คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 สั่งสอน!!
...และแล้ววันต่อมา...
ฮารุเนะเองก็เพิ่งจะรู้ข่าวเรื่องที่รถมอเตอร์ไซค์ของคาคาชิ จึงดักรอคาคาชิที่ต้องเดินมาทำงาน เพื่อที่จะขอโทษที่ดึงพวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับการเอาชนะของอิทาจิ
“ฉันเองก็ต้องขอโทษนายด้วย”
“เรื่องอะไร?” คาคาชิถามห้วนๆ ยังเคืองเรื่องรถไม่หาย แถมวันนี้เนจิก็หยุดโรงเรียนเพราะว่าเมื่อวานบ้านของเนจิเองก็ถูกรื้อค้น โดยเฉพาะกีตาร์โปร่งตัวโปรดราคาแพงของเนจิ ถูกกระทืบซะหักครึ่ง-_-^ โชคดีที่เมื่อวานฮินาตะกลับบ้านช้าเพราะไปกินเลี้ยงฉลองปิดเทอมกับเพื่อนๆ
“ทุกเรื่อง...” ฮารุเนะหงอยๆเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของคนข้างกาย “แล้วนายจะเลิกทำงานนี้ก็ได้นะ ฉันไม่ว่าหรอก เงินฉันจะจ่ายให้ทุกบาททุกสตางค์รวมทั้งค่ามอเตอร์ไซค์กับค่ากีตาร์ของนายกับเนจิด้วย”
“หึๆขอบใจนะ...แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่ยอมจบภารกิจนี้ง่ายๆหรอก”
“ทำไม...มันอันตรายนะ?” ฮารุเนะองหน้าคาคาชิอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็แอบดีใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องห่วง...ฉันจะทำให้หมอนั่นรู้ซึ้งแสบไปถึงลำไส้ใหญ่เลยเชียวแหละ” คาคาชิยิ้มโรคจิตๆ(ในสายตาของฮารุเนะที่เพิ่งจะเห็นด้านมืดของคาคาชิก็วันนี้) แล้วมือใหญ่ก็ยีหัวเด็กสาวเบาๆ “ยังไง...เธอก็สำคัญกว่ามอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว”
การกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของอิทาจิ ที่ยืนกอดอกมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาลุกโพลงราวจะเผาไหม้ชายหนุ่มผมเงินที่อยู่ข้างกายหญิงสาวที่เขารักให้มอดไหม้เป็นจุล
“แกสั่งสอนมันน้อยไปรึเปล่า?” อิทาจิเอ่ยเสียงเรียบกับคิซาเมะ
“ขออภัยครับนายน้อย” คิซาเมะก้มหัวอย่างสำนึกผิด
“คราวนี้...ฉันจะไปสั่งสอนมันด้วยตัวเอง ถ้ามันยังหน้าทนได้อยู่อีก น้องสาวของมันคงจะต้องรับกรรมแทนพี่มันซะแล้วล่ะ” ทันทีที่พูดจบ...ดวงตาของอิทาจิก็เปลี่ยนเป็นสีแดง มีลวดลายวงแหวนอยู่ในนัยน์ตาทั้งสองข้าง เนตรแบบเดียวกับคาคาชิ
“นายบังคับให้ฉันต้องทำเองนะ...ฮาตาเกะ คาคาชิ”
+ + + + + + + + + +
วันนี้มันเป็นอะไรกันนะ?
วันนี้ทั้งวัน คาคาชินั่งทำงานไปแต่ในใจกลับหงุดหงิดว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูกแถมตาขวาก็กระตุกถี่ราวจะบ่งบอกว่าเป็นสัญญาณเตือนอะไรบางอย่าง...
“คิดมากไปเองมากกว่า...”
ชายหนุ่มยิ้มกับตนเองแล้วเดินออกจากห้องเรียนเมื่อหมดคาบสอนและพอดีกับเสียงสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียนเพราะมอเตอร์ไซค์พังทำให้เขาต้องเดินกลับ ระยะทางมันถึงจะไม่ไกลแต่ก็เปลี่ยวไม่น้อย ชายหนุ่มส่งยิ้มและโบกมือลาฮารุเนะโดยไม่รู้ตัวเลยว่า...
ตัวเองอาจจะไม่มีโอกาสมองหน้าเด็กสาวได้อีกแล้ว
+ + + + + + + + + +
“เฮ้ย...นายน่ะหยุดก่อน”
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินทางกลับบ้าน ใกล้ถึงบริเวณมินิมาร์ทที่รินทำงานอยู่ วันนี้เขาตั้งใจจะไปหาเธอพร้อมกับไปหาโอบิโตะที่เพิ่งรู้ว่ากลับจากการไปทำงานที่ต่างประเทศแล้ว แต่กลับมีชายชุดดำท่าทางอันตรายพอตัวเรียกเขาไว้
“มีธุระอะไรกับฉัน?”
“นายน้อยอยากจะเตือนแกว่าให้เลิกยุ่งกับคุณฮารุเนะซะ”
“เหตุผลล่ะ?”
“แกก็น่าจะรูดีว่าแกไม่มีอะไรเหมาะสมกับคุณฮารุสักอย่าง และควรจะยอมหลีกทางให้นายน้อยจะดีกว่า”
“...” คาคาชิเหล่มองหน้าคนพูดที่สูงกว่าเขาเยอะ(ทั้งที่เขาก็ตัวสูงมากแล้ว) “...แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?”
