คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อย่าลืม...เรื่องฉัน
3
คืนดีกันนะ
~หมดเวลาจะนอนแล้วสิ หมดเวลาจะนอนแล้วสิ~
-_-a งืมๆๆ เช้าแล้วหรอเนี่ยยย ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย ทำไมน่ะหรอก็เมื่อวานไปเที่ยวกับพี่แชมป์กะยัยซุปใสน่ะสิ กว่าจะกลับก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ดีนะที่พี่แชมป์มีรถไม่อย่างนั้นขึ้นรถเมล์ตอน 5 ทุ่มน่ากลัวตายเลย -_- ยัยซุปใสน่ะหรอ เหอะ คนขับรถก็มารับน่ะสิ คนขับรถบ้านฉันไม่เห็นมารับบ้างเลย แง๊ ป่าวหรอก ฉันไม่ได้โทรไปให้เขามารับน่ะ แหะๆ ว่าแต่วันนี้วันอะไร =..=
อ๋อวันอังคาร หืม?? วันอังคาร!! แย่แล้วว ให้ตายเถอะโรบิ้น สายแล้วนี่นา TT มานั่งโม้อยู่ตั้งนานลืมไปเลยว่าวันนี้มีเรียนตอนเช้า ตายๆๆๆๆน้ำก็ยังไม่ได้อาบบ แง๊ โทรไปหาลุงจันทร์ก่อนดีกว่า แล้วลุงจันทร์จะลืมไหมเนี่ย ลุงจันทร์ยิ่งขี้ลืมอยู่==
“ลุงจันทร์คะ เดี๋ยวอีกประมาน 15 นาทีช่วยเตรียมรถให้ด้วยนะคะ”
(อ้าว วันนี้หนูกรีนยังไม่ได้ไปเรียนหรอกเหรอ) ถ้าหนูไปเรียนจะโทรมาบอกลุงทำไมคะ==
“ก็ยังน่ะสิคะ ยังไงก็ช่วยเตรียมรถไว้เลยนะคะ ห้ามลืมด้วย”
(ครับๆๆ เดี๋ยวลุงจะไปเตรียมรถเดี๋ยวนี่แหละ)
~ 15 นาทีผ่านไป~
หุหุ ฉันแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว สวยเช้ง เหมือนเดิม เอาละรีบเผ่นไปขึ้นรถดีกว่า เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน อย่ามองด้วยสายตาไม่เชื่อนะคะ กรีนบอกก็ได้ว่าความจริงแล้วกรีนไมได้ห่วงเรื่องไปเรียนไม่ทันหรอกค่ะ กรีนห่วงว่ายัยซุปใสยังจะยืนรออยู่ที่หน้าทางเข้าโรงเรียนน่ะสิ ก็ยัยซุปใสมันจะคอยรอฉันเสมอตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้วจนป่านนี้ยัยซุปใสก็ยังรอฉันเหมือนเดิมอีกน่ะ แอร๊ยย ซุปใสรอฉันก่อนฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้~
ตุ้บ
ไม่ต้องสงสัยไป เพราะเสียงนี้คือเสียงที่ฉันกระโดดลงบันไดมา 6 ขั้น จบลงอย่างสง่างามด้วยท่าสวอนเลค -_-+ นี่ไม่ใช่เวลามาชมตัวเองนี่นาต้องรีบแล้ว แอ๊ว แอ๊ว แอ๊ว แอ๊ว~ แล้วจะเอ็คโค่ เพื่อ -_-p
~ เอี๊ยดดดดดด!! ~
เสียงเบรกของลุงจันทร์เสียงดังมาก พอที่จะคำนวณได้เลยว่าคนที่ขับมานั้นขับรถมาด้วยความเร็วเท่าไหร่ สาเหตุก็เพราะฉันน่ะสิกรอกหูลุงจันทร์ตั้งแต่หน้าบ้านยันหน้าโรงเรียนว่าให้เหยียบคันเร่งสุดแรงเกิด ถ้าไม่สุดไม่ต้องขับเดี๋ยวฉันขับเอง (เอ๊ะยังไง)
ผลเลยออกมาตามที่อ่าน เสียงเบรกดังเอี๊ยดคนนั่งก็หัวแทบทิ่ม== ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันรีบอ่ะ แหะๆ
“ลุงจันทร์คะ วันนี้มารับกรีนด้วยนะคะ กรีนไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
“ครับๆๆ สวัสดีครับ”
เย่ๆๆถึงแล้ว อ๊ะ นั่นยัยซุปใสยืนอยู่กับใครน่ะ หรือยัยซุปใสมีแฟนฉันยังไม่พร้อมที่จะฟัง ไม่อยากเห็นไม่อยากฟัง วันนี้ฉันยังเข้มแข็งไม่พอ เห็นซุปมีแฟน ~ มาเป็นเพลงเลยเห็นไหมอ้ะ เชอะๆๆไม่ยอมให้ซุปใสมีแฟนก่อนหรอก เข้าไปขัดเลยดีกว่า โฮะๆ
“ซุปใส คุยกับใครอยู่”
“ อ๋อ กับไอเทมน่ะ”
“........” ไอเทมงั้นหรอ นายจะมาวุ่นวายอะไรกับเพื่อนฉันเนี่ย=,.=
“นายมาทำอะไรเนี่ย” ฉันถามอะไรโง่ๆเนี่ย ถามไปได้ไอเทมก็มาเรียนเหมือนฉันไงล่ะ
“ มาหาเธอน่ะ ^^”
“ =0= นายพูดอะไรออกมาน่ะ”
“ก็ฉันมาหาเธอไงล่ะ ฉัน – มา –หา-กรีนที”
“หา นายเนี่ยนะ??”
