ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    38 ขอเเค่ได้รัก

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2: รักเธอ

    • อัปเดตล่าสุด 10 ก.ย. 54


     












    ''กัน'' ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาหันไปมองอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ

     

    หายไปไหนนะ

     

    ค่อยๆใส่เสื้อผ้าพยุงตัวลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง แต่กลับเห็นอีกคนกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

     

    ''กันจะไปไหน'' หันไปถามทั้งๆที่ไม่สิทธิ์ถาม

     

    เป็นแค่คู่นอนชั่วคราวไม่มีสิทธิ์ถามใช่มั๊ย

     

    ไม่มีคำตอบเหมือนเคย

     

    มือเล็กหันกอดคนตรงหน้าไว้

     

    ''อย่าไปได้มั๊ย แค่วันนี้ ช่วยอยู่ตรงนี้ได้มั๊ย ''

     

    ไม่เคยได้สัมผัสคำว่ารัก แต่อย่างน้อยแค่สงสารกันก็พอกัน

     

    แค่สงสารคนที่รักนายหมดหัวใจ...ได้มั๊ยกัน

     

    ''ริท'' มือหนาดึงมือคนตรงหน้าออก

     

    ถึงจะสงสารแต่เขาก็รักเต้ย

     

    ''เราตกลงกันแล้วใช่มั๊ย ถ้าจะคบกันเเค่ตัวไม่ใช่ความรู้สึก''

     

    ยกเว้นผู้หญิงนั้นคนเดียวเขาไม่วันรักใครเด็ดขาด

     

    เขาผูกพันกับใครหลายคนแต่แค่ทางกาย หัวใจเขามีรักคนๆเดียว

     

    น้ำตาไหลอาบใบหน้าหวาน ร่างเล็กหันมายิ้มให้บาง

     

    เจ็บอีกแล้วริท เจ็บอีกแล้ว

     

    ''ขอโทษลืมไป'' ลืมไปว่าอยู่ในฐานะอะไร งั้นก็ไปเถอะ ไม่ไว้รั้งแล้วเจ็บ

     

     

    กันหันไปมองหน้าหวาน แค่เห็นน้ำตากลับทำให้หัวใจรู้สึกแปลก

     

    สงสารใช่มั๊ยเขากำลังสงสารริท

     

    ''อย่าร้อง'' มือหนาหันไปเช็ดน้ำตาให้ แต่คนตัวเล็กกลับดึงเขาเข้าไปกอด

     

    ''อย่าพึ่งไปได้มั๊ย อยู่ตรงนี้อีกสักพักขอแค่แป๊บเดียวนาทีเดียวก็ได้''

     

    ความรักแบบนี้ไม่อยากเลยไม่อยากรักเลย รักที่รู้จักแต่คำว่าเจ็บ

     

    แต่ทำไมทั้งๆรู้ว่าเจ็บก็ยังฝืนที่จะรัก

     

    ''อยากจะไปเที่ยวไหน'' มือหนาหันมาลูบหัวใจอ่อนอีกแล้วไอ่กัน

     

    ''จริงนะพาไปจริงนะ'' ริทหันไปเช็ดน้ำตามองคนตรงหน้า

    ได้แต่พยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมา

     

     

    สวนสาธารณะ

     

    มือทั้งสองมือเดินจับกันไว้แน่น

     

    ขอหลอกตัวแค่นี้ว่าเราเป็นคนที่รักกัน ริทหันไปมองหน้ากันรอยยิ้มน้อยปรากฏขึ้น

     

    ''ไปขี่จักรยานกันมั๊ย ''กันหันไปมองหน้าหวานที่มองมาทางตัวเอง

    ในเมื่อคิดจะทำดีด้วยก็คงต้องทำให้ถึงที่สุด

    สงสารความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในหัวใจเขา

    รู้ว่าริทรักแต่รักตอบไม่ได้

    ทำให้ได้แค่นี้นะริท

     

     

     

    ''ไปซิ'' รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้น

    เกือบครึ่งวันที่เดินเล่นนั้งเล่นอยู่ด้วยกันที่สวนสาธารณะ รอยยิ้มปรากฏบนหน้าใสเกือบทั้งวัน หัวใจที่มีแผลลึกเหมือนได้รับการเยียวยา มือเล็กจับมือหนาไว้แน่น เหมือนเดทเลย

     

     

    'แล้วฉันมันสำคัญแค่ไหน 'โทรศัพท์ของกันดังขึ้น ริทหันไปมองคนผิวเข้ม

     

    ''เต้ย'' ชื่อเดียวที่ทำให่ริทต้องตื่นมาจากความฝัน เจ้าของตัวจริงของกันหมดเวลาตัวสำรองแล้วสินะ

     

    กันดึงมือริทออกก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์  มือเล็กกำมือแน่น

     

    จำได้สักทีสิริทมือคู่นี้ไม่ใช่ของเรา

     

    ''ริทกลับเถอะต้องกลับแล้ว ''เต้ยโทรมาตามแค่นี้เขาก็ผิดกลับเต้ยมากแล้ว

     

