คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : FETTERS : Prologue
Prologue
Rrrrrrr Rrrrrrr
หน้าจอสมาร์ทโฟนสว่างวาบขึ้นมาท่ามกลางความมืดภายในรถซูเปอร์คาร์คันหรู ร่างสูงเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนจะวางลงที่เดิม
"ไม่รับเหรอ"
รอจนสายวางไปก็เอ่ยถาม คนตัวเล็กกว่าส่ายหัวเนือยๆ พลางกดปิดเครื่องโทรศัพท์
"ไม่ล่ะ นี่นัมจุน เปิดประทุนหน่อยดิฉันอยากรับลม"
"อย่าปลิวตกไปล่ะ" ร่างสูงหัวเราะขำๆ เมื่อถูกคนตัวเล็กตวัดสายตาใส่ก่อนจะกดปุ่มเปิดประทุนจนมองเห็นท้องฟ้าสีดำกว้างกว่าเดิม
ปาร์ค จีมินค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้นยืนเกาะขอบกระจกพลางหลับตาลง ปล่อยให้สายลมแรงตีเข้าใบหน้าจนเส้นผมพลิ้วไหว
"ทำแบบนี้ดีแล้วรึไง" เสียงทุ้มต่ำของแฟนหนุ่มเรียกความสนใจจากจีมิน คนตัวเล็กไม่ได้เปิดเปลือกตาขึ้นมาเพียงแค่ยืนฟังเงียบๆ ก่อนจะตอบกลับไป
"แบบนี้สบายใจกว่า"
"ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันเป็นแฟนได้อย่างเดียว เป็นพ่อแม่ให้นายไม่ได้หรอกนะ"
"รู้แล้วน่า ใครอยากให้นายมาเป็นพ่อแม่ฉันกันล่ะ" จีมินเบะปากแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม ร่างสูงกดปิดประทุนเมื่อหิมะสีขาวเริ่มโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า
"ก็เรื่องบางเรื่องมีแค่พ่อกับแม่ที่จะเข้าใจไม่ใช่รึไง" นัมจุนยกยิ้มมุมปาก เอื้อมมือหนามาวางบนกลุ่มผมนุ่มของคนเป็นแฟนเบาๆ จีมินไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
นับจากวันนั้นก็เป็นเวลาสองเดือนแล้วสินะที่ขนเสื้อผ้าออกจากบ้านแล้วย้ายมาอยู่ที่อเมริกาคนเดียว จีมินยังจำได้ดี... หลังจากการจากไปของพ่อผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ จู่ๆ แม่ก็เข้ามาบอกว่าจะแต่งงานใหม่กับผู้ชายตระกูลดัง ทั้งๆ ที่เขายังทำใจเรื่องของพ่อไม่ได้สักนิดแต่แม่กลับคิดแต่งงานใหม่
แม่ไปรักกับผู้ชายคนนั้นตอนไหน?
เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ที่จะพบรักกันเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นมันก็แปลว่าแม่คบหากับผู้ชายคนนั้นก่อนที่พ่อจะเสียอย่างนั้นเหรอ?
แม่ทำแบบนั้นได้ยังไง... จีมินเอาแต่ถามคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมาในใจ ความไม่ซื่อสัตย์ของแม่ทำให้คนตัวเล็กไม่สามารถทนมองหน้าได้อีกต่อไป
สุดท้ายหลังจากอาละวาดที่งานแต่งงานใหม่ ปาร์คจีมินก็ตัดสินใจหนีมาที่อเมริกาแล้วใช้ชีวิตด้วยเงินทั้งหมดที่พ่อทิ้งไว้ให้โดยเลือกที่จะตัดขาดกับแม่โดยสิ้นเชิง
ตราบใดที่แม่ยังไม่หย่ากับผู้ชายคนนั้นเขาจะไม่มีวันกลับไปเหยียบที่บ้านอีกเด็ดขาด
เอี๊ยด...
