คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ♡ chapter twenty - five ; ย้อนกลับสู่จุดเริ่มต้น ( end )
C h a p t e r t w e n t y - f i v e
♡
ย้อนกลับสู่จุดเริ่มต้น
"ลาก่อนฮะ..."
“ไหนนายบอกจะไม่ถอดมันไง….นายต้องกลับมาเอามันคืนไปเดี๋ยวนี้นะ”
"ชานยอล !!!"
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
"ผ..ผู้ป่วยรู้สึกตัวแล้วคุณหมอ !!!"
สัญญาณฉุกเฉินถูกกดรัวพร้อมกับประโยคระล่ำละลักอันปนไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ กลุ่มพยาบาลจำนวนหนึ่งพร้อมกับหมอตรงดิ่งมายังเตียงผู้ป่วยทันที อุปกรณ์ระโยงระยางสร้างความปวดหัวให้แก่ผู้พบเห็น แต่ถึงอย่างนั้นมันคือสิ่งที่ช่วยให้คนบนเตียงมีอาการดีขึ้น
เวลาผ่านไปราวสิบนาทีที่มีคนผลัดกันเช็คร่างกายตรงนั้นตรงนี้ ไม่นานคุณหมอก็เผยรอยยิ้มให้แก่ผู้เฝ้าไข้ที่เห็นหน้าค่าตาบ่อยจนจำได้ "หายห่วงแล้วครับ รอดูอาการอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้"
"ชาน..ยอล.."
"ฮึก..ไอ้พี่บ้านี่ คิดว่าจะทิ้งกันไปซะแล้ว !"
เด็กหนุ่มตัวสูงบางใช้มือขยี้ตาตัวเองเพื่อป้องกันน้ำใสๆที่กำลังก่อตัวขึ้นรอบดวงตาอันมาจากความดีใจ ซึ่งผิดกับอีกคนที่ยังเหม่อมองหน้าเขาอย่างไม่สามารถบ่งบอกอารมณ์ใดๆได้
"=____=?"
"เห้ยอย่าบอกว่าความจำเสื่อม? ไหนหมอบอกว่าจะไม่กระทบกระเทือนสมองมากไง !!"
"=_____="
"…แต่ก็เรียกชื่อถูกหนิ" ปากเล็กบ่นมุบมิบกับตัวเองก่อนจะโพล่งออกมา ชนิดที่ว่าอีกคนต้องร้องห้าม "แบบนี้ต้องเรียกหมอ !"
"ด..เดี๋ยวๆๆ" ก่อนที่จะเป็นเรื่องราวใหญ่โตอีกรอบ ผู้ป่วยบนเตียงก็ตะเบ็งเสียงแห้งๆของตัวเองห้ามไว้ก่อน
"ทำไมจะจำแฟนตัวเองไม่ได้ฮะ..แต่หิวน้ำขอกินน้ำก่อน" เมื่อรวบรวมแรงพูดประโยคยืดยาวจบ คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำพร้อมหลอดส่งให้อีกคนทันที
"หลับไปตั้งสามวัน ไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นห่วงหรือไงฮะ ?!" แก้วเปล่าถูกส่งคืน พร้อมกับถูกความสดชื่นเข้าแทนที่
"สามวันเลย?"
"ก็แหงดิ รถชนรุนแรงขนาดนั้น" ชานยอลยู่ปากอย่างขัดใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นได้เป็นอย่างดี "อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้?" สีหน้าคนบนเตียงดูงุนงงและสงสัยจนชานยอลต้องเล่าที่ไปที่มาคร่าวๆให้ฟัง
"เห้ยสอบเสร็จไปไหนต่อดีวะ ?"
"ไอ้จื่อมันจะเลี้ยงเหล้าที่มันแพ้พนันกูวันก่อน คืนนี้ผับเดิมๆ"
"เอองั้นคืนนี้เจอกันเว้ยไอ้กัมจง อย่าลืมบอกไอ้ฮุนด้วย"
เอ้า ! ชนนนนนน ~
"เมิง...กูแม่.งเมาละว่ะ กลับเหอะเดี๋ยวขับรถไม่หวายยย"
"กลาบก็กลาบเว้ยยย ไปๆไอ้จื่อเมิงงง..ลุกดิวะ~"
"มึงนั่งเดๆน้าา พี่จื่อจะซิ่งละโว้ยยยย ~"
"ครายโทรมาว้าา ~"
"เห้ย ไอ้จื่อรถสวน !!!"
เอี้ยดดดดดด
โครมมมมมมมมม !!!
