38 ขอเเค่ได้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 : ตัวสำรอง

ร่างเล็กมองดูคนผิวเข้มกับหญิงสาวที่เดินคู่กันกำลังจะเดินผ่านมาทางเขา รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าทั้งสองคน รอยยิ้มที่ไม่ใช่ของเขาสินะ

เดินสวนกันแต่ไม่มีคำทักทายคำใดๆต่อกัน

ไม่แม้แต่จะเหลียวมามอง

ต้องทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จัก…ทั้งๆที่คนๆนั้นเป็นคนที่รักหมดหัวใจ

เป็นเจ้าของตัวและหัวใจเขา แต่เขากับคว้าได้เพียงแค่ร่างกาย กับพูดที่ว่าถ้าจะคบกันต้องไม่มีข้อผูกมัดใดๆ

โง่เองที่ไปรักคนแบบนั้นแล้วจะโทษใครได้

ใช่ร่างกายแลกตัวเขามาที่ได้ตอบแทนคืออะไร

รักคนที่มีเจ้าแล้ว แต่ยังยอมเป็นตัวสำรอง ทำไมนะ ทำไมถึงได้แต่เจ็บอยู่อย่างนี้

''ริท เป็นอะไรหรือเปล่า'' ตามหันไปมองเพื่อนสนิท จับไหล่คนตัวเล็กไว้หลวมๆ มองตามสายตาคู่สวยที่มีน้ำตา

''เปล่าเราไม่ได้เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรจริงๆ ''หันไปยิ้มให้เพื่อนทั้งๆที่เจ็บจนเกินจะทน

''ริทอยากร้องก็ร้องออกมา ''มือหนาโอบกอดอีกคนไว้อย่างเคย อีกคนได้แต่ร้องไห้อยู่บนบ่าเพื่อน

''ระบายมันออกมาเรายังอยู่ตรงนี้อีกทั้งคน…เราจะเช็ดน้ำตาให้เอง''

''ถ้าเจ็บขนาดนั้นก็หยุดเถอะเชื่อเรา'' หันไปบอกคนในอ้อมกอด

ตามไม่อยากเห็นริทเจ็บรู้มั๊ย

ถ้าเขาเห็นริทไม่มีค่า กลับมาหาตามได้มั๊ย

คนๆนี้รักริทหมดหัวใจ

อยากจะตะโกนออกไป แต่รู้คำตอบของคนตัวเล็กดี

ได้แต่ปลอบว่าไม่เป็นไร

''อยากจะหยุดตาม ริทอยากเดินออกมาแต่มันทำไม่ได้ ริทรักกัน ไม่มีกันริทก็อยู่ไม่ได้ อยู่อย่างนี้ริทก็เจ็บไม่มีทางออกให้ริทเลยสักทาง'' น้ำตาหยดเล็กๆไหลลงบนบ่าร่างสูง

''ริทยังมีตามนะรู้ใช่มั๊ย '' พูดได้แค่นี้เกลียดตัวเองที่ทำได้แค่โอบกอดคนตัวเล็กไว้แบบนี้

ถ้าวันนึงที่ริทไม่มีใครรู้ใช่มั๊ยว่าริทยังมีตาม

ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้อีกคน

ไม่ร้องแล้วเด็กขี้แยตามไปส่งบ้านนะ หันไปยิ้มให้คนตัวเล็ก

ขอบใจนะตาม ขอบใจ

ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนริทนี่ กลั่นใจพูดออกมา

เพื่อนที่แอบรักเพื่อน สายตาคมหันไปมองคนตัวเล้กที่ยิ้มให้ทั้งคราบน้ำตา

ถ้าวันไหนริทเจ็บจนทนไม่ไหว รู้ไว้นะเพื่อนคนนี้จะลากริทออกมาจากไอ่บ้านั้น ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ถูกหรือผิดตามจะไม่สนแล้วนะริท ถ้าเจ็บมากไปกว่านี้ ตามจะยอมเป็นคนเลวคว้าริทมาเป็นคนของตาม แล้วจะไม่มีวันปล่อยริทไปอีกเด็ดขาด

อย่าเจ็บมากกว่านี้ ริท

เพราะคนๆนี้จะทำทุกทางเพื่อไม่ให้หัวใจของมันเจ็บ

คนเรามักมีทางดีและร้าย

และเขาก็เป็นเพียงคนธรรมดาไม่ใช่คนดีอะไร

บางทีสักวันเขาเองอาจจะยอมเป็นคนร้ายก็ได้ถ้าได้หัวใจดวงนี้มาไว้ครอบครอง

………………………………………………………………………………………..

