คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 อลวน~โทรศัพท์
คฤหาสน์อาซาคุระ
ตอนนี้ฉันกำลังนอนเล่นอยู่ในห้องนอน ที่บ้าน(ที่ควรเรียกว่าคฤหาสน์) เพราะฉันเป็นทายาทสายตรงคนเดียวและคนสุดท้าย...ของอาซาคุระ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตลอดมาฉันต้องทำตัวแบบที่พ่อต้องการ เพราะแม่ฉันเสียไปนานแล้ว ฉันจึงไม่อยากทำให้พ่อต้องเสียใจ ถึงแม้การเข้าคอร์สเจ้าสาว การฝึกยิงปืน และใช้อาวุธต่างๆ (ซึ่งอย่างแรกทำให้ฉันเบื่อมาก) รวมทั้งการหมั้นกับ...อุจิวะ อิทาจิ แฟนเก่าที่เป็นรักแรกของฉัน
...และฉันก็อาจจะยังรักเขาอยู่ ถ้าเขาไม่ทำร้ายจิตใจฉันอย่างในวันนั้น ด้วยการไปนอนกับคนอื่น แต่พอฉันถามเขาว่า...รู้มั้ยว่าฉันเสียใจ...
...เขาตอบว่าเหรอ?
ฉันถามเขาว่า...เราเลิกกันดีมั้ย?
...เขาตอบว่า...ถ้าเธออยากไป ฉันไม่ขัดขวาง
แต่หลังจากวันนั้นฉันกลับถูกท่านผบ.ตำรวจญี่ปุ่น(พ่อของเขา) ส่งคนมาเจรจาสู่ขอ หมั้นฉันกับพี่อิทาจิ และพ่อของฉันก็ดันบ้าจี้รับหมั้นอีกต่างหาก ซวยจริงๆT^T
และหลังจากที่เราหมั้นกัน เขาก็คอยขัดขวางผู้ชายทุกคนไม่ให้เข้าใกล้ฉัน
...เศร้าจัง...ชีวิต...
ตื๊ด~
โทรศัพท์สั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้า หน้าจอโชว์ชื่อว่า ‘Neji’ (เนจิเค้าขอเบอร์ฉันไว้อ่ะ)
“ฮัลโหล---มีอะไรเนจิ”
‘เปล่านี่ แต่คิดถึงน่ะ’
“(-0-)”
‘ล้อเล่นน่า^^พรุ่งนี้เจอกัน พี่คาคาชิตกลงจะทำงานล่ะ เพราะซากุระช่วยพูดให้ แต่คาคาชิเข้านอนไปแล้วนะ’
“เนจิ...ขอเบอร์หมอนั่นหน่อยสิฉันมีเรื่องอยากถามหมอนั่น”
‘…’ เสียงปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง ‘ได้สิ 088-42882XX’
“ขอบใจจ้ะ”
‘อืม...ราตรีสวัสดิ์คนสวย’
เนจินี่ชักจะแปลกขึ้นทุกวันเลยเนอะ “อืม...จ้ะ”
ตู๊ด~
หมอนั่นทำไมไม่รับโทรศัพท์ซักทีว้า><--- มัวทำไรอยู่ก็ม่ายรุ
“โอ๊ย!!ทำไมไม่รับวะ”
‘ฮัลโหล หวัดดีครับ’
“///” เอ่อ...อยากบอกว่าเสียงตอนนี้นายเท่มากเลย ไม่เหมือนตอนกัดกับฉันเลย
‘ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่าครับ’
“ฉันเอง นายลืมไปแล้วเหรอ”
‘ขอโทษทีครับ...ใครไม่ทราบอย่าบอกนะว่าเป็นยัยทอม ไม่เชื่อหรอก-_-^’
“ฉันเองย่ะ มีปัญหาอะไรมั้ย?”
‘นี่ไปหลอกขอเบอร์ฉันมาจากไอ้เนจิสิท่า ยัยเจ้าเล่ห์’
“ฮ่ะ...ฮ่ะ ถือเป็นคำชม^^”
‘เธอเป็นโรคจิตรึเปล่าเนี่ย-0-’
“ตอนแรกไม่ใช่ แต่ต่อไปก็ไม่แน่^^” เอ๊ะ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ปกติใครมาพูดกับฉันอย่างนี้ยิงเปรี้ยงไปแล้วนะ
‘ไอ้เราก็นึกว่ารินโทรมา คนกำลังอาบน้ำเพลินๆ-_-++’
“อ๋อ...รอโทรศัพท์แฟนนี่เอง”
‘ไม่ใช่แฟนซักหน่อย โอ๊ยปวดหัวคุยกับเธอ’
“เหรอ...???”
‘มีธุระอะไรสำคัญรึเปล่า จะได้ฟังนะครับคุณเจ้านาย’
“ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้แหละย่ะ” พูดจบฉันก็ตัดสาย แต่ปกติมีแต่คนโทรมาหาฉันนะ ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายโทรหาหมอนั่นด้วยเนี่ย โอ๊ย!!ปวดหัว
ตื๊ด~
นั่นไง...มีคนโทรมาแล้ว แต่ดันเป็นชื่อ...Itachi
“ฮัลโหลมีอะไร” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย ต่างจากตอนพูดกับเนจิหรือคาคาชิ
‘พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า อยากเจอที่โรงเรียน’
“ก็เจอกันอยู่แล้ว”
‘ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าใครจะทำให้เธอหวั่นไหวแค่ไหน...’
“...”
‘ขอบอกไว้ก่อน...ว่าฉันจะไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก’
“...ทั้งๆที่นายทำแบบนั้นกับฉันงั้นเหรอ?”
แล้วฉันก็วางสายไป...เพิ่งจะรู้ตัวอีกที น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้ม ภาพในวันวานและความรู้สึกที่ถูกทรยศหวนคืนมาอีกครั้ง...ฉันค่อยๆเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ มองดูตัวเองในกระจก ตัวฉันในชุดนอนต่างจากชุดที่ใช้ปกปิดร่างกายตอนที่ไปพบพวกเนจิที่บริษัท
...ใบหน้าเนียนรูปไข่ ปล่อยผมสีน้ำตาลเข้มสไลด์ยาวเคลียแก้มเนียนใส จมูกที่โด่งติดใหญ่ไปหน่อยรับกับดวงตาสีทอง ขนตาเป็นแพดกหนา ปากเล็กสีชมพูธรรมชาติ ผิวขาวๆของฉันบวกกับทรวดทรงองค์เอว และส่วนสูงกว่า 170 ซม.ทำให้ตัวฉันในตอนนี้ดูดีราวกับดารา
แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ...ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ฉันดูโดดเด่นโดยไม่ตั้งใจ มีผู้ชายไม่ว่าอ่อนกว่าหรือแก่กว่ามารุมล้อมเสมอ แต่นายหงอกนั่นกลับ...บอกว่าฉันเหมือทอม
อาจเพราะเขาเป็นผู้ชายที่พูดอย่างนี้เป็นคนแรกล่ะมั้ง? ฉันถึงได้สนใจเขาเหลือเกิน...
ความคิดเห็น