“อื้ม ทำไมหรอ” =0= ยังจะมาถามนะนายนี่
“ ยังกล้าถามหรอนายน่ะ แล้วมายืนกับซุปใสทำไม
“ก็มารอเธอไงล่ะ ^^”
ฉันไม่ได้ตอบเขาแต่ฉันจับมือยัยซุปใสแล้วลาก ขอเน้นว่าลากค่ะ ยัยนั่นเข้าโรงเรียนไปโดยไม่สนใจนายไอเทมที่ยังไงก็ยังจะเดินตามมาจนมาถึงหน้าห้อง หมอนี่ก็ยังตามมา=_= นายเรียนห้องนี้รึไงกันเนี่ย แถมยังมานั่งข้างๆฉันอีก นายรู้ได้ยังไงว่าที่นั่งข้างๆฉันไม่มีคนนั่ง 0_o นายนี่มันรู้ได้ยังไงอ้ะ เอ๊ะรึว่ามีตาทิพย์ ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง?? เหอะๆๆพักหลังฉันนี่ชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ไม่ไหวๆๆ ว่าแต่นายนี่เรียนห้องนี้จริงๆน่ะหรอ ??
“นี่ นายๆเรียนห้องนี้รึไงน่ะ”ฉันถามด้วยความสงสัย
“อื้ม ฉันเรียนห้องนี้ และจะนั่งตรงนี้ด้วย”
“แล้วนี่นายย้ายมากลางเทอม นายรู้ได้ยังไงว่าที่นั่งข้างๆฉันมันว่างอยู่ตลอดน่ะ”
“ก็......เพื่อนฉันบอกมานี่นา” นายมีเพื่อนตั้งแต่ย้ายมาวันที่สองเลยหรอ =0=
“นะ นายมีเพื่อนแล้วหรอ ฉันหมายถึงนอกจากฉันกับซุปใสน่ะ”
“เธอให้ฉันเป็นแค่เพื่อนหรอ??”
“นี่ เป็นแค่เพื่อนก็พอแล้วนะ ฉันจะไม่โกรธนายสำหรับเรื่องที่ผ่านมาโอเคไหม เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดฉันจะลืมให้หมด”
แล้วจู่ๆนายไอเทมก็จับมือฉันแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ แถมยังมากระซิบข้างๆหูว่า “อย่าลืมเรื่องของฉันจะได้ไหม” ลมหายใจอุ่นๆของเขาได้รดรินอยู่ข้างๆหูของฉัน อร๊ายยย ตื่นเต้นๆ เอ๊ย ไม่ใช่ นายนี่จะทำอะไรน่ะอยู่ๆก็มาทำเรื่องแบบนี้กลางห้องเรียนน่ะ แล้วสิ่งที่นิยายส่วนมากเค้ามีกันก็เกิดขึ้นกับฉัน นายไอเทม จะ..จะ..จูบฉัน!!!! นายนั่นจูบฉันจริงๆด้วยO_o
เพียะ!!