ก็อกๆๆๆ เสียงประตูห้องดังขึ้น

เจ้าของห้องกลับมาแล้วสินะ ร่างเล็กเดินไปเปิดที่ประตู

คนผิวเข้มเดินเข้ามาในสภาพที่เมามาย

''ทำไมเมาแบบนี้ล่ะกัน'' อดไม่ได้ที่จะบ่น ได้แต่ประคองคนร่างสูงให้นอนลงบนเตียงนุ้ม ก่อนจะหาผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้

สายตาคมค่อยมองใบหน้าหวาน ก่อนดึงร่างบางให้เซมาหามาตัว

''รักนะรู้ใช่มั๊ย'' คำพูดที่ออกมาจากใจออกมาจากปากเขา

''กัน'' รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าสวย

คำที่เคยรอฟัง

''กันรักริทจริงๆใช่มั๊ย'' ได้ยินแล้วคำนี้ คำที่รอฟังมานานคำว่ารัก

แม้ว่ากันจะเมาแต่ริทก็จะเชื่อ

แค่คำๆนี้ริทก็มีแรงที่จะทำทุกอย่างเพื่อกันแล้วรู้มั๊ย

ตาคู่คมหันไปมองหน้าริท รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคม ก่อนกดริมฝีปากลงบนปากบาง มือหนาค่อยๆถอดเสื้อคนตัวเล็กออกมา ก่อนเปลี่ยนไปหาความหวานจากซอกคอขาว

''ริทรักกันนะรู้มั๊ย'' อีกคนยอมรับสัมผัสด้วยความเต็มจำ ริมฝีปากบางลอบยิ้มออกมา

ถึงเป็นของเล่นเป็นตัวสำรองก็ยังรัก เจ็บยังไงก้ยังรักแต่คนๆนี้

''บอกอีกสักคำได้กันคำๆนั้น'' ริทจะจำมันไว้ในหัวใจ

ช่วยให้ริทได้ยินมันอีกสักครั้งได้มั๊ยกัน

กันหันมายิ้มให้คนใต้ร่าง

''ได้สิ ฟังให้ดีๆนะค่ะ''

รอยยิ้มปรากฏบนหน้าหวาน

''กันรักเต้ยนะ''

ริทหันไปมองคนตรงหน้า น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

''ริทไม่ใช่เต้ยนะกัน''

คนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เต้ยนะกัน แต่เป็นริท

ในหัวใจของกันมีแต่เต้ยในแววตาของกันมีแค่เต้ย

แต่ริทรักกันมากรู้มั๊ยในหัวใจริทก็มีแค่กัน ทำไม

ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายยังคงทำหน้าที่มอบความสุขให้คนบนร่าง ริทคงมีหน้าที่แค่นี้ใช่มั๊ย ของเล่นแก้เหงาเวลาที่กันไม่มีใคร

ไม่อยากร้องเพราะมันไม่เหลือน้ำตาให้ร้องแล้วคนๆนี้เจ็บจนชาชินไปหมด

บทรักสิ้นสุดลง ริมฝีปากหนาจูบบนหน้าผากบาง

รักเต้ยนะ อีกคำนึงที่กันพร้ำบอก

รอยยิ้มบางๆกับแววตาสีหม่นปรากฏบนหน้าใส…เจ็บเกินไปหรือเปล่ากัน

คนที่อยู่ในแววตากันคนนั้นไม่ใช่ริท

แล้วเมื่อไหร่ละกันที่มันจะเป็นริทหรือไม่มีวัน

..................................

เม้นนิดจิตเเจ่มใสที่ร้ากกกกกกก

 เลิฟเขียนเอง