Black Saber มหาสงครามดาบมรณะ ภาค ยุติสงครามนองเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 สันติสุขที่มาเยือน

      ณ ฐานที่ตั้งของฝ่าย ยุติ ที่เกิดเหตุการโดนถล่มโดย วารีมรกต ซึ่งชาวบ้านและผู้นำได้โดนจับตัวไว้อยู่  โดยทหารของวารีมรกต ในขณะนั้น น้องของ ซาเลีย โอโทมกิ ก็ได้เข้ามาเพื่อจะช่วยแต่ก็โดนทำให้จนมุม ในขณะนั้นเอง เด็กหนุ่มก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางทหาร และจากนั้น... ทหารคนนึงก็พุดขึ้นว่า

      “เฮ๊ย! อะไรวะ! ไอเด็กนี้ อย่ามาหยามกันให้มากนะโว๊ย!” หลังจากเจ้าทหารนั้นพูดเขาก็ยิงกระหน่ำใส่เด็กหนุ่มอย่างหนักแต่...

      “อ่อนหัดมาก... อย่านึกว่าผมเป็นเด็กเด็ดขาด...” เด็กหนุ่มพูดมาจากด้านหลังของทหารคนนั้น

       “อะ นี้แก!” ทหารคนนั้นหันหลังมา เพื่อจะยิงใส่แต่ว่า...

       “ผม... เป็นผู้ลบล้างทุกอย่าง และชื่อว่า แบล็ค” เด็กหนุ่มพูดจบและจากนั้นปืนที่ถืออยู่ก็ได้ยิงเข้าที่หน้าอกของ ทหารคนนั้นจนตายคาที่ เลือดพุ่งกระจายไปไม่มีทิศทาง ทหารทุกคนต่างอึ่งไม่แพ้กันแน่นอน ชาวบ้าน ซาเลีย และ โอโมกิ ก็เช่นกัน…

       “เอาหละ  เชิญเข้ามาได้เลย เจ้าพวกสวะ..” หลังจากชายคนนั้นล้มลงจนเห็นหน้าของ แบล็ค แววตาของเขาเห็นได้ชัดถึงความเอาจริงและเห็นเป็นเรื่องสนุกฮือฮา

         “ นะ..หนอย! เฮ๊ย! ไปลุมมันเลย! กำจัดมันอย่าให้เหลือ! ”ทหารคนนึงซึ่งเหมือนจะเป็นหัวหน้ากอง ได้สั่งทหารทั้ง 35 คนกว่า หรือ มากกว่านั้นให้เข้าโจมตีใส่แบล็ค

        “ โอโมกิ ไปช่วย ซาเลีย ก่อนเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง พอช่วยแล้ว ให้หนีไป เดียวฉันจะตามไปทีหลัง” แบล็คพูด จากนั้นเขาก็เตรียมรับศึก

        “ คะ..ค่ะ” โอโมกิทำตามอย่างเกร็งๆจากนั้นก็วิ่งไปทางที่ชาวบ้านและ ซาเลีย โดนจับไว้

       “ ไปแล้วสิ เอาหละ เรามาสนุกกันดีกว่า ไอพวกสวะของ ธันเดอร์!!!!!” แบล็คพูดจบ ก็ยิงปืนของเขาใส่อย่างหนักใส่ทหาร

        เวลาเหมือนเป็นไปอย่างยาวนาน ที่นี้เหมือนเป็นสุสานไปอย่างไม่ต้องบรรยาย เลือดและศพนับ 30 – 40 ศพ นอนกองกับพื้น เสียงโหยหวนเต็มไปหมดบางศพตายคาที บางศพก็ยังไม่ตาย แต่ทรมานอย่างหนักแต่ก็ตายเพราะโดนซ้ำ

       อีกด้านนึง โอโมกิซึ่งช่วย ชาวบ้านกับ ซาเลีย ออกมาได้หมดแล้วก็มุ่งไปทางฝ่ายเพื่อเยี่ยมยา และ ฟื้นขวัญกำลังใจ ตอนนี้เวลา 0:00 น. แล้ว วันใหม่ได้มาเยือน อากาศหนาวอย่างไม่น่าเชื่อ ในฝ่ายนั้นเงียบจนเหมือนร้างไปเลย จนในที่สุด แสงตาวันก็มาเยือน ในตอนนี้เวลา 8:30 น. ฝ่ายกลับมาคลึกคลักอีกครั้งและทุกคนก็ต่างช่วยซ่อมแซมฝ่าย

