คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 สังหรณ์ของลางร้าย [เปิดตัว...Kana-Hinata!!]
+ทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆแถบชานเมือง+
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เนจิ”
เสียงสดใสของน้องสาวสุดที่รักดังขึ้นทักทาย เมื่อเห็นชายหนุ่มลงมาข้างล่างที่โต๊ะอาหารเพื่อที่จะทานข้าวเช้าและเตรียมตัวไปทำงาน...งานที่เธอรู้เพียงว่า...เป็นงานที่เสี่ยงและท้าทาย พี่ชายไม่เคยบอกอะไรมากกว่านี้
“อืม อรุณสวัสดิ์ฮินาตะ”
เนจิเดินลงมาด้วยท่าทางเงียบๆเหมือนแทบทุกครั้ง ฮินาตะไม่ค่อยแปลกใจซะเท่าไหร่
“วันนี้เธอมีสอบไม่ใช่เหรอ?”
“อ๊ะ ค่ะ...วันนี้มีสอบปลายภาคน่ะค่ะ”
“งั้นก็ตั้งใจทำข้อสอบดีๆล่ะ” เนจิยิ้มให้น้องสาวก่อนจะคีบกุ้งเทมปุระใส่ปากเคี้ยวหงับๆ สายตาก็ทอดไปเรื่อยเปื่อย...จนไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่ไม่ปกติ
...รถตู้สีดำ?
ไม่นี่...ปกติแถวนี้ก็มีรถตู้สีดำมาจอดใกล้ๆตั้งมากมาย...
แต่ทำไมมันถึงแปลกๆนะ มันมีบางอย่างที่สะดุดใจอยู่แฮะ ไอ้ตราแปลกๆที่อยู่ข้างประตูรถตู้คันนั้น...
“พี่ไปทำงานก่อนนะฮินาตะ..ระวังตัวหน่อยล่ะ”
“ค่ะ”
+ + + + + + + + + +
+โรงฝึกเคนโด้ ของตระกูล ‘ฮาตาเกะ’+
หญิงสาวหน้าตาหมดจดงดงาม ผมสีเงินออกฟ้ายาวสลวยประบ่าดวงตาดำขลับราวกับท้องฟ้ายามรัตติกาล นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ต่อหน้ารูปถ่ายที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า...รูปของประมุขคนก่อนของโรงฝึกแห่งนี้
“...ไม่ต้องห่วงนะคะคุณพ่อ...หนูจะดูแลที่นี่แทนเจ้าพี่งี่เง่าที่ไม่เอาไหนเอง”
“พูดแบบนั้นมันจะดีเร้อ...คานะ?” คาคาชิยืนพิงประตูอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี “ถึงยังไงชั้นก็เป็นพี่”
พลั่ก!!
“พี่ก็แค่เกิดก่อนฉัน 3 นาทีเท่านั้นแหละน่า ฮึ่ย!!” คานะต่อยหน้าหล่อๆของพี่ชายที่ลืมตาดูโลกก่อนเธอเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น...ทำให้ทั้งคู่เหมือนเพื่อนเล่นกันซะมากกว่า-_-^
“...”
“วันนี้...มีอะไรพิเศษรึเปล่าคะพี่?”
ในที่สุดหญิงสาวก็ต้องเปิดปากพูดก่อน เพราะวันนี้เธอรู้สึกได้ถึงอารมณ์ไม่ปกติของพี่ชาย
“...เปล่า...”
“...เหรอ?”
“ระวังตัวหน่อยก็ดี...”
“งานของพี่คราวนี้...มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“งานบายๆน่ะ” คาคาชิจงใจหลบตาน้องสาว “...แต่พี่เป็นห่วง รู้สึกไม่ค่อยจะดีเอาซะเลย”
“อย่าห่วงหนูเลยค่ะ...ตั้งใจทำงานเถอะ”
“งั้นพี่ไปล่ะนะ”
ทันทีที่หันหลังเดินออกมาพ้นเขตประตูไม้ของโรงฝึก สายลมก็พัดวูบไล้เส้นผมของหญิงสาวราวกับจะบอกอะไรบางอย่าง...
+ + + + + + + + + +
“นายน้อยครับ พวกมันออกมาจากบ้านแล้วครับ”
คิซาเมะโทรรายงานเจ้านายที่นั่งทำวิทยานิพนธ์ของปีสุดท้ายอยู่อย่างใจเย็น
“จะให้จัดการกับคนไหนก่อนดีล่ะครับ”
อิทาจิค่อยๆบรรจงพูดกรอกเสียงช้าๆไปทางเครื่องมือสื่อสาร
“ค่อยๆดูไปก่อน...จัดการของรักของหวงของพวกมันซะนิดหน่อยพอเป็นการแจ้งเตือนก่อนละกัน”
“ครับนายน้อย” คิซาเมะวางสายจากเจ้านาย มองเอกสารที่มีข้อมูลส่วนตัวของศัตรูทางใจของเจ้านายอย่างปลงๆ...ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากเบสิคเบาะๆก่อนสินะ
...อืม เริ่มจากสิ่งของก่อนละกัน...
ความคิดเห็น