คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ตอนพิเศษ...สับสน (kakashi-rin)+เรื่องราวของมิตรภาพเน้อ~+
ตอนที่ 6 ตอนพิเศษ...สับสน (kakashi-rin)
หลังจากงานวันแรกที่ผ่านไปได้ด้วยดี...((มั้ง?))
คาคาชิก็เดินกลับบ้านด้วยความอ่อนเพลีย และเดินแวะร้านมินิมาร์ทระหว่างทางอย่างเคยเพื่อแวะไปทักทายเพื่อนเก่าอย่างริน
“หวัดดี เป็นไงบ้าง”
คาคาชิทักทายพร้อมรอยยิ้มให้หญิงสาวผมสีชมพูเข้ม ที่กำลังขะมักเขม้นคิดเงินให้ลูกค้า หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเพียงครู่เดียวก็ยิ้มหวาน
“ขอโทษนะ นายเป็นใคร”
“-_-++”
“หน้าตาคุ้นๆแต่ฉันว่า...”
“ฉันเอง...คาคาชิไง ยัยบ๊อง”
รินมองดูสภาพของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเปรียบเทียบสภาพของคาคาชิคนเดิม(เฉิ่ม รั่ว ทะลึ่ง ผมกระเซิง ขี้เกียจ เสื้อผ้าไม่เคยรีด) กับลุคส์ใหม่ตรงหน้า(หล่อ เท่ ดูดี ชุดเนี้ยบ)
“นายนึกยังไงกันนะ ถึงแต่งชุดแบบนี้ ได้งานใหม่แล้วเหรอ??”
“ก็...นะ”
“นายเป็นไรมากรึเปล่าเนี่ย?”
รินเดินมาเอามืออังหน้าผากของชายหนุ่ม ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ยังรู้สึกดีกับรินเหมือนเดิมแฮะ
“เปล่า...เลิกงานเมื่อไหร่?”
รินเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังของร้าน บอกเวลา 22.34 น.
“อีกประมาณครึ่งชม.ก็เลิกแล้วล่ะ”
“งั้นฉันจะรอ”
...ครึ่งชั่วโมงต่อมา...
ทั้งคู่ก็เดินมาด้วยกันช้าๆ มีแต่ความเงียบจนหญิงสาวต้องชวนคุย
“วันนี้โอบิโตะไม่อยู่บ้านหรอกนะ”
“งั้นหรอ แต่ฉันไม่ได้มาหาหมอนั่นซักหน่อย-_-”
“วันนี้นายมาหาฉันได้...หิมะจะตกกลางฤดูใบไม้ผลิล่ะมั้ง”
คาคาชิเหม่อมองไปบนท้องฟ้า แล้วหันมายิ้มตาตี่ให้ริน
“นั่นสินะ ฤดูใบไม้ผลิ”
“...”
“เธอเคยเจอคนที่เหมือนกับเสียงของฤดูใบไม้ผลิมั้ย?”
“...”
“ฉันเจอแล้วล่ะ คนที่เหมือนกับฤดูใบไม้ผลิ”
“นายมีความรักรึเปล่าเนี่ย คาคาชิ?”
“-///-”
คราวนี้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ใบหน้าขาวซีดแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่
“คาคาชิ นายนี่มัน...ซื่อบื้อจังนะ-_-”
“พูดมากน่า ฉันไปนอนแล้ว”
“อ้าวเฮ้ย!!แล้วฉันจะกลับยังไงเล่าo_0”
คาคาชิเดินหนีเข้าไปในบริษัท พร้อมหันมาแลบลิ้นใส่ริน (ที่หน้ายังแดงอยู่)
หญิงสาวมองตามอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็อมยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กๆของคาคาชิ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ ‘Obito’
“ฮัลโหล...อืม”
หญิงสาวก้มลงหยิบใบไม้ที่ร่วงหล่นพื้นเมื่อครู่
“เมื่อไรจะกลับหา...คิดถึงนะ โอบิโตะ”
แล้วหญิงสาวก็ตัดสายแล้วยิ้มเขินกับตัวเอง โดยไม่รู้ว่าคนปลายสายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
+ + + + + + + +
แกร๊ก...
