึกต่างๆ...ทุกอย่าง...รวมทั้งคำขอโทษเรื่องในวันก่อน...
+ + + + + + + + + +
“เป็นอะไรไปน่ะ ฮารุจัง”
เนจิเขย่าแขนฉันเบาๆ คงเพราะฉันมัวเหม่อเล็กน้อย...เหม่อถึงตาบ้านั่น
“เปล่าหรอก ยังไม่มีเรียนนี่นา” ฉันตอบส่งๆไปงั้นแหละดูท่าเนจิก็คงไม่เชื่อเท่าไหร่
แต่ช่างเถอะ...เหนื่อยชะมัดเล้ยวันนี้ ทั้งที่อยากจะขอโทษหมอนั่นแท้ๆ...
และแล้วชม.แรกที่ต้องทนเรียนวิชาคณิตศาสตร์ก็ผ่านไป วิชาภาษาญี่ปุ่นผ่านไป วิชาเคมีก็ผ่านไป...จนมาถึงวิชาสุดท้ายที่เจ้าหงอกจะมาสอน...จะขอโทษดีมั้ยนะ? แล้วชั้นจะทำหน้ายังไงดีเล่า??
“สวัสดีทุกคน~”
“สวัสดีคร้าบ/ค่า!!”
คาคาชิสั่งให้ทุกคนไปเลือกเครื่องดนตรีมาคนละหนึ่งอย่างแล้วแต่ถนัด เพื่อการสอบในวันนี้
อิโนะลังเลที่จะเลือกระหว่างขลุ่ยกับกีตาร์ เท็นเท็นเลือกเครื่องดนตรีแบบจีน(ที่เตรียมมาจากบ้าน)ที่เรียกว่าอะไรนะ...กู่ กู่เจิง?- - เนจิเลือกขลุ่ยญี่ปุ่นขึ้นมาลองเป่า ตอนนี้เขาช่างโดดเด่นและเท่เหลือเกิน แถมเพลงที่เขาเป่าออกมายังไพเราะราวกับหยดน้ำค้าง
“...” ฉันมองเนจิยิ้มๆ คาบวิชาดนตรีนี้ปกติควรจะย้ายห้องไปใช้ห้องดนตรี แต่บังเอิญว่าไม่นานมานี้มีข่าวลือเรื่องผีดุ เลยไม่มีใครอยากไปเรียน คาคาชิเองก็แปลกทั้งๆที่เป็นแค่ข่าวลือธรรมดาๆทำไมถึงไม่ยอมไปเสอนที่นั่น หรือว่าหมอนั่นกลัวผีกันนะ?
“เธอจะเลือกอะไรล่ะ ฮารุเนะ” คาคาชิเดินเข้ามาถาม หลังจากที่เห็นฉันไม่เลือกเครื่องดนตรีอะไรเลย
...นี่นายไม่โกรธที่ฉันตบแล้วเหรอ?...
“ไม่มีเครื่องดนตรีที่ฉันอยากเล่นนี่นา”
“ให้ตายสิ เธอนี่...” เขาทำท่าเหมือนรำคาญฉันแล้วหันไปหยิบเครื่องดนตรีชิ้นเดียวที่เหลืออยู่...ฟลุต “บอกแล้วให้รีบๆเลือก ฉิ่ง ฉาบโดนคนอื่นแย่งไปหมดแล้ว เหลือแต่อันยากๆจะเล่นได้ไหมเล่า?”
“-_-++” ...ให้ตายสิ มันเหมือนนายหลอกด่าว่าฉันเล่นอะไรไม่เป็นนอกจากฉิงกับฉาบนะ “ฉันเป่าไม่เป็น”
เหมือนเขาจะมองฉันด้วยสายตาเหนื่อยใจแฮะ ก็คนมันเล่นไม่เป็นนี่เว้ยTT^TT
“งั้น...ดูนี่”
คาคาชิเขกหัวฉันเบาๆ อีกแล้วนะนายเนี่ยทำไมไม่รู้จักอ่อนโยนกับผู้หญิงบ้างเลยนะ แล้วเขาก็ทำท่าทางยืดตัวตรง หลังที่ปกติจะงอยืดตรง มือซ้ายจับโน้ตไล่ มือขวาเองก็เช่นกันโดยมีนิ้วก้อยขวาแตะปลายๆ เอียงคอเล็กน้อยให้ทางด้านเม้าส์[ศัพท์ทางดนตรีหมายถึงส่วนปากเป่า] พาดไหล่แกร่ง
...คาคาชิค่อยๆจรดริมฝีปากสีชมพูอ่อนจนเกือบซีดไปชิดกับเมาส์ นิ้วเรียวเคลื่อนไหวอย่างชำนาญ เสียงตอนแรกที่ดังวี้ดน่ารำคาญกลายเป็นเสียงดนตรีประสานเป็นท่วงทำนองเพราะพริ้ง...
ฉันเผลอนั่งเท้าคางอย่างตั้งใจ มองเขาเล่นเครื่องดนตรีชิ้นนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เมื่อเพลงแสนจะไพเราะนั่นจบลงด้วยทำนองช้าเศร้าสร้อย และก็ไม่มีใครนอกจากเราสองคนอยู่ในห้องเรียนอีกแล้ว ดูเหมือนเขาเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเช่นเดียวกับฉัน
“ให้ตาย...ระฆังตอนเที่ยงดังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ถึงว่าเถอะหิวชะมัด”
“...ฉันเคยได้ยินเพลงนี้” ฉันค่อยๆหลับตาลงนึกถึงอดีต ท่วงทำนองนี้ช่างคุ้นเคย...เหมือนเคยได้ยินตอนเด็กๆ
“นี่มันเพลงยุค 80 เธอยังรู้จักอีกหรอเนี่ย”
“...เพลงที่พ่อชอบเปิดให้แม่ฟัง เพราะมากเลย ชื่อเพลงอะไรหรอ?”