รถคันหรูจอดเทียบฟุตบาธเมื่อมาถึงหน้าบ้านเดี่ยวที่จีมินซื้อไว้อยู่อาศัย คนตัวเล็กหลุดจากห้วงความคิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถือไว้แล้วหันไปบอกลาแฟนหนุ่ม
"ขับรถดีๆ ล่ะ"
"อือ นอนไม่หลับก็โทรมานะ" นัมจุนยกยิ้มมุมปาก เอื้อมมือประคองท้ายทอยคนตัวเล็กเอาไว้แล้วประกบริมฝีปากลงมา สัมผัสร้อนแรงแต่อ่อนโยนทำให้หัวใจของจีมินอบอุ่น คนตัวเล็กหัวเราะในลำคอก่อนจะแกล้งงับริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเบาๆ แต่ยังไม่ทันได้ผละออกมาเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น
ปึง!!
คิมนัมจุนขมวดคิ้วแน่น ดันไหล่คนตัวเล็กแล้วมองออกไปที่ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านนอก หิมะสีขาวตกใส่ฮู้ดสีดำที่อีกฝ่ายใส่อยู่จนมองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่การที่อีกฝ่ายยืนเตะรถราคาแพงของเขาเป็นว่าเล่นสร้างความหงุดหงิดให้ไม่น้อย
ปึง!! ปึง!!
"Shit!" นัมจุนสบถ ทันทีที่มือหนาปลดล็อครถ ประตูฝั่งจีมินก็ถูกกระชากให้เปิดออกพร้อมกับมือเย็นเฉียบที่คว้าข้อมือเล็กของจีมินไว้แน่น คนตัวเล็กเบิกตาเล็กน้อยเมื่อถูกดึงจนกระแทกกับแผงอกของอีกฝ่าย
"นึกว่าหนีไปไหน ที่แท้ก็หนีมาอยู่กับผู้ชาย" เสียงนุ่มพูดข้างหู จีมินสะบัดตัวออกมาก่อนจะมองร่างสูงตรงหน้า ถึงจะไม่สูงเท่ากับนัมจุนแต่ก็สูงกว่าเขามากอยู่ มือเล็กตวัดฮู้ดสีดำออกจนมองเห็นใบหน้าขาวใสของอีกฝ่าย
แม้ว่าจะไม่ได้เจอมาเป็นเวลาสองเดือนแต่จีมินก็จำได้ดี
จอน จองกุก
"มึงมาได้ยังไง" คนตัวเล็กถามเสียงแข็ง
จีมินไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดชังอะไรเด็กคนนี้เป็นพิเศษ เพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้าเพราะว่าเป็นลูกติดของผู้ชายที่แต่งงานใหม่กับแม่
"พ่อกับแม่เขารู้ตลอดเวลานั่นแหละว่าพี่หนีมาอยู่ที่ไหน อย่าลืมสิว่าพ่อผมเป็นใคร"
ตระกูลจอน... ถึงเบื้องหน้าจะเป็นเจ้าของธุรกิจการบินที่โด่งดังแต่เบื้องหลังก็คือผู้มีอำนาจในโลกมืด นอกจากนั้นยังเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทใหญ่มากมายหลายประเทศ แน่นอนว่าไม่พ้นอเมริกาที่จีมินอาศัยอยู่ ณ ตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าจะสืบหาว่าเขาอยู่ที่ไหน
"แม่ไม่ตามมาที่นี่เพราะกลัวพี่จะหนีไปอีก" จองกุกยกมือถูจมูกที่เริ่มแดงเพราะอากาศหนาว
"แล้วมึงมาที่นี่ทำไม"
"มาพาพี่กลับไป" จีมินจ้องตากับจองกุกอย่างไม่มีใครยอมใคร ดูก็รู้ว่าแม่ส่งจองกุกมาคุมความประพฤติเขา
"จีมิน รู้จักกับเด็กนั่นรึเปล่า" เสียงทุ้มของนัมจุนทำให้คนตัวเล็กละสายตาจากเด็กตรงหน้า จีมินพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปโบกมือให้
"น้องชายฉันเอง ขอโทษแทนมันด้วยที่ไปเตะรถนาย"
ร่างสูงยักไหล่พลางโบกมือลาคนตัวเล็กก่อนจะกลับเข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
เพราะความเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ของนัมจุนทำให้จีมินรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับเขา ไม่ใช่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ ถึงจะไม่พูดแต่จีมินก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงตัวเองอยู่ตลอดเพียงแต่จะไม่คาดคั้นอะไรจีมินก็แค่นั้น ซึ่งถือเป็นเรื่องดีเพราะจีมินไม่ชอบให้ใครมาผูกมัดอยู่แล้ว
คิมนัมจุนเป็นคนเกาหลีที่ย้ายมาอยู่อเมริกากับครอบครัวตั้งแต่เด็ก บังเอิญเจอกันตอนที่จีมินไปเที่ยวที่คลับของเขา ด้วยความถูกชะตาทำให้เข้ากันได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ สุดท้ายแล้วนัมจุนก็กลายเป็นทั้งแฟนและเพื่อนของเขาไปโดยปริยาย
"แฟนพี่เหรอ" เสียงจองกุกทำให้จีมินหันกลับมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"อืม กูให้นอนที่บ้านแค่คืนเดียวนะ พรุ่งนี้มึงต้องกลับเกาหลี"
"ผมจะกลับก็ต่อเมื่อพี่กลับไปกับผม"
"ไปบอกให้พ่อมึงหย่ากับแม่กูสิ" คนตัวเล็กบอกอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินหลีกร่างสูงเข้าไปในบ้าน จองกุกเดินตามมาก่อนจะคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
"พี่ทำตัวแบบนี้รู้มั้ยว่าแม่เสียใจ"
"..." จีมินนิ่งไปเล็กน้อย
คิดว่าแม่เสียใจอยู่คนเดียวหรือไง...