    ''กันกลับไปก่อนเถอะ'' หันไปยิ้มให้ ''ริทอยากเดินเล่นที่นี่อีกสักพัก''

     

    กลับไปเถอะกลับไปเป็นของเขาคนนั้น

     

    ส่วนคนๆนี้ปล่อยมันไว้แบบนี้

     

    ไม่เป็นไรมันเจ็บจนชินแล้ว

     

    ''งั้นก็ตามใจนะ'' คนผิวเข้มหันไปตอบ ร่างเล็กหันไปมองตามหลังกันไป

    กันไปแล้ว ทุกครั้งเขาต้องมองอยู่แบบนี้ มองกันเดินจากไปแบบนี้ทุกครั้ง น้ำตาไหลอาบแก้มใส ตอนนี้ต้องการใครสักคน มือเล็กกดโทรศัพท์เรียกคนที่คุ้นเคย ตอนนี้ต้องการใครสักคนมาอยุ่ข้างๆ

     

     

    ''ตามมาหาริทหน่อยได้มั๊ย ''

     

     

    …………………………………………………….

     

    ''ริท'' ร่างหนาเดินมาหาคนน่ารักที่นั้งเหม่ออยู่

     

    ''เป็นอะไรหรือเปล่า ''หัวใจกระตุกวูบ ร้องไห้อีกแล้วหัวใจของเขาร้องไห้อีกแล้ว

     

    ร่างเล็กโผลไปหาอีกคน กอดเพื่อนสนิทแน่นขึ้น

     

    ''เจ็บจังเลยตาม เจ็บจนหายใจไม่ออกแล้ว''  น้ำตาไหลบนไหล่ร่างสูง

     

    ''เราไม่อยากรักเขาแล้วแต่เราสั่งหัวใจเราไม่ได้''

     

    ''เรารักเขา ทรมานเหลือเกินตาม''

     

    อีกคนได้แต่ลูบหลังคนตัวเล็ก

     

    ''ไม่เป็นไรริท'' หันไปเช็ดน้ำตาให้

     

    เพื่อนคนนี้จะช่วยริทเอง

     

    จะทำให้ริทสมหวังกับเขา

     

    ถ้ารักเขามากขนาดนั้น

     

    จะทำทุกอย่างจะยอมเป็นคนเลว แลกกับหัวใจริทนะ

     

    ตามรักริทนะ ได้แต่บอกอยู่ในใจ

     

    เพราะรักทั้งๆที่อยากเป็นเจ้าของแต่รู้คำตอบเดิมๆของคนตัวเล็ก

     

    ''อย่าร้องไห้นะ'' หันไปสบตาคนตัวเล็ก

     

    ''อย่าร้องนะ ''พรุ่งนี้ตามจะทำให้ริทยิ้ม

     

    จะทำให้คนๆนั้นเป็นของริท ตามสัญญา

     

    ''หลับตาได้มั๊ยริท หยุดคิดทุกเรื่องแล้วหลับตาลงซะ'' หันไปบอกเพื่อนสนิท

     

    ร่างเล็กหลับตาลงช้าๆอย่างที่ร่างสูงบอกก่อนที่มือหนาจะดึงหัวเล็กมาพิงไหล่

     

    น้ำตายังไหลอยู่ไม่ขาด ตามหันไปมองใบหน้าหวาน

     

    อย่าร้องไห้อีกเลยนะริท ริทเจ็บตามก็เจ็บ

     

    เขาโน้มหน้าไปหาคนตัวเล็กๆเรื่อยๆ อีกนิดเดียวจะแนบชิดริมฝีปากบาง

     

    แต่กลับต้องห้ามใจ

     

    ''ตามเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของริทเลยนะขอบคุณนะตามที่ทุกครั้งที่ริทไม่มีใครตามจะมาอยู่ข้างๆริท'' ร่างเล็กพูดออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

     

    เพื่อนสนิท ไม่มีทางเป็นคนรักได้เลยใช่มั๊ยริท

     

    ใจตามให้ไปแล้วไม่ขอเอาคืนนะริท

     

    หัวใจริทเป็นของเขาไม่เป็นไร

     

    แต่ตามขออยู่ตรงนี้นะ จะทำทุกอย่างเพื่อริท

     

    ทุกอย่างถึงตามจะเจ็บตามยอม

     

    เพื่อนสนิทคนนี้จะทำให้

     

    ''ครับ ริทก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของตาม''





    ...........................................................


    ใครกดเป็นเเฟนคลับไว้เค้าขอโทษ กดใหม่นะ Favoriteเราเข้าเด็กดีไม่ได้เลยใช่ไอดีคนอื่น
    ตอนนี้เข้าได้เเล้วเลยกลับมาบ้านเดิมฝากเรื่องใหม่ด้วยเพื่อนสนิท อันนั้นเอาฮาอย่างเดียว
    เรื่องนี้ดราม่าครุ ครุคริคริ

    สงสารริท

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×