คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 งานเลี้ยง
นี่ฉัน...ทำไมรู้สึกตัวเบาๆอย่างนี้นะ?
ฉันตายไปแล้วใช่มั้ย?
แต่ฉัน...ทำไมได้ยินเสียงร้องไห้ข้างๆหูได้ล่ะ?
เสียง...เสียงของฤดูใบไม้ผลิ...ฮารุเนะ!?
“ตื่นแล้วเหรอตาบ้า!!”
ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงแหวแสบแก้วหูที่คุ้นเคย เสียงของยัยฮารุเนะ
“หนวกหูน่า...คนจะนอน” ชายหนุ่มนอนตะแคงหันหลังให้แล้วหลับตาต่อ...แต่ก็สะดุ้งตื่นเมื่อฟังดีๆแล้วหญิงสาวกำลังร้องไห้!?? “เอ๊ย!!ไม่ใช่ เธอมาทำอะไรที่บริษัทน่ะ??”
“เฮ้อ--” ซาสึเกะกับชิกามารุถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนที่จะบอกรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดูดีๆสิ ที่นี่นะโรงพยาบาลนะไม่ใช่บริษัท”
“นายไปโดนใครกระทืบมา บอกฉันมาเลยฉันจะจัดการให้” ฮารุเนะพูดพร้อมถกแขนสื้อเอาจริง ดูน่าขันเมื่อใบหน้าสวยยังมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อน “พวกนี้มันใจร้ายเกินไปแล้ว!!”
“...” ชายหนุ่มหลบตา แต่ครู่เดียวก็หันมายิ้มให้อย่างร่าเริง “เอาน่าๆฉันยังไม่ตายซะหน่อย ขี้แยไม่สมกับเธอเลยนา”
“...ยังดีนะที่รุ่นพี่โอบิโตะกับพี่รินผ่านไปเห็นไม่งั้นมีหวังม่องเพราะเลือดออกหมดตัวแน่” นารูโตะที่นั่งหน้าเครียดอยู่บอกอย่างระแวง “ยังจะมาทำหน้าระรื่นอยู่อีกนะครับ”
“...ซี่โครงเดาะ คิ้วซ้ายแตก หัวแตก ยังไม่รวมอาการช้ำในอีกนะ” ซาสึเกะแหลือบมองรุ่นพี่ที่นอนสบายใจให้ทราบอาการตัวเองบ้าง “เดาไม่ยากเลยว่าฝีมือใคร”
“อีก 3 วันจะมีงานเลี้ยงที่คฤหาสน์อุจิวะ”
ฮารุเนะที่หยุดร้องไห้แล้ว(แต่ตายังบวมอยู่) พูดขึ้นอย่างเคร่งเครียดเป็นกังวล “ฉันไม่อยากจะติดแหง็กอยู่กับพี่อิทาจิไปตลอดทั้งงานหรอกนะ เพราะฉะนั้น...ตอนแรกว่าจะมาชวนคาคาชิ แต่คงต้องชวนเนจิแทนแล้วล่ะมั้ง ก็คาคาชิเจ็บซะขนาดนี้”
“งานเลี้ยง?”
“ที่หมอนั่นจัดงานเลี้ยงขึ้นมาก็เพื่อจะประกาศความเป็นเจ้าของฮารุเนะ เพื่อกลบกระแสข่าวของนายน่ะสิ” ซาสึเกะพูดเหมือนรู้ทันคนเป็นพี่ไปซะทุกอย่าง แล้วยิ้มออกมาเหมือนพอใจ “...ข่าวหนุ่มปริศนาตกถังข้าวสารของอาซาคุระน่ะดังกระฉ่อนจนอิทาจินั่งไม่ติดเลยเชียวล่ะ”
“ฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็นการตกถังข้าวสารตรงไหน?” คาคาชิรู้สึกเสียเซลฟ์นิดหน่อยที่ถูกข่าวลื่อเล่นงานซะกระจุยแถมยังอดไปงานเลี้ยงกับฮารุเนะอีกต่างหากTT^TT
“เนจิมันคงไม่ไปหรอกนะฮารุจัง มันไปเห็นอะไรๆที่ชวนช้ำใจ...อุ๊ฟฟฟ!!” นารูโตะพูดแหย่ๆฮารุเนะที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นารูโตะถูกซาสึเกะเหยียบปากไว้แล้วส่งสายตาอาฆาต ประมาณว่า...ถ้าแกเผลอแพล่มเรื่องคาคาชิจูบกับยัยนี่ละก็...ศพไม่สวยแน่แก!! -_-^
“อ้าว แล้วใครจะไปกับฉันเล่า!!?”
“ฉันไปเอง...ฉันกับชิกามารุ” ซาสึเกะพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาชิกามารุกับนารูโตะสะดุ้ง
“เฮ้ย!!??ทำไมต้องเป็นฉัน??/ทำไมไม่ใช่ฉัน!?”