"ใจจริงนี่อยากจะด่าด้วยซ้ำนะ แต่เห็นเจ็บหนักก็เลยสงสาร" ชานยอลแยกเขี้ยวด้วยความหมั่นไส้ ข้อหาไปกินเหล้าเที่ยวผับยังไม่พอ นี่ยังมีข้อหาทำให้เป็นห่วงอีก
"แล้วคนอื่นล่ะเป็นไงมั่ง"
"สามคนนั้นน่ะออกจากโรงพยาบาลไปนานละ มีแต่คุณคริสนี่แหละที่หนักกว่าเพื่อน" เสียงประชดชันจากแฟนหน้าใสยังคงทำให้คริสหมั่นเขี้ยวอยู่เสมอ ติดแค่เจ็บแขนนิดๆกับติดสายน้ำเกลือเลยแกล้งคืนไม่ได้
"แต่ไงก็เหอะ อย่าเป็นอะไรไปอีกนะ"
- Kris Part –
หนึ่งอาทิตย์หลังออกมาจากโรงพยาบาล ผมก็กลับมาใช้ชีวิตแบบปกติ..ปกติที่ว่าก็ปกติจริงๆครับ มีเพื่อนกวนตีน มีแฟนขี้งอน เรียกได้ว่าครบสูตร แต่อ้อ..ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย
"ยอล..พี่มีเรื่องมาเล่าให้ฟัง" ขณะพักเที่ยงผมก็มานั่งมุมิกับชานยอลสองคนที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิมใกล้คณะ
"เรื่องไรอะ หนุกปะ" เจ้านี่ก็ยังตอบรับผม แม้สายตาจะยังจดจ้องอยู่กับเกมในไอโฟนอยู่
“เก็บก่อนได้ปะ แล้วตั้งใจฟัง” ผมแกล้งทำเสียงจริงจังพร้อมส่งสายตากดดัน เจ้านั่นเหมือนจะรับรู้ได้เลยจำใจออกจากแอพแล้วส่งโทรศัพท์คืนผม ใช่ครับ..เอาของผมไปเล่นก็ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอยู่แล้วล่ะ
“เล่ามาดิ เดี๋ยวจะถึงเวลาเรียนละเนี่ย”
ผมแอบลอบขำกับสีหน้าบึ้งตึงเพราะโดนขัดใจ ก่อนจะค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นขณะที่ผมนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลให้ชานยอลฟัง
“ตอนที่พี่นอนไม่ได้สติสามวันที่โรงพยาบาลอะ พี่ฝันถึงนายนะรู้เปล่า”
“เห้ย อย่ามาเน่าตอนนี้ได้ป้ะ”
“นี่พี่พูดจริงๆนะ”
“โอ้ยอะไรล่ะ นี่ถึงกับจะบอกว่ายอลไปหลอกหลอนถึงในฝันเลยว่างั้น?”
“เปล่า แต่พี่ฝันว่านายน่ะเป็นลูกหมา..” ว่าแล้วล่ะว่าไอ้เจ้ายอลต้องไม่เชื่อผมแน่ๆ แต่มันก็อึกอัดว่าเปล่าล่ะ? กับเรื่องราวที่ผมเผชิญมาทั้งหมดกลับกลายเป็นแค่เพียงฝันเท่านั้น ทุกอย่างมันดูสมจริงมากจนผมยังอดขนลุกไม่ได้ ทั้งความรู้สึกโกรธ ดีใจ หรือใจเต้นแรง มันเหมือนจริงยิ่งกว่าดูหนังสามดีเลย
“งั้นไหนลองเล่าดูซิ =[]=”
ผมเริ่มต้นเล่าเหตุการณ์แรกที่เจอชานยอลตรงถนนเปลี่ยวสายหนึ่งที่ไอ้จื่อบอกว่าเป็นทางลัด แต่น่าแปลกที่เรื่องราวมันต่อเนื่องจากที่รถชนกันในชีวิตจริง ผิดก็แค่ในฝันไอ้จื่อมันหักหลบทันและเปลี่ยนใจไปทางลัดจนได้พบกับไอ้ดื้อหรือชานยอลในที่สุด จากนั้นผมก็เอาชานยอลมาเลี้ยงจนได้พบเรื่องราวประหลาดว่าเจ้านี่เป็นเทพที่ถูกสาป นอกจากนั้นยังนึกไปอีกว่ามีจงแด ไอ้หมอซิกเซนส์อะไรอีก ไหนจะจุนมยอนเพื่อนเก่าสมัยมัธยมปลาย ชานยอลขณะที่ผมเล่าก็หัวเราะบ้างว่าผมเพ้อบ้าง แต่สุดท้ายก็นั่งฟังจนจบ
“โอ้ยมาเกือบดีแล้วอะ ทำไมยอลต้องกลับไปด้วย T3T”
“นี่ๆอินไปละ ชีวิตจริงนายก็ไอ้ดื้อเหมือนกันนะ ผิดก็แค่เวอร์ชั่นคน”
“พี่คริส !! เดี๋ยวจะฟ้องป๊าให้มาตีเลย พูดมากอะ” ผมหัวเราะร่วนให้กับท่าทางโมโหเหมือนเด็กๆที่เอะอะก็เรียกเอาพ่อมาขู่ นี่เด็กปีหนึ่งหรือมอสามวะ “ป๊ายังไม่เห็นบอกว่ายอลดื้อสักคำ -[]-“
“แล้วอีกอย่างยอลก็ไม่ได้ซื่อเหมือนในฝันพี่คริสเลยเหอะ”
“ครับๆพี่เชื่อๆ” ผมทำหน้าล้อเลียนก่อนจะเบือนสายตาไปอีกทางแต่มันดันพบเข้าให้กับใครอีกคนพอดิบพอดี “ยอลๆ นั่นไงไอ้หมอคิม จงแด ที่พี่บอกในฝันน่ะ”
“ไอ้คนใส่ขาเดฟ ผอมๆน่ะเหรอ?”