“เฮ้อ---” คาคาชิที่เดินหนีเพื่อนสาวเข้ามาในบริษัท ก็ต้องพบกับสายตากดดัน(?)ของคน 3 คน ซึ่งก็คือ ชิกามารุ ซาสึเกะ และนารูโตะ “...อะไรกันพวกนาย ดึกดื่นป่านนี้แล้ว”
“เปล่านี่” ชิกามารุตอบส่งๆ
“ผมอยู่กินรอบดึก^0^” นารูโตะยิ้มแป้นชูชามราเม็งขึ้นมาโชว์
“...แค่อยากรู้ว่างานวันนี้มันเป็นยังไงบ้างเท่านั้นแหละ” ซาสึเกะตอบเรียบๆ
“...” คาคาชิเลิกคิ้วนิดหน่อยแต่ไม่ติดใจซักไซ้อะไรเท่าไหร่ “อืม...งั้นเหรองั้นชั้นขอตัวล่ะ วันนี้จะไปค้างที่โรงฝึกซะหน่อย สังหรณ์ใจไม่ค่อยจะดี” …โรงฝึกที่คาคาชิพูดถึงคือโรงฝึกเคนโด้ที่ตระกูลทางฝั่งแม่ของเขาได้รับสืบทอดมา ซึ่งตอนนี้น้องสาวของเขาได้ดูแลอยู่
แต่หลังจาคาคาชิเดินหันหลังไปยังไม่ทันพ้นประตู ชิกามารุก็พูดขึ้นลอยๆ(แต่เสียงดังแบบจงใจ- -^)
“ชื่อของฮารุเนะ ใช่ตัวที่เขียนด้วยตัวคันจิ และแปลว่าเสียงของฤดูใบไม้ผลิรึเปล่านะ?”
คาคาชิสะดุดกึกแต่ก็รีบเผ่นขึ้นห้องทันทีที่ลับสายตาของ 3 หนุ่ม
...ไอ้พวกนี้...ชักจะรู้ดีมากไปซะแล้วสิ แต่ว่า...มันรู้ได้ยังไงวะ?
“นี่ๆ...จะดีรึ?ที่แอบติดเครื่องดักฟังไว้บนพี่คาคาชิน่ะ”
นารูโตะเปล่งเสียงออกมาอย่างยากเย็นเพราะมีเส้นราเม็งอยู่เต็มปาก
“แหงล่ะ ต้องดีสี” ซาสึเกะยิ้มเย็นๆทำเอาสองคนที่เหลือหนาวๆร้อนๆแทนคนที่ถูกพูดถึง “...เมื่อกี๊พวกนายก็ได้ยินอะไรดีๆแล้วนี่”
...ความจริงแล้ว ทั้ง 3 คนนี้ได้ยินบทสนทนาของคาคาชิและรินตลอดเวลา เพราะเมื่อตอนเช้าก่อนที่คาคาชิจะออกไปทำภารกิจกับเนจิ ซาสึเกะแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่ปกเสื้อเชิ้ตของคาคาชิ เป็นนวัตกรรมใหม่ล่าสุดที่ซาสึเกะและชิมารุสั่งตรงมาจากบริษัทแม่...
และทั้ง 3 ก็แอบหัวเราะกับประโยคที่ว่า...ฉันเจอแล้วล่ะ คนที่เหมือนกับฤดูใบไม้ผลิ
“แบบนี้จะดีเร้อ?? ดูท่าเนจิเองก็ชอบฮารุเนะจังอยู่ด้วยสิ” นารูโตะขยี้หัวตัวเองเบาๆทำหน้าสงสัยเต็มที แต่ชิกามารุที่นอนเอาแขนเท้าคางอยู่พูดอย่างไม่สนใจ...
“ก็ช่างสิ...ยังไงเรื่องของหัวใจก็ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ”
จบตอนแล่วแบบสมบูรณ์^^
ฝากติน๊าาา บทซาสึเกะคัมแบ็คมาแว๊วววววว ตอนหน้าจะเปิดตัวละครหญิงใหม่แร๊ว
ความคิดเห็น