ถ้าพ่อยังไม่ตายไป ตอนนี้พ่อก็คงกำลังเสียใจเหมือนกับจีมินที่แม่ทำแบบนี้
"กูโตแล้วนะไม่ต้องให้มึงมาสอนหรอกจองกุก" จีมินสะบัดมือให้หลุดจากมือหนา แต่ยังไม่ทันขยับไปไหนก็ถูกจองกุกดันจนชิดกับประตูบ้าน ร่างสูงเท้าแขนกักไม่ให้อีกฝ่ายหนีแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จีมินยืนนิ่งดูว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก่อนจะสะดุ้งเมื่อปลายจมูกโด่งแตะลงบนริมฝีปากของตัวเอง
กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยมาจากริมฝีปากอิ่มทำให้จองกุกขมวดคิ้วแน่น
จีมินไม่เปลี่ยนไปเลย...
ผ่านไปกี่ปี คนตัวเล็กตรงหน้าเขาก็ยังเป็นแบบเดิม
เดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจว่าทิ้งใครไว้ให้เจ็บปวดอยู่ข้างหลัง
"ถอยปะ..." เสียงหวานขาดหายเมื่อริมฝีปากบางทาบทับลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว จองกุกบีบแก้มนุ่มบังคับให้เผยอริมฝีปากออกก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมรสชาติหวานด้านใน แม้จะมีรสขมปร่าจากแอลกอฮอล์แต่ก็ไม่ทำให้ความหวานลดน้อยลง
จองกุกกวาดลิ้นร้อนไปทั่วริมฝีปากเพื่อชะล้างรสชาติของแอลกอฮอล์จนสัมผัสหอมหวานชัดเจนกว่าเดิม เขาครอบครองริมฝีปากอิ่มจนพอใจก่อนจะผละออกมา
"ทีหลังมึงอย่าทำแบบนี้อีกนะ" คนตัวเล็กพูดด้วยใบหน้าจริงจัง ไม่มีท่าทีหวั่นไหวแม้ว่าจะเพิ่งถูกน้องชายต่างสายเลือดขโมยจูบไปหมาดๆ
"ถ้าพี่ดื่มอีก ผมก็จะทำแบบนี้อีก"
"นี่จองกุก มึงอย่ามาดื้อกับกู พรุ่งนี้มึงต้องกลับเกาหลีแล้วก็ไปบอกแม่กูด้วยว่ากูจะไม่กลับถ้าพ่อมึงยังไม่ออกไปจากบ้าน"
จองกุกมองแผ่นหลังบางเดินขึ้นชั้นสองไปจนลับตาก่อนจะถอนหายใจออกมา ฝ่ามือเย็นเฉียบชื้นเหงื่อไม่ใช่เพราะอากาศหนาว
แต่เป็นเพราะว่าเขากำลังตื่นเต้น...
"การที่พ่อของผมต้องมาแต่งงานกับแม่ของพี่ ผมเองก็เสียใจเหมือนกันนะพี่จีมิน"
x
to be continue
จจม. - ฝากฟิคกุกมินเรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันค่า
ความคิดเห็น