The Tale กาลครั้งหนึ่ง...ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : รักครั้งแรก...และครั้งสุดท้าย

นิทานบทที่1   รักครั้งแรก...และครั้งสุดท้าย

                สวัสดีครับ ผมชื่อโด ในโลกนี้ มีผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด3คน คนแรกคือแม่...แม่เลี้ยงผมกับน้องมาด้วยตัวคนเดียว เพราะพ่อเจ้าชู้ของผมไปมีผู้หญิงคนอื่น ความจริงแม่ไม่ได้โกรธพ่อหรอกนะ แต่ที่ไม่ยอมอยู่ด้วยกันเพราะกลัวผมเป็นเหมือนพ่อ คนที่สองคือ ไอ้ได...น้องสาวคนเดียวของผม ถึงมันจะไม่ค่อยเชื่อฟัง หัวดื้อ ชอบเถียง แต่มันก็กตัญญูมันเรียนดีและทำตัวดีไม่เคยทำให้แม่เสียใจ และ คนสุดท้ายคือเธอ เธอผู้ไปจากผม...และไม่อาจกลับมาได้อีก

                ผมได้พบกับเธอครั้งแรกตอน ม.2เทอม2 เธอเข้าเรียนกลางเทอมแบบนี้คงใช้เส้นสายแน่ๆ ครั้งแรกที่อาจารย์ที่ปรึกษาพาเธอมาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน ผมอึ้งไปเลยครับ ตอนนั้นผมนั่งฟังmp3อย่างไม่หยี่หระ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงแปลกหน้า(แต่ไม่หน้าแปลกนะครับ) ตัวเล็กๆขาวๆท่าทางบอบบาง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ขนาดเธอทำผมบ๊อบสั้นเหมือนเด็กม.ต้นคนอื่นยังดูน่ารักเลย เธอยิ้มแย้มแจ่มใสและกล่าวแนะนำตัวสั้นๆว่า

“สวัสดีค่ะ ชื่อเรอาค่ะเรียกเรย์เฉยๆก็ได้ มีอะไรก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ” 

เธอกวาดยิ้มไปทั่วห้อง แต่มันเข้าหัวใจผมไปเต็มๆ

 

                เรย์ไม่ได้นั่งใกล้ผมหรอกครับ เธอก็นั่งกับพวกผู้หญิงคนอื่น แต่เราได้อยู่แถวเดียวกันเวลาจับกลุ่มทำรายงานเราก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน จนผมสนิทกับเธอมากขึ้นทุกวันๆผมยิ่งชอบเธอ แต่เธอไม่มีทีท่าสนใจผู้ชายคนไหนเลย ผมชักหวั่นๆว่าเธอจะไม่เปิดใจรับผมด้วยรึเปล่า แล้ววันหนึ่งผมก็ต้องไปทำรายงานคหกรรมที่บ้านเรย์ ผมไปถึงคนแรกในกลุ่มแต่ไม่กล้าเรียกเธอออกมาเปิดประตู รู้สึกๆเขินๆน่ะครับ บ้านเรย์สวยสมเป็นบ้านคนสวยเลยครับ สะอาดสะอ้านน่าอยู่ต้นไม้เยอะร่มรื่นดี ผมแอบเห็นแปลงกุหลาบสีขาวข้างๆบ้านเรย์ มันบานสวยมากคงถูกดูแลเป็นอย่างดี ผมนึกภาพเรย์ยืนอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบพวกนั้นแล้วก็เคลิ้มไปเลย จนแพทเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มมาเรียกผมเพื่อเข้าบ้าน ตอนนี้พ่อแม่ของเรย์ไม่อยู่บ้าน อยู่แต่พี่เลี้ยง คนรับใช้ และคนขับรถ1คนเผื่อเรย์ต้องการออกไปข้างนอก ดูก็รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเลี้ยงเธออย่างกับไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ไม่น่าแปลกใจที่เธอดูน่าทะนุถนอมสำหรับผมขนาดนี้

                เรย์พาผมกับแพทและยุ้ย(ที่ตามมาสมทบทีหลัง)ขึ้นไปรอเพื่อนคนอื่นบนห้องนอน ห้องนอนของเรย์เป็นสีชมพู- ขาวเป็นส่วนใหญ่ ของใช้ส่วนใหญ่เป็นลายกุหลาบ สตรอเบอร์รี่ และแมวคิตตี้ แต่สิ่งที่ดูไม่ค่อยจะเข้ากับห้องนี้คือขวดยาน้อยใหญ่หลายขนานวางกันเต็มชั้นวาง เรย์บอกว่าเธอไม่ค่อยสบายตั้งแต่เด็กเลยต้องกินยาเยอะแยะอยู่ตลอด ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง ผมรู้สึกสงสารเธอมากถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะแบกรับความเจ็บปวดไม่สบายไว้แทน

                พอเพื่อนมากันครบเราก้อเริ่มทำรายงานโดยแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกทำเปเปอร์ เรื่องแบบนี้ต้องยกให้อิงกิผู้ปราดเปรื่องที่สุดในกลุ่มกับชาติเพื่อนรักของผมที่เก่งคอม ส่วนชิ้นงานของพวกเราก็คือเบเกอร์รี่สูตรใหม่โดยแม่ของเรย์ คนทำชิ้นงานก็มีเรย์ที่ใช้ครัวได้ดีที่สุด(เพราะเป็นบ้านของเธอ)กับผม ผมทำอาหารเก่งนะครับ เพราะไอ้ไดมันเอาแต่เรียน เวลาแม่ไม่อยู่ก็เป็นผมที่ต้องทำอาหาร นอกจากนี้ผมยังทำงานบ้านเก่งอีกด้วย และผมก็ได้รู้ว่าเรย์กก็ทำอาหารเก่งหมือนกัน เธอทำได้ดีทุกอย่างยกเว้นเล่นกีฬา นี่คงเป็นสิ่งที่พระเจ้าทดแทนมาให้

                ผมรักเรย์มากขึ้นทุกวันๆ แต่ก็ไม่อาจบอกออกไปเพราะเราเป็นเพื่อนกัน หากเธอไม่รับรักผมแล้วหนีผมไปล่ะ ผมคงเสียใจมาก แต่เคยมีคนกล่าวไว้ว่า

                                “เสียใจที่ทำลงไป ดีกว่ามานั่งเสียใจเพราะไม่ได้ทำ”

ถ้าผมเข้าใจประโยคนี้เร็วกว่านี้อีกสักหน่อย เรื่องคงไม่ต้องเป็นแบบนี้...