“ฉันก็ไม่คิดว่าแกจะตกลงง่ายๆหรอกคาคาชิ”
เสียงทุ้มกังวานมีอำนาจดังขึ้นจากทางด้านหลังของคาคาชิ แต่ดูเขาจะไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของอิทาจิ
“เพราะตอนแรกฉันเองก็กะจะจีบฮารุเนะเล่นๆ แต่ขอโทษว่ะ...ตอนนี้ฉันชอบยัยทอมขึ้นจริงๆซะแล้วสิ”
พลั่ก!!
สิ้นเสียงของคาคาชิอิทาจิก็พุ่งเข้ามาต่อยหน้าชายหนุ่มอย่างแรงจนคาคาชิแทบทรุด ริมฝีปากสีชมพูจางยังคงยิ้มเหยียดเหมือนเก่งกล้าเหมือนเดิม แม้มุมปากจะมีเลือดสีเข้มไหลออกมา บ่งบอกว่าภายในปากของเขาแตกเพราะแรงหมัดนั้น..
“แกคิดจะหลอกฮารุเนะจริงๆด้วย” อิทาจิคำราม
“ไม่ใช่...” คาคาชิตรงเข้ามาต่อยหน้าอิทาจิคืน และแรงหมัดนั้นหนักกว่าอิทาจิต่อยเขาราวสองเท่า ทำให้บรรดาลูกน้องของอิทาจิเข้ามาจับชายหนุ่มเหวี่ยงลงกับพื้น “ถ้านายรู้สึก ‘รัก’ ยัยทอมจริงๆล่ะก็...ฉันจะบอกนายไว้ตรงนี้เลยว่า...ฉันเองก็ ‘รัก’ รักยัยนั่นเหมือนกัน”
“หุบปาก!!” อิทาจิตวาดใส่หน้าอย่างโกรธจัด แล้วเตะจนคาคาชิล้มลงไปกองกับพื้นแล้วก็ยังไม่สะใจ ตามไปกระทืบซ้ำ แววตาสีแดงวาวโรจน์ ไม่คิดจะยั้งแรงที่ใช้กระทืบแม้แต่น้อย
ตอนนี้คาคาชิรู้สึกว่าตัวเองจุกจนพูดไม่ออก...ไม่รู้ตัวเองเลยว่าถูกท่อนเหล็กในมือชายชุดดำฟาดจนหัวแตกเมื่อไหร่? และวินาทีต่อมาท่อนเหล็กหลายท่อนนั้นก็กระหน่ำฟาดตามร่างกายเขาไม่ยั้ง ตอนนี้เลือดที่ไหลอาบศีรษะไหลลงมาเปรอะเปื้อนหน้าตาและดวงตาข้างซ้ายเรียบร้อยแล้ว ทำให้เขามองอะไรไม่ค่อยชัด...
...แกเป็นอะไรไปคาคาชิ? ชายหนุ่มถามตัวเองในใจอย่างอ่อนแรง...ปกติแกชอบหนีปัญหา เกลียดการใช้กำลังและก็ไม่ชอบแย่งชิงอะไรกับใครนี่นา? แกเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครซักหน่อย...
แต่พอเด็กคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิต...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นอยู่...โลกใบเดิมของฉันก็เปลี่ยนไป
อิทาจิยืนมองร่างสูงถูกรุมทำร้าย ด้วยแววตาเจ็บปวดและชิงชัง...มองดูเส้นผมสีเงินสวยตัดกับสีแดงฉานของโลหิต เสื้อเชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์ถูกย้อมด้วยเลือด...
สติของคาคาชิกำลังจะหลุดลอยไป...ความเจ็บปวดที่กายเริ่มลางเลือน แต่เมื่อหูได้ยินคำขู่สุดท้ายหัวใจของเขากลับเย็นยะเยือก...
“ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับฮารุเนะอีก...คราวนี้ไม่ใช่แค่รถของแกแน่ มันอาจจะเป็นน้องสาวแกก็ได้นะ”
...แล้วอิทาจิกับพรรคพวกก็จากไป ตอนนี้ชายหนุ่มไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว... สติที่กำลังจะหมดไปก็ได้ยินเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยตะโกนร้องเรียกชื่อเขาดังลั่น...
“คาคาชิ!!?”
...หนวกหูจริงๆยัยริน...คาคาชิที่นอนหายใจแผ่วๆนึกรำคาญในใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“นายเป็นอะไร!!?ตื่นนะคาคาชิ ห้ามหลับ!!”
...นายก็อีกคนเหรอเนี่ยโอบิโตะ...คนเขาง่วงโว้ย...
...หลับๆไปซะดีกว่า...เหนื่อยจริงๆเลย...
ปล.ตอนนี้ออกจะยาวไปหน่อยเนอะ =w=
ถ้าเห็นว่าอัพช้าก็อย่าแปลกใจนะคะ ที่รร.ใกล้สอบแล้ว จะพยายามหาเวลาอัพให้ได้
ก็อย่างที่ว่า...คอมเรามันกากนิดนึง-///- แต่ก็ฝากๆด้วยนะคะอยากให้ฟิคนี้จบลง(อย่างสวยงาม??)
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ เคยคิดจะเลิกหลายครั้ง
แต่พออ่านคอมเม้นแล้วมันก็พอมีกำลังใจอัพ...ถ้าสำนวนมันขัดๆยังไงก็บอกได้นะคะ^^
ช่วงนี้เรากำลังเบลอน่ะค่ะ หาไอเดียไม่ค่อยได้(เกี่ยวมั๊ย??//โดนตบ)
ความคิดเห็น