นั่นไม่ใช่เสียงอะไรหรอก นั่นเป็นเสียงที่ฉันตบหน้าไอเทมเองล่ะ นายนั่นหน้าหันไปตามแรงที่ฉันได้ส่งผ่านฝ่ามือไป นายนั่นค้างไปเลยแฮะ นะ..นาย นายร้องไห้งั้นหรอ!! อะ เอิ่ม เอาไงดีล่ะ ไหนๆก็ตบจนร้องไห้ไปแล้วอ้ะ ว่าอีกหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง
“ทีหลังนายอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ และนายจำเอาไว้เลยนะ จำเอาไว้ว่าเรื่องเมื่อก่อนนั้นน่ะ ฉันลืมไปแล้วลืมไปแล้วจริงๆได้ยินไหม แล้วก็หยุดทำให้ฉันนึกถึงมันสักที ยังไงคนที่ฉันรักก็คือพี่แชมป์เปี้ยน จำไว้นะคนอย่างนายน่ะไม่มีวันได้ตำแหน่งนั้นไปหรอกนะ!!!” โอ้ย ระบายออกมาแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ แต่เขา ทะ..ทำไมเขาถึงร้องไห้ออกมาแบบนั้นล่ะ ฉันรู้สึกผิดนะ อยากจะบอกว่าฉันขอโทษแต่ทำไม ปากมันหนักอย่างนี้ล่ะ
ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วเขาร้องไห้ออกมาต่อหน้าทุกๆคน ตกลงฉันคือคนผิดหรอเนี่ย ทั้งๆที่เขาเป็นคนจูบฉันนะ!!ทำไมทุกคนมองฉันแบนี้ล่ะ ไม่ไหวแล้วนะ วันนี้ไม่ รงไม่เรียนมันแล้ว!!
ครืด~ ปังง~
ฉันรบออกมาจากคลาสเรียนวิชาแรก โดยมียัยซุปใสวิ่งตามออกมาด้วย ไม่ไหวแล้วความร็สึกนี่มันคืออะไร ทำไมเวลาที่ฉันพูดไม่ดีกับเขาหรือทำให้เขาเสียใจฉันจะต้องรู้สึกผิดทุกทีล่ะ!! รึว่าความจริงแล้วฉันยังลืมเขาไม่ได้กันแน่
“ยัยกรีน ทำไมเธอถึงไปพูดกับไอเทมแบบนั้นล่ะ”
“ห๊า ซุปใสเธอก็เป็นเหมือนคนอื่นๆอ้ะหรอที่มองว่าฉันผิดน่ะ!!”
“ป่าวนะ กรีนทีฉันก็แค่.......”
“ป่าวอะไร ก็พูดออกมาสิ มัวอึกอักอยู่ทำไมล่ะ ฉันไม่นึกเลยนะว่าเพื่อนที่ฉันรักที่สุดจะมองฉันแบบนี้ด้วย”
“เอ๊ะ ยัยกรีนเธอเป็นอะไรน่ะ เธอรู้ไหมว่าเรื่องเธอกับไอเทมทุกคนเค้ารู้กันหมดแล้ว แล้วเธอไม่รู้รึไงว่าที่ไอเทมปฏิเสธเธอไปวันนั้นเพราะเขาน่ะ อุ๊บ”
“เพราะงั้นเหรอ เพราะอะไรพูดออกมานะซุปใส พูดออกมา” ฉันจับใหล่ยัยซุปใส แล้วเขย่าไปมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ทำไมเวลาได้ยินเรื่องไอเทมทีไรมัน อยากจะร้องไห้ทุกทีเลย
“ยัยกรีน แก แกร้องไห้หรอ”
“ ฮึก...ฉันไม่รู้แล้วซุปใส ฉัน ฉันอยากกลับบ้าน ฮือๆ”
“โอเคๆๆ วันนี้ฉันจะโดดเรียนไปอยู่เป็นเพื่อนแกพี่บ้านนะ เดี๋ยวไปนั่งรอที่ประตูหลังกันนัฉันจะโทรไปหาพี่ไซคีให้มารับน่ะ”
“ยัยซุปใส ฮึก...ไม่เอา..ไม่กลับบ้านฉันนะ ไปบ้านเธอได้ไหมซุปใส”
“ได้ๆๆโอเคๆ แต่ตอนนี้แกเลิกร้องไห้ได้แล้ว แล้วลืมเรื่องนายนั่นไปก่อนนะ เชื่อฉัน”
“ ฮืออ อื้มๆๆ ฮึก โอเค” บทสนทนาของฉันกับยัยซุปใสจบลงแค่นี้ก่อนที่ฉันจะไปบ้านยัยซุปใส กว่าจะถึงบ้านยัยซุปใสก็คงจะอีกนาน ยังไงวันนี้ฉันเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดมามากพอแล้ว ขอพักผ่อนก่อนแล้วกัน....
ความคิดเห็น