38 ขอเเค่ได้รัก

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9: รักใครไม่ได้จริงๆ

 

''ริทไม่เป็นอะไรนะ ''ตามหันมาถามผม  ผมไม่ตอบแต่ดึงเขาเข้ามากอด ริทเลือกตาม ริทเลือกตามนะ ผมได้แต่ปลอ่ยน้ำตาให้ไหลออกมา ร้องไห้ในอ้อมแขนของอีกคนอย่างไม่อาย

ริทเจ็บจังตาม พรุ่งนี้ริทจะอยู่อย่างไง

รักในเมื่อเลือกแล้วว่าจะลืม ริทก็จะลืมเขาคนนั้น คนที่ริทรักหมดหัวใจ

จะลืมได้มั๊ยตาม จะลืมเขาได้หรือเปล่านะ

ในเมื่อริทยังรักเขา…ทรมานหัวใจตัวเองเกินไปหรือเปล่าริท

แต่ในเมื่อเลือกแล้วพรุ่งนี้ต้องเป็นตาม

''ริทยังมีตามนะ'' มันเป็นคำพูดที่น่าเศร้า ตามหันมาลูบหลังผมเบาๆ น้ำตาไหลชื้นเปียกปอนไหล่เขา

''ขอโทษตามริทขอโทษพรุ่งนี้ริทจะรักตามนะขอแค่วันนี้วันเดียวแล้วพรุ่งนี้จะเป็นตาม ''ได้แต่บอกคนตรงหน้า หรือกำลังสั่งหัวใจตัวเองริท

ไม่เป็นไรริทไม่เป็นไรริทเราจะรอนะ ….นานแค่ไหนก็จะรอ ตามกอดผมแน่นขึ้น ตาคู่สวยฉายแววเศร้า

สักวันตามริทจะบังคับตรงนี้ให้รักตาม….

สักวันรอริทนะตาม…รอนะอีกไม่นานริทจะบังคับมันให้ได้

จะบังคับหัวใจให้รักตามให้ได้แค่ต้องรอเวลาตาม..แค่ต้องรอ

………………………………………………………

สายฝนเม็ดเล็กกำลังโปรยปรายลงมาบนท้องฟ้า วันนี้ตามมีเรียนผมเลยต้องกลับคนเดียว

กี่วันแล้วนะที่ผมไม่เห็นเขาคนนั้น

ทำไมนะคนบางคนที่เราอยากลืมเรากลับจำ

ทำไมคนที่เราอยากจำอยากให้เขาเข้าไปอยู่ตรงนี้ตรงนี้ข้างในหัวใจ เรากลับทำไม่ได้

หัวใจของเรา แต่กลับสั่งมันไม่ได้ น่าสมเพชเกินไปหรือเปล่าริท

เป็นอีกวันที่ผมยังคิดถึงเขา…พร้อมกลับหยดน้ำตา

ผมยื้มบางๆให้เม็ดฝนที่โปรยลงมา

อยู่กลับตามแต่คิดถึงกัน

กำลังทำผิดต่อตามนะริท

ต้องเชื่อในสิ่งที่เลือกสิ

ทุกอย่างมันจบแล้ว

จบแล้วจริงๆ เรื่องของเราสองคน กัน

ระหว่างเราเป็นแค่ฝันร้าย

ที่พอตื่นแล้วทุกอย่างก็จบ

ตอนนี้ต้องอยู่กลับปัจจุบัน

แต่ถ้ากันเป็นฝันร้าย …ริทก็ไม่อยากติ่นขึ้นมารู้มั๊ยกัน

''มายืนตากฝนตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายริท'' น้ำเสียงคุ้นหูทำให้ผมต้องหันกลับไปดู ผู้ชายผิวเข้มเดินถือร่มเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เขาเอามือมาเช็ดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าผม อบอุ่นและคุ้นเคย

''กัน ''ได้แต่เรียกชื่ออีกคนก่อนที่สมองจะสั่งให้วิ่งไปให้ไกล วิ่งหนีจากหัวใจตัวเอง แต่ถูกรั้งไว้ด้วยกอดของเขา

''ขอโทษ''  น้ำเสียงสั่นเทา ผมสัมผัสมันได้

''ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าริทรู้สึกอย่างไง เข้าใจแล้วริท''

''จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วกับมานะ กลับมาเป็นเหมือนเดิม''

น้ำเสียงอ้อนวอนที่ส่งมาให้มันทำให้หัวใจเจ็บแปลบ….