“เพราะชิกามารุมันฉลาดกว่าแกไง ไอ้หนวดแมวววว” ซาสึเกะส่งสายตาให้ชิกามารุ(ที่ดูจะเข้าใจอะไรง่ายๆ) และนารูโตะ(ที่ดูจะไม่เข้าใจอะไรเลย...)
“เฮ้ออออ ซาสึเกะแกจะทำอะไรๆให้มันยุ่งยากทำไมน๊า...ถึงมันจะเป็นเรื่องน่าสนุกก็เถอะ” ชิกามารุยิ้มออกมาหลังจากประมวลผลแผนการต่างๆในสมองเรียบร้อย...!!
“เฮ้...” คาคาชิกับฮารุเนะที่ดูเหมือนถูกกันออกจากแผนการปลุกพวกสามหนุ่มที่ทำตาวิบวับเหมือนเจอเรื่องสนุก “พวกนายช่วยบอกให้พวกฉันรู้เรื่องด้วยจะได้ไหม??”
+ + + + + + + + + +
...3 วันต่อมา ที่คฤหาสน์อาซาคุระ...
รถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงสดบาดตาคันงาม ค่อยๆมาจอดเทียบที่หน้าคฤหาสน์ ทำเอาฮารุเนะที่รออยู่นานสองนานหน้าหงิก วันนี้เด็กสาวดูสวยหวานในชุดราตรีเกาะสีชมพูอ่อน ทรงผมสีน้ำตาลเข้มถักเปียคาดโชว์หน้าผากเกลี้ยงเกลาสะบัดผมทั้งหมดไปข้างหลัง ลำขอขาวเนียนประดับด้วยเครื่องเพชรราคาแพง
“นี่นาย...” ฮารุเนะพูดไม่ออกเมื่อเห็นซาสึเกะแต่งตัวเต็มยศ แสงออร่าความหล่อพุ่งกระจายจนแทบแสบตา เขาดูดีมากๆในชุดสูทสีดำสนิทเข้ากับสีตาและสีผม แถมยังตัดผิวขาวนวลเนียนนั่นอีกต่างหาก...ฉันเปลี่ยนใจมารักนายทันมั้ยเนี่ย? ฮารุเนะคิดเล่นๆ-///-
“...ไปกันได้รึยังครับคุณฮารุเนะ” ซาสึเกะพูดยิ้มๆพร้อมเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงสดบาดใจ เป็นรถใหม่ล่าสุดจนฮารุเนะแปลกใจว่าลำพังเงินเดือนนักสืบมันดีขนาดนี้เลยเรอะ??
“นายไปเอารถมาจากไหนน่ะ”
“ขโมยมาล่ะม๊างงง- -“
“(-0-)” ยังไงฉันก็รักนายไม่ลงจริงๆแหละซาสึเกะ “...โอเค ฉันหวังว่าเราคงไม่ถูกตำรวจตามจับทีหลังล่ะกัน”
“-_-++”
ซาสึเกะหันมาส่งสายตาเย็นชาให้ แล้วจึงขับรถตรงไปยังคฤหาสน์อุจิวะ ยังไงๆซาสึเกะคงรู้ทางดีอยู่แล้ว ก็คนเคยอยู่มาก่อน ว่าแต่...เขาไม่กลัวเรื่องหนีออกจากบ้านเลยรึไง?
...เจ้าพวกนี้ แต่ละคนช่างทำอะไรให้คิดได้ชวนปวดหัวซะจริงๆ!!
คฤหาสน์อุจิวะ
แล้วซาสึเกะก็ขับรถมายังคฤหาสน์สถานที่จัดงานได้อย่างปลอดภัย(?) หลังจากปาดหน้ารถซ้ายที...ขวาที แถมยังตะลุยฝ่าไฟแดงออกมาอย่างฉิวเฉียด พี่ตำรวจแกกำลังจะตะโกนด่า แต่พอเหลือบไปเห็นตราตระกูลอุจิวะเล็กๆที่ปกเสื้อขวาของชุดสูท พี่แกก็หุบปากเงียบสนิททันที...
เชื่อแล้วว่าใหญ่จริง!!> <
“ลงมาสิครับ^^”
“0.0”
ทำไมนายมาทำดีอะไรกะฉันอีกละฟะเนี่ย?
“ลงมา” เสียงหวานเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นกระด้างอย่างฉับไว มันเป็นเพียงแค่ภาพลวง...หลอกตาTT^TT
“รู้แล้วย่ะ” ฉันขมวดคิ้วใส่ซาสึเกะ มองไปยังซุ้มดอกไม้หน้างานที่จัดเหมือนมีการแต่งงานอย่างนั้นแหละ-3- “จัดซะใหญ่เว่อร์มากมาย”
“พูดมากน่า...อยากรู้จริงๆว่าเจ้าพี่บ้าของฉันเอาอะไรมอง ถึงได้มาชอบผู้หญิงปากมากอย่างเธอเนี่ย”
แร๊งงงงส์!!
“ซาสึเกะ...” ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังสูงสง่านั่นไปแล้วกรี๊ดๆๆๆๆๆในใจอย่างโคตระเจ็บใจ บ้าเอ๊ย
ความคิดเห็น