“พ่อเธอโรแมนติกชะมัด แต่ไหงลูกสาว...” คาคาชิยังพูดไม่ทันจบ แม่ตัวดีก็ผล็อยหลับไปซะแล้ว -_-^ “ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยเหรอไงยัยบ๊อง”
คาคาชี้หัวหญิงสาวเบาๆ เพราะคิดว่ายังไงๆอีกฝ่ายก็งคงหลับสบายเรียบร้อยไปแล้ว แถมยังเอนตัวมาพิงตักเขาอีกต่างหาก...ปกตินิยายเนี่ยผู้ชายเขาต้องหนุนตักผู้หญิงไม่ใช่เรอะ?
สายลมพัดผมสีน้ำตาลเข้มให้ปลิวสยายน้อยๆ หน้าม้าที่เจ้าตัวมักจะรวบเพื่อให้ดูห้าวตกลงมาปรกหน้า ทำให้ใบหน้านั้นดูหวานสมหญิง แพขนตาที่ดกหนาโดยธรรมชาติ ใบหน้าขาวที่ปราศจากเครื่องสำอาง ตอนนี้เธอดูเหมือนเทพธิดาน้อยแสนใสซื่อ มากกว่าเทพธอดาแห่งสงครามอย่างปกติ
“...ขอโทษนะ วันนั้น...”
คาคาชิที่แอบวางหญิงสาวให้นอนหนุนหนังสือแทนตักเขาสะดุ้งเบาๆ คิดว่าหญิงสาวตื่นขึ้นมาแล้ว
“...ขอโทษที่ตบหน้านาย ฉันไม่ตั้งใจ”
คาคาชิเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว คอยฟังว่าแม่ตัวดีจะละเมอสารภาพผิดอะไรออกมาอีก จะแบล็กเมล์ให้หมดเลย...
“แล้วไง” เขาลองถามหยั่งเชิงเบาๆ
“ฉันไม่ได้รักพี่อิทาจิ...คนที่ฉันรักคือ...”
“เธอเกลียดฉันรึเปล่า?” เขารีบถามแทรก ไม่อยากได้ยินว่าหญิงสาวรักเนจิ
“...นายเป็นผู้ชายคนแรกที่บอกว่าฉันเหมือนทอม นายปากกล้าและดูรู้ทันฉันไปซะทุกเรื่อง...ตอนแรกฉันเกลียดนายที่สุดเลย...”
คาคาชิแทบจะหยุดหายใจกับประโยคนี้
“แต่ฉันชอบที่นายเป็นแบบนั้น...ขอร้องล่ะ อย่าเกลียดฉันเลยนะ” คนขี้ละเมอไม่พูดเปล่ายังแอ็คติง ขนาดนอนหลับยังมีน้ำตาไหลออกมา...น่ารักที่สุดเลย>///<
และโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว คาคาชิยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากน้อยเบาๆ ราวกับกลัวหญิงสาวจะตื่นจากฝันดี...
“ใครเขาจะโกรธเธอลงล่ะ ยัยเบ๊อะ”
แล้วชายหนุ่มก็เดินหน้าแดงออกไป โดยไม่รู้ว่าทุกคำพูดและการกระทำเมื่อกี้อยู่ในสายตาของใครบางคนอยู่เช่นกัน...เนจิ การกระทำของรุ่นพี่หนุ่มอยู่ในสายตาของเขาโดยตลอด
...มือสองข้างที่มีแก้วน้ำที่เขาอุตส่าห์ซื้อมาฝากหญิงสาวถูกบีบด้วยแรงโมโห และได้แต่จากไปเงียบๆ เขาเดินไปตามทางเดินอย่างเลื่อนลอย จนชนเข้ากับเท็นเท็นที่โดนอาจารย์ใช้ให้แบกกองชีทงานจนแผ่นงานหล่นกระจาย
“นี่นาย!!”
เท็นเท็นตวาดอย่างโมโห ด้วยที่เกลียดขี้หน้าชายหนุ่มเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั้นมีน้ำใสๆเอ่อคลอ เธอถึงกับพูดไม่ออก เนจิเองก็ขอโทษเบาๆช่วยเก็บกระดาษแล้วรีบเดินจากไป ก่อนที่หญิงสาวตรงหน้าจะเห็นอะไรๆไปมากกว่านี้
เท็นเท็นถึงกับอึ้ง เมื่อเห็นเนจิหุนหันพลันแล่นออกไป เธอได้แต่หอบชีทงานขึ้นมาลวกๆ และบังเอิญสายตากลมโตสีดำสนิทดันไปเห็นสิ่งของอะไรบางอย่างที่ตกลงอยู่ที่พื้น ทำให้เธอตัดสินใจยัดงานทั้งหมดให้ร็อค ลีที่เดินผ่านมา แล้วก็รีบวิ่งออกไป โดยมีลีมองตามไปอย่างงงๆ
“อะไรของเท็นเท็นเนี่ย?”
ความคิดเห็น