''ปล่อยเถอะกันทุกอย่างมันจบแล้ว เราต้องเชื่อในสิ่งที่เราเลือกสิ ตอนนี้ริทกำลังพยายามทำอยู่กันก็ต้องทำแบบนั้นเหมือนกัน '' ผมอยากกอดเขาตอบแทบขาดใจ อยากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ผมมีตาม ตามไม่ผิดแล้วผมเลือกตาม

เลือกคนที่เขารักผม

''มันเจ็บเกินไปรู้มั๊ยริท แค่ไม่มีนายอยู่ข้างๆ ทำไมนะทำไมกันถึงรู้ว่ารักตอนนี้''

''กลับมาได้มั๊ยริทกลับมาอยู่ตรงนี้อีกครั้งสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก''

''ปล่อยเถอะกัน'' ผมดึงมือที่เขากอดผมออก มันสายเกินไปแล้ว

มันจบแล้วเรื่องของเรากลับไปหาเขานะ คนที่กันรัก ผู้หญิงคนนั้น

''ริทรักตาม'' ผมบอกเขา เหมือนกลับที่กันรักเต้ยไง กัดฟันพูดออกไป

ตอนนี้ริทเลือกตามไม่ใช่กัน

เหมือนกับที่ครั้งนึง กันเลือเต้ยไม่ใช่ริท

ผมเดินห่างออกไป ฝนเริ่มตกแรงขึ้น เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำฝนแต่มันกำลังน้ำตาที่ไหลเปียกปอนอยู่ในหัวใจของผม

''ริท'' กันคุกเข่าลงกลับพื้น

''จะนั้งรออยู่ตรงนี้จนกว่าริทจะให้อภัยนะ''

''รู้ว่าที่ผ่านมาผมมันเลวเกินให้อภัยแต่ต่อจากนี้ไปผมจะชดใช้ให้ครับ

''ตอนนี้รู้แล้วว่ารักแต่ถ้าไม่รักกัน ก็ไม่ต้องสนใจคุณก็แค่ปล่อยให้คนๆนี้ตายไป''

''แต่ผมจะนั้งรอคุณอยู่ตรงนี้ จนกว่าคุณกลับมาบอกกันอีกครั้งว่ารักกัน''

''แต่ถ้าคุณไม่ลงมาปล่อยผมไว้ตรงนี้''

''ตอนนี้ผมเป็นคนที่รักคุณหมดหัวใจ หัวใจผมเป็นของคุณร่างกายผมเป็นของคุณ ถ้าคุณไม่สนใจก็ปล่อยให้มันตายไป''

''เพราะถ้าไม่มีคุณผมก็เหมือนตายทั้งเป็น''

''ตอนนี้รู้แล้วว่ารัก''

เขาหันมายิ้มให้ผมบางๆ ก่อนจะปล่อยร่มคันใหญ่ออก น้ำฝนเริ่มเปียกปอนบนตัวเขา

ทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน มันไม่มีประโยชน์แล้วกัน ไม่มีแล้ว

''กันรักริท ได้ยินมันแล้วใช่มั๊ย …แค่ได้ยินมันก็พอ''

ตอนนี้กันรักริท รักริทคนเดียว

ได้ยินใช่มั๊ย แค่ได้ยินก็พอ

เขาตะโกนบอกผม ผมได้แต่เดินหนีขึ้นห้องไป ได้แต่ปล่อยให้อีกคนเปียกปอนไปกลับหยดน้ำฝน

คำพูดสุดท้ายที่ผมยังได้ยิน คือกันรักริท

แต่รู้มั๊ยกัน ความรักของกันมันทำให้ริทเจ็บ

เจ็บที่พูดคำๆนั้นออกมาไม่ได้

คำว่าริทก็รักกัน

ริทพูดมันออกมาไม่ได้อีกแล้ว

 .......................................

เม้นมันน้อย
ชื่อตอนส่วนมากจะมาจากเพลงที่เลิฟได้ฟัง
สงสารใครอ่ะ
เเต่เขาสงสารตาม