“เออนั่นแหละ แต่สไตล์การแต่งตัวมันผิดจากที่พี่ฝันนิดหน่อยว่ะ” ผมยังจดจ้องอยู่ที่ไอ้หมอจงแดไม่วางตา นึกประหลาดใจกับคาแรกเตอร์มันนิดหน่อยที่ชีวิตจริงแล้วค่อนข้างจะดู….กวนตีนไปสักหน่อย
“โอ้ยยย…นั่นมันจงแดคณะบริหารแล้ว หมอเหมออะไรไม่มี” ช็อคครับ…นี่ผมมโนอีกแล้วเหรอวะเนี่ย
“ถึงเวลาเรียนละ ไปดีกว่า”
“อ่าวเห้ย ทิ้งกันงี้เลย?”
“เดี๋ยวเลิกแล้วโทรหาไง”
“อ่าครับๆ คุณแฟนยอลครับ…รักนะครับ”
“แงงไอ้พี่คริสอย่ามาหยอดได้มั้ยยยยย >/////////<”
หลังจากที่ชานยอลไป ผมก็นั่งเล่นมองนู่นมองนี่ไปรอไอ้สามเกลอที่เพิ่งไลน์มาบอกว่าจะมาเมาท์ด้วย -.- คือไม่ใช่อะไรนะ ช่วงนี้เวลาไม่ค่อยตรงกันสักคนพอมีเวลาเลยต้องใช้ให้คุ้มสักหน่อย แสงแดดที่เลยหัวผมไปแล้วแต่ยังส่องแสงจ้าทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศในฝันตัวเองอีกครั้ง…ราวกับผมกลับมาเกิดใหม่อะไรแบบนั้น
“ไอ้คริสสสสสสสสส ดีใจจังมึงยังไม่ตายยย”
แหมกูหลับไปสามวัน พร้อมไม่เจอกันอาทิตย์กว่าเสียงทักอันเป็นมงคลก็ยังออกมาจากปากไอ้กัมจงคนกากเหมือนเดิมเลย
“สาส คำทักมึงเหรองี้อะ”
“โห กูหยอกๆ เป็นไงมึงหลับไปสามวันอิ่มเลยอะดิ”
“อิ่มพอมีแรงเตะพวกมึงทุกคนได้แล้วล่ะกูว่า”
ผมว่าติดตลกเรียกเสียงโห่ของไอ้สามตัวได้อีกรอบ ทั้งไอ้จื่อ ไอ้จงอิน และเซฮุนเล่าว่ามีบาดแผลเพียงเล็กน้อยเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ ผิดกับผมที่กระเด็นออกจากรถไปนอนคว่ำอยู่อีกฝั่งของถนนเลย นี่คงต้องสถาปนาตัวเองเป็นไอรอนแมนแล้วล่ะ
ผมและพวกอีกสามตัดสินใจว่าจะไม่เข้าเรียนในภาคบ่ายแล้ว เพราะมีเรื่องคุยกันเยอะเหลือเกิน รีดเดอร์อย่าเพิ่งฮาพวกผมนะ คือแบบคนไม่เจอกันนานมันก็มีเรื่องเล่าเยอะปะครับ อารมณ์นั้นแหละฟีลเดียวกัน
-0-
“อ้าวพี่จงอิน พี่จื่อเทาแล้วก็พี่เซฮุน สวัสดีฮะ” เสียงทักของชานยอลดังมาจากข้างหลังผม จนต้องเผลอยกนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าเวลามันล่วงเลยไปกว่าสองชั่วโมงแล้ว จนกระทั่งเด็กยอลเลิกเรียนแล้ว
“น้องชานยอลครับ เรียนเหนื่อยมั้ย”
“ไอ้จื่อมึงนี่เงียบไปเลย เดี๋ยวกูถามเอง”
โห่.......