      เรามาดูกันที่ วารีมรกตมั่ง ที่นี้รุ่งเป็นกอง ทั้งเงิน ทั้งทหาร และ ความสามารถ  ด้วยความสามารถของผู้นำซึ่งออกแนวหน้าตลอดในศึกใหญ่ และ ศึกที่สามารถไปถึงได้ โดยไม่นาน ที่นี้ได้ขาดการติดต่อจากกลุ่มที่ได้ ถล่ม ฝ่าย ยุติ ทำให้วุ่ยหนัก จนกุมขมับกันทั้ง ฝ่ายเลยทีเดียวเพราะ ที่ส่งไปนั้นมีทั้งหมด 117 คน และเป็นทหารฝีมือดี ทั้งหมด ได้ขาดการติดต่อทั้งหมด

     “ บะ...แบบนี้แย่แน่ ใครกันที่ทำได้ขนาดนี้” คนๆนึงพูดขึ้น เขาดูมีกำลังมากและ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคำๆนี้ออกมาจากปากของเขา

      “ นันโจ  เกิดอะไรขึ้น” ชายคนนึงซึ่งดูจากรูปการแล้วเหมือนไม่ฉลาดแต่ว่าทุกคนต่างทำความเคารพทั้งนั้น

     “ ทะ..ท่านธันเดอร์ คะ..คือว่า...” นันโจ พูดติดๆขัดๆและเหงื่อตกตามตัว

      ธันเดอร์มอง แล้วก็พูดขึ้นว่า “ เตรียมทหารให้ฉัน ไปประมาณ 15 นายและเป็นทหารที่พร้อมจะตายด้วยให้ฉัน.. ฉันจะไปฝ่าย ยุติ และจะจัดการเรื่องนี้เอง” เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกไป

     “ ท่านธันเดอร์ เอาหละ! เตรียมตัว! ฉันจะไปเลือกทหาร!” นันโจสั่งและเดินออกไป

      ในขณะนั้นที่ห้องนั้นก็วุ่นวายมากกว่าเดิม ทั้งการเตรียมพร้อมและการรบที่ริมฝั่งของ มาราทอส ที่ฝ่ายแดงโจมตีมาไม่หนัก จากนี้ฝ่าย วารีจะเป็นยังไงนะ เอาหละ เรากับไปดูที่ ฝ่าย ยุติ กันต่อดีกว่า ตอนนี้ที่ฝ่ายนั้น บ้านเรือนได้ฟื้นเต็มที่แล้วการทำงานไร้ไถนา ก็เป็นไปอย่างราบรื่น คงสงสัยสิว่าทำไมถึงทำไร่ไถนาได้เพราะในฝ่ายนั้นเป็นสถานที่อบอุ่นมากกว่าข้างนอกจะบอกง่ายๆก็คือเหมือนคนละโลกกันเลย ชีวิตที่เลวร้ายตอนนี้ได้กลับมาสงบแล้ว  ทุกคนต่างทำงาน และ สิ่งใหม่ที่อยู่กลางฝ่ายก็คือ รูปปั่นของใครคนนึงมันเป็นรูปปั่นของ แบล็ค นั้นของที่เป็นแบบนี้เพราะชาวบ้านเชื่อว่าเด็กนั้นตายไปแล้วเพราะนี้ก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว ชาวบ้านออกตามหาก็ไม่เจอ จนชาวบ้านถือว่า แบล็ค เป็นวีรบุรุษ ที่มาช่วยไว้

        “ แบล็ค ” เด็กสาว 2 คนพูดขึ้นแน่นอนนั้นคือ ซาเลีย และโอโมกิ นั้นเอง

        “ ขอบคุณมากนะที่ช่วย.. แล้วจะไม่ลืมเลย.. การช่วยครั้งนี้เธอช่วยพวกเราได้มาก.. หากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้คงได้รู้เร่องของเธอมากขึ้น” ซาเลีย พูดจากนั้นก็เดินจากไป พร้อม โอโมกิ ที่กำลัง งง ที่ พี่สาวตัวเองพูด

        จากนั้นหนึ่งเดือน ฝ่ายยุติ ก็ได้มี สันติสุขมาเยือนผู้รุกราน และ สงครามการฆ่าฟันของที่นี้ตอนนี้เงียบหายไปทันทีทุกคนต่างดีใจและเล่นสนุกกันไปหัวเราะด้วยกันและก็เป็นเหมือนที่ผ่านๆมาก่อนมีสงคราม....

       “ ที่นี้สงบสุขจริงๆเลยนะ...” มีเสียงเด็กชายคนนึงพูดขึ้น

       “นั้นสินะ  แต่ยังไงก็ช่างเธอจะไม่กลับไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอ?” เสียงของผุ้หญิงคนนึงที่ไม่รู้มาจากทางใหนพูดขึ้น

       “ฉันไปแน่นอน แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่คนอย่างฉันจะปรากฏตัวหรอก” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นและก็เดินไปทางตกวันตก โดยแสงตะวันที่สาดส่องนั้น ราวกับว่า เขาเป็น วีรบุรุษ ไร้นามที่ไร้ความปราณี กำลังมองดูโลกทั้งใบ...