แฟนผมผมก็ถามเองได้ปะครับ ไอ้จื่อนี่แม่.งกวนตีนเดี๋ยวเหอะ “เดี๋ยวกูบอกน้องป๋าย แล้วมึงแล้วจะหนาว”
“เห้ยไอ้นี่ กูแกล้งมึงขำๆครับ”
“ไปๆแยกย้าย เดี๋ยวคืนนี้เจอกันกูไปส่งน้องละ” ผมลุกขึ้นราวกับเป็นประธานการประชุม พอหมดเวลาก็ไล่ทุกคนกลับบ้าน
“อะไรคืนนี้จะไปร้านเหล้าอีกละเหรอ?” ทันทีที่ถึงรถเด็กยอลก็สอบสวนผมทันทีเลยครับ นี่ก็ลืมไปว่าพูดออกอากาศไม่ได้เดี๋ยวจะมีปัญหาทีหลัง ซึ่งก็ลืม -__-
“ก็นิดนึงงง”
“ไม่เข็ดเหรอ? อยากฝันถึงน้องยอลอีกรอบใช่มั้ย”
“โหย มีแค่เด็กยอลคนขี้บ่นคนนี้ก็พอแล้วครับ กลับบ้านเนอะๆ” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมก่อนจะสวมหมวกกันน็อคลงบนหัวเด็กยอลชนิดเบามือที่สุด โดยไม่ได้สังเกตว่าตาคู่กลมนั้นจ้องมองผมอยู่ทุกการกระทำ
“พี่คริส..น้องยอลไม่อยากเสียใจเหมือนตอนที่พี่คริสประสบอุบัติเหตุอีกแล้วนะ”
ผมที่กำลังจะสตาร์ทถึงกับหยุดชะงักกับประโยคจริงจังนั้น “นี่คิดมากที่พี่จะไปเที่ยวคืนนี้เหรอ?”
“อื้ม”
“พี่สัญญาว่าจะดูแลตัวเอง แล้วจะอยู่แกล้งน้องยอลไปนานๆเลย เค๊?”
เด็กยอลพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะก้าวขาขึ้นที่ประจำข้างหลังผม พร้อมกับกอดเอวผมแน่น…แปลกจังนะ ทำไมผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากขนาดนี้ อาจเพราะเรื่องราวเทพอะไรนั่นไม่มีจริงด้วยล่ะมั้ง เพราะมันหมายถึงว่าผมจะไม่มีวันพลัดพรากจากคนที่ตัวเองรัก เว้นก็แต่เราจะเบื่อกันและแยกทางกันไปเอง…
ซึ่งผมจะประคับประคองให้มันไปได้ไกลที่สุด
รักนายนะ…เด็กยอล ไม่ว่าจะ ไอ้ดื้อหรือ เด็กยอล…มาอยู่ด้วยกันไปจนจบนะ .
ปล้ำยอล.เห็นมั้ยว่าเรื่องเหลือเชื่อมันไม่มีอยู่จริงหรอก ไอ้คริสคณะวิทย์นี่แหละคอนเฟิร์ม !!
END.
- - - - - - - - - - - - - -
ฮู้วเร่ !!!! จบแบบไม่ทันตั้งตัว จบแบบปุ๊ปปั้บจบ โอ้วววววววววววว
เป็นไงมั่งงง ไรท์ขอโต๊ดที่จบกะทันหันแต่ไรท์ก็คัดสรรมาเป็นอย่างดีนะ
สรุปไงอะ…ฮ่าๆๆๆๆๆ รีดเดอร์โดนไรท์หลอกตั้งแต่เริ่มเลยเหรอเนี่ย
อย่าเพิ่งโกรธกันน้า 55555 ขอบคุณไรท์บางคนที่อยู่ด้วยกันมาจนจบเรื่องนะคะ และสำหรับคนที่เข้ามาใหม่ก็ขอขอบคุณมากๆที่ติดตามนะคะ อืม...จะว่าอะไรอีกดีนอกจากขอบคุณจริงๆที่ผลตอบรับค่อนข้างโอเคเลย
สุดท้ายแล้ว…ไรท์ฝากฟิคอีกเรื่องด้วยน้า Fade Destination คริสยอลเหมือนเดิม
ปล.ใครซุ่มอ่านอยู่ก็แสดงตัวออกมาซะดีๆน้า คิคิ
- - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น